Kabanata 07

"What is the work of your parents?" his Mom asked me. I feel so tensed hindi ko alam ang isasagot ko sa kaniya dahil hindi naman nag-tatrabaho ang magulang ko. "U-uh Ma'am actually hindi sila nagtatrabaho, ako po ang nagta-trabaho para sa kanila dahil si Papa po may sakit sa puso and kaka-opera lang po ng father ko, si Mama naman po ay taong bahay lang po dahil may bata po siyang inaalagaan minsan din po ay tumatanggap po siya ng labahin," pinipilit kong kumalma kahit hindi na ako mapakali.

I felt eased ng hawakan ni Linderio ang aking kamay sa ilalim ng table. Alam niyang kinakabahan na ako simula ng pumunta kami dito. Ang Dad niya ay hindi nagsasalita since na maka-rating kami dito. "Kung ganoon pa'no ang pag-aaral mo? It might ruined your studies?" she asked. "No Ma'am, I also manage my time for that. Hindi ko po napapabayaan ang pag-aaral ko dahil nangako po ako sa sarili ko na magtatapos ako," I calmly said. "Mom, that's enough na po. Let's just her eat," he said in a cold voice.

Nagulat ako ng biglang tumayo ang kaniyang ama, hindi ko alam ang rason kung bakit gano'n ang Dad niya. Baka ayaw niya, baka puwede ng matapos ang kontrata kung ganoon. But her mom continue eating in dine in table same as us.

Hindi pa din ako mapakali dahil dito. "Sorry for being rude," bumalik ang Dad ni Kryz. Tumango na lang dahil hindi ko alam ano ba ang tamang sabihin gayon kinakabahan pa din ako. "Are you okay?" he whispered. Tumango lang ako. I want him to assured that I was fine even though hindi.

Tinuloy na lang namin ang pagkain kahit hindi na ako makakain ng maayos. "I heard that you're in the dean's list and also a scholar?" she asked. "Yes Ma'am," I said. Hindi na ulit siya nagtanong at kumain na lang din, same as mine.

It was chaotic because of the atmosphere that we had. I feel that hindi ako welcome dito but they still managed to face me. Ramdam ko naman na hindi na gusto ng magulang niya ang presensiya ko.

"So, kumusta kayo ni Annalise?" her Mother asked him. "Okay lang po, hindi ko lang pinapansin," he said. "Why? she was your fiancé bakit ganoon ang trato mo sa kaniya," ramdam ko ang diin ng "Fiancé" ng ina nito. Hindi ko na lang pinansin. "She wasn't my fiance Mom, It was just her imagination," napa-iling na tugon ni Linderio. Nakinig lang ako sa usapan nila hangga't maaari ay hindi na muna ako kikibo. "She was Linderio, I was the one who announced it, not her parents," her mother said. Parang hangin lang ako dito. Hindi ko alam kung sinasadiya ba iyon ng magulang niya or talagang pinapamukha niya sa'kin na hindi ako bagay sa anak niya. Kung alam niyo lang eh, hindi ko din naman papatusin anak niyo.

"Then...we don't need to talk about. 'Cause in the first place you're the one who makes my life miserable Mom. Nandito ang girlfriend ko pero parang pinamumukha niyo sa kaniya na hindi siya nababagay sa'kin. Sana pala hindi na lang ako pumayag na ipakilala siya sa inyo kung ganito ang gagawin niyo sa kaniya," gigil na sambit ni Linderio na iki-nagulat ko. I didn't expect na magiging ganito ang sitwas'yon. "L-linderio," nauutal kong bawal. Hindi ko pa nakikitang ganito si Linderio, though dati no'ng nakaaway niya ang mga bubuyog pero iba 'to. It's between him and his parents.

"Lower you tone, Linderio," sabad ng ama niya. "Fine! Thank you for the breakfast, I lose my appetite," hinila niya na ako palabas. Hindi na ako naka-pag paalam ng maayos sa magulang nito. "Sorry," he only said. Siguro nahihiya na lang siya sa mga nangyare kaya naman naintindihan ko kung bakit ganoon sinasabi niya tungkol sa magulang niya, maybe they are not that close enough?

"It's okay Rio gusto ko rin naman makilala ang parents mo but I didn't know na ganito ang magiging salubong nila sa'kin, maybe they're just surprise because they didn't know that you had girlfriend," I said.

