Chapter 5

Oras na ng uwian ngunit hindi pa rin ako nag-aayos ng aking lamesa.

"Uyy, okay ka lang ba?" nag-aalalang tanong sa 'kin ni Serah.

Kanina pa nila ako sinusubukang kausapin ngunit hindi ko sila pinagtutuunan ng atensyon. Hilaw akong ngumiti at tumango bago muling napatitig sa pintuan ng opisina ni Achetbir.

Mula kanina ay hindi pa s'ya lumalabas roon, ni hindi ko rin napansin kung nagpahatid ba siya ng tanghalian sa loob. Nakaalis na ang kaniyang ina at si Patriza ilang minuto pagkatapos kong lumabas noong umaga. Iniwanan pa nila ako nang matalim na tingin 'tsaka tuluyang naglakad paalis.

Malungkot na tumingin sa akin si Feya. "Minura ka na naman ba?" sabay haplos sa likod ko.

Marahan akong umiling at tiningnan sila.

"Okay lang ako. Medyo nagdamdam lang ako sa ginawang pagmumura sa akin ni Sir," paliwanag ko sa kanila.

Nag-aayos na ng kanyang gamit si Serah nang balingan ako nito ng tingin. "Hindi ka pa ba uuwi? Dati palagi kang nauuna sa 'min ngayon naman ay parang wala kang balak umalis." Pang-uusisa niya.

Sa'n nga ba ako uuwi?

Ngumiti ako at nagsimulang magsalansan ng mga papeles na nasa lamesa ko. "Uuwi na rin ako. Nag-iisip lang," tugon ko.

"Naku! Hayaan mo na si Sir, kung anuman ang sinabi n'ya sa 'yo ay palipasin mo nalang. 'Wag mong damdamin. Sa industriya talagang pinagtatrabahuhan natin kailangan nating magtiis." Pagpapalubag-loob sa akin ni Feya.

"Tama," mabilis na wika ni Serah bilang pagsang-ayon.

Ngumiti nalang ako sa kanila.

Bahala na. Saka na ako mamomroblema kapag pinaalis na niya ako sa kanyang condo.

"'Tsaka ikaw ha, hindi mo naman sinabi na si Mr. Fuerocii pala ang jowa mo." Kinikilig na pangangantyaw ni Feya sa akin.

Nangunot ang aking noo sa kanyang sinabi.

Fuerocii?

Sino 'yon?

"Aaaack! Grabe 'yong yakap moment niyo, girl. Nakakaubos ng hininga sa kilig," gatong na sambit ni Serah.

Do'n palang pumasok ang isang ideya sa isip ko. Fuerocii pala ang apelyido n'ya, hindi man lang ako nakapagpakilala nang maayos. Basta nalang ako kumalas sa kanya at nagpasalamat bago mabilis na bumalik sa 'king pwesto kanina.

"Sige na, mauna na ako." Pilit ngiti na pamamaalam ko sa kanila.

Tulad ng normal kong ginagawa ay nagtawag ako ng masasakyan at nagpahatid sa building kung saan naroon ang condo unit ni Achetbir. Nakiramdam pa ako sa guard kung sakaling pipigilan niya ako sa pagpasok pero isang matamis na ngiti ang iginawad niya sa akin tulad ng kanyang ginagawa no'ng nakaraan.

Wala sa sarili akong sumakay ng elevator at pinindot ang tamang palapag. Hindi ko maiwasang isipin kung paano na kaming dalawa ngayon. Sekretarya niya ako kaya araw-araw kaming magkikita sa opisina. Hindi naman ako pupwedeng mag-resign sa trabaho dahil ako ang sumusuporta sa 'king kapatid sa pag-aaral.

Napabuntong hininga ako at lumabas nang bumukas na ang elevator. Naglakad ako patungo sa unit at pinindot ang password ng pintuan. Madilim at tahimik na pamamahay ang sumalubong sa akin. Sa isang iglap ay tuluyan ko nang naramdaman ang lungkot.

Mula ngayon ay paniguradong marami ang magbabago sa aming dalawa.

Malumbay kong inalis ang suot kong heels at naglakad patungo sa sofa ng hindi binubuksan ang ilaw. Basta nalang ako umupo roon at tulalang tumitig sa labas ng glass wall kung saan nakikita ang liwanag ng buwan at mga ilaw ng matatayog na gusali. Pumasok muli sa isip ko ang mga nangyari kagabi, kung paano kami nagtalik at ipinaramdam ang aming pagmamahal sa isa't isa hanggang sa kung paano 'yon kabilis na naglaho kaninang umaga.

Dalawang taon. Dalawang taon ang basta nalang naglaho na parang bula.

Gusto ko s'yang habulin pero mali, hindi dapat. Wala akong ibang pupwede na gawain kun'di ang bumitaw upang maisalba ang kanyang pangalan.

"Bakit ba kasi ipinanganak akong mahirap? Bakit ba kasi hindi ako sobrang talino para mabilis kong naiangat ang sarili ko?" bulong ko sa aking sarili at mariing napapikit.

