Chapter 9: Late

*Wexford Greige's POV**

Abala ako ngayon sa pagsasaayos ng mga files dito sa table pati sa computer. Tinitignan ko ang bawat detalye kung may mga mali sa mga ito. Maya-maya napatingin ako sa relos na suot ko na niregalo sa akin ni Mama noong 25th birthday ko. Apat na taon ang tanda ko sa kanya pero minahal pa rin ang lahat sa girlfriend ko.

It's already twelve in quarter but she still not coming. I tried to get my phone and look if she texted me but it doesn't have any text messages coming from her. So, I called and there is no answering. I struggle to call her again and it's nothing.

*Why she is not answering my call? What happened to her?*

I have really feel worried for not responding. It keeps me thinking negatively.

Later, my thought suddenly changed. She would probably buy order some foods for us. Yeah, that's it. Afterwards, I stand up when there's someone knocking in the door. I think she is. Unfortunately, it was my secretary.

"What is it?" I asked her.

"Sir, your girlfriend is already in the waiting room. Should I allow her?" She quickly asked and I just nodded in response.

A few minutes have passed, Athena is finally arrived. I stared on her in a cold way so that she would be aware that I'm little frustrated of being coming late.

"I'm sorry, Greige. Na-late ako ng dating marami kasing inaasikaso sa main office ngayon. I mean sa office building namin mismo. Mayroong presentation na naganap." As she proceed to explain why she's late. "Kaya---bumili na lang ako ng pagkain sa isang fastfood chain." 

Athena is still breathing heavily that seems like she probably make all faster for joining me lunch. It is yet I am leaning in a bitter expression on her.

"You must texted me if you can't come early so that I can't wait for you too long and make me worry." As I've said without changing my tone of voice.

Her expression changed hastily so she focus in arranging the stuffs from the table. It initiates me to smile and hug her closely behind.

"I'm sorry, mi cielo. It didn't intend to hurt you. I was simply kidding." I stated while my arms still covered by her. "Huwag ka na magtampo, please?"

She laid down our arms together and walked through the table.

"Kumain na tayo. Kanina pa kasi ako nagugutom." It was her serious reply that caused me to worry.

While we are eating, I can't stop myself leaning my eyes to my girlfriend. She's so cute that makes me smile.

"What are you smiling at?" She asked grumbly. "You're crazy." 

"You looked so annoyed, uh." I respond. "Nagbibiro lang naman ako kanina eh." Depensa ko pa.

Hanggang sa matapos kaming kumain di siya umimik. Mukhang bad trip ata ngayon ang girlfriend ko. Siguro kailangan lang talaga ng lambing ito. 

I'm awkward but I was surprised about what I am right now. It is not like before. Thinking that my feelings for her is growing more. We are in a relationship but it is just normal. And now, it is really different.

Never pa man ako nakapagsabi sa kanya ng 'I love you' madalas lalo nang may ganitong sensiridad.

"Huwag mo nga ako titigan ng ganyan." Naiinis na niyang saad kaya natigilan na rin ako at tinapos ang kinakain.

Maya-maya pa nagkalikot ako sa phone then nagtungo ako sa music player and select a song to play. I have choosen this music which is sang by ***Ronan Keating*** entitled, ***When You Say Nothing At All.***

The message is fitted for her perfectly. I saw Athena smiling right now.

"Wait. Parang alam ko ang kantang 'yan ah!" She said while trying to think of the song.

"When You Say Nothing At All ang pamagat." Napatigil siya sa pag-iisip nang marinig ang sagot ko.

"Alright!" She chuckled.

"The song is just for you." It stunned her for a moment. "The message is right for the girl I love." She blushed and avoid my stares.

"I need to go." As Athena diverted the conversation so my head furrowed. "I have some important to do in our office. I'd almost forgotten." dugtong pa niya.

Unti-unti nawala ang mga ngiti ko sa labi sa kanyang naging reaksyon. Akala ko maglalambing din siya pagkatapos. I have realized that I was like that before. My job is more important than her. Now, my karma is attacking me now.

Wala akong nagawa kundi tanggapin ito. I have to face the consequences I'd done. Napabuntong-hininga na lamang ako bago nakapagsalita.

"Fine! Pero mag-iingat ka, Athena." Malambing kong pagpapaalala sa kanya.

Ngumiti siya bilang tugon saka na naglakad palabas ng office. Di ko namalayan naka-play music pa rin ang phone ko pero ibang song na ang napapakinggan ko. A few seconds pinatay ko na rin at nagpatuloy sa ginagawa ko kanina.

