"What happened to my princess?"
"She's fine, Edwardo. Buti nalang at tumawag si Tyrone, kahit busy siya naalagaan niya parin ang asawa niya."
"Kumain na ba siya?"
"No, she's still asleep, kanina pa simula no'ng dumating ako."
Nagising ako nang marinig kong nag-uusap sina mommy at daddy. Kahit na inaantok pa ang diwa ko ay nagawa ko pa ring imulat ang mga mata ko dahil sa gulat.
"M-Mom, D-Dad. Bakit p-po kayo nandito?" I asked them while rubbing my eyes.
Instead of answering my question, Mom hugged me.
"Thank, God, your alright, my baby."
"I'm okay mom, m-may trabaho pa po kayo pero inuna niyo parin ako." I tried to hide my emotions infront of them. Ayokong mag-alala sila.
"Mahal ka namin, baby. So bakit hindi ka namin uunahin? Anak ka namin, and we can't afford to lose you, honey." Mom said while caressing my cheek. She flashed me a sweet smile. Para itong sakit na nakakahawa at bigla nalang akong napangiti tulad ng ginagawa niya. My mom is the sweetest woman I have ever known in my entire life. I love them.
Mayamaya ay tumayo na si mommy upang sana ay makita ko si daddy sa gilid nito, ngunit ganoon na lamang ang aking nararamdamang kaba nang mahuli ko itong nakatitig sa mukha ko na para bang may inoobserbahan.
"Wait, anong nangyari sa mukha mo? Bakit may pasa ka, Sam?" tanong ni daddy habang nakakatitig sa mukha ko, I stopped. What should I do?!
Think, Samantha. Think!
"A-Ah, andami po kasing lamok dito, dad. Yeah! So don't worry, gagamutin ko po 'to." palusot ko pa, napalunok nalang ako nang biglang lumapit si daddy at tiningnan ang mukha ko.
"I don't think this is just a mosquito bite." he said, lumayo naman ito saakin ng bahagya.
"Who did this, Samantha?" daddy questioned as he continue stare at me. He is looking at me, intently. Nanigas naman ako at takot na napatingin sa kanya.
"Hahay, D-Dad. I swear, kagat lang to ng lamok—" I tried to act but then he suddenly cut my words.
"I don't believe in you." madiin nitong wika. Napalunok ako ng sariling laway. It feels like, my fever suddenly vanished away.
"Kung hindi ito galing sa kagat ng lamok. E, di saan po ito nanggaling?" I forced myself to joke and laugh. No! Ayokong malaman niya ang patungkol dito at baka kung ano pa ang magawa niya.
"Is it him?" napalunok na lamang ako sa naging tanong nito. Goodness! How can my father be this smart?
"S-Sinong siya, dad?" gusto kong sapakin ang sarili ko dahil sa sinabi ko. Masyado na akong halata!
"Your husband." he said firmly.
"Dad, di ko hahayaang pagbuhatan ako ng kamay ni Tyrone, sasabihin ko naman sainyo in case na mangyari yun eh."
Liar, Samantha! Kapag nalaman niyang nagsisinungaling ako, hindi ko alam kung anong mangyayari sa buhay ko. My goodness, thankfully he did not see my other bruise here in my left arm.
Ilang segundo pa ako nitong tinitigan. Kaya tinitigan ko siya pabalik. I completely know his ways.
Mayamaya ay tuluyan nang lumambot ang ekspresyon ng mukha nito at nagpakawala ng isang malalim na hininga, "Hmm, okay. Next time, mag lagay ka na ng repellent lotion. Not because sarado itong bahay niyo, doesn't mean na magiging pabaya ka na sa sarili mo. Understand?" Dad said. I sighed in victory.
I nodded after, "Yes, dad. I will." I smiled.
"Did you eat?"
"Yes, dad. Tyrone cooked some foods for me to eat kanina bago siya umalis. " I forced a smile. Liar! Liar!
