HANGGANG sa makarating sa kanilang tahanan si Leopold ay tila ba wala pa rin siya sa kaniyang sarili.
Nanumbalik ang lahat ng sakit at guilt nang mamatay ang lahat sa team niya seven years ago.
Pakiramdam niya kahapon lamang nangyari ang lahat ng iyon. Ang bawat putok ng baril na kaniyang naririnig habang siya ay nasa gitna ng laban noon ang siyang umaalingawngaw sa kaniyang pandinig ngayon.
Ang bawat pagtangis at sigaw ng mga inosentang mamamayan na naipit sa gitna ng isang nakamamatay na laban ang siyang nananariwa sa kaniyang isipan ng mga sandaling iyon.
Kalahating oras na ring nasa loob lamang ng kaniyang sasakyan si Leopold. Hindi niya magawang bumaba mula roon dahil pakiramdam niya ay kaagad siyang hihilain patungo sa kailaliman ng lupa ng kaniyang mga namayapang kasama.
Isinubsob niya ang kaniyang mukha sa manibela at mahigpit na piniga iyon.
Nag-init ang sulok ng kaniyang mga mata. Kasabay nang pag-alpas ng mga luhang pilit niyang pinipigilan ay ang pagyugyog ng balikat ng binata.
Bumuhos ang emosyong hindi niya kailan man ipinakita sa iba pa. Dahil sa lipunang ginagalawan, ang lalaki ay dapat malakas sa kahit na anumang pagdaanan nito sa buhay.
Itinatak na sa isipan ng madla na ang lalaki ay hindi dapat makikitang umiiyak o nasasaktan man lamang.
Ngunit ang mga lalaki ay tao rin lamang. Nasasaktan, nadadapa at kailangan din ng taong masasandalan.
Kinakailangan din nila ng mga balikat na maiiyakan sa sandaling hindi na nila kaya pa ang kanilang mga nararamdaman.
Ang trahedyang pilit niyang kinalimutan pitong taon na ang nakararan ay muli na namang nagmumulto sa kaniyang kasalukuyan. Muli pa’y nabalot ng pighati ang damdamin ng binatang si Leopold.
Humigit kumulang isang oras pa ang lumipas bago tuluyang napayapa ang damdamin ni Leopold. Eksakto alas-nuwebe na ng gabi nang mapag pasyahan niyang bumaba na sa sasakyan at pumasok sa kanilang tahanan.
Nang makapasok sa gate ay marahan niyang pinihit ang seradura at itinulak ang pinto na hindi gumagawa ng kahit na ano mang ingay sa pag-aakalang natutulog na si Lia.
Laking gulat niya nang mula sa madilim na salas ay lumundag patungo sa kaniya ang kaniyang anak. Pihado siyang kanina pa ito naghihintay sa kaniya.
“Daddy!”
Iwinaksi niya sa kaniyang isipan ang ala-ala ng kahapon at itinago sa
kaniyang mga ngiti ang sakit na dulot niyon.“Hi, baby! Bakit gising ka pa? it’s already late,” wika ni Leopold sa anak.
“Hinihintay po kasi kita eh. I’m scared po kasi tinurn-off ni Tito Mund yung lights sa room ko,” nagpapaawang tugon naman ni Lia.
“Is that so? Where’s your Tito Mund?”
“Nandun po!”
Naglakad si Leopold patungo sa sofa na itinuturo ni Lia bitbit habang bitbit sa kaniyang braso ang anak. Natunghayan niya roon si Raymund na nakangangang natutulog.
Gamit ang kaniyang hinlalaki at hintuturo ay inipit niya ang ilong ng lalaki dahilan upang ito ay hindi makahinga at mapabalikwas ng bangon.
Tatawa-tawa naman si Lia sa ginawa ng kaniyang ama.
“Ano ba? What’s with you, bro? Natutulog ‘yung tao eh!” asar na tanong ni Raymund na sinabayan pa nito nang pag hikab.
