Chapter 2: Prodigal

Diary,

          Napakatahimik ng silid. Nakakabingi. Kung saang lupalop ako ng mundo nagising ay hindi ko alam. Nakahiga ako sa isang pang-isahang kama na may puting bedsheets. The French window was mid-open and I could tell that I was not in the Philippines.

          I saw two birds peeping na waring sinasabi sa akin na dapat na nga akong magising. Nang bumangon ako, saka ko lang naramdaman ang matinding kirot sa aking likod then I remembered that I was shot. Nakakabanas lang na pati puso ko ay sumakit nang maalalang hindi ako tinulungan ni papa.

          Sinubukan kong bumangon at ikilos and aking mga paa pero lumagabag lang ako sa sementong sahig. Lumipad palayo ang mga ibon pero yung sakit sa buo kong katawan ay hindi. Bagkus ay lalo pa itong bumibigat kaya marahil hirap na hirap akong isalya ang sarili sa hamba mg bintana. I was greeted by the blue seas of Sicily.

            Nalaman ko iyon dahil minsan ko nang nakita sa picture ang tanawing iyon--- sa picture ni Red. Napakapayapa ng dagat. I remembered those Gods in the myth Criselda once read to me. It was so gross of Chronos to eat his children just to have them caged. Dad would not do that to me kasi nga diba, ayaw niya akong makita at mahawakan man lang.

             It felt like forever bago ako nakabalik sa kama. I laid there and lost consciousness. Kung gaano naman ako katagal nakatulog ay hindi ko alam.

             I was alone in my bed when I woke up. The clock says it’s past twelve pero napakadilim sa loob ng kwartong iyon. Walang ingay, walang gulo, I can’t hear Dad’s ranting voice and it kills me. Days ago, Kuya Adolf called me for Mama dahil hindi nila ito maawat sa paghahanap sa akin. He wanted me to stay away from the family for the meantime but Mama insisted my return.

            I could see dad’s face contorted in disareement with the idea, me going home is like digging abait that would later turn them bacons. Mula noong naganap ang insidente ay panay na ang pauwi sa akin ni Mama. She once called me that Dad already agreed to her request but I am just so stupid to not listen to her well.

             In Belfast, few meters away from the red building were some 50 families lived for over 20 years now. I stood behind my own army. We aimed on terminating the group that killed Red Montenegro.

            In broad daylight, sinubukan naming lusubin ang kinaroroonan ni Markus Auriari, ang founder ng Midlands Assasins. The gang is the biggest lock-up in the country. the Midlands Prison, with a capacity for 870 prisoners, is home to a number of gangs who are on separate blocks. Auriari, serving time for child sex offences-who controls the trade in illicit drugs is making the outside world his sala dahil labas masok lamang siya sa kulungan dahil hawak niya ang mga pulis.

            It was abait, my nemesis were there waiting like they were expecting for me to come. But, before we could attack them, men from the InterPol came into the picture. If not because of those bushes that hid us from them, then maybe...just maybe, I or we could have been those bodies lying dead and cold in the aftermath. I was so close to death.

            The news spread like wildfire. Parang nakahinga ang buong syudad mula sa pagkakatinik ng napakalalim. I went home to the Philippines and headed to Baler para bisitahin ang puntod nina Red.

           There, isinuko ko ang pamamahala ng grupo nila. Naibigay ko na ang katahimikan at hustisyang minsan ko nang ipinangako sa kanila. And when I prayed to have my life back, I prayed so hard it brought me tears.

           May pag-asa pa ako, I still have Mama Amelia. I still have a home to go to. Yung, galit ni Dad, saka na yun. Ang mahalaga ay si Mama. Malapit na kaming magkita. Umaga na nang makarating ako sa mansion. I wondered why the place was so quite.

           The silence gave me these nervouse feelings that I felt when I saw Red soaking with blood, lifeless and cold. Si Papa agad ang naisip ko. I climbed up the stairs as fast as I could I passed the speed of the race.

          My dad, I don’t know but I have this fear, I am beyond frantic for him. Ni hindi na ako kumatok. And I found him there, sitting in their bed; feet on the floor and his eyes are with the portrait hanged in front of him. His slippers, the pair that Mama bought once in Naliyagan festival in Agusan lay away from each other. Yung isa ay nakatihaya at kumikinang ngunit ang gintong strap nito ay pigtas na.

          The other one in his far left ay nakataob. Nervous, I walked slowly and kneeled before him, taking the slippers and wore them to his feet. He looked at me and I almost forgot how to breathe when teardrops fell from his eyes.

             Breathing wasn’t easy. Kung dahil sa sakit na patuloy ko paring nararamdam o sa kabang pilit na gumigiba sa aking puso habang papalapit kami ni Kuya Alex sa mansion ay hindi ko matanto.

            Two days ago, Mama was buried next to Criselda dahil sa iniwan nitong sulat sa closet nila ni Papa. My, dad, whom I knew to be a strong and a dominating man and his autocratic swivel stayed right beside her coofin. He was not saying anything but his shaking hands say it all, he is dying inside too and I killed him. 