"Just take some rest, baby. Babantayan ka namin ng daddy, okay? And I will treat these while you're sleeping." Mom kissed me on my forehead. Tumango ako sa sinabi nito.
Inihiga niya ako at kinumutan, how I miss my mother's care and touch.
"Mom, dad, can you stay here for atleast one night? I need you." I begged as I stared at them.
"Sure, honey. If that's what our baby's wish." mom smiled. She then started to caress my long and black hair. It made me somehow felt relaxed
"Thank you, mom." I smiled.
"Matulog kana at para gumaling kana agad." sinunod ko naman ang bilin ni mommy, I closed my eyes.
I want to tell them how I truly felt right now, but I can't, kasi sa oras na sasabihin ko sa kanina ang mga iyon, baka mawala ng tuluyan si Tyrone saakin.
Just sleep, Sam. Para bukas kaya mo na ulit handaan ng ulam at uniporme ang asawa mo na may ngiti sa mga labi.
Makaraan ang ilang mga segundo, ay tuluyan na akong nilamon ng antok.
I heard something outside our house.
Dinilat ko ang mga mata ko, hinanap agad ng mga mata ko sina mommy at daddy, pero wala na, umalis na sila.
Napatingin naman ako sa orasan 6:30 am na. I checked my temperature using my thermometer that mom and dad gave to me, yesterday.
Kahit papano nahimasmasan naman tong pakiramdam ko, thanks to mom and dad dahil sa alaga nila saakin kagabi unti-unti na akong gumagaling.
Nakarinig ako ng pagbukas ng pinto sa sala.
Tyrone?
Mabilis akong bumaba sa kama at lumabas agad ng kuwarto, I almost forgot to prepare breakfast for him, baka magalit na naman siya. Masyado yatang napasarap ang tulog ko.
Mabilis akong tumungo sa kusina at naghugas agad ng kamay, bubuksan ko sana ang fridge nang may biglang nagsalita sa aking likuran.
"What are you doing?" a baritone voice made my heart pumped abnormally. Oh it's him, my Tyrone.
"S-Sorry, nakalimutan kong magluto ng makakain mo." nakayukong sabi ko.
Narinig ko lang ang inis nitong pagsinghal. Mayamaya, naramdaman ko ang paglapit niya saakin, kinabahan na naman ako. Humalukipkip ako upang sana ay ihanda ang sarili ko sa posibleng pananakit niya
But then, I felt his hands on my forehead. Kumunot ang noo nito, "You're still sick." nagulat naman ako sa sinabi niya.
"You have to rest." tipid nitong sabi. Nanatili parin akong nakayuko, trying to stop myself from smiling. He hates my smile more than anything else. And I know it.
"N-No, I can handle myself—"
"I said rest!" He shouted, napapitlag nalang ako sa sinabi niya. Para bang lalabas na ang buong kalamnan ko galing sa katawan ko lalo na ang puso ko.
"O—Okay."
"Turn off the aircon. Malamig." he commanded I don't know what to react, honestly. Matatakot ba ako o magiging masaya sa sinabi nito. But one thing's for sure. He's being concerned! And I love it, sana ganito nalang siya palagi.
Tumango nalang ako at dali-daling tumungo sa kwarto namin, sinunod ang mga bilin niya at humiga na sa kama.
Oh, God! Kahit tipid ang pagkasabi niya I can feel how concerned he is. Please Lord, kahit ngayong araw lang.
Nakahiga lang ako sa aming kama, di talaga ako makatulog. Di naman kasi talaga malala ang lagnat ko eh, I can handle myself. Pinatay ko na rin ang aircon. Hindi dahil nilalamig ako, kundi dahil sinabi niya siya.
Mayamaya, nakarinig ako ng katok galing sa labas ng aming kwarto. Bumukas ito. Mabilis agad akong napabangon nang makitang si Tyrone ito. Bitbit nito ay isang puti'ng mangkok, at halata sa mukha nito na naghihirap siya. Kaya tumayo ako, at akmang tutulungan siya.
"Tsk, go back to bed!" inis nitong sigaw. Palihim naman akong napasimangot dito. Tutulungan na nga, magagalit pa.
