Hours passed but I didn’t found a way out. I tried my luck for roaming far away from where I came, at naalala ko sa mga movies na napanuod ko na kapag napunta ka sa maze, kailangan mong hanapin ang pintuang nasa dulo nito. Ngayon ko lang naalala, tinampal ko ang noo ko dahil sa mahinang pagprosesso ng utak ko.
Pumunta ako sa unang daan na nakita ko at pumasok doon, inilibot ko ang paningin sa paligid, wala akong nakita o nadadaan man lang na mga maliit na insekto o hayop.
Puro nalang mga bulaklak ang mga nakikita ko, ito rin ang gumagawa mg daan sa maze. Napabuntong-hininga ako nang makita ang dulo. It’s blocked.Agad akong bumalik sa dinaanan ko kanina ngunit nag-iba na naman ang daan.
May lumitaw na namang dalawang daan sa harapan ko, nasa kanang daan ay makikita ang makukulay na mga bulaklak sa loob nito, at sa kaliwa naman ay napakadilim. Hindi ko makita ang nasa loob nito dahil sa dilim, nakaramdam din ako ng panlalamig habang tiningnan ‘yon.
Kaya ang pinili kong susunod na pinasukan ay ang mga makulay na bulaklak ang nasa loob nito, napapikit ako dahil sa liwanag na nagmumula dito at agad akong napahanga sa nakikita. Iba ito sa unang parte ng maze na napuntahan ko.
This maze was lively! There were so many different and colorful butterflies flying around, there was a dust falling from their wings that make them look beautiful. I look around, there were different kinds of flowers too, that some of them I didn’t recognize. There was a flower that was made of crystals, some of them made of different kind of gems and some of the flowers that planted here was moving using their roots and vines. I touch their leaves and flowers and I feel like, they like the way I touch them dahil lalo pa nilang dinidikit ang kanilang katawan sa kamay ko.
After that many flowers that was moving using their roots and vines, came toward me, butterflies flying above my head. I smile they were so beautiful.
I was enjoying watching the flowers who’s playing with other, I can’t turn my eyes off of them. Napatingin ako sa kanang kamay ko nang may nasagi akong bagay. Then I saw a small plant, ang bulaklak nito ay hindi pa naumumukadkad but still it looks beautiful, it was touching my hand. I smile and touch its leaves, I heard it giggle that made me smile wider then I stay there a few hours when I remember that I was looking a way to get out of here. Tumayo na ako at aalis na sana nang harangan ako ng mga bulaklak, nagtaka ako. But then I suddenly realized what they want to say, they don’t want me to leave.
“Little fella’s, can you let me go? I want to find a way out,” pakiusap ko sa kanila. Hindi sila gumalaw ngunit nag-iba ang kanilang expression. They mad. Kinabahan ako.“I just want to find a way but I promise that I’ll be back,” ani ko ulit dito. "I won't break my promise." Nilagay ko ang kanang kamay ko sa d****b ko habang nakatingin sa kanila. Nilapitan ako nang maliit na tanim na lunapit sa ‘kin kanina, it’s upset.
Hindi ko man maintindihan ang sinasabi nito ay alam ko naman ang nais nitong sabihin, he's vines was pointing at me while he was talking in different language. He's expression was mad.
Lumuhod ako, upang mapantayan siya, “Don’t worry, I won’t forget you and I already made a promise that I’ll be back,” ani ko naman dito. Hindi siya nakinig sa sinabi ko at igagalaw na sana ang kaniyang maliit na baging papunta sa ‘kin.“When I came back, I will give you a name. How’s that?” Huminto ang mga baging niya sa ere at agad na binawi ‘yon. I saw that it was nodding and turn toward the flowers who blocked my way. I think they were talking and that little thing was explaining, after that the little plant was coming toward me again and hand me a leaves, it was a gem but like crystals that even my reflection was clear and shine because of the dust of those butterflies.
After I accept that leaves, they let me go. They even help me to find a right way when a path way appear again that divide into three.
Hours passed, I was walking again and I feel tired. Napag-isipan ko munang umupo muna sa damuhan upang magpahinga, I smell a good fragrance that I can’t smell in my world. After that I don’t have any idea that I was already sleeping.
Nagising nalang ako nang may naramdaman ako. May humahawak sa buhok ko at hindi ko alam kung sino. Minulat ki ang mga mata ko but due to my surprised I raise my fist at tumama ‘yon sa mukha ng lalake na nasa harapan ko.
“Ouch! That hurt!” anito. Napatayo ako at agad na kinabahan. Nilingon ako nang lalake, hawak hawak nito ang mukhang nasuntok ko.Mayroon siyang taenga nang isang fox na kulay silver, he’s fangs was exposing and he’s nail was long too.
