5

We ended the meeting after an hour and two days from now its the first day of Intramurals. I decline multiple times to be the Miss Intramurals Representative. Ang dating aggressive na si Jenny ay ayaw din at nagback out nang nalaman na hindi si Dominique ang magiging Mr. Intramurals Representative.

I don't have no choice, I can ace it but I just don't like to be there anymore, seeing others parents having their hard time guiding and cheering for their children hurts me because my parents can't.

I know its bad but I can't just control the jealousy and envy them more. 

Dominique for sure if nandito siya ay siya ang magiging representative but he's not here then the teacher allows only those who are okay about this, may permission kahit si Jenny gagawin ang lahat maging Miss Intramurals pag si Arellano na ang nasa tabi niya.

My friends and I went first in the comfort room. Habang nag-c-cr sila ay naka tingin lang ako sa salamin naghihintay lang sa kanila. 

"oh my gosh , I know it dad, thanks, your the best"

I heard that voice in the left side of cubicle, maybe talking to her dad in the phone. 

Napatingin ako sa cellphone kung may natanggap din ba akong tawag at text for the past years or even now, pero ni walang text at tawag na nanggaling sa kanila. 

"Oh, omg, Happy"

Sabi nang babaeng may katawagan, I think nasa kabilang cubicle din yung kaibigan niya. 

"Yes, Hailey" 

The other girl replied. 

I stare myself in the mirror and wondering why my friends are still long in that cubicle. 

"My dad already bought me a gown for the Intramurals, I'm so lucky talaga, I don't have to worry about it anymore" 

The one that talking called her Hailey, or it means she's Hailey. How lucky to have a dad like him and from the voice I heard she seems a cheerful and carefree woman. 

Her dad seems so attentive of her dahil ngayon lang yung electing of representative and also the choosing players for the sport. 

"Wow, You have the best dad ha" 

Sabay silang lumabas kaya I pretend to hear nothing not gossiping, the other girl Happy smiled at me and the otherHailey shyly smiled at me too. 

Kaya lumabas na din sila Lira and Mona, I've mood a bit so that the two girls can retouch. 

Lira and Mona smiled at me and whispered thanks when I gave them their bags. Pagka tapos ay lumabas na din kami sa cr. 

"The little girl is lucky ha" 

Lira said, at nakinig rin pala. 

"I envy her at parang kung ganyan din kaganda yung anak ko eh, ibibigay ko rin lahat" 

Mona said like remembering the face of that woman. 

"I think she's grade 7 or 8, younger than us" 

sabi ko inaalala yung maamo niyang mukha. 

They nodded ang agreed, she looks so soft and young and vulnerable. 

"I have to go first in the library Eun, can you go alone?" 

Mona said, I just nodded at her and Lira also exited herself when her boyfriend was waiting for her, too. 

Wala na akong ganang maglakad, that's why I hate pageants I have no family who'll gonna cheer for me, do things that show support, maging kawawa lang ako doon. 

Akala ko uuwi na akong mag-isa, hindi ko akalain ang nag-iintay sa labas ng gate habang naiinip. 

Dominique Arenello... 

I whispered. 

Kaya, paano kita papakawalan kung ganito ka. 

Paano kita papakawalan kung sa lahat ng bagay kahit nagagalit ka sa akin hihintayin mo pa rin ako. 

Gusto kung umiyak sa saya na sa buhay ko naranasan kung may naghintay, everyday I went home walang naghihintay at walang nagaggalit pag-umuwi akong mag-sa, they only come home kung kailan lang maisip. 

Hindi ko alam kung bakit at anong dahilan bakit nagkalaboon ang mga magulang ko, kung dati ang saya nilang dalawa, kaya napaisip ko kung sino yong nagkamali? Bakit humantong sa hilawayan kung mahal nila ang isa't isa.

Akala ko ba through thick and thin walang iwanan pero bakit humantong sa hiwalayan? 

They said na ang swerte ni Dom dahil nakakausap niya ako pero hindi nila alam na ams maswerte akong nakausap ko siya. Ako lang to, wala namang espesyal sa akin, ni pamilya ko hindi magawang magstay paano pa kaya yung ibang tao? 

But Dom is different, he proves to me he will stay and chose me no matter what happens. 

Bumuntong hininga siya nang namalayan niya ang malungkot kung awra. 

Tinignan niya ako sa mata, to communicate my eyes is the best portal he can get so that he can enter to my world. 

But he is my world, basta nandito siya  makakaya ko pa ang lahat. 

Basta nandito siya hindi ko man maiintindihan ang lahat alam kung nandito na siya para maging lakas ko. 

"Nag-hintay ka..." 

Malumay kung sabi while controlling to break my voice, I missed my family, I miss my dad, my mom, how happy we were, lahat, dahil parang nakalimutan ko na na may pamilya pa ako. 

