Disclaimer: This is a work of fiction. The characters do not exist in real life and were based on the author's pure imagination. Some events were also fictional. Sinasabi ko lang ngayon dahil nakalimutan kong sabihin sa simula pa lang. Hahaha.
*********
Marahas na napalingon si Leticia sa pinanggagalingan ng boses. Pero kahit na hindi siya lumingon, kilalang-kilala na niya kung sino ang nagmamay-ari ng boses na iyon. Kahit pumikot man siya.
Nagsalubong ang kilay niya.
Ano na naman ba ang pakulo nito sa buhay?
Nakahilig ang lalaki sa may pintuan ng rooftop. Sa dinami-dami ng pwede niyang makasama sa pag-iwan sa kanya ni Bituin, ang lalaking ito pa? Oh, please. Not now. Gusto na muna niya
Hindi pumunta si Leticia sa library katulad ng nauna niyang plano. Instead, hinanap niya ang classroom ni Bituin nang hindi na muna iniisip si Milo. Mamaya na niya iisipin ang kasalanang ginawa niya sa lalaki.Ngayong nahimasmasan na siya, ngayon lang niya napagtanto na sumobra na rin siya sa ginawa niya kanina.Ilang ulit siyang napabuntong-hininga.Wala na siyang magagawa. When she will have the time, she will say sorry kay Milo. Hindi niya kailangang magpaka-bitch dahil hindi siya ipinalaki ng ganoon ng kanyang mga magulang.Isa-isang sinuri ni Leticia ang bawat classroom na may klase. Ang sabi ni Bituin may klase ito sa Physical Education subject. Dalawa lang naman ang pwede nitong puntahan. It’s either sa gymnasium or sa mga classroom. 
Malungkot na tiningnan ni Andro si Leticia. Kumikinang nga ang mga mata nito ngunit dahil sa problema nilang dalawa ngayon. Pilit itong ngumingiti sa kanya, pampalubag-loob. However, her guilt was like a leech, seeping all her positive energy. Hindi niya magawang maging masaya at umakto na parang walang nangyari."It will not be late, Leticia. Alam kong gagawin mo ang lahat para tulungan ako. Kaming dalawa ni Milo. You’re a responsible individual. Kayang-kaya mong lutasin ang mga pagsubok na dumarating sa buhay mo."Natigalgal si Leticia.Nanlaki ang mga mata niya sa narinig. "You knew about what is happening to Milo? Kailan pa niya sinabi? Are you mad at me, Andro? Dinamay ko na ang kaibigan mo. You should be angry at me hindi itong ang bait mo pa rin sa akin. I do not deserve it. Na
Matagalan na tinitigan ni Bituin si Leticia, pagkatapos ay napabuntong-hininga ito. “That would be an invasion of their privacy, Leticia. And yes. Magagawa ko iyan. Kailangan ko lang ang isang timeline para makapunta roon. Pero sigurado ka bang okay lang sa kanilang dalawa ang gagawin mo?”“They must never know about this, Bituin. Gusto ko lang malaman if I could save both of them or not.""Akala ko ba ayaw mong malaman ang hinaharap, Leticia?"Nag-iwas siya ng tingin at itinuon ang atensyon sa baybayin. Malakas ang ihip ng hangin sa dalampasigan at malalaki ang mga alon. Gusto na muna niyang makapag-relax. Saka na lang siya pupunta sa library. Uunahin na muna niya ang dalampasigan.Muling itinuon ni Leticia ang atensyon kay Bituin na nagsalubong
Leticia and Bituin were transported in a different place and maybe in a different timeline. Hindi siya sigurado noong una dahil parang wala namang nabago sa surroundings niya. Nandoon pa rin ang nagsisitayuang mga puno kung saan sumisilong ang mga benches.Papalubog na ang araw. Sumabog ang kulay orange na liwanag sa buong lugar.Nasa subdivision silang dalawa nina Andro. Alam na alam ni Leticia ito dahil minsan na rin naman siyang nakapasyal sa bahay nito. Wala naman siyang nakitang pagbabago maliban na lang sa lalaking nakatingin sa malayo. Walang emosyon ang mga mata. Na animo wala ng buhay.Kung hindi lang nakikita ni Leticia ang pagtaas at pagbaba ng dibdib nito, malamang matagal na niyang nasabi sa sarili na baka patay na ang lalaki.
