WALA SA SARILI si Cailiegh habang nagseserve ng order. Ikaw ba naman, umagang-umaga, sira na ang araw mo. Bakit kasi ako pumayag na maging yaya ng lalaking ‘yon. Kung hindi lang sana pinapabayad sa akin ang gasgas ng kotse niya na hindi lang naman ako ang may kasalanan. Hayop talaga! Inis na inis si Cailiegh habang kaharap ang customer niya.
“Cai, table number five. Paki-hatid,” sabi sa kaniya ng kasamaha niya. Labag man sa loob ni Cailiegh, wala siyang magawa. Mas gustuhin niyang nagtatrabaho kahit inis na inis siya lalaking ‘yon basta hindi siya uuwing walang kakainin. Mas mahirap ‘yon, kagaya niyang walang-wala talaga.
Bakit kasi maagang namatay ang magulang niya. Ang nanay at ang step-father nito. Yes, step-father lang niya ang kinikilang ama habang lumalaki siya. Naghiwalay kasi ang totoog papa niya at mama niya dahil sa hindi kagustuhan ng pamilya ng papa niya kaniyang mama at siya. Kaya, mama niya ang nag-alaga sa kaniya at
Akala ko talaga matatanggal ako sa trabaho kahapon hindi pala. Ang nega ko kasi mag-isip. Mabuti na lang ay nakalabas ako sa hospital. Alam niyo ba ang feeling na bago ka nakalabas pinagalitan ka muna? Parang tatay ko lang si boss kahapon.F L A S H B A C KIpipikit ko na sana ang mga mata ko. Biglang bumakas ang pinto at pumasok si boss na sobrang galit. Lumapit agad ito sa aking tabi."Next time, make sure you eat your breakfast before you go to your work," saad nito sa akin."Sorry na. Naubusan kasi ako ng bigas at hindi ako nakabili," nakayuko kong sagot. Nahihiya kasi ako sa aking sinabi. Naubos na kasi ang pera ko noong last sweldo ko sa huling trabaho. Pinadala ko kasi ang sahod ko kay mama para may gamot na mabili.Hindi sumagot si boss at tahimik lang ito. Kaya nagsalita ako."Boss, tatanggalin mo na ba ako sa trabaho?" sabi ko ng mahina.Ihahanda ko na talaga ang sarili ko dahil ito na siguro ang huli kong araw na
Hindi ko akalain na sasama talaga sa akin si Jonathan. At nagtataka ako bakit kabisado niya ang daan patungo sa probinsya namin. Sa shortcut road pa siya dumaan. Pero nagpapasalamat pa rin ako sa kaniya dahil sa pag-alala niya sa akin. Kahit papano ay nabawasan ang sakit sa aking puso dulot ng pagkawala ni mama. Hindi ko akalain na sasamahan niya ako. Pagdating namin sa bahay ng tiya ay marami itong tao at naka burol na 'to. Sinalubong agad ako ni Wendy."Ate Khei." Yumakap agad ito sa akin at umiiyak. Kaya tumulo na rin ang mga luha ko."W-endy," sabi ko sa kaniya. Ayaw kong ihakbang ang mga paa ko patungo sa kabaong ni mama."Ray, be brave. Nandito kami para sa'yo," wika naman ni Jonathan sa likuran ko. Tama siya! Dapat maging matapang ako para kay mama. Pinahiran ko ang mga luha ko, unti-unti ako lumapit sa kinaroroonan ng kabaong ni mama. Hindi ko masikmura ang kalagayan ni mama. Parang 'di pa ako ready na iwan niya ako. Humakbang ako ng dahan-dahan ha
Dinama ko ang lambot ng kama at tigas ng unan. Inamoy-amoy ko pa ito. Ang bango, ang masculine ng amoy. Sarap sa ilong, ginalaw ko ang aking isang kamay. Bakit may balahibo? Tapos ang tigas? Agad akong napatayo mula sa paghiga ngunit may kamay na nakayakap sa akin. Napasigaw ako sa gulat."Kyahhhh!"Bigla namang napabalikwas ng bangon si Jonathan. Yes si Jonathan ang katabi ko at nakayakap sa akin. Lalo akong nataranta dahil sa nakaboxer short lang ito."Rapeeeee!" sigaw ko ulit. Hindi ko alam kung ano ang gagawin ko. Wala ring pumapasok sa isip ko kun'di ang machong katawan ni Jonathan. Ano ba 'tong isip ko napakaharot."Shit! Stop screaming," saad ni Jonathan."Wahh! Rapee! Tulo-" sigaw ko ulit pero hindi ko natapos kasi biglang may dumapmi sa akin. Gulat na gulat ako sa nangyari. Hinalakan ako ni Jonathan."Tatahimik ka rin pala," sabi nito sa akin matapos ang ilang segundong hinalikan ako. Napatayo agad ako."Bastos! B
HULING araw na ni mama ngayon, nandito kami ngayon sa sementeryo. Talagang ngayon na ang huling araw na masisilayan ko si mama. Nagsi-uwian na ang mga taong sumama sa paghatid kay mama. Tanging mga kapamilya na lang namin ang natira. 'Di nagtagal ay umalis na rin sila at ako na lang ang natira. "Ate Khei, dito ka pa ba?" tanong sa akin ni Wendy. "Oo, Wendy. Iwan mo muna ako rito," sagot ko naman sa kaniya. "Sige, Ate Khie." Umalis agad ito kasama ang iba ko pang mga pinsan. Ako na lang ang natira sa puntod ni mama. Umalis kasi si Jonathan dahil may inasikaso. Nahihiya na nga rin ako sa kaniya dahil sobra na ang pagtulong sa akin. Hindi ko naman siya mahihindian dahil sa sobrang kulit nito. Kaya sobra akong nagpapasalamat sa kaniya, hindi ko alam kung paano ko siya mababayaran sa mga tulong niya sa akin. "Ma, salamat! Sana masaya ka ngayon sa piling ni God. Alam kong sobrang hirap ang inabot mo sa pagpapalaki sa akin. Sorry din, ma dahil hindi ko kayo