He look at me, hindi ko alam makahulugang tingin na iyon basta ang alam ko nasaktan siya sa ginawa ng parents niya. I understand him kahit ako ang nasa posis'yon niya magagalit din ako. Kailangan ko munang tiisin para sa kaniya dahil ilang buwan na lang ay makukuha na din niya ang mana niya.

"Don't worry Kryz, I'll understand the situation you will had in the future as long as you had me, I got your back," I tried to breathe in the air but I can't dahil alam kong hindi okay ang kasama ko ngayon. "I'm really...really...sorry," he was fully sincered. "Okay lang Rio naiintndihan at iintindihin kita sa bawat araw na dumaan, now I get it bakit hindi ka pala-kuwento sa iyong magulang, don't worry," I smile. Niyakap niya ako, nagulat ako dahil I didnt expect that he will hugged me!

Biglang bumilis ang tibok ng puso ko. Pilit kong iniiwasan ang pagbilis ng tibok ng puso at pinapanalangin ko na sana hindi niya na maramdaman iyon.

Buti na lang kumawala na siya sa pagkakayakap at nakahinga ako ang maluwag dahil do'n. "Let's go," he said. "Sa'n tayo pupunta?" she asked. "Secret," he said.

Hindi na lang ako kumibo at nagpa-hila na lang sako. We went to Rio's car. Nagsimula na itong magmaneho, hindi ko alam kung saan kami pupunta but I trust Rio kaya alam niyang hindi niya ako ipapahamak. "You have to sleep malayo-layo pa ang pupuntahan natin," he said at tumango na lang. Sinandal ko na lang likod sa upuan at bumaling sa bintana. Hindi niya namalayan naka-tulog na pala siya.

"Wake up sleepyhead," Rio kept waking me up. Nagising na lang ako ng buhatin niya ako palabas ng kotse. "Hoy! Ano ba ginagawa mo ha?! Ibaba mo nga ako!" iritado kong sambit ngunit hindi niya ako binaba! "Chill hindi kita hahalayin," natatawang tugon niya na ikina-mula ng aking pisngi. "Hoy! Kapal mo naman!" singhal ko. Ayaw pa din niya ako ibaba. "Ginigising na kasi kita kanina pa ayaw mong magising kaya naman I don't have a choice kung hindi ang buhatin ka para magising," he said. "Oo na puwede mo na akong ibaba," I hissed.

Buti naman at nakinig na, binaba niya ako. I look at the place it looks like unfamiliar. "Nasa'n tayo?" I asked him. "QC Memorial Circle," he said. What the?! Ang layo nito ah! "Ba't tayo nandito?" I asked. "To unwind, to breathe a fresh air," he laughed.

Napa-iling na lang ako sa sinabi niya dahil hindi ko naman ang sasabihin ko. "Okay ka na?" I asked. I know that he's not okay. He stayed silent for a while. "I'm kinda fine Shine," he said. He was the one who called me Shine. Wala kasing tumatawag sa akin ng ganoon. "Don't be too obvious Rio, I know that you're not okay," I said. "Teka nga Filipino major ka 'di ba? 'Tapos nag-eenglish ka bakit hindi na lang english major ang kinuha mo?" he was confused. "I want to experience new things," I simply said. "Eh ikaw bakit business management ang kinuha mo?" I asked. "I don't know," he shrugged. "Is it because of your parents business?" I asked again. "No, I want to have business on my own and to have own money," he said.

Natuwa naman ako dahil sa simpleng pangarap niya. Alam ko naman matutupad niya iyon. Matalino naman si Linderio alam kong makakaya niya iyon. Nagawa niya nga akong tulungan sa mga assignments ko kahit hindi iyon related sa course niya. "I know you can do it and I'm looking forward to it in, Rio," I said. "Hindi ko alam pero sana nga," he said. "Yes you can," I tried to cheer him up.

"I'm sorry nga pala ulit dahil hindi ko alam na magiging ganoon ang trato sa'yo nila Mom," he said. "Ano ka ba?! Okay lang iyon," pilit kong pinapagaan ang pakiramdam niya. "Ikaw nga dapat na tanungin ko kung okay ka lang ba talaga," I said. "Actually I'm not okay, nahihirapan ako sa kanila, hindi ko na sila maintindihan," napa-iling na sambit niya. "Ang s'werte mo nga Ace dahil naranasan mo ang pagmamahal ng isang magulang samantalang ako ay hindi, hindi ko nga maramdaman presensiya nila. Minsan napapaisip ako bakit pa ako nabuhay dito kung hindi ko naman mararanasan ang pagmamahal ng isang magulang," he said not to crack his voice.