Muntik naman nang mapabunghalit ng tawa si Leopold dahil sa kasalukuyang hitsura ng kaniyang pinsan.
Nagrereklamo kasi ito habang ang isang mata ay nakapikit pa. Indikasyon na half-asleep pa ang lalaki.
“What’s with you, what’s with you, ka riyan! Eh nauna ka pa ngang makatulog dito sa batang binabantayan mo eh.”
Napakamot sa ulo si Raymund “I’m sorry kuya. Medyo napagod lang ako kanina sa restaurant, napakaraming customers grabe.”
Umangat ang sulok ng labi ni Leopold.
Kahit pa babaero at maloko ang kaniyang pinsan ay maaasahan ito pag dating sa mga gawain na iniaatas dito.
Kaya nga ipinagkatiwala niya rito ang branch sa Tagaytay dahil alam niyang hindi nito pababayaan iyon.
“Oh siya, sige na magpahinga kana. Doon ka na lang matulog sa kwarto ko. Tatabihan ko na lang muna si Lia tonight.”
Nagningning naman ang mga mata ni Raymund dahil sa narinig. Agad itong tumayo at nag ninja run na animo’y isa ito sa mga karakter sa sikat na anime series na Naruto Shippuden.
Napailing na lamang ang mag-amang habang pinanonood na makalayo ang lalaki. ibinaba ni Leopold si Lia at sinabihan na magtungo na muna sa kuwarto nito dahil maliligo muna siya.
Hindi naman nag reklamo ang bata at agad na sinunod ang ama. Habang si Leopold naman ay nagtungo na sa shower room. Matapos hubarin ang lahat ng kaniyang saplot ay binuksan niya ang shower.
Hinayaan niyang dumaloy hanggang sa kaibuturan ng kaniyang pagkatao ang lamig na nanggagaling sa tubig.
Pakiramdam kasi niya ay nililinis nito ang masalimuot niyang nakaraan.
Matapos ang labing-limang minuto ay lumabas na siya sa shower room at nagpalit nang pantulog na damit.
Dumiretso na siya sa kwarto ni Lia ngunit inabutan na niyang nahihimbing ang bata.
Mataman niya itong pinagmasdan. Pinawi nang mala-anghel nitong wangis ang bigat na dinadala niya ng araw din na iyon. Awtomatikong umangat ang sulok ng kaniyang labi at hinalikan ang bata sa noo.
Ipinikit na rin niya ang kaniyang mga mata upang ipahinga ang napapagod na niyang isipan. ‘Di rin nag tagal ay dinalaw na siya ng antok.
Ang pagod niyang isipan at katawan ay hindi na kinontra pa ang tawag ng pamamahinga.
NANONOOD ng telebisyon si Andrea nang mapabalita ang bombing incident sa loob ng gymnasium ng isang eskwelahan habang mayroong nagaganap na reunion party para sa mga alumni ilang oras pa lang ang nakararaan.
“Grabe, nakakatakot na talaga ang panahon ngayon,” bulong niya sa kaniyang sarili.
‘Ayon sa pulisya ay mayroon din daw silang nakitang bangkay ng isang lalaki na kinilalang si Crisostomo Almeda. Ang tagapagmana ng Almeda Oil Company na kilalang supplier ng krudo sa buong bansa.’
Napamulagat si Andrea nang marinig ang pangalan ng lalaki na naka-fling niya noon. Hindi rin naman sila nagtagal dahil sa tinataglay na kayabangan nito.
Hindi pa rin daw malinaw sa pulisya kung ano ang tunay na motibo ng pumatay sa nakababatang Almeda.
Subalit, base na rin sa mga pulis ay tila ba may kinikimkim na galit ang pumaslang dito dahil na rin sa paraan nang pagpatay niya sa lalaki.
Napatakip sa kaniyang bibig ang babae. Kahit pa hindi naging maganda ang pagkakakilala niya kay Crisostomo ay hindi pa rin naman tama na bigla na lang itong patayin ng kung sinong poncho pilato.