"O—Okay." Bumalik na lang ulit ako sa kama, he placed the bowl on the table beside our bed. Bahagya nitong inatras ang lampshade upang mas mabigyan ng malaking espasyo ang mangkok at isang baso ng tubig.
Nakatitig lang ako sa asawa ko'ng abala sa paglagay ng mga makakain, inihanda niya rin ang tubig at ang gamot.
"Staring is rude, Sam." nagulat naman ako sa sinabi nito. Kaya dali-dali akong nag-iwas ng tingin. Ayokong mainis siya. Baka mamaya, itigil niya itong ginagawa niya at magwo-walk out ulit.
Matapos nitong ilagay ang mga dala, maingat nitong hinawakan ang mangkok at umupo sa gilid ng kama paharap sa akin. Nakasandal naman ako sa headboard ng aming kama.
"Just open your mouth." he said plainly. Napalunok ako. Susubuan niya ako? Hindi ko yata kakayaning lunukin ang lugaw dahil sa pagkailang.
"T—Tyrone, I'm really fine. I can handle myself, I can eat. Sorry kung naisturbo man kita—"
"Just shut up and let me do what I want to do!" he shouted. Oh Jeez. Akala ko lalambingin niya ako at pipiliting subuan niya ako. I'm such an idiot!
Tumango nalang ako, at hinintay na lamang siyang subuan ako. Sobrang lapit ng mukha namin! And I can clearly see how his thick eyebrows met each others. His sweat that already covered his handsome face.
Ibinuka ko naman ang bibig ko nang nilapit niya na ang kutsara sa akin.
"Aw!"
Muntik ko nang mailuwa ang sopas buhat ng init na aking nararamdaman. Napahawak ako sa mga labi ko.
"O—Oh, sorry. Nakalimutan kong hipan." Natatawang sabi nito habang hawak-hawak ang likod ko, he handed me the cup of water.
Ininom ko agad ito. But realization made me stopped.
Did he just said sorry? Did he just laughed? Oh, my goodness! I'm the happiest woman alive!
"N—No, it's okay." nahihiya kong wika dito. Gusto ko mang sumigaw sa kilig ngunit di ko kaya. Nandyan siya sa tabi ko, baka mainis na naman ito
"I love it when you laugh, Ty. Pwede bang ganyan ka nalang p-palagi?" Muntik ko nang matampal ang aking bibig dahil sa sinabi ko.
He stared me, napalunok naman ako. Sasaktan niya ba ulit ako? Sisigawan?
"I don't know." he just said. Tila nawalan ng lakas ang mga balikat ko at kusang bumagsak.
I flashed him a bitter smile. He just stared at me. Pagkatapos ay sumandok na ulit siya gamit ang hawak na kutsara, this time hinipan niya na. I opened my mouth, and there di na siya ganun kainit. Nalasahan ko na ang sopas, and it taste good!
"It's good, Ty. Ang sarap" I smiled at him.
Ngumiti rin ito sa akin, isang tipid na ngiti lang, but still it made my heart beats fast. He's like an angel whenever he smiles.
Mayamaya ay naubos ko na ang sopas. Pagkatapos ay ipinainom niya saakin ang gamot na dala niya at ipinahiga niya na ako sa kama.
"T-Ty, thank you." naiilang kong sabi.
"Salamat kasi, sa kabila ng mga nagawa ko sayo, inalagaan mo parin ako ngayon." nakangiting sabi ko.
Tipid naman itong ngumiti saakin, "You're welcome." He simply replied, and continue what he's doing.
I really appreciate what he said, kahit na ang tipid lang ng mga ito.
Di ko namalayang nakalabas na pala ito ng kuwarto namin, napabuntong hininga na lamang ako at ipinikit ang aking mga mata upang magpahinga.
"Samantha."
"Sam, wake up."
Naalimpungatan ako nang maramdaman ko ang bahagyang pagyugyog nito sa aking magkabilang balikat. Isang ungol lamang ang isinagot ko dito at humarap sa bandang gilid.