             I killed him by taking away the life of the only woman he loved the most--the love that was not even given to Criselda. When dad saw me, he stood up and dragged me closer to Mama. I could not even feel the blood on my neck as dad’s fingernails dugged to my flesh; scratching, stinging and marking, they don’t appeal more painful than the sight of the sleeping Mama- an endless sleep for mama.

             Dad made me see the the misfortunes I brought along with me, and the wraths of my iligitamacy hit the family like lightning because I am the curse that stole their happiness.  If I could only turn back time, I would fasten my speed and save Mama. I am such a slow fagot.

              Just as the gigantic gates of the mansion opened, gunshots aired for barely thirty seconds taking five lives from my father’s security personnels and three from the househelps. It was a massacre and the blame was thrown to me. I was sent back to Ireland na hindi manlang nakakausap ulit si Dad.

            I was 15, a year after that incident happened kuya Alex appeared to the doors of the Boys’ Town where he left me—not able to ask why I had to stay away from them—and said dad was in trouble. He was kidnapped and everybody in the house thougth I have something to do with it. Kinse nga lang ako diba! Ni hindi ko na nga itinanong kung paanong hindi nagkatuluyan sina Dad at Criselda! Hindi ba nila naisip na baka biktima lang din ako?

            Kuya asked for apologies and I was just so happy dahil niyakap niya ako. On that same day, he took me out of the boys’ town and promised that we could visit there all the time. Pero sa likod ng sayang yun, alam ko sa sarili kong kailangan kong balikan yung minsa’y tinalikuran ko na.

             Bumalik kami ng Pilipinas at ipinasok ako ni kuya sa isang international school. Pero hindi pa man umabot ng isang linggo ay nagpakita sa akin ang dating kanang kamay ng daddy ni Red. Nalaman kong pulitiko ang nasa likod ng pagkamatay ni Mama Amelia gayun din ang pagkawala ni Papa. Hindi na ako nagdalawang-isip, sumama ako sa kanila.

             We saved Dad and twenty four more people in that hide-out na pagmamay-ari ng senador na si Marl Rosacea. Akala ko matutuwa si dad pag nakita ako pero hindi naman pala. Tinitigan niya lang ako mula ulo hanggang paa at pagkatapos ay sumama na sa mga pulis. Nagpulasan ang mga kasamahan ko pero hindi ako makakilos. Hindi ko matanggap.

               Masakit! Bakit ganun siya?

                Dumating ang mga pulis at andun parin ako. Isa ako sa mga hinuli nila pero hindi man lang nagsalita si dad. Hindi niya ako kinilala. They had me jailed at wala siyang ginawa. Wala siyang ginawa! Hinintay kong puntahan ako nina dad at kuya sa presinto pero walang dumating. Umaga na nang ilabas ako ng isang abogado na inutusan umano ni kuya Adolf.

                Hindi ko sila mahagilap sa paligid. Marahil ay nahihiya silang aminin sa publiko na ang isang tinitingalang business tycoon ay may bastardong sangkot sa mga gang at droga, wala talaga.

                Naisip ko lang, para kanino lang ba ang kalayaan? Para kanino ba ang hustisya? Sa buhay kasi na pinamamahalaan ng mga koneksyon sa mga taong nasa posisyon, ang masamang gumagawa ng kabutihan ay masama parin ang paningin ng karamihan subalit pag inapi ng “mabubuting tao” ang mga tarantado ay sasabihin pa ng marami na “buti nga!”

              Ganoon naman lagi diary. Hindi ako mahal ni Dad, hindi rin ako mahalaga sa mga kapatid ko, sa’n pa nga ba ako lulugar?

               Umuwi ako sa kuta nina Red dati, malinis…maaliwalas pero hungkag. Bandang hapon nang dumating ang ilang miyembro ng grupo dala ang mga dokumentong nagpapatunay na sa akin na nga ang lahat ng mga ari-arian ng mga Montenegro.

                Gusto kong ibigay ang lahat ng pera sa bangko kaya lang ay ayaw nilang tanggapin ang buo. Kalahati lang ang tinanggap nila at pinaghati-hatian para makapagbagong-buhay. Ganun kalaki ang respeto nila sa desisyon ng ama ni Red, bakit si Dad, hindi yun maibigay sa akin?

              Mag-isa ako sa basement ng bahay ni Red na nakapangalan narin pala sa akin, katapat noon ay isang malaking bahay din. Buhat sa bintana ng kwarto ko sa second floor ay nahagip ng aking paningin ang isang babae na sumisilip sa kwartong kinaroroonan ko.

              Nang Makita niya ako ay nagsalubong ang mga kilay niya na wari’y sinisigurado kung sino ang kanyang nakita. Suot ko pa man din ang isa sa mga damit ni Red na nakuha ko sa closet ng kwarto. She smiled at me! I don’t understand how that simple smile made my heart stammer in indistinct rhythm It made me want to just sink so she could not smell my stinky soul.

             Nakatingin lang naman ako sa kanya at hindi nagsasalita but she started a conversation—asking few things, greetings and all that pero isa man dun ay wala akong sinagot, hindi ako makasagot. Marahil ay dahil sa napakaganda niya o di kaya ay dahil hindi ko naman talaga siya kilala. I don’t know but when I was about to open my mouth, she called me with a different name. “RED”

She just called me Red and my heart ached like hell!

--------AZTEC