Maya-maya lamang ay tumunog ang kaniyang doorbell. Sinilip niya sa butas na kaniyang pinto kung sino ang nasa labas. Her father.
Andrea rolled her eyes. Sigurado siyang nagtungo na naman sa kaniyang condo unit ito upang pagalitan na naman dahil sa kung anong bagay na nagawa niya.
Binuksan niya ang pinto. Ang madilim na anyo ng kaniyang ama ang sumalubong sa kaniya. Nag dire-diretso ito ng pasok sa living room habang naiwan naman na nakatayo sa labas ng kaniyang unit ang dalawang bodyguards nito.
Naupo sa sofa ang kaniyang ama habang hinihintay siya na lumapit nito. Nang tumayo siya sa harapan nito ay iminuwestra nito ang kamay upang maupo siya sa katapat nitong upuan.
Upang hindi na sila mag simula pa nang pag-aawayan ay sinunod na lamang niya ito. “What do you want, Dad?”
“I heard that you’re dating again.”
“Is that what you want to talk about this late?”
Nag-igting ang mga panga ng kaniyang ama. “Damn it, Andrea! You’re already engaged and yet you’re still dating? Are you trying to ruin my name?”
“Did I asked you to make some arrangements for my wedding? ‘Di ba hindi niyo nga po ako tinanong kung gusto ko ba na mapakasal sa lalaki na hindi ko naman lubusang kilala? It was all your decision!”
Napatayo mula sa pagkakaupo ang ama ni Andrea. Nabigla na lamang siya nang lumapat sa kaniyang pisngi ang palad nito. Hindi niya inaasahan na magagawa siyang saktan nito.
“I-I’m sorry, Andrea…”
Nag init ang sulok ng kaniyang mga mata. Hindi dahil sa sampal na iginawad nito sa kaniya kundi dahil nag iba na ang kaniyang ama marahil ay dahil na rin sa sulsol ng kaniyang madrasta.
“Sana hindi na lang si Mommy ang nawala. Sana siya na lang ang nasa tabi ko ngayon at hindi ikaw! Sana ikaw na lang ang namatay!”
Nagpupuyos ang damdamin na tumakbong palabas sa kaniyang condo si Andrea. Her tears began to fall when she reached the elevator. Kinapa niya kaagad ang kaniyang cellphone kung dala-dala ba niya iyon.
Kasabay ng pagpahid niya sa tumatagaktak niyang luha at pagsinghot upang lumuwag ang kaniyang paghinga ay ang pag dial niya sa numero ng kaniyang best friend na si Aileen.
Ilang segundo lamang ang hinintay niya bago siya tuluyang nakakonekta sa kaibigan.
“Hi gorgeous! What’s up?” bati ni Aileen sa kabilang linya.
“Ai…”
Agad naman na natunugan ni Aileen na may iniinda ang kaibigan. “Where are you? Pupuntahan kita.”
“N-no. Ako na ang pupunta riyan.”
“Ok. See you. Take care!”
Eksakto naman na naputol ang linya nang bumukas ang elevator. Pahid-pahid ang mga luhang naglandas sa kaniyang pisngi ay agad siyang nagtungo sa parking area.
Nang mapadaan sa isang mahabang tulay kung saan mayroong malaking ilog sa ilalim ay itinabi ni Andrea ang sasakyan at bumaba mula roon.
Pinagmasdan niya ang bilog na buwan pati na rin ang mga nagniningning na btuin sa kalangitan at ninamnam ang lamig na dulot nang simoy ng hangin.
Pinuno niya ng hangin ang kaniyang dibdib at saka buong lakas na sumigaw.
“I hate you, Mommy! You shouldn’t have died! You shouldn’t have left me!”
Napapitlag si Andrea nang maramdaman ang paggalaw ng kung sino sa kaniyang tabi.