Walang natanggap na sagot si Leticia mula kay Andro. Patuloy ito sa pagtingin sa kawalan. "Hooy. Sagutin mo ako," desperadang wika niya habang niyugyog ito. Marahas. "Bakit ka nagkaganyan? Dahil ba ito sa nagawa ko? Tell me, Andro!" Tumikhim si Bituin sa tabi niya. Nag-aalangan ang mga mata nito. May gustong ipahiwatig sa kanya ngunit hindi magawang magsalita. "Nakakainis ka naman, eh," mangiyak-ngiyak na himutok niya. "Ito ba ang resulta kapag hindi kita natulungan? How about Milo? Nasaan siya? Alam mo ba ang bahay niya?" Tumikhim ulit si Bituin na animo may sore throat ito. "Leticia. Mukhang hindi kayang sumagot ni Andro sa ngayon. Maybe it is better kung hayaan na muna natin siya
Leticia waited from Andro’s reply, subalit wala silang narinig. Hanggang sa pagkurap lang ang kayang nagawa ng lalaki. Wala ng iba pa.Nanlumo siya. Pinaasa lang pala siya. Akala niya…“Maam Leticia. Baka hanggang ganyan na lang talaga si Sir Andro. Kawawa naman. Ang bait pa namang bata,” saad ng kasambahay. “Wala tayong magagawa kundi ang maghintay sa paggaling niya. Kung gagaling pa talaga siya.”“Gagaling siya,” giit niya. “Hindi pwedeng hindi siya gumaling, Ate. Hahanap ako ng paraan.”“Paano naman iyan, Maam Leticia? Kahit na nga ang mga doktor ay walang magawa sa kalagayan niya. Hindi ba iyan pag-aaksaya ng oras.”Napasinghap siya sa sinabi nito. &
"Ganyan ba kalala ang nalaman mo, Leticia, at hindi mo kayang ipagtapat sa amin ang nakita ninyong dalawa?" tanong ni Andro sa kanya.Way worse than the two of you are thinking, gusto na sana niyang sabihin subalit pinigilan niya ang sarili. The two would be devastated kapag nalaman ng mga ito na mamamatay si Milo while Andro will never have a proper conversation katulad ng ginagawa nila ngayon.Tumango siya bilang tugon.Tumingala si Leticia sa kalangitan.Pansamantalang nagkubli ang araw sa ilalim ng mga ulap. Marami-rami rin ang mga ulap na nakahilera na animo may pupuntahang isang lugar. Hindi na gaanong mainit. At sana magpatuloy ang ganitong kondisyon. Sobrang sakit sa balat lalo na kung walang
Nakauwi na ng bahay si Leticia pagkatapos ng klase niya. It was already nightime nang makauwi siya sa bahay nila. Hindi na siya pumunta kung saan-saan. Humihiyaw ng pahinga ang buong katawan niya sa sobrang pagod sa kakahintay kung kailan uusad ang traffic. Rush hour na naman. Tuwing sumasapit talaga ang gabi, naghahabulan ang lahat kung kailan makakauwi sa kani-kanilang mga tahanan. Pahirapan na rin ang pagsakay ng mga pampublikong mga sasakyan. Mabuti nga lang at tiyempong dumaan sa tabi niya sa paradahan ang isang walang gaanong tao na dyip at mabilis siyang nakasakay.Nang tuluyang makapasok sa bahay, ni-lock ni Leticia ang entrance door. Walang problema sa mga magulang niya dahil may kanya-kanya naman silang mga susi na dala.Kahit na pagod ang katawan at isipan, nagawa pa ring maisingit ng utak niya ang nangyari kaninang hapon. H