Nakaramdam ako ng kirot dahil ever since hindi ko siya nakitang ganito. Hindi ko alam na lihim na pala siyang nasasaktan kagaya ko pero magka-iba kami ng sitwas'yon.

"It's okay to cry Rio, It's okay to be in pain. It's part of our life. Life can be in pain, life is so hard. Hindi mo magagawang maging masaya kung ang sarili mo hindi mo magawang mapangiti man lang," I said. Naramdaman ko na lang na sumandal siya sa aking braso at alam ko na umiiyak na siya.

"Real men can cry too Rio, hindi mo kailangan maging matapang sa lahat," I said. He nodded. Hinayaan ko muna siya hangga't hindi pa siya handang magsabi. Maghihintay ako at makikinig sa kaniya.

"Nakakapagod pala 'no? You want to understand everything pero hindi mo magawa dahil sila mismo ang hindi nagpapa-intindi sa'yo, hindi ko alam saan ako kumukuha ng lakas para naging masaya sa harap ng ibang tao gayong durog na durog na ako. Hindi ko din maintindihan bakit pa ako nabuhay dito sa mundong ito," he said. Pinitik ko naman ang ulo niya dahil sa huli niyang sinabi.

"You have purpose on earth that is why God created you, huwag mong isipin na wala kang silbi dahil tignan mo tinulungan mo ako kahit may kapalit. Hindi ko iyon pinagsisihan dahil mas nakikilala kita kung ano ba talaga ang pagkatao mo," I said. "Pero alam mo kanina. Grabe ang kaba ko dahil it's my first time to meet a parents of my fake boyfriend, hindi ko naman ineexpect na ganito ang mangyayari, nakakatakot pala siya talaga kapag alam mo at ramdam mong hindi ka gusto ng magulang ng boyfriend mo," I added and I laugh. He look at me intently.

"Pagsisisihan mo na nakilala mo ako Ace," he was serious. "Hindi ko pagsisisihan dahil kaibigan na kita Ace," I said. "Tara kain tayo ng ice cream para mahimasmasan ka," I laughed. Natawa din siya. I know that hindi iyon ang pinakamasaya niyang ngiti.

Naglakad kami papunta sa vendor ng ice cream. I buy 2 cones of ice cream. He thank me when he reach for the ice cream. Umupo kami sa bakanteng upuan sa park.

"Alam mo, kapag nagka-anak ako hindi ko ipaparanas sa kaniya ang ganiyan nararanasan mo," I said. He look confused.

"I mean ibibigay ko lahat ng oras ko sa kaniya hindi ko hahayaan na hindi niya maranasan ang pagmamahal ng isang magulang,"I added, napa-tango naman siya. "Ako din naman eh hindi ko hahayaan na maranasan ng anak natin ang naranasan ko," nagulat ako sa sinabi niya.What the fudge, "Anong anak natin? Lubayan mo nga ako mokong ka, hindi mo na ako kilala no'n kapag nag-asawa ka!" singhal ko. "Joke lang naman, pero seryoso hindi ko ipaparanas iyon sa anak ko, I'm willing to give my time to my son/daughter, gusto ko maramdaman nila ang pagmamahal ng isang magulang," he said as I nodded for agreeing what he said.

Grabe pala ang nararanasan ni Rio, behind those smiles. It was all a lie...hindi ko alam na ganito pala ang nangyayari na sa kaniya, mas malala pa sa dinaranas ko. Hindi niya naramdaman ang suporta ng magulang niya lalo na ang pagmamahal, sa kahit anong events sa school ay hindi mga ito nagpapakita. Ako ang nasasaktan para sa kaniya.

Rio wants to be happy all the time pero lahat ng saya may lungkot. Ang magulang ko sobra sa pagmamahal sa'min magkakapatid kaya naman hindi ko alam kung pa'no 'ko pasisiyahin pa lalo si Rio.

As a friend, I want to be there most of the time. I want him to know that I will never leave him, when he needs me I'll be there for him.

"Rio, if you're feeling down or malungkot ka, huwag ka mahihiyang tawagin ako dahil kahit anong oras ay darating ako para damayan ka, hindi mo din kailangan maging masaya araw-araw. Hindi mo kailangan mag-panggap na okay ka kahit hindi, masakit 'yon sa loob," sabay turo ko sa kaniyang puso. "At p'wede mo akong sandalan, bilang kaibigan Rio. Hindi kita papabayaan, lagi mong tatandaan na nandito pa din ako sa tabi mo. As long as you need me, I'll be here ready to listen," I hold his hand, I want him to assure that I was here for him.

