Ngayon ko lamang nalaman na masokista pala ako, ramdam na ramdam ko ang pagguhit ng sakit sa dibdib ko nang isipin ko pa lamang na magiging buo ulit ang pamilya nila, na magkakabalikan sila para sa mga anak nila. Masamang hilingin na sana hindi na mangyari yon, dahil may mga anak sila na kailangan ng kompletong pamilya. Sino ba ako? Kakapasok ko lang sa eksena, mang-aagaw ng role, a mere substitute.
“Thank you for holding my hand habang inilalabas ko ang mga bata.” napatingin ako sa kamay kong hinawakan ng kamay niyang napaka-liit at payat na.
“I’m so grateful to know and experience how kindhearted you are Laura. Masayang-masaya ako dahil ikaw ang nasa tabi ni Eugene. Tungkol sa pag-alis ko, a-ayoko naman t-talaga umalis.” gumaralgal ang boses niya matapos sabihin yon kaya nataranta ako.
“Gail huwag ka masyado umiyak hindi ka pa masyado magaling, shhh- I’m sorry if I ask you about that. Please calm down.” wala akong magawa kundi ang haplusin ang kamay niya, ngumiti siya saakin habang patuloy parin ang agos ng mga luha sa mga mata niya.
“Wala akong choice, maaga akong kinukuha pabalik ng nasa itaas.” malakas na kumabog ang dibdib ko at nanlalaki ang mata dahil sa narinig.
“Nang makilala ko si Eugene, masaya ako. Naging masaya ako sakaniya, napakabuti niyang tao, mapagmahal, isip-bata nga lang minsan haha. Kaso nalaman ko na may sakit pala ako, alam mo ba? Imbis na mag-alala ao sa sakit ko, nagalit ako sa sarili ko. Sana una palang nalaman ko na, na maikli lang ang buhay ko. Kasi kung maaga kong nalaman edi sana, hindi ko hinayaang makilala ako ni Eugene, edi sana hindi niya ako mamahalin… edi sana hindi siya masasaktan kung mawawala ako.”
Hinayaan ko lang siya sabihin ang nasa loob niya, ngayon ko nararamdaman kung gaano kabait at katindi ang pagsasamang meron sila. Mas inisip niya pa ang mararamdaman ni Eugene kaysa sa sarili niya. Napapikit ako, nasasaktan ako para sa kanilang dalawa.
“Bakit hindi mo sinabi sakaniya? Maiintindihan ka naman niya. Mas nasaktan siya sa ginawa mong pag-alis bigla.” mahinahon kong sabi na sinuklian niya lang ng iling.
"Ayoko lang maalala niya ulit yung sakit nang mamatayan ng mahal sa buhay. Simula nang mamatay ang mga magulang niya ilang taon rin siyang nawala sa sarili at hindi matanggap ang mga nangyari. Mas mabuti nang maglit siya saakin kaysa maging miserable siya sa pagkawala ko-urgh!” napaubo siya bigla kaya agad akong kumuha nang tubig sa malapit na lamesa.
Habang nasasalin ako nang tubi sa baso ay nagsalita muli siya na nakapag-paluha na saakin ng tuluyan.
“I just want him to be happy. At alam kong mangyayari yon dahil nandiyan ka para sakaniya at ang kambal. Masaya ako na aalis dahil alam kong nasa mabuting kamay ang mga anak ko, alam kong mamahalin mo sila nang higit pa sa kaya ko.” napalingon ako sakaniya at mabilis na lumapit sa pwesto niya para hawakan ang oisngi niya.
“Huwag mong sabihin yan. Walang makakapantay sa pagmamahal mo sakanila. Nakikita mo ba yang kondisyon ng katawan mo? Napakahina at payat mo na pero nagawa mo parin silang ilabas sa mundo ng malusog at ligtas. Hindi mapapantayan ang pagmamahal ng ina Gail, kahit mawala ka pa.” nanginig ang labi ko kasabay ng matinding luha.
“Ikaw ng bahala sakanila.” napapikit ako nang mariin nang sabihin niya yon sa nanghihinang boses. Tumango ako at pilit tumingin ng diretso sa mata niya at ngumiti.