"Bilisan mo, nagugutom na ako" 

Naiinip niyang sabi nang napansin na huminto ako saglit.

May bahid paring sama ng loob dahil kanina. 

I want to hug him, pero naalala na galit ay siya ay wag na lang. 

Pag alam niyang malungkot gagawin niya lahat mapawi lang ito. 

"We will stop by first in fast food chain, and then we'll go to 711, is that okay?" 

I nodded cause I don't want to talk baka pag tinanong niya kamusta ako baka iiyak lang ako sa harapan niya. My family issue has been over years but still nasasaktan pa rin ako. 

Walang umatend na metting ni isa, hindi ko na maalala kung dumating ba sila sa family day ko, hindi ko maalala kung saan ba yung mga paborito naming lugar na pupuntahan. 

Habang binubuo nila ang pamilya nila, ako, nasa isang madilim na sulok, nalulungkot. I feel so lost, broken and hurt dahil wala sila sa tabi ko na kailangam ko sila. 

" Let me carry your bag"

I shake my head off cause I won't allow it. 

"Where's your car?" 

that's the words I can say. 

I'm scared to be emotional, ayokong palaging umiiyak baka magsawa siya sa akin at iiwan rin ako, parang sa lahat ng bagay ay palagi na lang akong maiwan. 

Tinignan ya ako ng maigi dahil alam niyang may problema ako, we know each other for how many years and we've been together for so long as a bestfriend, one wrong move he knows everything, he can tell it directly staring at my eyes. 

Lahat ng bagay ay alam na niya. 

"What's your problem?" 

He said while looking at me at nag-alala na rin habang nakakunot ang noo. 

Alam niyang hindi ako magsasalita ay nagsimula na siyang maglakad habang hawak ang kamay ko.

He intertwine our uands and hold it strong na parang pinigilan niya lang magtanong at magalit sa magulang ko. 

Dahil pag ganito ako alam niya na nalulungkot ako dahil sa pamilya ko. 

Gusto na nga niyang sa kanila na ako titra at kakalimutan ko na ang pamilya ko. 

One time, when I fought with my classmate when I was my grade 7. Nahulong kaming dalawa sa hagdan at may dumudugo yung ulo ko at sa kaklase ko na kaaway ko ay gasgas lang. Wala si Dominique dahil may lagnat. 

Kahit gusto nanf principal na dalhin sa clinic but I hardly decline them. 

I texted my aprents first, and put it as an emergency para magmamadali silang pumunta dito sa school. 

Then I dialed their number pero nag riring lang. 

It took me 20 times to call pero hindi nila nasagot ang tawag. 

I realized that kailan ba silang nagmamadaling pumunta dito para iligtas ako? para ihatid o isundo, kailan pa? Ni hindi nga nila makuha yong card mo. 

Umiiyak ako habang tinatawagan ang bestfriend ko. 

I dialed Dom's number, isang segundo pa lang ay nasagot na niya. 

"Eunisa, ba't tumatawag ka? Class time pa" 

Hindi na ako nagpaligoy-ligoy ay humagolgol. 

"D-dom" 

I sobbed so loudly. 

"What's your problem? why are you crying?" 

"D-om, ma-masakit, masa-kit" 

Nauutal kung sabi dahil sa mga hagulgul ko. 

"Speak properly, anogn nagyari sayo diyan. Isang araw lang akong absent, nagkaganyan ka na, umiiyak! " 

Galit niyang sabi sa akin dahil sa pag-iyak ko. 

Nasa labas ako ng room kaya walang estudyante. 

Uminom ako ng tubig while Dom patiently wait. 

"Nahulog ako-

" Ano! "

Sigaw niya kaya nilayo ko muna ang cellphone ko dahil sa sigaw niya. 

I wiped my tears. Hindi naman ako umiyak dahil nahulog ako, umiyak ako kasi akala ko na pupunta yung mga magulang ko at susunduin ako, pero hindi. 

"Bakit ka nahulog, wait for me, pupunta na ako diyan. 

Hindi ko pa nasabi na magpapasundo ako pero naunahan na niya ako.

Hindi pa niya pinutol ang linya so I put my phone in my ears at nakikinig sa kabilang linya. 

" Saan ka pupunta, Dominique! Hindi kapa magaling!"

Tita's angry voice.

" Babalik ako sa school, okay na yong pakiramdam ko. Bye Mom" 

At yan ang huling nairinig ko at ilang minuto lang ay nandito na siya, nakajacket. 

Natulala siya sa kung anong itsura niya akong nadatnan at tumakbo papunta sa akina at niyakap.

Dahil sa pag-alala niya ay humikbi ulit ako. 

Napapngiti ako nang maalala na mas mabilis pang dumarating si Dominique compared to ny family. 

Hindi ko maiwasang maikompara ang pamilya ko kay Dom. He's more attentive to me compared to my parents. Minsan pinapasa nila ang responsibilad nila sa ibang tao. 