“Hindi ka dapat nagagalit sa nanay mo. Kung hindi dahil sa kaniya, malamang wala ka rin sa mundong ito,” anas ng lalaking naka-hood na mayroong malalim ngunit tila musika sa kaniyang pandinig ang boses.
Nagpahid ng luha si Andrea. “Mind your own business.”
Kahit hindi lingunin ng dalaga ang lalaki ay batid niya na mas matangkad ito sa kaniya. Nagkibit-balikat lamang ang lalaki sa kaniyang naging tugon.
“Fine. Just saying.”
Nang tatangkain na sanang lingunin ni Andrea ang lalaki ay nagtaka siya nang hindi na niya ito makita pa sa kaniyang tabi. Nang igala niya ang kaniyang paningin ay nakita niya itong naglalakad nang palayo mula sa kaniyang kinaroroonan.
What is he a ghost?
Ipinilig na lamang niya ang kaniyang ulo dahil sa isiping iyon. Nawala lamang ang atensyon niya rito nang mag vibrate ang kaniyang telepono at binuksan ang text message ng kaniyang kaibigan.
‘Where the hell are you?’
Mabilis siyang bumalik sa kaniyang sasakyan at agad na pinaandar iyon. Binuksan niya ang bintana upang lumanghap ng sariwang hangin habang siya ay nagmamaneho. Balewala na sa kaniya kahit pa magulo ang ayos ng kaniyang buhok.
Wala pang labing-limang minuto ay narating na niya ang condo unit ni Aileen. Pinindot niya ang doorbell sa gilid ng pinto. Hindi naman siya nabigo dahil ilang saglit lamang ay nakaramdam na siya ng pag galaw mula sa loob.
Unti-unting bumukas ang pinto at iniluwa niyon ang may kaliitang si Aileen. May lahing Chinese ito kaya naman medyo singkit din ang mata nito.
Kung hindi lang dahil sa height nito na pang high school ay qualified na itong sumali sa Bb. Pilipinas pageant.
Nang mag-angat ng tingin ito sa kaniya ay napatili ang dalaga na labis naman niyang ipinagtaka. Hindi pa ito nakuntento sa pag sigaw lang. Sinarahan pa siya nito ng pinto.
Andrea was dumbfounded. Napakurap pa siya upang i-assess kung ano ba ang mga naganap. Maya-maya ay nag vibrate ang kaniyang telepono. Tumatawag sa kaniya ang bruha.
“What are—”
“Andy, listen. Do not come to my place. Ok? Do not even go near the establishment!”
“What? Why?”
“I know you won’t believe me. But there’s a ghost outside my unit! And somehow she really looks like—you?”
Hindi makapaniwala si Andrea sa mga naririnig. Hindi niya lubos akalain na sa ipinagmamalaki niyang kagandahan ay pagkakamalan lang siyang multo ni Aileen.
Andrea heard few scratch noises over the phone. Muling bumukas ang pinto habang takot na nagtatago naman si Aileen sa likuran nito. Muling itinaas ng dalaga ang hawak na telepono at nag salita.
“Andy? Is that really you?” Pagkumpirma pa ni Aileen.
“Yes, you idiot! It’s me.”
Sinimangutan ni Andrea ang kaibigan at walang kaabog-abog na pumasok sa unit nito. Dumiretso siya sa ref at kumuha roon ng isang lata ng beer.
“What the hell happened to you? Bakit ba ganiyan ang hitsura mo?” Kunot-noong tanong ni Aileen sa kaniya.
“Huh? What do you mean?”
Napapailing na tumayo mula sa pagkakaupo sa stool chair si Aileen at kinuha ang salamin na nakalagay sa itaas ng ref nito. Maging si Andrea ay napasigaw rin nang makita ang sariling repleksyon doon.
Kumalat na kasi sa ilalim ng kaniyang mata ang liquid eyeliner na inapply niya sa mata marahil dahil sa ginawa niyang pag-iyak kanina.
