Chapter 2: Home?

"Kuya.." A tear fell from my left eye.

[Ok ka lang ba? Hindi ba sumasakit ang ulo mo? Do you want anything? Kahit ano, ibibigay ko sayo-]

"I want to see you." Sinabi ko at binigay kay Athena ang cellphone. I sighed out of relief.

Humiga ako at bumaluktot. I'm nervous. Sa loob ng dalawang taon ngayon ko lang makikita ang Kuya ko. Kahit gusto kong magtampo, magalit at mainis, naiintindihan ko kung bakit nila nagawang itago sakin ang lahat. Alam kong abo't langit ang pag-aalala nila sakin kaya naman pilit kong iwinawaksi ang galit sa puso ko. I cannot afford to be angry to them for just thinking about my state.

Athena went out, siguro ay para sunduin sa baba si Kuya. Pumasok naman sa loob si Mayora, she look so worried and nervous at the same time. She asked me a few things and bid her farewell. Hindi niya raw pwedeng iwan ang anak niya lalo pa't alam na nagpunta ako sa kanila.

"Ingat po, Mayora. Salamat sa pagsama po." I said while smiling.

"No worries, hija. Basta pag magaling ka na bisitahin mo kami, ok?" She said and smiled at me. I just nodded as an answer. She walked out the room and waved at me before vanishing in my sight.

Even before I met her, nung kinukwento palang siya sakin ni Inay, she was already a kind person to my impression. The way Inay smiled whenever she tells me that Mayora is a good person, napapangiti din ako. I feel so connected, somehow, with her.

Kilala ko na ba siya noon? Is she a part of my lost memory? O baka dahil mabait lang siya kaya magaan ang loob ko sa kanya? Ang sigurado lang ngayon ay mabait siya sakin, ganon na din kay Athena.

Ilang saglit lang ay nakarinig nako ng katok mula sa pintuan. Bumangon ako at bahagyang umaray sa kirot ng ulo ko. Kinakabahan ako at kumakabog ng sobra ang puso ko. Hindi ko alam kung bakit ganito nalang kalakas ang tibok ng puso ko.

Oh my gosh, what is happening? Si kuya lang naman ang makikita ko, pero bakit ganito ako kakabado?

"Pasok!" I said and fixed the strands of my hair. Sumandal ako sa head board ng kama at nagkunwaring nakatingin sa kawalan. Ilang buntong hininga din ang nagawa ko hanggang sa marinig ko ang pinto.

Bumukas ang pinto, napatingin agad ako sa pumasok na si Athena at lalaking maputi na may mahabang buhok. Maputi ang balat at mala artista ang mukha?

Teka may specific type ba ang mukha ng mga artista? Wala naman 'diba? Ano bang sinasabi ko?

"Paige." Bungad ni Athena sakin kaya napabaling sa kanya ang tingin ko. Ang kamay ng lalaki ay naka-akbay sa balikat niya at nang tignan ko yon ay agad niyang tinanggal.

"Siya na ba?" kalmado kong tanong. I don't know how I manage to ask such a calm question kahit parang hinahabol ako ng kabayo ngayon sa bilis ng tibok ng puso ko.

"Are you ok, Paige? Sumasakit ba ang ulo mo?" He looked worried while asking me.

"Wesley.." I uttered. Ako man ay nagulat dahil parang natural na lumabas sa bibig ko ang pangalan niya. That's when I started to remember.

My head isn't hurting but memories of him are slowly running through my head. Everything that I remembered is all about him. May nakikita akong iba't ibang tao sa isip ko but I couldn't get a glimpse of their faces. It was a painless memory regain and I was thankful for that.

Lumapit si Athena sa akin at niyakap ako. Its as if a cue, I cried silently but happily. I'm happy that I remembered someone. I'm happy that I am with a family right now. The man inside this room is my brother. My brother is here, with me, right now. Nakatingin lang siya sakin habang may halong lungkot at saya sa mga mata. Dahan-dahan siyang lumalapit sa kama habang nakatingin sa akin.

"Wesley!" I cried his name loudly. Bumitaw sa pagkakayakap si Athena at agad namang lumapit ang Kuya ko. He hugged me tight, the hug that I must say, I felt like home. The familiar hug that I've been wanting for the past two years.

