Chapter 12

Chapter 12: Please, help me

Hindi ko mapigil ang aking pag-iyak habang hinihintay na matapos ang operasyon ni Galand.

Hindi ko na alam ang nangyari kanina, dahil pati ako, nahimatay sa kabang naramdaman.

I am sitting here alone. Kanina ko pa hinihintay ang doctor sa loob ng emergency room na kinaroroonan ni Galand.

Ang alam ko, si ate Kim ang doctor na gumagamot kay Galand. At sa kaalamang iyon, ay bahagya akong kumalma. May tiwala ako kay ate. Alam kong hindi n'ya pababayaan si Galand.

Pati si Shzane at ang iba pang mga bata, alam kong nandito sila sa loob ng hospital. Paniguradong nasa iisang kwarto sila at inaalagaan.

I can't imagine that Galand would sacrifice his life for me. Sa isang makasariling tao pa na gaya ko. Alam kong hindi mabuti ang pakikitungo ko kay Galand at lagi s'yang nag-aadjust. He always try his best to understand me.

Hindi ko alam, pero... sobrang sakit ng nararamdaman ko ngayon. Parang pinipiga ang puso ko. Just thinking about Galand's death because of me is killing me.

Napahawak na lang ako sa parteng dibdib ko at impit na napaiyak.

Sa kabila ng pang-aaway ko sakan’ya. Hindi s'ya nag-dalawang isip na iligtas ako. Hindi biro ang matamaan ng isang bala.

Nakaramdam ako ng matinding poot at galit sa mga lalaking iyon, lalo na sa bumaril kay Galand. Sisiguraduhin kong may kalalagyan sila sa piitan. Dahil ako mismo ang hahawak ng kaso nila. Hindi ko hahayaang makalabas pa sila ng kulungan. Kung maaari, patawan sila ng pagkamatay dahil iyon ang nararapat sa kanila.

Makalipas ang isang oras ko pang paghihintay ay lumabas ang isang nurse mula sa emergency room kaya mabilis akong napatayo.

"S-Si G-Galand?! N-Nasa mabuti na ba s'yang k-kalagayan?!"

Pinaupo ako ng nurse at nag-aalalang tumingin sa akin.

"Ma'am, kalma lang po. On going pa ang operation. Pinalabas lang po ako sandali ni doktora para sabihin sainyo na bumili na po kayo ng makakain n'yo sa baba. Kailangan n'yo na raw pong kumain."

Nanatili akong nakatingin sakan'ya.

"Papasok na po ako sa loob, ma'am." marahan s'yang ngumiti sa akin at kaagad na muling pumasok sa E.R.

Walang gana akong tumayo at nagtungo sa canteen sa baba. Kumuha ako ng isang tinapay. Wala akong ganang kumain. Ayoko.

"Attorney Perez?"

Akmang babalik na muli ako sa taas ng marinig ko ang boses na tumawag sa akin. Kaagad akong napalingon sa paligid at bahagyang nanlaki ang mata ng makita si Attorney Soriano. Medyo matagal ko na s'yang hindi nakita dahil bigla na lamang s'yang nagresign sa trabaho sa hindi malamang dahilan. Mabilis itong lumapit sa akin.

"Attorney Perez, I heard about what happened. Maayos na ba ang kalagayan mo? Ng mga bata? At ni.. Zero?"

I can easily read his worried expression. Walang mababakas na pagkukunwari. Tumango lamang ako sakan’ya.

"Thanks god. Safe ang lahat!" bahagya akong nagulat sa pagtaas ng boses ni Atty. Soriano.

"This country's justice rate will fall if walang abogadong gaya mo!"

Napailing na lamang ako sa papuri n'ya sa akin. Sanay na ako, palagi n'ya akong pinupuri sa tuwing may naipapanalo akong kaso, ang hindi n'ya alam, pito sa sampung kasong nahawakan ko ay nagfabricate ako ng ebidensya. Ibig sabihin, kadalasang may mga sala ang pinagtatanggol ko. At maling-mali ako roon.

"Ikaw... asan ka na ngayon? Bakit ka umalis bigla?" pagbabago ko sa takbo ng usapan.

"I'm starting to build my own laboratory." tumawa s'ya bigla.

"Narealize kong tama ang magulang ko, I am born to be a Scientist. I want to discover things. Good thing, it is not that hard because of my parents. Mabuti na lang at may lisensya na sila sa pagiging Scientist."

Tiningnan ko s'ya ng seryoso kaya bahagya s'yang napaatras.

"No! No! I'm not planning to violate the law to be a Scientist without a licence. Ofcourse, I am planning to study about it first. Saka ako kukuha ng lisensya. Syempre, gusto ko namang makilala ako bilang legal na Scientist."

Tumawa s'ya ulit.

"Narealize ko din na I'm not for that field. I'm not good enough to fight for justice like you. Habang tumatagal, nakakatamad na gawin. Totoo nga siguro na ang pagiging Scientist na ang linya ng pamilya namin."

Hindi ko magawang ngumiti sa biro n'ya lalo na nang biglang sumeryoso ang mukha n'ya.

"And in that field... ang daming lokohan na nagganap. Lalo na ang matataa--"

"Attorney Perez?"

Napatigil sa pagsasalita si Former Attorney Soriano nang may biglang tumawag sa akin. Napatingin ako sa likuran ko at nakita ang dalawang pulis na palapit.

