KABANATA 2

“Happy Birthday to you, happy birthday to you, happy birthday, happy birthday Ivy!”

 “Yehey!”

 “Cheers to legal age!”

“Happy birthday nak, dalaga na ang baby namin ng mama niya.” Emosyonal na sambit ni papa habang yakap ako.

“Ang ganda mo nak, kaya habang lumalaki ka ay natatakot kami ng papa mo dahil alam namin na balang araw ay isa sa mga nakapaligid sayo ay baka hingin na ang kamay mo.”

“Mama naman eh, birthday ko ngayon tapos tapos paiiyakin mo ko. Ano ba, wala pa ‘yan sa isip ko pero pag may dumating man syempre ‘di ko kayo iiwan. Kayo ata ang best partner in life ko.” Natatawang sabi ko.

Napatingin ako sa handa ko. Masasabi ko talaga na pinag-iponan nila mama ‘to. Lahat ng naging kaklase ko ata andito. Thankful rin ako kasi kahit hindi ako mayaman ay diko naramdaman maging iba sa kanila. It’s getting late kaya nagsi-uwian na rin ang iba. Simple lang naman kasi ang celebration, parang fiestang handaan but, still, super na appreciate ko. Kaya nung mga 8pm ay nagsimula na rin kaming magligpit nila mama.

“Anak ‘di ko pa nakita si Chance ahh, ‘di mo ba yun inimbita?” Tanong ni mama.

“Kailangan pa ba ‘yun ma? Welcome naman siya sa atin eh.”

“Hayaan mo na ‘nak, nagbibinata na kasi ‘yun. Nakita ko kasi nong nakaraan na may kasamang babae.” Bigla akong napalingon kay mama sa narinig ko pero sabagay 14 years old na rin ‘yun. Saka ‘di ko narin masyadong nakakausap kasi na busy rin ako sa school.

Habang nililinis ko ang mga lamesa ay bigla akong napatingin sa cellphone kong nag va’vibrate sa gilid. Nakita kong may tumatawag kaya sinagot ko agad.

“Hello? I’m near to your house, can you go out? I’m waiting here inside my car.” Bastos na bata, pinatay ba naman agad.

“Ma! punta lang ako sa labas. Andyan raw si Chance eh, tsaka mukhang ayaw rin pumasok baka may topak nanaman.” Paalam ko.

Iniwan ko muna ang pagpupunas ng lamesa at lumabas na. Dahan-dahan kong binuksan ang gate naming gawa sa kahoy at agad kong nakita ang sasakyan na ginagamit niya sa may madilim na parte. Habang papalapit ako ay nakatayo na sa labas si kuya Danny na siyang driver niya at binati ako.

“Maraming Salamat po kuya.”

Bago ko pa mabuksan ang pintuan ay agad kong nakita si Chance na sumenyas kaya agad na umalis si kuya Danny malapit sa sasakyan. Nalita ko itong naglakad ng halos sampung metros ang layo samin.

“Hello Chanceeee!” bati ko sabay kurot at halik sa pisngi niya. Paborito ko talaga tong pisngi niya kasi ang cuteeee, parang monay. Pero bagay naman to sa singkit niyang mata at matangos niyang ilong.

May kinuha siya sa likod na bulalak at chocolates at maliit na box. Agad niya naman itong binigay sa akin sabay bati ng Happy Birthday. Medyo nagulat pa ako dahil hinalikan niya ako sa may pisngi.

“Heres your gift, open it. I know you’ll love it,” napatitig ako sa kaniya, grabe ngayon kolang napansin na hindi na nga siya totoy gaya ng dati.

Hindi ko alam kong bakit ako kinakabahan habang binubuksan ko ang regalo niya. Actually, hindi naman siya naka balot sa gift wrapper gaya ng mga natanggap ko. Ribbon lang tsaka red velvet na box. I was shocked when I realized what it is. It’s a necklace with a circle pendant na parang orasan sa loob na mukang singsing because it has a diamond. Tsaka may maliit na hugis puso na siyang arrow na tumutukoy sa numero. Basta its really beautiful.

“Ang ganda,” manghang sabi ko.