**Althaea Cassidy's POV**

Muntik ko nang makalimutan na marami pa pala ako dapat tapusin sa office at kailangan ang presensya ko roon. Nadala kasi ako sa sweetness ni kolokoy kaya ito tuloy nangyari. Pero sinadya ko na ring ibahin ang usapan kanina dahil di ko na kakayanin pa ang aking nararamdamang kaba. Sobrang lakas ng heartbeat ko kapag may pagkakataon na may moment kami para sa isa't isa.

Ayaw ko kasing umasa at hayaan ang feelings ko para kay Greige. Wala akong karapatan. Narito lang ako para magpanggap bilang si Athena. Ayaw kong dumating sa puntong hulog na hulog na ako sa kanya.

Pagpasok ko lang opisina bumungad sa akin si Tery at ang mga accounting staffs. Actually, di pa kami tapos mag-meeting.

"Sorry na-late ako." sabi ko sa kanila saka  muling sinimulan ang pagpupulong.

Matapos ang aktibidad bigla na lang kinalabit ni Tery dahilan para lingunin ko siya. 

"Huy, Ma'am Thena! Anong nangyari ba't natagalan ka?" Usisa niya pero di ko siya sinagot at nagpatuloy sa paglalakad ulit.

"Eh di kaya…." Bigla ko pinutol ang sasabihin niya.

"Mali ka ng hinala, Tery." paliwanag ko sa kanya pero di sapat kaya nagtanong siya ulit.

"Baka ka nga na-late ng dating kanina. Hinaharap ka pa naman ng Dad mo tapos wala ka. Nag-alibay na lang ako." Kwento niya kaya natigilan ako.

"Ano naman sinabi mo?" Dinala ko siya sa lobby para doon kami mag-usap ulit.

"Ang sabi ko na lang may pinuntahan kang mahalaga." 

Nakaraos ako sa sinabi ni Tery. Mabuti na lang mabilis siyang makapag-isip ng alibi.

"Syempre natakot ako noh baka kasi tanggalin na ako sa trabaho kong 'to." Dagdag pa niya.

"Saan ka ba kasi nagpunta?" Curious nanaman niyang tanong. "Kay Sir Greige noh?" Medyo may kalakasan niyang saad.

Ang babaing ito talaga ang daldal parang di professional.

"Minimize your voice, Tery." Napahinga ako nang malalim.

"Totoo nga?" Tumango ako. "Kinikilig ako."

"Hey, ano ka ba! Alam mo naman kung sino di ba?"

Siya pa nga ba? Si Troezen pa nga ba nilalaman ng puso ko? Pero umaasa pa naman ako na makakabalik pa rin ang feelings ko para sa kanya. Maaaring paghanga lang itong nararamdaman ko para kay Greige.

"Sige tatapusin ko na muna 'to baka hindi na natin matapos at mapagalitan pa ako ng Dad niyo." sabi niya saka siya nanahimik na rin at nag-focus sa kanyang ginagawa.

Pagsapit ng 3:00 ng hapon, napag-isipan muna namin kumain ng merienda. Si Terylene na ang kusang bumili ng snacks naming dalawa. Habang naghihintay, pinagpatuloy ko muna ulit ang ginagawa.

Ako muna ang tumayo bilang accounting manager ng kumpanya kapalit pansamantala ng aking kakambal. Hirap ang parents ko ipagkatiwala ang isang mahahalagang bagay katulad ng pera sa iba. 

Business Management ang natapos kong course noong college at Accountancy naman si Athena. Interrelated naman ang dalawa kaya kahit paano madali ako makakapag-adjust sa mga gagawin saka nariyan naman si Tery para gabayan ako. Expertise rin naman ako pagdating sa paperworks kaso ang pagkakaiba ay finance yung hina-handle ko.

Mga ilang sandali ay nakabalik na rin siya. Inaabutan na niya ako ng snacks at sinimulang kainin 'yon. *Woah, nagutom ako ng todo!*

''Thanks." saad ko sa kanya at ngumiti siya nang malapad.

Pagkatapos ng office hours, biglang nakasalubong namin si Mom and Dad kaya napatahimik si Terylene. Maya-maya nagpaalam na rin siyang mauuna sa amin at sumang-ayon lang din ako.

Nang makaalis na siya bigla na lang ako kinausal ni Dad, "Where have you been earlier? I'm looking for you at your office but Terylene said you went somewhere. Is it true?"

Mabilis lamang ako, "Yes, Dad. May pinuntahan lang pong importante saglit." Pagsisinungaling ko pa.

I can't tell to them about the truth and for sure they'll be misunderstood me.

"You assure na hindi pagbo-boyfriend ang inaatupag mo." My father said in frustration. I know why they are acting like that. "Don't follow your sister's stupidity. Look at her right now?" He added.

"You should be careful, Althaea. Don't make us dissapointed." saad naman ni Mom at tanging pagtango lang ang pagsagot ko.