Does Klint know that his bestfriend are suffering from this? Or maybe he knows but he never tell me.

"It's okay not to be strong," I added. "Thank you Ace, thank you for listening to my problems. I never tell anyone about this tanging si Klint lang at Ikaw. Hindi ko kayang mag-open up sa iba dahil alam ko na ang utak ng mga tao, makikinig nga sa'yo ngunit pag-talikod mo ay ija-judge ka na. We live in a toxic world and judgemental society, I was so suffocated from this world. I'm too tired for this, masiyado na akong pinagod ng mundo, hindi ko alam kung ano nagawa ko para maging ganito buhay ko, hindi ko alam bakit ako ang pinahihirapan ng ganito," he cried. Niyakap ko siya dahil nasasaktan din ako dahil hindi ko alam na ganito na ang nangyayare sa kaniya.

"Shhh...we have the same thought Rio, you're right we live in a toxic world and judgemental society, it was too tiring for us but I always said to my mind that we don't need them. We don't those unhelpful thoughts from them, let's just be us. We don't need them. Let's stand alone and ignore them," I said. "Tama ka naman Ace, we don't need kaso hindi maalis sa isip ko bakit nila kailangan maging gano'n 'di ba? Bakit sila gumagawa ng ikakasira ng kapwa nila? Hindi ba sila napapagod?" he asked. "I don't know but let's just forget them," I said.

"Let's enjoy this moment, Rio. Let's just forget them, right now. We need to be happy as we need to be," I said.

I reached for his hands at nag-punta kami sa mga pang-rides dito sa Quezon Memorial Circle. He just gave me a small smile.

We enter the park where we can ride all the Star City. "We must enjoy it!" I excitedly said. "Yes, we will," he said.

He holds my hand as we enter the Circle of Joy, where we can enjoy as we forget our sadness. Aalisin muna namin pansamantala ang lungkot. Magliwaliw muna kahit ngayon lang dahil bukas panibagong pag-subok ang mangyayare sa'min.

Sinakyan namin lahat ng rides na mayroon doon saka maaga pa naman kaya naman after namin doon ay nagpunta kami sa isang food stall. Nagutom na rin kami hindi naman namin tinapos ang pagkain namin kaninang umaga dahil sa kaba ko at intense.

"Did you enjoy it?" he asked. "Ikaw dapat ang tanungin ko, nag-enjoy ka ba?" I asked him back. "Oo naman dahil doon nawala ang lungkot na naramdaman ko kanina," he softened. "It's okay to be happy but not all the time pahinga ka din, nakakapagod 'yon," I said. "Yeah I know, but...thank you for this," he shyly said kaya naman natawa ako sa kaniya.

"It's okay, I want to be break-free though," I said.

We just ate when the food came. We just talk about random stuff.

"Gusto mo ba talagang maging teacher?" he suddenly asked. "Oo naman gusto ko magturo sa mga bata eh, pangarap ko na 'yon kaya ako nga nag-tuturo kay Cindy dahil ako lang ang nakaka-intindi no'n, sila Mama kasi hindi nakatapos ng college, kaya naman nag-pursigi na ako mag-aral, maagang nagbanat ng buto para sa kanila kasi alam mo naman ang nangyari kay Papa," I sighed.

Yes, isang karangalan sa'kin kung ako'y isang magiging guro. Gusto ko din makatulong sa mga bata. Gusto ko sana ng english major but I always asked myself what if I try something new? That is the Filipino major. Gusto ko rin pag-aralan ang sariling lenggwahe natin.

"Eh ikaw bakit business management?" I asked him back. "Wala lang gusto ko lang magkaroon ng business at sariling pera, ayoko na kasing humingi sa magulang ko sa totoo lang, sinabi ko na sa'yo kanina why I choose to take the course of business management," he said. "I see, I'm looking forward on it," I said, "You too, Teacher Rachel," pang-aasar niya kaya naman inirapan ko lang siya.

"Ayan, mas sanay ako na mataray ka kaysa ganito," he said. "Ayaw mo ba no'n mabait ako sa'yo ngayon?" I asked. "Gusto, para ka nga na maamong aso eh," he teased kaya naman tinitigan ko siya ng masama. "Hilig mo talagang manira ng mood 'no?" I hissed. "Joke lang, 'tapos ka na? Tara may isa pa tayong pupuntahan," he said. "Hoy baka mahuli na tayo kasi wala ka pang lisensiya," singhal ko, "I have student license. Don't worry malapit na din ako kuhaan ng license talaga," he said.