“Did you love it? I was the one who design it. Pinagawa ko nga lang,” medyo nag-aalangang sabi niya.

“Pero I’m sorry Chance, ‘di ko matatanggap ‘to. Kung titingan mo palang siguradong mahal na. Tsaka sa’n ka kumuha ng pambayad?” balik na tanong ko.

Biglang tumaas ang kilay niya at agad na namula ang mukha niya. Mag-uumpisa nanaman ‘tong magalit HAHAHAAHA.

“I earned it,okay? So, don’t worry about the price,” he said cooly.

“Kaya mas lalong diko kayang tanggapin yan Chance, I hope you understand. Hindi man ako sure sa presyo pero alam kong sobrang mahal nito. Kaya isosoli ko to sayo, tsaka Im already contented with your presence.” Pilit kong binabalik sa kamay niya ang kwintas.

“’Di mo kasi maintindihan Chance, ayokong may masabi ang mommy at daddy kasi bata ka pa. Tas imbes na ibili mo ng gusto mo napunta pa sa kwintas na ‘yan. Your presence is more than enough, may chocolates at flowers kana nga eh. Wag na iyak baby brother ko HAHHAHAHA,” sabay tawa ko para naman gumaan atmosphere sa paligid namin. Nakatingin lang kasi siya sa labas ng bintana at ayaw akong pansinin. Nagulat ako ng marahas niyang kinuha ang box at tinapon sa labas ng bintana. Napanganga ako dahil kita ko talaga ang layo ng box sa may mga putik kaya bigla akong napasigaw sa galit.

 “Chance! Anong ginawa mo?” nagpapanic kong sigaw.

 “You don’t wanna accept it right? So might as well throw it away,” he said.

 “Bubuksan ko na sana ang pinto para hanapin sa mga putik ‘yong box pero naka lock.

 “Ano ba ha! Buksan mo tooooo, bat ba napaka selfish mo. Ang immature mo talagang bata ka. Ano pa bang pinuputok ng butsi mo,” umiiyak kong sigaw sa kanya, sobrang mahal pa naman ata nun, gagawin ko nalang display sa bahay.

 Bigla niya akong hinakap at niyakap.

 “Why are you crying huh? I thought you don’t wanna accept my gift,” he said, and chuckled. 

 Bago ako sumigaw ay naramdaman ko ang hininga niya sa taenga ko. At kasabay naman ng pagka lock ng isang kwintas ang narinig ko. Napahiwalay ako sa yakap niya at napatingin sa leeg ko. Gago ‘tong batang to, niloko nanaman ako.

 “By the way, you’re so beautiful tonight ate. You should go now; it’s getting late already.” Aniya at pinahatid ako sa may labas ng bahay namin kay kuya Danny.

 Pagpasok ko sa classroom ay may nakita akong flowers at teddy bears, tinanong ko sila kung sino ang nagbigay pero sabi nila basahin ko raw ang sulat. Puro tudyo pa ang naririning ko sa kanila, ayoko rin naman na malaman nila kung ano. Basta ang sabi ay i-meet ko raw siya mamayang lunch sa may soccer field.

 Ang lakas ng kabog ng puso ko habang tinatanaw ang lalaking nakaupo sa may gilid. 

 “Hi!” 

 I was suddenly stunned by this man, I didn’t expect that it would be him. Hes in college and very popular among girls. We both formally introduce ourselves to each other, I don’t know how to act in front of him. I mean top siya sa klase tsaka mayaman, and also typical bad boy aura pero wala naman akong narinig na playboy siya.

“Should I call you kuya? I dunno how to address you properly,” medyo alanganin kong tanong.

“You’re so funny, just call me Dame, Ivy. I’m not that old to be called kuya.” He said, and patuloy pa ring natatawa.

“Well…” nakangiti kong kibit balikat sa kanya.

“Besides, I think I’m just 2 years older than you. Common let’s go to cafeteria and have lunch. It’s my treat don’t worry,” he said, like he was so sure that I will go with him.

Napatahimik ang silid nang sabay kaming pumasok, I suddenly bow down my head because of embarrassment. Itinuro niya ang may gilid saka hinila ang upuan para sa akin. He asked what kind of food do I want, ang sabi ko nalang kahit ano. I watch him ordered our food when I heard a beep on my phone. It was Chance.

