Kabanata 7 - Blood And Blonde

* Point of View ni Blair *

 ---

 Whew!  Salamat naman at maaga akong dumating sa classroom. Limang minuto bago ang oras ng simula ng klase.

 Dumiretso ako sa upuan ko sa likuran. It's actually a great thing na isa lang ang classroom namin sa halos lahat ng subjects, except sa PE at mga lab works. 

 Pagkaupo ko sa upuan ko, sumulyap ako sa upuan sa tabi ko.  Hindi ko lang mapigilan ang sarili kong ngumiti habang naalala ko ang nangyari sa library. It's so incredible.

 ---

 Ang bell sa wakas ay tumunog, at si Marge ay pumasok na. At, halos lahat ng mga mag-aaral ay narito na, ngunit ang kanilang reyna ay tila huli.  Hmm, nasasabik ako na makita kung anong susunod na mangyayari.

 Dumaan ang mga sandali, at nagpakilala si Marge, “Magandang hapon sa inyong lahat!  Ako si Margarette Kendall, at ako ang magiging guro niyo sa Chemistry sa buong school year.  Ang ilan ay maaaring kilala na ako dahil ang karamihan sa inyo ay aking mga mag-aaral, noong nakaraang taon. ”  

Tumigil siya sa pagsasalita ng biglang may kumatok sa pintuan.

 "Yes, pasok ka," tawag ni Marge, at doon, sa pintuan, nakatayo ang isang napakagandang nilalang. Tiningnan niya ako ng matalim at saka ibinaling ang tingin sa guro.

 "Paumanhin, Ms. Kendall. I'm late."  Humingi siya ng paumanhin, at iniyuko ko ang ulo ko dahil takot ako na baka hindi ko mapigilang tumawa anumang oras.  Late siya. Late sa unang araw ng klase? Pfft. Pambihira!

 Tinitigan siya ni Marge na para bang nagsasabing, 'at ano ang consequences ng pagiging late?'.

 Pagkatapos, huminga siya ng malalim at sinabing, "Oo, ang napagkasunduan."

 "Mhmm, at bakit ka nahuli, Ms. Winsley?"  Inilahad ni Marge at matiyagang hinintay ang sagot ng boss niya.

 "Nagpunta ako sa silid-aklatan upang tanungin si Ginang Hart ng ilang mga bagay tungkol sa mga libro na dumating kaninang umaga.  At, habang papunta ako dito, dumaan ako sa secretary's office upang mag-sign ng ilang mga dokumento. "  Sumagot siya, at tumango lang si Marge bilang sagot.

 Napa-ubo ako upang ipaalala sa kanya na nakalimutan niyang sabihin ang ilang mga detalye tungkol sa kung bakit siya na-late. At, tila nakuha niya ang ibig kong sabihin, and she glared daggers at me.  Ngumiti lamang ako ng napakatamis at kinindatan siya.  Damn, gusto ko talaga siyang inisin. Ang cute n'ya eh kapag galit. Sarap dalhin sa bahay at- no, what am I even thinking?

 "And... Are you gonna do it?"  Tinanong ng guro, at tila siya ay sobrang kinakabahan ngayon, at pagkatapos, sinabi niya, "Oo, dahil mag-aaral din ako, at upang maging patas sa lahat."

 Nakita ko na siya ay balisa, at sumulyap sa akin na ang mga mata niya ay nagsasabing, 'Papatayin kita mamaya'.

 "Pfft."  Pinigilan ko ang tawa ko, and Marge cleared her throat.

 Pagkatapos, nagpasya akong itaas ang aking kaliwang kamay.  Note: ang may-ari ng academy na ito ay nasa harap pa rin at nag aalinlangan kung siya ay aawit o hindi.

 "Yes, Blair," tawag ni Marge, at tumayo ako para magexcuse para pumunta sa restroom. Bigla akong kinabahan eh.

Naglakad ako diretso sa kinatatayuan ng maluwalhating reyna habang ang mukha niya ay naguguluhan sa aking gagawin.  Napaka-cute niya kapag ginawa niya ang naguguluhang mukha niya.

 At, sa halip na dumiretso sa kanya at mabangga siya, huminto ako habang halos dumampi ang aming mga katawan.  Mas lumapit pa ako sa kanya saka bumulong, "Can you sing for me next time, Babe?"

 Pagkatapos, nagpatuloy ako sa paglalakad palabas ng classroom. 

Nagbuntong-hininga ako habang isinara ko ang pinto at diretso na ako sa banyo.