“Ako nang bahala sakanila. Mamahalin ko sila nang para sarili kong anak, araw-araw kong ipapaalala sakanila kung gaano sila kamahal ng Mama Gail nila. Iku-kwento ko sakanila kung-” napapikit ako nang magsuka siya ng dugo at ang pahina ng pahina niyang monitor. Nagdatingan narin ang mga nurse at Doctor pero agad rin silang pumunta sa gild at pinanuod kami, mas lalo akong napaiyak nang makita ang papapikit niyang mga mata.
Hinawakan ko ng ulo niya at umiiyak na ngumiti.
“Iku-kwento ko sakanila kung gaano ka katapang Gail. Mahal na mahal ka ni Eugene na sa sobrang pagmamahal niya hindi ka niya kayang mawala.” Lumingon ako sa pinto ng kwarto at napaiyak lalo nang malakas na nag-echo ang monitor.
“Time pf death ****” nagkagulo ang loob nang kwarto at nanghihina akong naglakad papalabas ng kwarto.
Pagkarating ko sa pinto ay agad akong tumingin sa gilid non at doon ko nakompirma na naroon nga si Eugene sa gilid. Muli kong nilingon si Gail na ngayon ay nakatakip na ng puting kumot ang katawan. Nagsi-sisi ako sa mga masasamang sinabi ko sakaniya, sa mga panghuhusga ko sakaniya dahil sa ginawa niya kay Eugene. Walang ibang maramdaman ang sarili ko kundi lungkot at paghanga para kay Gail. Nakita ko ang bahagyang pag-alog nang balikat ni Eugene habang nakayuko. Umupo ako sa tabi niya.
“Narinig mo?” tanong ko sakaniya kahit obvious naman ang sagot, maingat kong inabot ang ulo niya at isinandal sa balikat ko.
“Lahat ng mahalin ko kinukuha niya. Bakit lagi nalang akong nawawalan?” parang may kung anong tumarak sa dibdib ko nang marinig ang pinakamasakit ng iyak ni Eugene. Umiling ako at niyakap siya.
“May dahilan ang nasa itaas sa lahat ng mga ginagawa niya, hindi matutuwa si Gail kung malalaman niyang umiiyak ka. Ang mahalaga sa ngayon ay ligtas ang mga bata, may nawala pero may dobleng balik. Huwag mong ilulugmok ang sarili mo sa lungkot. Kailangan mong magpakatatag para sa mga anak mo na ipinagkatiwala ni Gail sayo.”
Pilit kong sinabi sakaniya yon, dahil ang totoo kahit ako ay gustong maging mahina ngayon at umiyak lang ng umiyak. Pero kailangan kong palakasin ang loon ni Eugene. Hindi ako pwedeng maging mahina sa sitwasyong to.
“Thank you.” sabi niya kaagad matapos kaming makawala sa yakap ng isat-isa. Napapikit ako nang hawakan niya ang mukha ko, naramdaman ko ang lamig ng palad niya at mahina panginginig non. Nagmulat ako nang mata at tumingin sakaniya ng diretso.
“I’m sorry naduwag akong harapin si Gail at hinayaan kita mag-isa sa loob. Alam kong nalulungkot ka rin ngayon pero kailangan mong magpakatatag dahil saakin. I’m sorry Laura.” nakayuko niyang sabi na ikinailing ko. Hinawakan ko ang mukha niya at pilit iniharap saakin.
“Ayaw ni Gail na makita kang malungkot kung aalis na siya kaya huwag kang mag-sorry kung hindi ka nagpaalam sakaniya ng personal dahil binigyan mo siya ng peace of mind. Sisisihin niya lang ang sarili niya kung makikita ka niya nasasaktan nang dahil sakaniya hmm? Go inside and say goodbye to her, It’s hard but you need to say goodbye to the Mother of your children Eugene.” mahinahon kong sabi sakaniya.
Tumayo kami at pumasok sa loob, tinapik ko ang likod ni Eugene nang titigan niya lang ang katawan ni Gail. Kinalma niya ang sarili niya, pinipigilang hindi maluha. Nagpaiwan lang ako sa pinto at tinanaw siya habang nakaluhod sa gild nang walang buhay na katawan ng babaeng mahal niya.
“My Gail, My Love… thank you so much for fighting really hard just to gave birth to our twins. You are truly an angel of mine since day one. Don’t worry about us ha? just rest my love… you’ll not be hurt anymore.”