"Sam." his voice became serious unlike earlier. I immediately opened my eyes to see if he is really there. And there! Confirmed. I'm not dreaming. He is really here.
"T-Tyrone! I'm so sorry—"
"It's okay, I just want to remind you that, we're going out." he stated, napabangon ka agad ako sa narinig.
"Really?!" natutuwa'ng wika ko. Totoo ba talaga lahat ng ito?!
He nodded with a smile on his lips, "If you're feeling well, but if it's not, it's fine."
"No, kakasabi ko nga lang kanina diba? Okay lang ako?" mabilis kong sambit dito.
He smirked, "So get yourself ready, I'll wait outside." he just said, and stormed out the room.
Ano bang nangyayari sa araw na ito? Kailangan naba akong magkasakit araw-araw, maging mabait lang siya? Kasi kung oo, gugustuhin ko ang ideya'ng iyan.
Mabilis akong naligo at nagbihis, I can't make him wait, baka uminit na naman ang ulo niya at 'di matuloy itong plano niya. Sayang naman. I want to make this day memorable. Lalo na dahil paniguradong babalik ulit siya sa dating siya bukas na bukas.
Lumabas na ako sa pintuan at agad kong nakita ang nakaupong si Tyrone sa malapad na silya habang binubuklat ang dyaryo.
Tumingin ito saakin at inilagay ang dyaryo pabalik sa mesa. Tumayo ito, ngumiti naman ako at mabilis na bumaba sa hagdan.
"You ready?" he asked, tumango naman ako dito at ngumiti.
"Let's go." he announced. Lumabas na kami ng tuluyan sa bahay namin. This is it!
Andito kami ngayon sa kotse niya, at hindi ako mapakali sa excitement na nararamdaman ko, para akong bata na minsan lang ipinasyal ng kanyang mga magulang.
Sinilip ko si Tyrone habang seryosong nagmamaneho.
"Ah, Ty. Saan tayo pupunta?" I asked.
"Just wait, makikita mo rin naman yun mamaya." he just said. Napatango nalang ako at umayos na ng upo. Inaaliw ko na lamang ang aking sarili sa bawat gusali na aming madadaanan. Namiss ko ang lumabas ng bahay.
Tahimik lang kami sa buong byahe, nakakabingi ang katahimikan. Hanggang sa tuluyan na naming natahak ang pupuntahan namin, na 'di naman ako sigurado kung ito na nga iyon.
"I-Ito na ba, Ty?" I asked. He just nodded at tipid na ngumiti.
Napatingin naman ako sa labas, tila nagningning ang mga mata ko sa nakita. I don't think beach tong pinuntahan namin, tahimik ang lugar at walang katao-tao, ang gandang tingnan ang kulay asul na dagat dahil sa malalakas na alon na humahampas sa maputing buhangin.
Lumabas naman ako ng kotse, at dinama ang masarap at preskong hangin. Napapikit ako.
Naramdaman ko naman ang presensiya ni Tyrone saaking likuran.
"We'll wait until the sun sets." he said.
"Let's spend this day together." he added. Napadilat naman ang mga mata ko at napatingin agad sa kanya.
"Can we?" I asked, he nodded while staring at me.
"Can we act as a real husband and wife who loves each other for the mean time, Tyrone?" I just asked while looking at him. Desperada? Oo kung iyon man ang itatawag sa akin. Pero, masama bang maghangad ng kaniyang pagmamahal kahit na imposibleng maiparamdam niya iyon sa akin?
Nakita ko naman ang pagngiti nito, at marahang tumango, "Sure." he answered.
Lumundag naman ang puso ko sa sayang naramdaman ko. Ito na yata ang pinakamasayang araw ko. Imposibleng magkatotoo, pero kahit ngayon lang. Gusto kong maramdaman iyon galing sa kaniya.
