KABANATA 7

"Umalis na si Tristyn," bungad ni Mommy nang makapasok siya sa loob ng kuwarto ko habang ako naman ay nakaupo sa may kama ko habang nakayuko at yakap ang sariling binti.

"Mabuti naman po kung ganun, 'Mmy,"sabi ko habang ganun pa rin ang posisyon.

Naramdaman kong tumabi sa akin si Mommy at marahang hinaplos ang mahaba kong buhok. I know that she felt that I am not in myself a while ago and I know that she notice me really look bothered and uneasy. Mommy knows my actions very well, hindi ko kayang maging peke sa kaniyang harapan. Hindi niya man alam ang mga nangyayari sa akin, alam ko na may nasesense na siya tungkol dito. Kaya nga minsan nagpapasalamat ako kapag lagi silang umaalis ng bahay ng maaga at umuuwi ng late sa gabi. 

"Is something bothering you? Kanina ka pa ganyan, what's the matter, anak?" she asked that worried and concern were visible on her voice.

I took a deep breath as I bit my lower lip before facing her. I really wanted to tell her