Sinabayan pa ito ng gulo-gulo niyang buhok na para bang tinamaan siya ng kidlat bago siya magtungo sa unit ng kaibigan.
Ngayon ay naiintindihan na niya kung bakit ganoon na lamang ang takot ni Aileen kanina nang makita siya. Mukha nga naman talaga siyang isang masamang espirito na bigla na lang nangangatok sa mga condo unit na madaanan nito.
“Anyway, what’s your problem naman ngayon? Are you okay?” pag-iiba sa usapan ni Aileen.
Dahil dito ay muling nanumbalik kay Andrea ang sama ng loob sa kaniyang ama. “Dad found out that I was still dating men.”
“Oh tapos?”
“We had an argument. We both heated up. He slapped me in the end.”
Nanlaki naman ang mata ni Aileen dahil sa narinig. Maging siya ay hindi ineexpect na magagawang saktan si Andrea ng sariling ama nito. Hinimas-himas niya ang balikat ni Andrea upang iparamdam sa dalaga that everything will be alright.
Hindi na nila kailangan pa na mag salita para lang magkaintindihan. Higit pa sa kapatid ang kanilang turingan kaya naman ay kahit hindi mag-usap ay alam nila ang nadarama ng bawat isa.
At para kay Andrea ay wala na siyang hihilingin pang iba. Hindi na rin niya nanaisin pa na magkaroon ng maraming kaibigan. Aanhin mo ang maraming kaibigan kung naririyan lang sila sa tuwing kakailanganin ka nila?
Mas mabuti na ang magkaroon ng kakaunti ngunit tapat na kaibigan kaysa sa marami nga pero hindi naman totoo at gagamitin ka lamang.
Bago pa siya tuluyang mapaluha ay binago na ni Andrea ang usapan. “By the way, have you heard the news?”
“What news?” Kunot-noong tanong ni Aileen.
“Do you remember that arrogant bastard who tried to take advantage of me when I was drunk?”
“Crisostomo Almeda?”
“Yep!”
“Oh, ano’ng mayroon sa kaniya? Don’t tell me you’re going out with that bastard again?”
“He died earlier. He was brutally murdered.”
“WHAT?”
Nagulantang si Aileen sa kaniyang narinig. Kahit pa hindi niya gusto dahil sa pagiging arogante at muntik na nitong pambabastos kay Andrea noon ay bumigat pa rin ang kalooban niya sa nangyari dito.
“Nahuli ba yung salarin?”
“I think no. Sa palagay ko gumagala pa rin iyong kriminal hanggang sa ngayon.”
“Oh my god. Nakakatakot na talagang lumabas ng bahay sa panahon ngayon.
“Agreed.”
Maya-maya lang ay nagyaya na rin si Andrea na matulog. She was definitely mentally exhausted dahil sa naging sagutan nila ng kaniyang ama.
Hindi na rin nawala sa kaniyang isipan ang misteryosong lalaki na may magandang tinig na nakilala niya kanina. May kung ano sa lalaking iyon ang pumukaw sa natutulog niyang damdamin.