"Can we act as a real husband and wife who loves each other for the mean time, Tyrone?" I just asked while looking at him.Nakita ko naman ang marahang pagngiti nito, at tumango "Sure." he said.Lumundag naman ang puso ko sa sayang naramdaman ko, mas nagulat naman ako nang hawakan niya ang kaliwang kamay ko.Napatingin naman ako sa kamay naming magkahawak, at lumipat ang tingin ko sakanya.He just smiled "You said let's act right?" he said. Ngumiti ako dito. Yes, just an act."Samantha..."Napadilat naman ako ng mga mata ko, napatingin ako sa paligid ko. Saan ang dagat? Bakit hindi na nakahawak sa kamay ko si Tyrone? Bakit nandito ako?Napatingin naman ako sakanya na ngayo'y nakatungo sa akin na kasalukuyang nakahiga sa kama namin."Tumaas ang lagnat mo kanina lang. I ke
Nagising ako dahil sa sinag ng araw na nanggagaling sa labas ng bintana ng kwarto namin ni Tyrone na pilit na sumisiksik sa nakapikit na mga mata ko.Nilingon ko ang katabi ko, wala na pala dito ang asawa ko. Nauna na akong natulog kagabi nakatulog ako kakahintay sakanya.Nag-inat nalang ako ng katawan pagkatapos ay bumaba na sa higaan namin upang bumaba na.Alas sais na ng umaga, muntikan ko nang makalimutang paghandaan ng pagkain si Tyrone. Siguro'y nagmamadali lang talaga siya kaya hindi na siya nag-abala'ng gisingin ako.Bumaba na agad ako at pumunta sa kusina, ngunit may nakita akong isang sticky note na nakapaskil sa dining table, may katabi naman itong mga gamot.Kinuha ko ito at binasa.Maaga akong umalis, uuwi ako ng maaga mamaya. Drink your medicines. Sayo nalang 'yang lulutuin mo. Just reminding.
Hinablot niya ako patungo sa kwarto namin, sobrang higpit ng pagkakahawak niya sa mga braso ko. Naluluha na ako dahil sa sobrang higpit ng pagkakahawak niya sa aking braso."P-Please stop it, Tyrone. Please. Nasasaktan ako." Pagmamakaawa ko dito nang tuluyan na naming marating ang silid ay marahas ako nitong tinulak sa kama dahilan upang mapadaing ako.Sumunod naman ka agad ito at malakas akong tinulak pabagsak sa aming kama. Mas lalo lamang akong naiyak nang maramdaman ko ang marahas na pagpunit nito sa aking suot na damit. Hindi ko namalayang natanggal niya rin ang pang-ilalim kong suot ng walang kahirap-hirap."Saan ka galing?!" he asked angrily. Namumula na naman ang mukha nito. Nanginginig ang mga kamay kong nakahawak sa kaniyang braso upang patigilin siya.Ayoko! Please."Pumunta ako sa b-bahay-""Ng lalaki mo? Ni A
Hindi ko maintindihan ang sarili ko, ang sarap nga ng tulog ko pero ang sakit naman ng nararamdaman ko. Kanina lang pagkatapos kong linisin ang buong katawan ko ay hindi ko na naabutan ang asawa ko rito sa kwarto, kaya natulog na lamang ako.Malalim ang pagtulog ko, ngunit ramdam ko ang paghirap ng paghinga ko dahil sa kakaiyak ko kanina.Iminulat ko ang mga mata ko nang tuluyan nang magising ang sarili ko. Iginala ko ang mga mata ko sa buong silid. Anong oras na ba?Napabuntong hininga ako nang maglaro ulit sa isipan ko ang mga pangyayari kanina. Nagkasagutan kami ni Tyrone. Sa buong taon naming pagiging kasal, iyon ang unang beses na nasagot ko siya at inilabas lahat ng saloobin ko. I felt relieved but at the same time, kinakabahan ako. Kinakabahan ako na baka paglabas ko ngayon ay bubungad sa akin ang galit nitong mukha.Inangat ko ang sarili ko sa hig