Pagkatapos mamaalam ni Eugene kay Gail ay sinubukan naming humanap ng kamag-anak ni Gail pero base sa mga nalaman namin ay matagal narin palang walang kontak si Gail sa kahit sinong kamag-anak niya. Wala rin kaming clue kung saan sila mahahanap kaya nagdesisyon nalang si Eugene na siya na ang maghahatid kay Gail sa huling hantungan. Hindi narin kami nagpa-lamay dahil wala rin namang pupunta kaya ako, si Eugene, isang Pari at dalawang tagabuhat at taga-hukay lang ang nandoon. Naglakad ako papalapit kay Gail at maingat na inilapag ang puting bulaklak. Napangiti ako nang makita ang maaliwalas niyang mukha kasabay ng malamig na hanging yumakap sandali sa katawan ko. “Paalam Gail hindi kita makakalimutan kahit sandaling panahon lang tayo nagkasama. Wag kang mag-alala, ako ng bahala sakanila.” Naging mabilis lang ang mga nangyari at ngayon ay nakatanaw na kami sa Baby ward kung nasaan ang dalawang baby boy ni Eugene. Hinagod ko ang likod niya nang magsimula na siya
Halos mag-uumaga narin kami nakauwi ni Eugene. Sa sobrang daming nangyari, hindi ko na nagawa pang tingnan ang oras."Matulog ka muna, aayusin ko lang yung mga dadalhin natin bukas." sabi ko sakaniya at naglakad papalapit sa pintuan ng magiging kwarto ng kambal."I can do it, you can rest first." pilit ang ngiti niya at halatang pinipilit lang labanan ang pagod at antok."Kaya ko na to, wag ka na nga papilit diyan. Sige na magpahinga ka na." isinenyas ko pa gamit ang kamay ko na umalis na siya. Pumasok ako sa kwarto at lumapit sa baby bags."Psh parang gusto lang naman tumu—""May sinasabi ka ba?""Sabi ko okay po, matutulog na po Momma." dali-dali kong inabot ang baby powder na nakita ko at inambang ibabayo sakaniya."Hoy masakit yan! Eto na nga eh, aalis na nga." kabadong sigaw niya, hindi ko inalis ang masama kong titig sakaniya kaya wala siyang magawa kundi ang lumabas ng kwarto at pumunta sa kwarto n
"Kinikilig ka ba? Anong iniisip mo?" natatawa kong tanong habang nakaturo sa tainga niya."Kapal naman ng mukha mo, bakit ako kikiligin sayo." pikon niyang sagot sabay liko ng sasakyan sa parking ng hospital." Sinabi ko bang saakin ka kinilig? Malay ko ba ano iniisip mo." gatong ko pang pang-aasar sakaniya. Tumatawa kong inalis ang seatbelt ko nang maipark na niya ng maayos ang sasakyan."Pa-fall ka pala eh." mabilis akong lumingon sa pwesto ni Eugene na nagmamadaling bumaba ng sasakyan. Mabilis rin akong bumaba at pumunta sa likuran ng kotse kung nasaan siya. Ano ba kasi sinabi niya? Hindi ko masyadong narinig."Hoy! Anong sinabi mo hindi ko narinig." agad kong tanong sakaniya at tinulungan siyang buhatin yung paglalagyan nila Thor at Loki mamaya. Para siyang basket pero pang pang-baby, isang blue at isang green."Walang ulitan sa bingi." pang-aasar niyang sabi
"Nyaah!" napatayo ako sa kama ng marinig ang iyak, pagtingin ko ay si Thor pala."Ow, bakit umiiyak ang baby?" alo ko sakaniya at dahan-dahan siyang kinarga at hinele.Pumasok naman si Eugene sa kwarto na nakapantulog na. Tumaas ang kilay niya ng makita ang sitwasyon naming dalawa ni Thor. Napatalon siya ng biglang umiyak si Loki."Hey... what happen hm? Daddy is here." he sweetly said habang maingat na binuhat si Loki."Maya-maya linisan na natin sila." sabi ko sakaniya, tumango siya at hinele si Loki.Magkaharap kami ngayon at sabay hinehele ang kambal. Napangiti ako nang mapansin na hindi maalis ang mata niya kay Loki, nililingon-lingon niya rin si Thor."I think they're hungry" Eugene said, tumango ako iniayos ang bote ng gatas ng kambal.Pero dahil isang kamay lang ang gamit ko ay nagtulong na kaming dalawa. Kung hindi kami nagdesisyon na mag-aral kung paano mag-alaga ng baby ay siguro ngayon nangang