"Bahala ka talaga sagot mo ako kapag nahuli ka," I said. "Oo na," he said. Napa-kamot na lang siya ng batok. Natawa naman ako dahil do'n.

Hindi ko alam kung saan kami pupunta but I hope ligtas kami makapunta. Duda talaga ako sa skills nito eh. Napa-iling na lang ako.

"Sleep ka na muna," he said. "Ayoko nababagot ako," I complained. Nakakabagot kaya matulog ng matulog eh. "Fast talk na lang, mala-abunda," I said. "Ayoko pa po ma-real talk," he laughed kaya naman binatukan ko. "Hoy baka masagasaan tayo!" reklamo niya. Natawa naman ako.

"Go na, What is the first thing you would ask God?" I asked. "Bakit ako pinahirapan ng ganito," he said while he was still looking on the road. "What makes you happy?" I asked again. "You," bigla naman bumilis ang tibok ng puso ko para doon.

Hoy puso kumalma ka muna! "Are you happy with the people you surround yourself with?" I asked. "Yes with you," he seriously said. "Anak ng pating ka! Bakit puro ako?!" reklamo ko, "Eh sa'yo ako masaya eh," he shrugged. Natawa na lang ako. "Mobile Legend or Me," I asked. "You," he simply said. "Annalise o ako?" I joke. "Seriously Ace? S'yempre ikaw," napa-iling na sambit niya.

"Sex or Chocolate?" I asked. "Chocolates," he said. "Bakit?" I confusingly asked. "Kasi mas masarap ang chocolate pero p'wede naman sabay," he winked puro kalokohan. "Buwiset," I hissed.

"We're here," he said. "Nasa'n tayo?" I asked. Dahil bago pa lang ako dito sa lugar na 'to kaya naman nakaramdam naman ako ng kaba dahil dito. "Hey don't worry we're safe," he gently squeezed my hand just to assure that we are fine. Kapag kasi bago lang ako sa lugar ay naninibago talaga ako. Hindi rin kasi ako galang tao hanggang star city lang ang napupuntahan ko.

"Saan ba kasi 'to?" pangungulit ko sa kaniya. "We're here at Antipolo City, sa Cloud Nine. Mas nakakarelax dito sa totoo lang," he said. "Siguro nagpupunta ka dito?" I asked. "Yes, sometimes," he said. "Ah, I see," I said.

"Come on, let's just go there," sabay turo niya sa taas. Uh-oh mataas na naman! "Balak mo ba akong patayin pare?" I asked. "Hindi, balak mahalin," he teased. "Siraulo!" I yelled. "Mas marerelex ka dito for a while," he said. Tumango na lang ako kahit naiinis ako sa kaniya.

"Hold my hand kung natatakot ka," he reach for my hand. "Huwag na baka sabihan mo ako na hokage masiyado ka naman makapal kung ganoon," singhal ko. "Oh bakit defensive? Wala naman ako sinasabi, nakakahalata ka na Ace ha," he smirked. "Lubayan mo ako," mataray kong sambit. "Oo na basta humawak ka na lang sa kamay ko kapag natatakot ka," he said. Inirapan ko na lang siya.

Nakakainis kaya naman humawak na lang ako sa mga railings. Ayokong tumingin sa baba dahil baka mahulog ako! Lulang-lula na ako, kainis naman lalaking 'to. "Natatakot ka na?" baling niya sa'kin. "O-este hindi! Doon ka sa dinadaanan mo tumingin, huwag sa'kin naiirita lang ako," I hissed. Mga tao nakapaligid sa'min natatawa 'tapos may narinig pa ako na "What a cute couple," couple niyo mukha niyo fishtea. Salot talaga sa buhay ko 'tong si Rio, p*****a.

Buti naman naka-rating na kami sa tuktok, I sighed as a relief because of that. "We're here na sa tuktok," he said. "Conyo ka Girl?" pang-aasar ko. "Panira naman 'to kahit kailan," sabay kamot sa batok.

Lumingon ako sa paligid. "Wow," namamangha kong sambit. "See? It's really worth it to be here nakaka-relax ang view," he said. Tumango ako. Tama nga siya maganda nga ang view dito sa cloud 9. It was relaxing because of the view.