 ---

 Tiningnan ko ang aking sarili sa salamin at napaisip sa aking sarili, 'bakit hindi ko mapigilang mapangiti tuwing naiisip ko siya at kung malapit siya sa akin?'. Ano ang meron siya bakit ganito ang aking nararamdaman? Ang weird.

At paano ko kaya sasabihin sa kanya na ang tungkol sa pagpunta sa Clarkson Park ay isang biro lamang at para lang takutin siya? Well, I will just tell her later then.

 Tatlong minuto na ang nakalipas mula nang umalis ako sa silid aralan, at nagpasya akong bumalik. Habang papasok ako sa loob, lahat ay nakatingin sa akin, at tumingin ako kay Marge.

 "Did I just miss the biggest show?"  Tinanong ko ang lahat, at nakikita kong nakatingin ang aking magandang seatmate sa kanyang mesa.

 "Umupo ka na, Blair, kung ayaw mong ipakanta kita rito sa harap," sabi sa akin ni Marge habang tinuturo ang isang kamay sa likuran ng silid.

 "Well, baka sa susunod, Ms. Kendall," bigkas ko ng may malaking ngiti, saka dumiretso sa upuan ko sa tabi ng namumulang babae.

 Bakit namumula siya?  Siguro sintunado boses niya at ikinahihiya niya ito. At, marahil ito ay isang malaking bagay para sa kanya.

 Pinakinggan ko lang si Marge habang nagpapatuloy sa kanyang diskusyon.  Damn, tiyak na tatanungin niya ako kung ano ang natutunan ko sa araw na ito.  Well, ito ang isa sa mga disadvantage kung nakatira ka sa isang bahay kasama ang guro mo.

 ---

 Ang pagdaan ng hapon ay usad-pagong at napakaboring. Kailan ba naging kasiya-siya ang pagiging estudyante? Never, di'ba? Well, unless magkaiba tayo ng perception.

 Nilingon ko ang aking ulo upang tingnan ang babae sa tabi ko, at hindi siya nagte-take note.  Nakikinig lang siya nang mabuti sa sinasabi ng guro.  Habang ako, sa kabilang banda, ay nagsusulat ng kahit ano na hindi maunawaan ng sinuman, kahit na ako, upang manatili akong gising.  Pagod na pagod na akong makinig, at ayokong matulog. Nakahiya sa katabi ko na may-ari nitong academy.

 Sa wakas, malapit na din ang oras, at kasalukuyan akong gumagawa ng talaan sa bawat minuto na lilipas.  At, naramdaman ko na umiling iling ang aking katabi sa pagkakatingin niya sa aking ginawa sa aking notebook.  Bakit ako makikinig sa guro at magtala ng mga detalye tungkol sa lesson o kung ano man kung ayaw ng utak at kamay ko, diba?  Wala akong magagawa tungkol dito kung ayaw makinig ng aking mga tainga.

 At, habang dahan-dahang dumaan ang mga minuto, sa wakas ay tumunog ang bell at oras na upang umuwi ang mga mag-aaral, maliban sa mga nais na pumunta sa mga tryout ng iba't ibang sports at mga club.  Pero para sa akin?  Dire-diretso ako sa locker ko, kukuha ng helmet, at pupunta sa parking lot.

 Well, this was a hellish day. Sobrang saya ko at... Sandali lang. May naalala ako bigla.

 Ah, fudge it!  Nakalimutan kong sabihin sa kanya na ang pagpunta sa park ay hindi seryoso.  But still, uuwi ako.  Sinabi niya mismo na hindi siya pupunta sa isang lugar na tulad nun. So... No worries.

 ---

 Dumating ako tatlumpung minuto makalipas ang 5pm, at si Marge ay makakauwi na marahil pagkalipas ng 6pm dahil meron silang pagpupulong kasama ang iba pang mga guro sa science.

 Pagkatapos, nagpunta ako sa ref at nagpasya kung ano ang kakainin ko dahil sa sobrang gutom.

 Ang aking mga mata ay nakatitig sa maliit na compartment ng refrigerator kung saan nakalagay ang aking mga bloodbags. Well, isang linggo na mula nang huling uminom ako ng dugo. Kaya kumuha ako ng isang bag at pumunta sa sopa upang manood ng TV habang hinihigop ang aking paboritong inumin- type AB na dugo.