"I forgot to tell you that we don't need to work for one week." napataas ang kilay ko."Anong ibig mong sabihin? Pwede ba yun?" tanong ko sakaniya, nagkibit-balikat siya."I'm the Boss, Laura. I can do what I want to do." mayabang niyang sabi na siniringan ko lang."Edi ikaw na." bulong ko at inirapan siya, tumawa lang si Eugene habang inuubos ang kape niya."About sa bi-baby sit sakanila, May agency na akong nakuhaan ng dalawang pwedeng tumulong saatin." nagulat ako sa sinabi niya. Kailan niya ginawa yon?"Ang bilis mo naman' nakahanap? sure ka ba na mapagkakatiwalaan sila? What if—""Kaya nga tayo naka-one week leave sa work. The two helpers will arrive later at lunch, one week natin silang susubaybayan and if we see that they're good mas mapapanatag tayo." he explained to me with his serious voice giving me assurance na hindi siya' basta-basta pipili ng taong' malalagay sa alanganin ang mga bata.Pero hindi ko par
"Ay!" gulat niyang sigaw matapos kong ibagsak ang bag ko sa office table. Nag-angat ako ng tingin sakaniya."Kung wala ka ng dapat i-report you can leave now." diretso kong sabi sakaniya, nakita ko pa ang pagtataka at kaba sa mukha niya bago siya tumungo at tumalikod bago naglakad papalapit sa pinto."And," dagdag ko nang pihitin na niya ng doorknob "Next time, huwag kang magkakalat ng kung ano-anong kwento kung wala ka na mang alam sa totoong nangyari. Kung wala kang respeto sa tao, kahit respeto nalang sa boss mo." dagdag ko pa."Siguro naman... ayaw mong mawalan ng trabaho no Mrs.Perez?" malamig at matalas ang nga pananalita ko.Isinawalang bahala ko ang agwat ng edad naming dalawa, alam kong mas matanda siya saakin at dapat akong gumalang sakaniya... Pero bakit ko naman gagalangin ang taong' hindi karapat-dapat ng pag-galang?"Pasensiya na po Ma'am. Laura! Sorry po talaga, hindi na po
Alam kong pinangako ko na gagawin ko ang lahat para mapasaakin si Eugene pero lumipas lang ng mabilis ang tatlong taon ay wala paring pagbabago sa relasyon namin.Hindi ko alam kung wala ba siyang nararamdaman para saakin, dahil kung pagbabasehan ko ang kilos at malalambing niyang salita ay parang meron. Hindi ko alam, kahit gaano pa kami ka-sweet sa isat'-isa kung wala naman kaming label, wala rin.Siguro sa loob ng ilang taon, nasanay nalang kami sa set up naming dalawa. Maayos naman kami, pero lately parang may kakaiba akong napapansin kay Eugene."Oh Ma'am nakapag-luto ka na po pala, pasensiya na at na-late ako." hinging paumanhin ni Nay Perla nang maabutan akong nasa kusina."Opo, maaga rin kasi ako nagising." tipid akong ngumiti at sumimsim ng kape. Nakita ko ang tingin ni Nay Perla saakin kaya napaiwas nalang ako ng tingin sakaniya."Hindi na naman umuwi si Sir kagabi? Ayos ka lang ba Ma'am?" umiling ako at hindi ko n
"Daddy!" magakasabay na sigaw ng kambal habang nakatingala sa ama.Dumampot ako ng tissue at pinunasan ang bibig ni Loki ganon narin si Thor na pati ang maliit na bangs ay nalagyan na ng sauce ng spaghetti."Hello mga pogi. How's your day? Wow Jollibee!" umatras ako palayo sa pwesto ng kambal ng lumapit siya sa mga ito at bigyan ng halik sa pisngi."Mommy gave this to me and Loki, Daddy." paliwanag ni Thor na itinuro pa ako at ang kambal niya."Oh wow, did you say thank you?" he asked and wipe the remaining sauce on Loki's cheeks."Did we bwo?" clueless na tanong ni Loki kay Thor na nakakunot na ang kilay, napangiti ako habang pinapanuod silang nag-iisip. Ang cute cute, sa huli ay di rin nila maalala at bigla nalang tumayo."Wah!" gulat na sigaw ko matapos nila ako yakaping dalawa. Napatili pa ako nang madikit na saakin ang sauce na nasa kamay ni Loki."Thank you sa Jabee Mama!" Loki said at hinalikan ako sa il