"Thank you for bringing me here," I thank him. "It's my pleasure," he smiled. I gave him a small smile. "This is my comfort zone," he simply said while looking at the view. "Kapag hindi ko na maintindihan ang mundo, ito ang aking nagiging sandalan ang magandang tanawin," he said. "Buti ka nga may comfort zone, ako wala. Trabaho lang," I said. "It's okay, atleast nalilibang mo ang sarili mo sa pagta-trabaho samantalang ako wala ito na lang," he said.

Umupo kami sa malapit sa view. "Kailan ka pa nagpupunta dito?" I asked. "Matagal na, kapag nagtatalo kami nila Mom ku'ndi dito, sa may pagbaba naman dito. They called it city lights," he said. "I want to ask...bakit hindi kayo close ng Mom and Dad mo?" I shyly asked. "Sa totoo lang, hindi naman nila mahal ang isa't-isa it was a arranged marriage after all, si Dad ang may ayaw na ipa-engaged ako kay Annalise, but they argued because of that. Ang point ni Daddy, ayaw niyang matulad sa kanila, napilitan lang dahil sa business, kahit naman ako ay ayaw ko kasi hindi ko naman gusto 'yon, but because of Mom's pride everything I had almost got low. I was devastated. Nakipag-away ako kay Mom dahil siya ang may gusto nito pero sa huli ako ang mali dahil nanay ko siya. Hindi ko kayang awayin siya kahit minsan nasasaktan na ako," he said. "Close ba kayo ng Daddy mo?" I asked. "Not that close, but he wants to protect me that's what father's do," he shrugged.

Ako ang nasasaktan para sa kaniya, "May mahal bang iba ang magulang mo?" nag-aalangan kong tanong. "They said wala daw, ewan ko ayoko na manghimasok sa kanila," he said. "Pero huwag mo hayaan na masira ang pamilya mo mahirap iyon," I said. "They don't do that because of me, I was their only child," he said. "Huwag mo rin hayaan na saktan ka ng ibang tao, huwag ka rin magpa-api, don't let the world judge you. They don't know who you are," I said. "Kahit nakakapagod ang mundo, huwag kang susuko kasi alam kong makakaya mo ang lahat ng pagsubok na dumadaan sa'yo," I added.

"I'm so thankful that I have you Ace, hindi ko pinagsisihan ang lahat," he said. "I'll always be here for you through your ups and downs, I'll always be your friend no matter what will happen to the both of us, kahit matapos ang kontrata, nandito pa din ako," I said. Bigla akong nalungkot ng malaman ko na after ng 10 months ay hindi na kami magiging ganito ulit. Kakayanin ko ba? "Just be happy, like what I said earlier but not all the time," I added.

"But tomorrow Ace, hayaan mo akong bumawi sa'yo kasi sobrang kahihiyan ang nangyari kanina," he said. "Kahit huwag na Rio okay lang naman, hindi na kailangan," pag-tanggi ko. "I insist," pamimilit niya. Wala na akong nagawa dahil pagpipilitan niya ang kaniya.

Linderio 'yan eh, may sayad sa utak. Ayaw papatalo.

Naka-uwi na din kami dahil pagod na din kami pareho then bukas aalagaan ko pa si Papa mag-hapon ako muna papalit kay Mama. Gusto ko muna pag-pahingain si Mama kahit bukas pa lang.

Nahiga na ako ngunit hindi pa rin ako matulog,nakaramdam ako ng kirot dahil sa mga sinabi sa'kin ni Rio sa kaniya, grabe pala ang nangyayare sa kaniya. Sa mga ngiti pala niya may mga kirot din pala ang dulot. They are not a happy family indeed. I found out about myself. It's my first time seeing him hurting himself like that.

Gusto ko nando'n lang ako sa tabi niya kahit pagtabuyan niya ako, ayoko siyang iwan gaya ng pangako ko sa kaniya. I want his smiles to be real not a fake. I want him to be happy for real.

We just live in a world where some people have a toxic mindset. Kagaya ko pareho din kami ng pananaw sa mundo, we just live in a world full of toxicity and judgemental society that sometimes they ruined our mental health.

It wasn't healthy at all..

But I'll promise to myself that I will be there for him...bilang isang kaibigan...

Hanggang kaibigan na nga lang ba talaga?

I'm still thinking about my feelings for him. Do I have that feeling for him or not? I guess I can't think it over right now.

Both of us want to have a happy life..where no one can judge you...I guess it wouldn't happen or it would if we would ignore the people surrounding us?