Hindi ako nito pinakinggan at nanatili lang ang mga mata sa braso ko. Kinakabahan ako. Paniguradong magagalit na naman ito at baka mayamaya'y uulitin na naman nito ang ginawa niya sa braso ko.Napalunok ako sa sariling naisip. Ilang segundong nanatili ang kaniyang mga mata sa braso ko pagkatapos ay binitawan na ito."Wait here." Maikling sabi nito at nagsimula nang maglakad papalayo sa akin.Ginusto ko mang tumakbo at magtago sa kwarto namin. Mas pinili ko na lang na manatili doon sa sopa. Humalukipkip ako doon.Ilang minuto pa ang nakalipas, nakita ko na itong naglalakad patungo sa direksyon ko habang bitbit ang isang puting lagayan.Ano ang gagawin niya? Obvious naman na first aid kit ang dala niya. Pero, tama ba ang iniisip ko?Bago ko pa man maipagpatuloy ang pag-iisip kong iyon. Nagbalik ako sa reyalidad nang maramda
Naalimpungatan ako nang maramdaman kong wala ang asawa ko sa tabi ko. Iminulat ko ang mga mata ko. Wala nga akong katabi.Dahan-dahan kong inangat ang aking sarili galing sa hinihigaan kong kama habang nakasuporta ang isang kamay ko pataas samantalang ang isang kamay ko naman ay nakaperme lang sa hita ko dahil paminsan-minsan itong kumikirot. Hindi lang yata simpleng pasa lang ang nangyari rito.Inabot ko ang lampshade sa maliit na mesang katabi ng kama namin at binuksan ito. Hinanap ng mga mata ko si Tyrone.Pagkatapos ng pangyayaring iyon kanina ay umalis siya ng bahay. Gusto ko pa sana itong hintayin ngunit tila'y hinihila na talaga ako ng katawan ko patungo sa kwarto namin. Kaya nakatulog ako.Bahagyan akong tumingala at nakitang alas dos na pala ng madaling araw. Napakunot ang noo ko. Hindi pa siya umuuwi? Nasaan siya?Dahil sa dami
"Uh.."Napadaing ako nang bigla akong makaramdam ng sakit sa likuran ko nang umakma akong ikilos ang katawan ko."Samantha.."Isang paos at malalim na boses ng pamilyar na tao ang nagpagising ng buong diwa ko. Unti-unti kong iminulat ang mga mata ko at hindi nga ako nagkamali, si Tryone nga.Bakas sa mukha nito ang pag-aalala at takot habang nakatingin sa akin na para bang nagdadalawang isip na hawakan ako. Nag-iwas ako ng tingin dito at ipinalibot ang mga mata ko sa buong silid.Teka, nasaan ako?Napansin ko ang isang bagay na nakakabit sa kaliwang kamay ko kaya roon ko lang nakumpirma ang hipotesis ko. Nasa ospital ako.Anong nangyari?"I'm sorry.." He again spoke that made me look at him.Hindi ko alam kung ano itong nararamdaman ko pero kakaiba ang naging reaksyon ko
"You want to eat some fruits? Marami rito. Kailangan mong magpalakas."Hindi ko ito sinagot at tahimik lang na umiling, bahala na kung hindi niya ako nakita. Umaatras talaga ang dila ko sa tuwing siya na ang nakikipag-usap sa akin.I've been staying here for 5? 6? 1 week? I don't know. Nagsimula na rin akong mabagot dahil sa sobrang katahimikan dito. My phone was left in the house at parati na lang boses ni Tyrone ang pumupuno rito sa silid.Araw-gabi ring bumibisita rito ang doktor upang icheck ako. Sabi niya ay kinabukasan, pwede na raw ako magdischarge dito. Sabi ng doktor ay nagka-back injury raw ako buhat ng malakas na pagkabangga ng likurang bahagi ng baywang ko, at laceration buhat ng gunting na nandoon sa mesa kung saan ako nabangga kaya nagkasugat ang likurang parte ng baywang ko. Kaya siguro nangingilo ang parte kong ito sa tuwing inaangat ko ang likuran k