He hugged me for five minutes bago bumitaw at pinunasan ang mga luha ko. Pareho kaming umiiyak sa mga oras na ito. It must've been painful for him to endure those years that I was near but he couldn't touch me. Kung ako din ay masasaktan kung ako ang nasa sitwasyon niya. Kung ako din ay manlulumo kung ang pinakamamahal kong kapatid ay nasa malapit lang pala ngunit hindi ko manlang mahahawakan at masilayan ng matagal. But at least, right now, nayakap na namin ang isa't isa at masaya kaming magkita muli.

Matapos ang madramang pangyayari ay heto kami ngayon at naghahandang umalis ng ospital. Nakausap namin nina Wesley ang doktor at gaya ng mga unang payo ay wag ko raw pilitin na maalala ang lahat. Kusang babalik ang mga ala-ala ko ng hindi ko pinipilit ang lahat.

Si Athena ay umiiwas kay Wesley, kada mag-ooffer si Wesley ng tulong ay tatanggihan niya ito habang nakayuko. Natatawa ako dahil nakikita ko kung gaano kafrustrate ang kapatid ko sa ginagawa ni Athena.

"Athena," Tawag ko sa kanya nang nakalabas kami ng hospital.

"Ano yon? May kailangan ka ba?" Pag-aalala niyang tanong. Halatang kinakabahan ang gaga at hindi manlang makatingin sa mata ko.

"Hindi ka ba naaawa kay Wesley? Panay ang iwas mo." Pagpuna ko sa mga ginagawa niya.

"Alangan maglandian kami sa harap mo?" She said and sighed.

"Alam mo kahit maglandian kayo sa harap ko ay wala akong pakialam, Teh." Sabi ko at nagmadaling sumabay sa lakad ni Wesley na nauuna na samin.

"Wesley, tulungan mo si Athena sa gamit ko. Sa likod nako uupo gusto ko magpahinga." Pag-utos ko sa kanya.

Agad na nilingon ni Athena si Wesley at nagpahuli ng lakad upang masabayan ang best friend kong atat nang landiin ang kapatid ko. Mga leche talaga.

Ayaw kong lingunin sila dahil alam kong ngayon ay naglalampungan na sila. Pumasok ako sa sasakyan at agad ipinikit ang mga mata. It was just a matter of seconds before I doze off to sleep.

I woke up in a different room. It was a familiar room with a black blanket and white bed. Everything is familiar even though I know this is my first time seeing this. Or not? I fixed the bed and walk towards the walk-in closet. A few dresses hanging on the right side of the closet but it seems like it is a man's closet. Kaunting dress lang ang nakita ko dahil halos lahat ng damit sa loob ay panlalaki at amoy panlalaki din ang closet. 

"Baby, are you awake?" A man's voice echoed outside the room.

Agad kong sinarado ang pinto ng walk-in closet at humiga. Nagkunwari akong tulog sa hindi ko malamang kadahilanan. Agad na bumukas ang pinto at iniluwa ang isang topless na lalaki. Malabo ang mukha niya sa paningin ko pero matangkad siya at matipuno ang katawan. Why does he have to walk in this room naked?! Pinag-initan agad ako ng mukha. Hindi! Buong katawan ko ang mainit! Saan ba ang gym niya? Bakit ang laki ng katawan niya? Ugh! Ano bang iniisip ko!

He went to the windows to open the curtains. Ang sunod niyang pinuntahan ay ang walk-in closet na pinasukan ko kanina. SIguro mag bibihis na siya. Sinubukan kong gumalaw ng kaunti at humarap sa walk-in closet na nasa bandang kaliwa ng pinto papasok ng kwarto. Nasa gitna ang kama kaya madali kong masisilip ang walk-in closet. I moved slightly, tamang-tama lang para masilip ko siya. I was just watching his back together with his arms and shoulders while reaching for a piece of clothing. He then took of his towel and turn his head to me. Sa sobrang gulat ko ay nahulog ako sa kama at hindi nakita ang mukha niya.

I woke up in the floor habang balot na balot ng kumot na parang suman. I saw Wesley and Athena standing inside the room and staring at me shockingly. I just smiled and quickly fix myself.

"Jusko, Paige! Pinakaba mo kuya mo!" Athena exclaimed.

"I'm fine, ok? Labas na kayo don susunod nako." I said and fix the bed.

Lumabas naman sila kaya binilisan ko nalang ang pag-aayos ng kama. Sunod kong inayos ang buhok ko at nagponytail. Habang nag-iipit ng buhok ay muli kong inalala ang panaginip ko. Sino kaya yung lalaking yon? I wasn't able to recognize his face because I fell and woke up pero alam ko at feeling ko nakita ko na siya. I'm so sure of it.