But the most important thing I notice from him was he was hurt. I realize what I did at nilapitan siya na walang pag-alinlangan.
“Are you okay? I’m sorry for what I did, I was only surprised when I saw you in front of me after waking up!’ pagpapa-umanhin ko dito.
“No! It’s my fault. I apologize,” ani nito at umiwas nang tingin sa ‘kin. Ngayon ko lang napansin ang mukha nito. Naiiyak ako!! Bakit ba puro nalang magaganda ang lahi ng mga taong nakatira dito sa mundong 'to?. He was good looking, he's ear was suited to his looks. Even his silver hair was too beautiful na abot hanggang beywang niya, daig pa ang buhok kong hanggang siko lang at buhaghag pa.
“No! It’s my fault not yours,” pilit ko namang ani habang nakatingin sa maganda nitong buhok. Palit nalang tayo ng buhok please!!
“But I approach you first–“
“But I punch you too,” putol ko sa kaniya.
Namumula ang kaniyang mga mukha nang mapansin ko habang nakaiwas ang kaniyang tingin sa 'kin. Nagtaka ako. May sakit ba 'to?
“Your smell was too nice that I can’t control my self, I’m sorry!”
Huh?
Chapter 7: Sy the silver-fox“You’re smell was so nice that I can’t control my self, I’m sorry!” mahinang sambit nito.Huh?Nagtaka ako, “What did you say?” tanong ko sa kaniya nang hindi ko narinig nang malinaw ang sinabi niya.Nilingon niya ‘ko, “Hm?”“What did you say a while ago?” tanong ko ulit sa kaniya, nagtaka siya no’ng una pero nang may naalala ay agad naman ulit namula.Umiwas siya ulit ng tingin, “Nevermind,” anito at kinamot ang batok.Hindi na rin ako nagtanong pa at tumahimik nalang. Makalipas ang ilang minutong katahimikan, tumayo siya siinundan ko siya ng tingin.“I will forgive you, but I have a condition. How’s that?” nilingon niya ako habang nagsasalita siya. Nagtaka ako sa sinambit nito.Pinagsasabi nito?“Ha?” tanging sabi ko nalang sa kaniya.&ldquo
Chapter 8: First Day of trouble‘Be my girl.’‘Be my girl.’‘Be my girl.’Tinakpan ko ang mukha ko ng unan at agad na dumapa sa kama. Walaghiya! ‘di ko inexpect na sasabihin ni Sy ‘yon. Hindi pa nga umabot ng kalahating araw na magkilala kami tapos tatanongin niya ako na maging kasintahan niya?Hayaan na. ‘Di ko naman siya kilala para pagtuonan pa ng pansin. Sinabi na rin ni Ayla na ‘wag pansinin si Sy pag-nagkita kami bukas at agad akong natulog.Kinaumagahan, nagising ako sa malakas na nagmumula mula sa labas ng dorm ko. Nang silipin ko ang bintana, maraming mga estudyante ang nagtatakbuhan sa iisang direksiyon na pinagmulan ng ingay, kibit-balikat lang ako at ‘di na pinansin ang ‘yon at agad na naligo.Sinukat ko na rin ang uniform na binigay sa ‘kin ni Ayla kagabi, kagaya din siya ng mga common na uniform sa ibang Academy na nababasa sa
Ilang minuto kaming nagtitigan ng taong kaharap ko, ramdam ko ang matalim nitong tingin. Yumuko ako, ang mga kamay ko ay nakahawak sa uniporme ko ng mahigpit.“Mayi,” rinig kong sambit ni Ayla sa likuran ko. Hindi ko siya magawang lingonin dahil sa matalim na tingin sa ‘kin ng kaharap ko.“I’m sorry.” Pagpapaumanhin kong ani at iniyuko ang aking ulo habang nakapikit ang mga mata dahil sa kaba. Hindi naman siguro magagalit ang nabangga kong estudyante sa ‘kin ‘di ba?Isang minuto ang nakalipas ngunit wala pa rin akong narinig na pagtanggap ng paumanhin ko. Ang tanging naririnig ko lang ay ang mga bulong-bulungan sa paligid. Minulat ko ang kanang mata ko upang silipin ang reaksiyon ng lalakeng nakabangga ko. Ngunit sa kasamaang palad, paa pang nakikita ko. Itinaas ko ng kaunti ang aking paningin hanggang sa umabot ito sa kaniyang dibdin, ang dalawa nitong braso ay nakacross sa dibdib nito na ikinataka ko.