 Tahimik akong nagwish na maging isang bampira at ang aking mga pangil ay nagsilabasan.  Mayroon akong dalawang pangil sa itaas at dalawa sa ibaba, kaya't meron akong apat.  Sinasabi ng ilan na ang isang bampira na may apat na pangil ay napakabihira ngunit wala akong pakialam.

 Hindi ko lang mapigilan ang magtaka kung bakit namatay ang aking ina at nasaan ang aking ama? Bampira ba siya?  At, ano ang kuwintas na ito?  Naniniwala ako na ang mga witch ay totoo, bagaman, ngunit hindi pa ako nakakita ni isa.  Siguro balang araw may malalaman ako tungkol sa kanila, at mahahanap ko ang aking ama kung siya ay buhay pa.

 Matapos akong uminom ng dugo, pumunta ako sa aking silid at nagpalit ng damit.  Sinuot ko ang isang pulang T-shirt, isang asul na hoodie jacket, maikling shorts, at sneakers.  Teka, bakit ganito ang suot ko?  Saan ba ako pupunta?

 Pagkatapos, naalala ko na mamasyal ako sa Clarkson Park.  Wow, nagpapasya ang aking katawan kung ano ang gagawin ko bago pa ito isipin ng aking isip.  Ang cool, diba?

 Sa wakas, nag-teleport ako sa lugar na naisip ko, at nandoon na ako nang mas mabilis kaysa sa isang kisap-mata.  Sinabi din nila na ang mga bampira na maaaring mag-teleport ay bihira rin, ngunit wala pa rin akong pakialam.  Wala namang nagsabi sa akin kung sino ang aking mga ninuno o kung bakit mayroon akong mga kakayahang ganito.

 ---

 Nakatayo ako sa ilalim ng isang poste ng ilaw na kumukutikutitap, at para ba itong mamamatay na anumang oras.  At, dahil napakabait ko, hindi ko pinahirapan ang ilaw.  Pinatay ko ito gamit ang telekinesis.  Oo, meron akong powers na ganyan, at kaya ko ring lumutang sa ere. Cool ano?

 Ang parke ay tila nakakatakot at pinagmumultuhan, tulad ng makikita mo sa mga pelikula.  Kaya, nagpunta ako malapit sa kakahuyan upang suriin kung may Kung anuman sa paligid dahil minsan ang mga werewolves ay maaaring umaaligid lang dyan sa tabi-tabi at naghihintay ng kanilang mabibiktima. Pero wala pa naman akong nakatagpong werewolf since dumating ako rito sa America.

At sa kabutihang palad, walang mapanganib sa paligid dito.  Mga kuneho, snail, daga, at insekto lamang ang nadarama ko.  Sa ngayon, ang lugar na ito ay ligtas ngunit mukhang katakut-takot pa rin.

 ---

 Tumingin ako sa relo, at nakita kong halos 7pm na ng gabi ngayon.

 Marahil ay ang babaeng iyon ay masyadong duwag upang pumunta sa isang lugar na tulad nito.

 7:05 pm: Isang puti at magarang kotse ang huminto sa harap ng entrance ng park, habang narito pa rin ako malapit sa kakahuyan at nagtatago sa likod ng ilang mga damo upang tingnan kung sino ang dumating.

 Dalawang minuto ang lumipas, at wala pa ring sinuman ang bumaba sa kotse.  Tatlong minuto, apat na minuto, pagkatapos ay limang minuto.

 Sa wakas, bumukas ang pinto, at ayon ang isang natatakot at kinakabahan na blondie.  May bitbit siya sa kanyang kanang kamay, ngunit hindi ko mawari kung ano ito.

 Isinara niya ang pinto at lumakad ng konting distansya mula sa kanyang sasakyan, at lumapit siya sa isang bench upang umupo doon.

 “Siguro maaga lang ako.  Oh, God, help me.”  Bulong niya sa sarili habang ang puso niya ay mabilis na tumibok.

 Naririnig ko siya dahil may super hearing ako. Sinabi ko sa iyo, puno ako ng kapangyarihan na hindi ko alam kung saan galing.

 Ano ang pumasok sa kanyang isipan nang siya ay pumunta dito?  Baliw na siya.

 'Kasi sinabi mo sa kanya.  Na hindi mo sinabi sa kanya na nagbibiro ka lang, at pagkatapos, may patanong-tanong ka sa sarili mo kung bakit siya nagpunta rito?'

 "Hoy, konsensya, ikaw ba yan?"  Fudge it!  Kinakausap ko na ang sarili ko. Makalabas na nga lang dito sa aking pinagtataguan.