Naramdaman ko ang pagbagsak ng mga luha ko makalipas ang ilang segundo.

"Achetbir..." Mahinang pagtawag ko sa pangalan niya at nagsimulang humagulhol sa pag-iyak.

I laid my body on the couch and did a foetal position. Crying silently as time goes by.

"I'm sorry. I didn't mean to," bulong na wika ko na para bang maririnig niya 'to.

I cried and cried until I fell asleep. Nagising ako ng biglang nagliwanag ang bahay. Mabilis akong bumangon at tumingin sa paligid, ganoon nalang ang pag-awang ng aking labi habang nakatingin sa imahe ni Achetbir na nakasandal sa may pintuan.

He looked at me and smirked then took his steps.

"I will get my belongings here," he said.

Nangunot ang noo ko at mabilis na lumapit sa kanya nang asta siyang matutumba.

"Did you drink?"

Inalis niya ang kamay kong nakaalalay sa kaniya at sinamaan ako ng tingin. Tila isang punyal ang tumarak sa aking dibdib ng sandaling 'yon.

"Do not ever laid your dirty filty hands at me," malamig na usal niya sa kabila ng kaniyang kalasingan at muling naglakad patungo sa kwarto.

Yeah, he hates your touch now, Jandie. No, not just your touch, but you entirely.

Kagat-labi ko s'yang sinundan at pinanuod, hindi na nag-abalang lapitan pa siyang muli at tulungan kahit pa madalas ang pagsandal nito sa muntikang pagkakatumba.

He got his luggage and was about to get his clothes when he stopped suddenly and looked at me coldly.

He smirked and licked his lower lip. "On the second thought, why am I the one who'll leave?" he asked with a smug smile.

Nakagat ko ang ibabang bahagi ng labi ko dahil nagsimula 'tong mangatal.

"I-I'll leave then," I said lowly and walked into my cabinet.

"Leave also in my company."

Napatigil ako sa paghahalwat ng mga damit ko nang sabihin niya 'yon. Kung kanina ay labi ko lang ang nangangatal ngayon ay pati na rin ang katawan ko.

Hindi pwede, hindi ako pwedeng mawalan ng trabaho. Kasalukuyan pang nag-aaral ang kapatid ko at ako lamang ang inaasahan nila sa bahay.

Slowly, I turned my body and looked straight in his ruthless eyes.

"You know I-I can't do that, Achetbir," I said, stuttering.

His forehead furrowed. "Then I will fire you," he spoke like it's not a big deal.

Maluha-luha akong umiling at lumunok. "Please, Achitbir, don't do this." I pleaded.

He smirked and licked his lower lip. "Why should I not? It's my company, I can do whatever I want," he stated.

Tuluyan na akong napaluha at lumakad palapit sa kanyang pwesto. Pinagdaop ko ang aking palad at basta nalang lumuhod sa kanyang harapan.

"Gagawin ko ang lahat, pakiusap, huwag mo lang idamay ang trabaho ko. Alam mo naman kung gaano ako inaasahan ng kapatid at magulang ko sa probinsiya." Umiiyak kong pagmamakaawa gamit ang pumipiyok kong boses.

"Get up." He commanded coldly.

Iniangat ko ang aking paningin sa kanya. Umiigting ang kaniyang panga at madilim ang kanyang paningin sa akin.

"I said get up." He repeated.

Sa takot na mainis siya ay mabilis akong tumayo.

"You want to stay?" he asked coldly, staring at me with his emotionless eyes.

Mabilis pa sa alas-kwatro akong tumango bilang pagsagot sa kanyang tanong.

He walked onto our bed and sit on it. Pinagkrus niya ang kanyang binti at braso habang mariing nakatitig sa akin.

"I don't need this condo, it will just remind me of your fvcking betrayal," he spoke as he roamed his eyes around.

Tulad kanina ay tila punyal iyong tumarak sa dibdib ko at wala akong ibang pwede na gawain kun'di ang tanggapin ang bawat pagsaksak n'yon.

Natigil sa 'kin ang kanyang malamig na paningin. "I'll give this freaking condo to you and let you stay in the company," he said without any humor.

Hindi ko alam kung bakit sa halip na matuwa ay matinding kaba ang naramdaman ko sa sandaling 'to.

Pakiramdam ko ay masasaktan ako sa magiging kapalit sa lahat ng kanyang pagbibigay.

I swallowed hard and forced myself to speak.

"A-Anong kapalit?"

My heart pounded that fast when I saw an evident desire in his eyes.

He smiled devilishly and stared at my body. "Strip," he said simply.

Hindi ko napigilan ang pag-awang ng labi ko at bahagyang panlalaki ng aking mata sa pagkabigla.

"C-Come again?" I asked, stammering.

Tamad niyang itinukod sa bawat gilid ang kanyang kamay habang walang emosyon na nakatingin sa akin.

"Strip, Miss Mendoza, give me a show."