KAHIT pa late na nakatulog si Leopold kagabi matapos niyang mag stroll at tumambay sandali sa isang tulay ‘di kalayuan sa kanila ay maaga pa ring nagising ang binata. Kinakailangan niya pa kasing mag handa ng almusal bago pa magising si Lia at si Raymund. Kumuha siya ng walong piraso ng itlog mula sa egg shelf sa ref at nagsimulang batihin iyon. Napaangat ang sulok ng labi niya nang manumbalik sa kaniyang ala-ala ang weird na babaeng umiiyak sa tulay kagabi. Base na rin sa pagkakasigaw at pagtangis nito ay pihado siyang mayroon itong mabigat na problemang dinadala. Dahil may kadiliman na rin kagabi ay hindi na niya masiyado pang naaninag ang mukha ng dalaga ngunit sigurado siyang maganda ito base na rin sa matangos na ilong at may kanipisang hubog ng mukha nito. Pero hindi niya gustong ma-involved sa isang problematic na babaeng katulad ng babae sa tulay kagabi. Isa pa hindi pa rin naman naaalis sa puso niya ang pinakaunang babae na inibig niya ng lub
MAAGANG gumising kinabukasan si Leopold. Tutal sabado naman at walang pasok sa eskwela si Lia ay itutuloy na niya ang plano niya nang nagdaang gabi.Maaga siyang naligo at naghanda ng almusal. Inihanda na rin niya ang susuoting damit ni Lia para sa araw na iyon. Ibinilin na lamang niya kay Harmony ang Lia’s gourmet at ipinaalam niya na rin sa lalaki na hindi muna siya magtutungo dito sa araw na iyon.Nang matapos lutuin ang paboritong almusal na at maihain ito sa hapag ay agad na inalis ni Leopold ang suot na apron at nagtungo na sa silid ng bata upang gisingin ito.“Lia? Gising na anak, aalis tayo mamaya,” bulong ni Leopold sa bata kasabay nang mahinay na pagyugyog dito.Papungas-pungas na bumangon si Lia.“Saan po tayo pupunta?”“Secret! Huwag ka na lang mag tanong para surprise kung saan man tayo magpupunta ngayon, okay?”Tumango lang si Lia sa kaniyang ama at agad na nagpakarga rito. Nakan
BASANG-BASA dahil sa ulan si Leopold nang makabalik siya sa kanilang sasakyan.Kanina pa sana sila nakaalis sa cemetery kung hindi lamang naiwan ni Lia ang stuffed toy niya sa puntod ng kaniyang ama.“Daddy are why you wet? Where’s your umbrella?” nagtatakang tanong ni Lia sa binata.Ngumiti naman siya rito. “I gave it to someone who needs it the most.”Hindi naman na nag salita pa ang bata. Binuhay na ni Leopold ang makina ng sasakyan at pinasibad ito palayo sa lugar. Dahil sa malakas na ulan ay tumigil muna sila sa isang sikat na fast food restaurant sa bansa. Ang maligayang bubuyog.“Gusto mo ba ng fried chicken, Lia?” tanong ni Leopold sa anak.“Yes po. Pati po Ice cream,” sagot naman ni Lia.Nakangiting tumango naman ang binata sa anak. Matapos makuha ang order sa counter ay kaagad din naman silang nakakita ng mauupuan. Maganang nilalantakan ni Lia ang kaniyang mga pagkain nan
SUNOD-SUNOD na pagkatok sa pinto ang nakapagpamulat kay Leopold isang hapon.Naniningkit pa ang mga matang bumangon ang lalaki para alamin kung sino ang hindi niya inaasahang bisita.Napakunot ang noo ni Leopold nang mabungaran ang tatlong unipormadong pulis ang nakatayo sa pinto.“Good afternoon officers, how can I help you?” saad ni Leopold habang sinisipat ang paligid kung mayroon bang nagaganap na kakaiba.Bumalik ang atensyon niya sa tatlong lalaki nang mag salita ang isa sa mga ito.“Good afternoon. Kayo ba si Mr. Leopold Rodriguez?”“Oo, ako nga. Bakit?”“Gusto ‘ho sana namin kayong imbitahan sa istasyon para makuha ang inyong panig tungkol sa pagkamatay ni Mr. Crisostomo Almeda,” sagot ng isa sa mga pulis.Hindi naman na nag salita pa si Leopold batid kasi niya na isa siya sa mga suspect sa krimen dahil naroon siya sa pagtitipon nang maganap ito.“Can I