Tahimik pa rin ako hanggang sa makarating ng mansion. I'm not comfortable with my parents. Hindi ko magawang makipag-usap sa kanila ng casual na usually do by the others.

Ganito siguro kapag nasa rich family classification ka. Napakabihirang makausap ang mga magulang na may connection kayo sa isa't isa. Nakakapag-usap lang kapag may mahahalagang pag-uusapan. It sucks. It makes me bored.

Pagkapasok ko ng aking kwarto, hindi ako nagdalawang isip hawakan ang phone at tignan kung may mga text messages. Karamihan galing kay Greige, iyong iba naman ay kay Zen at Gin. 

Wala akong interest pang replayan si kolokoy kaya nabaling ako sa bestfriend ko pati kay Zen.

Ilang minutes kaming magka-text ni Gin nang biglang nag-reply naman si Zen. Kaagad akong sumagot sa kanyang message.

Huminga ako nang malalim saka sumagot.

Zen: How are you? Wait, you look stress. 

Me: Yes napakarami kong inasikaso sa office kanina. 

Zen: Did you eat your dinner already 

Me: Not yet. 

Zen: Why? Wifey naman huwag kang magpapalipas ng gutom, ok?

Tumango lang ako bilang tugon. Umalis kami sa office ng 5:20 at nakarating naman ng 6:20 dahil sa heavy traffic kanina. May nag-aaway kasi sa daan. Matagal bago mabigyan ng aksyon ng mga traffic enforcers.

Zen: I miss you so much, wifey. Kailan ka na kaya makakabalik dito?

Sa sinabi niyang 'yon biglang bumigat ang aking pakiramdam. Hindi ko alam kung bakit. Ngumiti ako sa kanya pagkatapos.

Me: Ako rin hubby. Nasasabik na akong makabalik diyan.

Gustung-gusto ko na nga talaga makabalik ng Manila. Mamuhay muli kasama siya pero hanggang ngayon di pa nagigising ang kakambal ko. Araw-araw naghihintay akong magising na rin siya makawala na rin ako sa ganitong buhay. Di ako masaya katulad ng dati. Mas nakukutento akong mamuhay ng simple kaysa sa ganitong karangyaan. Hindi ko kailangan ng yaman para maging masaya at mabili ang gusto ko. Kahit sa payak na pamumuhay makukuha pa rin ang mga bagay na gusto dahil may trabaho naman ako at gumigimik kasama ang banda. Di ba masaya?

Me: Kung pwede sanang gisingin si Athena nagawa ko na para makabalik na kaagad ako diyan. Ayaw kong makasama pa ang mga parents ko rito.

Zen: Bakit naman?

Me: Alam mo naman ang dahilan di ba? Naikwento ko sa'yo before.

Zen: Oo nga pala pero they still your parents, Althaea.

Me: Mas mahalaga lang sa kanila si Athena at ang pera. Can't you see ginawa nila akong panakip-butas sa nalulugi naming kumpanya kahit may other options naman.

Zen: I feel you, wifey. You need to be strong. Aalahanin mong sila ang nagpaaaral sayo. Come to think of it.

Me: Kahit na, Zen pero di ito ang sapat.

Zen: Virtual hugs nga.

Napangiti naman ako ulit at mas gumaan ang aking pakiramdam nang makausap siya. 

Me: Thank you.

Zen: Hayan, medyo ok ka na. Alam mo, wifey kahit ako nag-aalala sayo, sa mga ginagawa mo.

Me: Like what?

Zen: Basta, alam mo na 'yon. Pero patuloy pa rin akong maghihintay sayo na makabalik ka at makapagsimula muli tayo ng bagong buhay na kung saan masaya.

Me: Di na rin ako makapaghintay, Zen. Gusto ko na talaga umalis dito.

Sa sinabi kong 'yon biglang bumilis ang tibok ng puso ko kaya napatigil ako. Napansin 'yon ni Zen.

Zen: Ano nangyayari, wifey? 

Me: Wala naman. Nakagat ko lang dila ko.

Pagsisinungaling ko na lang sa kanya. Di ko maaaring sabihin sa kanya ito baka magkaroon lang ng kahulugan sa kanya.

Zen: Alright, basta wifey babalik kang ako pa rin ang mahal mo.

Ilang segundo bago ako makapagsalita.

Me: Ofcourse, I do.

Napangiti siya pagkatapos.

Zen: I think you should eat your dinner first. Mamaya na lang tayo ulit mag-usap.

Sinunod ko na rin siya kaya pinatay ko muna ang phone saka muling humiga sa kama.

Napapansin kong nakakaramdam din ako ng pagkalungkot kapag iniisip ko ang paglisan ng Bicol. Hindi maipaliwanag kung bakit saka ito naman 'yong gusto ko makalayo na sa mga parents ko.