BALIK ulit ako ngayon sa aking trabaho, pagkatapos kasi sa nangyari sa akin kahapon ay bumalik na kami sa Manila ni Jonathan. Kinakabahan ako dahil isang linggo akong hindi pumasok, hindi rin ako nakapagpa-alam sa boss ko. Pati rin si Jonathan nadamay ko. Tiyak ako siguro na tanggal na ako. Pero 'yong sa sementeryo, sure talaga ako na si boss ang nagsabi no'n pero hindi ko alam bakit ako nahihilo. Sabi sa akin ni Jonathan nawalan ako ng malay.F L A S H B A C KInunat ko ang aking kamay, nagulat ako dahil parang nasa kama ako. Bumangon agad ako at tumambad sa akin ang kwarto ko na nakasama ko si Jonathan."Thanks, God. You're awake," sabi ni Jonathan sa gilid ko."Huh? Bakit matagal ba akong natutulog?" tanong ko naman sa kaniya."Five hours lang naman," sagot niya sa akin. F-five hours?! The f! Ganoon ako katagal natulog? Agad kong naalala ang lalaki kanina sa sementeryo."May nakita ka bang lalaki sa sementeryo?" tanong ko sa kaniya. Kumun
SA ISANG RESTAURANT tumungo si Jonathan at Khei matapos silang umalis sa De Geihalvonte Company kung saan pagmamay-ari ni Lewis. Dinala ni Jonathan ang dalaga rito para kumain at gusto rin niya ito bigyan ng bagong trabaho."Bakit tayo nandito?" ani Khei kay Jonathan. Binigyan lang ito ng isang ngiti ni Jonathan. Sabay agad silang pumasok sa loob."Good morning, Sir and Ma'am," bati sa kanila ng staff na nakabantay sa pinto. Tumango lang silang dalawa sa staff. Humanap agad sila nang mauupuan, nilibot nila nang tingin ang buong pasilyo hanggang may nahanap si Jonathan na bakanteng mesa sa dulo. Tumungo agad sila para umupo."Pumili ka sa menu," ani Jonathan kay Khei. Binuklat agad nila ang menu. Habang tumingin si Khei sa menu. Halos wala siyang mapili dahil hindi niya alam ang mga nakasulat. "Ano ba 'tong mga pagkain nila," sabi sa isip ni Khei."May napili ka na?" tanong ni Jonathan sa kaniya.Ngumiti lang siya at umiling, "Wala ehh."
PADABOG NA PUMASOK si Jonathan sa bahay nila. Sinalubog siya ng kaniyang ina."Welcome home, anak," anito."Hellcome home baka mo," bulong naman ni Jonathan sa sarili. Pilit siyang ngumiti sa harap ng ina. Napagkuwan niya na madali itong malulungkot kapag nakikita siyang malungkot din. Pumasok na rin ang ama nito kasama ang fiancé niyang si Liane."Oh my ghad, darling! What happened to your face?" napatakip sa baba ang ginang sa nakita niya. Hindi 'to pinansin ni Jonathan at tuloy-tuloy na lumakad papuntang kwarto niya."Jonathan, take care your wife, soon," ani ng ama nito sa kaniya."She can handle herself, dad. She's not PWD." Tumuloy ito sa paglalakad. Parang gustong sumabog ni Liane sa sinabi ni Jonathan. Hindi siya makapaniwala na pagsalitaan siya nang ganoon. Pasalamat talaga siya kaya niyang magtimpi hanggang hindi pa sila tuluyang nagpakasal. Wala sanang sagabal sa kasal nila kung wala ang babaeng kasama niya sa restaurant kan
MARAHANG GINALAW ni Khei ang katawan niya. She notice that she's lying on the bed. Nang makita niya ang kaniyang ayos ay agad siyang sumigaw. Tanging undergarments lang ang suot niya. Hindi niya alam kung bakit gano'n ang ayos niya. Mabuti na lang ay siya lang ang tao sa kwartong 'yon at medyo madilim din dahil tanging lamp shade sa kaliwa ang nagbibigay nang konting liwanang sa buong kwarto. Pero ang akala niyang siya lang ang taong nasa kwarto na 'yon pero nagkakamali siya."I'm glad that you're already awake." Halos ibalot na niya sa kaniyang katawan ang comforter sa kama dahil sa pagka-gulat."Sino ka? Bakit ganito ang ayos ko? Nasaan ang mga damit ko?" sunod-sunod na tanong ni Khei sa kausap niya. Wala siyang nakuha na sagot mula sa kausap niya. Hindi rin niya ito maaninag dahil nasa madilim na parte ito ng kwarto. Nagtataka siya kung paano siya napunta sa kwartong 'to ang huling natandaan niya ay kasama niya si Jonathan no'ng pina-alis sila ng boss ni