KASALUKUYANG hindi makatingin sa mga mata ng kaniyang tiyuhin si Leopold. Pakiramdam niya ay batid na niya ang maaaring sabihin nito sa kaniya.Simula kasi noong mag bitiw siya sa serbisyo anim na taon na rin ang nakararaan ay madalang na lamang silang magkita nito.Iniiwasan kasi niya na magpakita rito sapagkat palagi lamang siya nitong pinipilit na bumalik mula sa serbisyo.“Ilang taon tayong hindi nag kita pagkatapos ay malalaman ko lang na nakakulong ka rito, Leo?”Hindi kaagad na nakasagot ang binata. Napasimangot naman ang nakatatandang Rodriguez dahil dito. “What now? Are you practicing yourrights of silence?”“I-its not what you think, sir. I didn’t harm anyone let alone kill them. This is all a misunderstanding,” paliwanag niya sa tiyuhin.“I know. I’m not here to blame you but to bail you out.”“You don’t have to do that, sir.”&ldqu
DAHIL sa lead na nakuha ni Leopold ay kaagad siyang nagsagawa ng background check sa mga empleyadong napag-alaman niyang nagkaroon ng problema sa kumpanya.Nagulat pa siya nang makita ang isang pamilyar na pangalan sa listahan. Arman Chavez. Isa sa mga naging kaklase nila noong sila ay nasa High school pa lamang.Kilala niya ang lalaki. Mabuti itong tao, ngunit katulad niya ay salat din sa pera ang pamilya nito kaya naman ay kasama niya ito na palaging binubully ng grupo nina Crisostomo noong araw.Kung noon ay paloko-loko lamang ang mga masasamang ginagawa ni Crisostomo rito ay iba na ito ngayon.Kasama si Arman sa mga na lay-off na empleyado ng Almeda Electric Corporation.Kagyat niyang kinuha ang address ng dating kaibigan at mabilis na pinasibad ang sasakyan patungo sa kasalukuyang tinitirihan ng lalaki.Nang marating niya ang lugar ay sinubukan niyang hanapin ang dating kaibigan dito ngunit makailang beses na rin siyang nabigo.M
LEOPOLD tried to calm him down but to no avail. Arman continued on attacking him. Driven by something Leopold do not know. But due to the man’s aggression, Leopold had confirmed his hunch that it was Arman who murdered Crisostomo Almeda.Nag hintay nang opening si Leopold sa mga ginagawang pag-atake ni Arman.Nang muli nitong i-angat ang kaniyang patalim ay sinamantala naman iyon ni Leopold at ibinato ang tasang nahawakan niya sa kamay ng lalaki.Naging dahilan ito upang mabitiwan ng lalaki ang patalim.Nagpakawala naman ng isang napakalakas na suntok si Leopold na kumonekta sa panga ni Arman.Napaigtad ito at bumalandra sa lupa.Nahihilo pang tumayo si Arman pero hindi na hinayaan pa ni Leopold na tuluyang makabawi ito kaya agad niyang tinalunan ang lalaki dahilan upang magkabasag-basag ang mga kagamitan sa paligid.Tatayo na sana si Leopold upang itali ang mga kamay ni Arman nang bigla itong pumiksi at suntukin siya sa mukha, pa
MATAPOS malinis ni Leopold ang kaniyang pangalan at mapatunayang hindi siya ang pumatay kay Almeda ay humingi ng paumanhin sa kaniya ang hepe ng istasyon kung saan siya na-detain. Binisita rin niyang muli ang Tito Santi niya sa opisina nito upang magpasalamat sa naging tulong nito sa kaniya. “Sisiguruhin ko na makakabawi ako sa inyo, Tito.” “Bakit ko pa hihintayin na makabawi ka kung puwede mo namang gawin ngayon?” “What do you mean, Tito?” Nagugulumihang tanong ni Leopold. Binuksan naman ng heneral ang drawer sa desk nito at may kinuha roon. Kumunot pa ang noo ng binata nang makita ang dalawang kulay pulang invitation card. “Hindi ako makadadalo sa pagtitipong ito, kaya hinihiling ko sana na kayo muna ni Raymund ang magtungo roon bilang mga proxy ko,” anunsyo ni Gen. Santillan. “What? But I don’t think that I’m—” “Please, son. This is an important event but I have something much more important to do. If you’re wo