I remember one time when we were having a family dinner, for the first time. 

Nasa hapag pero sobrang tahimik but for me sobra pa yon compared na wala sila dito. 

Dahil sa ingay na nagmumula sa telepono ng mga magulang ko. 

Sabay-sabay pang tumunog, kumakaim ako habang inoobserba sila. 

They answered it not wasting any seconds, pero sa akin it took me 20 times to call pero nihindi nila sinagot o nagcall back. 

Pagkatapos nang tawag, tumayo ja silang dalawa. 

"May emergency lang" 

Yan lang ang sinabi nila pagkatapos ay umalis agad-agad. 

Naiwan akong mag-isa, umiiyak sa dining area at tulala. 

Bakit hindi kayo ganyan sa akin? Bakit! 

kaya kahit hindi pa kami tapos sa pagkain ay umalis nang walang paalam. 

Nadatnan ako ni Domique sa bahay na umiiyak at humahagulgol and right that moment, alam niya ang problema at bakit ako umiiyak. 

"I'll be your family, you don't need them. You'll be contented to us sa ganoon hindi kana masaktan at malungkot at sisihin ang sarili mo" 

Yan ang huling sinabi niya bago ako makatulog. 

Nagising ang diwa ko nang pinagbuksan ako nang sasakyan ni Dominique. 

He smiled at me but I couldn't give it to him, today. 

Pumasok na lang kami sa sasakyan na hindi nag-uusap pero dinig ko parin ang buntong hininga niya. 

My stare linger longer outside, maggagabi na rin. 

Tinanaw ang paligid, kahit anong sabi ko ayokong umiyak ay may luha pa rin lumalabas. Tuwing umiiyak ako no one's gonna be there except Dom who'll gonna do anything for me, I also need a family, I have a family pero nawasak nga lang. 

I don't know kung ano ang mas better when my mom cheated if we acted like we didn't saw it and ignore and pretend that we didn't saw it, in that way buo yung pamilya namin sa paningin ko o magstastay dhail isang pagkakamali lang yon. 

Isa nga lang ba? 

I don't have to experienced this kind of pain. 

I wiped my tears habang humihikbi. 

Dominique took a long breathe, he unbuttoned his uniform and nagpatugtog nang rock music na napalakas. 

He hates to hear me crying yan yung mga bagay na ayaw niya, ayaw niya akong umiiyak, ayaw niya akong naiiwan, ayaw niya akong nakikitang malungkot, ayaw niya lahat ng dahilan kung bakit ako umiiyak. 

Umiiyak ako nang malakas habang nabibingi sa ibgay ng kanta, Dom drive so slow, waiting for me to recover. 

I received a text, for the first time.

"Honey, I can't go home tonight, just do sleepover in your Tita Gwen's house, okay? Love you"

Tita Gwen is Dom's mother.

I wiped my tears so that I can clearly type my repliy.

"Okay, my"

Sabi ko kahit hindi totoo, I won't go there, I will sleep in our house and cry.

"Who's that?" 

He said when he noticed about it. 

"Wala, si Belle lang" 

I said while closing my eyes. 

"What did she sa-

Hindi natuloy yung sinabi niya nang he heard his cellphone vibrated maybe for a text. 

I opened my eyes ready to read that message, nakasanayan niya na pag nagdrive ay hindi humahawak nang cellphone for my safety daw. 

Pero hindi na natuloy nang binasa na yung message habang nakakunot ang noo. 

" I thought it's Belle, Your Mom texted me" 

Naabala na ang ibang tao, why would someone take over her duty as a mother, nahihiya na ako kay Tita Gwen, she did everything and my own blood couldn't. 

"Wag na, can't you just block her? naabala tuloy kayo" 

Sabi ko na naiirita dahil sa text, why cant they do theur duty then after that ay sila na bahala sa buhay nila, total may kanya kanya naman silang pamilya. 

"Can't you drive fast?" 

Now my mood is ruin, ang dating namimiss ang pamilya ay ngayon nagagalit na, for sure she texted Tita Gwen too. Ayoko lang naabala yung mga tao sa problema nang pamilya namin. 

Sometimes I wish that it took a long years o magstostop yung oras para matagal silang maghihiwalay at hindi na aalis sa bahay and sometimes I wish I will turn 18 so para okay na iwan nila ako, total they only went home once or twice a week.

Atleast umuwi... 

bulong ng isipan ko. 

"Let's eat in my house, at para magpahinga na tayo, you cried so much today" 

Maamo niyang sabi habang nakatitig sa akin at bumalik rin ang tingin sa kalsada. 

After that we went home in their house. 

We didn't watch movies, I dont know why he hates it now, sa kabila na sana siya matulog when I pulled his shirt and I hugged him. 

I'm craving for his smell, for his hug.

"S-shit." 

He whispered.

"I'm really sad and lost today..." 

Bulong ko sa kanya.