CHANCE

Damiel Enrique B. Monteverde, huh?

Is he asking you out? 

Are you dating him?

      

Hes the reason why you decline my offer to have lunch, huh?

I wanted to reply but Dame has already arrived on our table, pasimple kong nilibot ang tingin ko at nasa ikatatlong lamesa lang pala siya mula samin. Kasama niya ang mga kaibigan at may kasama silang mga babae. Hes looking at me like I did something wrong kaya hinayaan ko na lang.

Hinatid niya ako sa room kaya puro tudyuan ang naririning ko, sobrang pula kona sa kahihiyan.

“Ahh…Thank you pala, sige pasok na ako.”

“How about next time?” tanong niya.

“Sure…. next time.”

Dala dala ko parin ang flowers at teddy bear, pagkaupo ko ay agad akong inusisa ni Eyia.

“Haba ng hair gurl, omg! Ano ba ang feeling pag nililigawan ng isang Dame Enrique?” she said, and acted like I have the longest hair which in fact ay hanggang balikat lang naman.

“’Di naman nanliligaw ano kaba, nakakahiya baka isipin ng iba masyado akong feelingera,” sabi ko.

“Aysus! ‘di raw, by the way ‘yung alaga mo kanina pinuntahan ka kaso ‘di ba nag meet kayo ni Dame,” she worriedly informed me.

Marami pa siyang tanong kaso dumating ang teacher, 4:00 na kaya dumiritso na ako sa kotse at hinintay si Chance. Dadaan pa kasi ako para maglinis sa kwarto niya, ang arte kasi ang dami naman pwedeng maglinis pero kailangan ako pa. pero sabagay saying naman ang 300 na bigay niya sakin eh kahit alikabok wala naman.

Nauna na akong pumunta sa kanila para maglinis, nagpaiwan kasi siya sa may sala at naglaro ng video games. Pinalitan ko ang kurtina at bed sheet, kulay grey at black ang ginawa kong theme. Konting punas at vacuum lang ang ginawa ko at ayos na. Malinis naman lagi ang CR niya kaya pinalitan ko nalang ang shampoo, toothpaste, shower gel, at iba pang gamit niya.

Kukunin kona sana ang mga labahan ng bumukas ang pinto kasama si mama na may dala dalang cake at juice. Kasunod nito si Chance kaya agad rin itong umalis, I know hes mad at me for declining his offer for lunch. Ayoko rin naman kasing sumama dahil pumupunta pa kami sa ibat ibang restaurant para lang kumain kaya ang ending late nanaman kami. I stayed because I think he wants me to eat snack with him.

Pagkatapos niyang magbihis ay inaya niya akong tumabi sa may mini sala niya. I had my first spoon when he suddenly speaks.

“Is he asking you out, ate?” he asked.

“Hmmm… yeah. I think so,” kabado kong sagot.

“By the way, why aren’t wearing the necklace that I gave you?” he accused me like I dis something bad.

“Ahh suot ko naman kaso natatakpan ng uniform natin,” ani ko sabay labas ng kwintas sa leeg ko.

“Good,” he said.

Ganon lang ang naging usapan namin hanggang sa matapos. Mukhang wala rin kami pareho sa mood kaya napagdesisyunan ko na tumayo at magpresenta na iligpit ang pinagkainan namin. Wala naman siyang imik pero minamasdan niya naman ang galaw ko, bumalik pa ako sa kwarto niya para ibaba na rin ang mga kutinang labahan pero bigla siyang nagsalita.

“If ever he asked you for a date, reject him. Anyone in this house shouldn’t be associated with Monteverde. I guess you know what I mean, their family and my family business are rivals to be on top or anything. So please,” I sighed when I heard what he said.

“Yeah, I understand. Goodbye.”

And just like that, pinutol kona ang samahan na dipa nasisimulan naming ni Dame. He asked me why, pero kalaunan ay naintindihan niya rin. He laughingly offered that my family could work with them if ever the Revalde throw out us. He also said that I could apply for their scholarship if I wanted, I can’t imagine that I was able to meet someone like him aside from Chance family.