"Attorney, kailangan ka naming makausap."

Kaagad namang nag-paalam si Attorney Soriano kaya sumama na ako sa police.

Dinala nila ako sa kwarto ng mga bata. Wala dito si Shzane dahil s'ya ay dinala sa isang kwarto. Laking gulat ko nang mamukhaan ang isa sa kanila. Iyon ang batang nakita kong dinukot ng lalaki at ipinasok sa isang van!

Nakaramdam ako ng pagsisisi habang nakatingin sa bata.

"Attorney, ang batang pinuntahan mo kanina ay pinagpapaplanuhan na din naming salakayin dahil may nakapagsabi sa amin na nakita raw n'ya na may ipinapasok na mga umiiyak na bata roon."

Panimula n'ya kaya napatango ako.

"Hindi namin inasahan na nandoon rin pala ang pamangkin n'yo. At sa nakita natin sa CCTV, mukhang sinubukan tumakas ng kapatid n'yo noong ibababa na s'ya sa van."

Nanatili lang akong nakikinig sa sinasabi n'ya. Sinasabi ko na nga ba, may mali sa bahay na 'yon.

"And... ang problema ngayon ay hindi namin matrace kung kanino nakapangalan ang bahay. Walang nagsasalita sa lahat ng nahuli natin. Pero may bulong-bulungan na pagmamay-ari ito ng pinakamayamang business man sa bansa. Si Mr. Guzman."

Natigilan ako sa sinabi n'ya at bigla ang pagragasa ng ala-ala. Nanlaki ang mga mata ko nang maalala na iyon ang bahay na pinuntahan ko noong hawak ko pa ang kaso ni Mr. Guzman! Kaya pamilyar!

"Pero ang sabi rin, naibenta na ni Mr. Guzman ang bahay na iyon at hindi natin sya mapipilit na magsalita. Ang personal n'yang abogado at pinsan ang humawak ng pagbebenta sa bahay. Pero di inasahan, namatay na ang pinsan at tinutukoy n'yang abogado."

Nanatili akong tahimik sa binanggit n'ya. Maaaring ibinenta n'ya iyon pero hindi rin imposible na s'ya pa ang may-ari ng bahay. Maaring s'ya rin ang nasa likod nitong lahat.

Napailing na lang ako sa naisip at tinapos ang usapan sa mga pulis. Kaagad ako bumalik sa harap ng Emergency room at doon naghintay.

Matapos pa ang kalahating oras ay lumabas na ng E.R si ate. Kaagad ako nitong sinalubong ng yakap.

"G-God, M-Mikaela! Nag-alala ako ng s-sobra! Papatayin mo ba ako?!" humigpit lalo ang yakap n'ya sa akin kaya tinapik ko ang likuran n'ya. Ramdam ko ang patak ng luha n'ya sa balikat ko at ang paghikbi n'ya.

Matapos kumalma ay sinabi n'ya sa akin na maayos na ang kalagayan ni Galand but it will take a day or two bago s'ya tuluyang magising.

Para akong nabunutan ng tinik sa narinig. Aaminin ko, namimiss ko na kaagad ang lalaking 'yon. Marami pa akong dapat sabihin sakan'ya. Kailangan ko pa magpasalamat.

NAALIMPUNGATAN ako nang maramdaman na may humahawak sa kamay ko.

Napatunghay kaagad ako at laking tuwa ng maabutan si Galand na pinag-iinterwined ang kamay namin.

Kaagad akong napatayo at napayakap sa kan'ya.

"My god.. atlast.."

Hindi ko mapigilang hindi yakapin ng mahigpit si Galand dahil sa tuwa. It's been two days, at ngayon lang s'ya nagising. Halos dalawang araw na din akong hindi umaalis sa tabi n'ya.

"Ah-- aray!"

Napabitaw ako kay Galand at nakitang natamaan ko ng yakap ang sugat n'ya. Nakangiwi s'ya at hindi alam kung hahawakan ba ang sugat o hindi.

"S-Sandali. Sasabihin ko lang kay ate na gisin--"

"Alam na nila."

Nakanguso n'yang saad.

"Kanina kanina pa ako gising at kanina kanina ka pa din tulog."

Pilit kong pinakalma ang sarili at pinigil na yakapin s'yang muli. Baka madali ko na naman ang sugat n'ya.

"Kumusta ka, Mikaela? Nasaktan ka ba matapos akong mabaril?" mabilis akong umiling.

"Huwag mo akong alalahanin. Maayos na maayos ako kaya ikaw ang dapat magpagaling."

Hindi ko mapigilan ang sarilin na ngitian s'ya. Kung gaano ako kalungkot noong natutulog s'ya, ganoon din ang nararamdaman kong saya ngayon. Ayaw ko sabihin pero sobrang namiss ko ang lalaking 'to.

"Ngumingiti ka na! Hindi na kita kailangang sabihan pa!" bakas ang tuwa sa mga mata n'ya.

Palagi ko na nakikita ang ngiti n'yang ganito at wala ng bago. Pero ngayon, sobrang espesyal ng ngiti n'ya para sa akin.

"Galand..." ani ko.

Tumingin s'ya sa akin na naghihintay sa susunod kong sasabihin.

"Help me... Help me to prove justice."

With that, napangiti ako lalo nang yakapin n'ya ako bigla.