Chapter 4

No Regrets

I was about to remove my blindfold when his hand refrained me. My mouth opened to ask something but then he closed it with his kiss. And those lips brushed to mine made me shivered.

Ang sarap ng halik niya. Malalim na parang hinahalungkat ang lahat ng nasa loob. Sumisipsip. Kumakagat. Ilang nakakabaliw na segundo nang umangat ang ulo ko dahil bigla siyang tumigil. Malakas at mabibilis ang paghingal niya.

"Sh*t!" I heard him whispered. Very low that I almost didn't catch it. And I was shocked by his next move.

Ginagap ng buong palad niya ang umbok sa dibdib ko. Sa sobrang init ng kamay niya ay parang napaso ako. Isinunod niya ang isa pa. At sabay na piniga.

"Oh sh*t!" I couldn't stop myself from saying those words. 

May malamig na dumikit doon. At basa. At para akong kinurot. Then I realized, he's playing with my nipples. Playing by licking and sucking them. By biting and teasing and hard massaging. Ngayon lang ginawa ni Fiore ang ganito. Para siyang gutom na gutom. Tila sabik na sabik sa bawat pagdampi ng labi niya sa tayong-tayong mga umbok sa dibdib ko.

Sobrang nakapanghihina ang ginagawa niya. Nakakakiliti at nakakainis. Dahil lahat ng concentration niya ay naroon lamang. I want him to touch me down there. Inside of me, to show him how ready I was to do this with him. Ikinikiskis ko na nga ang mga paa ko sa kanya pero para pa rin siyang sanggol na nagutom ng ilang araw kakapapak ng dibdib ko. Hindi ko alam kung iiyak ako o tatawa. Damn this man!

Patuloy pa rin ang madidiing pagmasahe niya nang maramdaman ko ang labi niya sa tiyan ko.

Damn! He's really making me very weak.

Bumaba ang halik, at pababa pa... I could feel him breathing on my skin. Sinisipsip niya ang balat ko. Ang init ng basang labi niya. Ang sarap...

***

"Kanina pa kita hinahanap. Hoy, Softy! Namatanda ka ba o ano? Hoy!"

Napalingon ako sa tumawag sa akin at nagbalik sa kasalukuyan.

"Huwag mo nga akong ma-hoy-hoy! And how many times do I have to tell you that my name is not Softy?" Nagmartsa ako palayo sa kanya. Nagulat ako nang mahagip ni Xylon ang braso ko.

"Halika, umuwi na tayo."

"Ayoko!" pagpupumiglas ko.

"Ang tigas ng ulo mo!" mariin niyang sabi habang hila-hila ako.

"Bakit mo ba ako sinundan dito?" inis kong tanong sa kanya na hindi makawala.

"Kanina ka pa nawawala. Anong akala mo sa 'kin? Walang konsensiya na kapag nawala ka ay pababayaan na lang kita? And what do you think you're doing out here? Alone. In the middle of nowhere."

"Pakialam mo!" I said still trying to escape. "Eh, sa gusto kong mapag-isa."

"Nagmumuni-muni ka? Kaya gusto mong mapag-isa. Why?" Tumigil siya sa paglakad at sinalubong ang aking mga mata. "Binabalik-balikan mo ba ang nangyari sa atin kahapon? Ha, Miranda?" tanong niya na halos dumikit na sa mukha ko.

"A-Ano?!" Napalunok ako. How could he?

"Aminin mo. Kaya ka narito dahil gusto mong mag-isip at alalahanin ang mainit na nangyari sa atin kahapon. Kung paano kita hinalikan." Bumaba ang tingin niya sa labi ko. "Kung paano ko hinawakan ang mga iyan." Inginuso niya ang mga nakatayo sa dibdib ko. Bumaba pa ang mata niya. "At kung paano ko..."

"Shut up!" I shouted at him before he could say any more words. Hayop siya! Paano niya nabasa ang nasa isip ko?

Ubod lakas kong hinila ang braso ko mula sa kanya. Kaya nakawala rin ako, sa wakas. Binilisan ko ang lakad pabalik sa bahay. I still heard him calling my name. I didn't turn around. But then I was startled nang may bumuhat sa katawan ko. Before I could think, my head was already spinning in the air. His strong body lifted me like a cotton ball in just one click.

"Ibaba mo 'ko!" I screamed with all my might. "Xylon, ibaba mo 'ko sabi!"

Pinalo ko ng malakas ang likod niya kung saan ako nakasampay.

"Stop wriggling if you don't want me to throw you!"

Aba't siya pa ang may ganang magalit? "Kaya kong maglakad!"

"Ng nakapaa?"

Umikot ang mga mata ko sa ere. Lalo tuloy akong nahilo. "What if I walk with my bare feet? Why do you care?"

Napasinghap ako nang mabilis niya akong itinayo sa malamig na sahig. Grabe! Napakabilis naman niya akong naiuwi?

"Paano kung may matulis na putol na sanga kang natapakan? Ipagagamot mo ba ang sarili mo? Hindi naman, 'di ba?" Nanlilisik ang mga mata niya. "Ako rin ang mapeperhuwisyo! Ako rin ang mag-aalala sa ‘yo!"

Natigilan ako. Nang hindi ko na matagalan ang mga titig niya, minabuti kong talikuran na siya.

"Bakit? Kagabi ba, hindi mo 'ko naperhuwisyo?" Hindi ko napigilang itanong paghakbang ko.

"Huwag kang mag-alala, Miranda. Hindi ko man pinagsisihan ‘yong kagabi, ipinapangako ko naman sa ‘yong hinding-hindi na mauulit iyon."

Huminto ako sa paghakbang nang malampasan pa niya ako. Walanghiya, nakikipag-unahan ba siya sa 'kin? Tutunguhin ko na sana ang silid ko nang bigla niya akong lingonin ulit. Nagsalubong ang aming mata. Bakit ba sa tuwing na lang tumititig siya akin ng ganoon ay nagtataasan ang mga balahibo ko? Hindi naman ako ganito noon kapag nakikita ko siya.

"Unless you request it," he seriously said.

"H-Ha?" Hindi ko siya maintindihan.

May sumilay na ngisi sa labi niya. "At kapag nangyari iyon, humanda ka. Dahil hindi ka makakalakad sa gagawin ko sa ‘yo. Manghihina ka, na kahit pagbangon ay hindi mo magagawa."

Kumunot ang noo ko. Ano ba ang pinagsasasabi ng buwisit na 'to? Dumiretso na ako sa silid ko at iniwan siya sa sala. Bahala siyang makipag-usap sa sarili niya. Ang gulo niyang kausap.

Palakad ako sa banyo para maligo at mahugasan din ang maruming mga paa nang mapakunot ang noo ko.

"Hindi ko man pinagsisihan ‘yong kagabi, ipinapangako ko naman sa ‘yong hinding-hindi na mauulit iyon. Unless you will request it. At kapag nangyari iyon, humanda ka. Dahil hindi ka makakalakad sa gagawin ko sa ‘yo. Manghihina ka, na kahit pagbangon ay hindi mo magagawa."

"Holy sh*t!" Iyon ba ang sinabi niya? Napanganga ako sa sarili.

Hindi pala pinagsisihan? Dapat pala nasampal ko siya. Bastos! Kahit na sariwa pa ang lahat ng nangyari sa amin, hinding-hindi ako magre-request sa kanya na mangyari ulit iyon. Never! Manigas siya!