"Paige, umupo ka na." Wesley called me habang papunta sa kusina.

Dumiretso ako sa lababo para maghilamos at magmumog. Hindi pa din maalis sa isip ko yung lalaking yon. Sino kaya siya at bakit kami magkasama sa kwarto? Don't tell me ex ko siya?

"Hoy, Paige! Ano ba? Lutang ka ba? Baka gusto mo patayin yung gripo at hindi naman nasasahod ng kamay mo yang tubig." Saway ni Athena sakin dahil hindi nga ako nakakapag hugas ng maayos dahil sa sobrang kalutangan ko at kakaisip sa lalaking nasa panaginip ko.

Kahit sa hapag ay di ko maiwasang matulala dahil sa panaginip kong yon. Nagtataka din ako dahil ang huling naalala ko ay nakatulog ako sa sasakyan pauwi dito sa bahay. Kaya naisipan kong tanungin silang dalawa tungkol don.

"Oo nga pala, kuya. Nakatulog ako sa sasakyan mo diba? Bakit di mo ako ginising kagabi?" Pagtatanong ko na ikinasamid naman ng umiinom na si Athena.

Nagkatinginan ang dalawa at umiling lang sa isa't isa tska sabay na tumingin sa kani-kanilang pagkain at hindi ako pinansin. Kaya naman hindi ako tumigil sa pagtatanong at mas lalo kong ginawang seryoso ang tono ng pananalita ko.

"Hindi ako nakikipag laro sa inyong dalawa. Hindi ko pa din nakakalimutan na magjowa kayo at mas lalong di ko nakakalimutan na tutol ako sa relasyon niyo." Sabi ko na ikinalmig ng paligid.

I think I hit the wrong spot for Athena and she started to sniff in front of her food. She look to me with such pain in the eyes and answered my question.

"Oo binuhat ka ng kuya mo. Hindi ka namin magising kagabi dahil sobrang sarap ng tulog mo at naawa sayo ang kuya mo kaya ka binuhat." Sabi niya at tumayo ng lamesa para umalis na at pumasok sa trabaho.

"You shouldn't have said that, Paige. Alam mo kung gaano ka sensitive si Athena tungkol sa relasyon namin knowing how the family despise us right now. Ikaw nalang ngayon ang nag-iisang meron siya pero hindi mo pa din kami maintindihan." He also said to me and clean their plates tska naghugas.

I felt hurt also because I know the feeling of being hated. I know the feeling of being against the world. Tama si kuya, I should've been careful of Athena because she's still fighting their own battle. It must've been hard for her to take care of me and at the same time face the families hatred because of their relationship.

Agad kong niyakap ang kuya at humingi ng tawad. I was regretful and disappointed in myself for being this way. I should've been supportive to her happiness the way she supported every small step I make to recover my state.

"I'm sorry for not understanding you. I'm sorry for not being careful and for saying those triggering words to Athena's emotions. And to you also, alam kong mahirap para sa inyong dalawa ang ilaban ang kung anong meron man kayo ngayon. I will be with you, I will support you and do everything to help you. Ayawan man kayo ng buong mundo, ako nandito lang. Sa laban niyong dalawa, ako ang cheerer niyo and I will always got your back. I'm so sorry, Kuya." yun lang ang nasabi ko at tuluyan nang bumuhos ang emotion ko.

"I understand and I'm sure Athena also understands where are you coming from. Alam naming mali pero tinuloy namin. Pero salamat dahil naiintindihan mo din kung anong pinanghahawakan namin." Sabi niya at tuluyan na naming kinalimutan ang nangyari sa hapag. The only problem now is Athena, hindi ako nakapag sorry sa kanya dahil pumasok siya sa trabaho.

But then again, while sipping in my coffee, naalala ko ang isang ala-ala na napanaginipan ko kagabi. I almost thought it was real. I am sure that he is someone I know, and by the way he calls me "baby", alam kong he was my boyfriend.

"Kuya. I have a memory na napanaginipan ko. It was a black and white room and.." I told him everything.

He seems to be shocked at maya-maya ay ngumiti ng mapait. He was in pain nang dahil sa kwento ko. Kaya naman agad ko siyang tinanong.

"Was he my boyfriend?" I asked innocently.

"He is. That's your room. Your house and your home. It was your home, Paige." He said and left me.

I'm not sure what he refers to when he said it was my home. Was it the guys in my dreams? Is he the home that I've been longing to see?