Ilang minuto akong natigilan matapos marinig ang sinambit ni Ayla, gulat kong tiningnan ang pwesto na kung saan nakatayo ang lalakeng elf habang nguya-nguya ang kinuhang prutas. Napanganga ako sa gulat at randam ko ang paglambot ng mga binti ko ng makita ang prutas na may mga kagat niya. Nilingon ko si Ayla na may kaba at binilang ulit ang prutas na kinain ng lalakeng elf.“Are you sure that girl can pay that large amount of maritas fruit?” rinig kong sambit ng nasa likuran ko.“Are you blind? Don’t you see that she was trembling?”“I think she doesn’t have a penny.”“This girl will be a laughing stock!”Palihim akong huminga ng malalim para pakalmahin ang sarili.‘ Maritas fruit= 3 silver each'‘Abano fruit= 10 copper each'Pabalik-balik ang paningin ko sa dalawang prutas na magkatabi habang naguguluhan. Ba’t ang laki ng agwat ng presyo ng dala
“Say that again! You kitten b*stard!” “I said, Shut. Your. Mouth. You. Dog. Sh*t.”“Say that again!”“Dog Sh*t.”“What!?”“Dog Sh*t.”“Are you looking for a fight! Huh!?”“You’re asking me to repeat it, and I repeated. Why are you angry?”“#¥%#¥%...”“#¥%#¥%#...”Who am I?“#¥%#...”Where am I?“#¥%#¥…”What am I doing right now?“#¥%#¥%...”Ah right! I remember that I bumped an elf…He want a compensation for his wasted food…Then pick the most expensive fruit…I forgot that I don’t have a single coin…He humiliate me…Then there was a man pop out of nowhere and save me from humiliation…Then Sy was angry after seeing my face that I don’t know If there was a problem…Then he cursed Aster and Aster keep provoking him…
“Woahh~~ What a nice scene.”Lahat kami napatingin sa pintuan ng cafeteria matapos marinig ang boses.Nanlisik bigla ang mata ko ng malaman kung sino ang may-ari ng boses na nagpatigil sa dalawang nilalang na nag-aagawan— ako!.Naramdaman ko ang pagluwag ng hawak nila kaya naman nagkaroon ako ng pagkakataon na makawala sa dalawa. Tinabig ko ng pagkalakas-lakas ang dalawang braso ko upang bitawan nila.Huminga ako ng malalim matapos makita ang kalagayan ng mga braso ko at ininda ang hapdi. Ang sakit!“Look what we have here,” napaangat ako ng tingin at nagtagpo ang mga mata namin ni Lu na ngayon ay bigla n lang sumulpot sa harapan ko.Dahil sa pagkabigla ay bigla akong napaatras.“My Lady, be careful.” Nahihiya akong tumango kay Sy matapos niya akong masalo dahil sa pagkawala ko ng balanse. Nilingon ko si Lu na ngayon ay nakatingin din pala sa ‘kin habang may ngising nakapaskil sa kaniyang labi.
“Mayi, let’s go to the cafeteria,” masayang ani ni Ayla sabay yakap sa braso ko. Lunch time na ngayon kaya naman lahat ng estudyante ay lumabas na ng classroom para kumain.Ngumiti ako Ayla at agad na tumayo sa upuan ko, “Let’s go.” Isang linggo na ang nakalipas matapos mangyari ang kahihiyang naganap noon. Siyam na araw na rin akong nandito simula nang mapunta ako sa mundong ‘to at hanggang ngayon naghahanap ako ng paraan para makauwi sa amin. Kapag wala akong ginagawa ay pumupunta ako sa library upang magbasa, nagbabasakaling may mahanap ako clue kung paano makabalik sa mundo ko ngunit sa kasamaang palad ay wala talaga akong mahanap.Sa loob din ng isang linggong pamamalagi ko dito ay nakahanap din ako ng ways para magkapera. Nalaman ko din na may binibigay na mission ang Academy para sa lahat ng estudyante upang magkapera. Halimbawa na lang ng paglinis ng gymnassium ay makakakuha ka ng 10 copper hanggang 50 copper depende sa performance mo. ‘Yong
Matagal kong tiningnan si Parker. Makikita sa mukha niya ang pagkagustong matikman ang luto kong karne. Ginalaw ko ang kamay kong nakahawak sa karne at tiningnan siya. Tinakpan ko ang bibig ko dahil sa nakita, si Parker hindi maalis-alis ang paningin sa hawak ko habang napapalunok pa.Ngayon lang ba siya nakakita ng karneng luto– sabi ko nga ngayon lang. Ba’t ko ba kasi nakalimutang hindi niluluto ang karneng nasa mundong ‘to.Tiningnan ko siya ng mariin, hindi pa rin maalis-alis ang kaniyang paningin sa hawak ko.Tinago ko ang karneng aking niluto sa ‘king likuran kaya tiningnan niya ako ng masama. Tusukin ko kaya mata niya ng maisipang akin ang karneng gusto niyang kainin.“This is mine, I won’t let someone steal it from me.” Inis kong sambit sa kaniya. Tiningnan niya ako ng masama, “I won’t steal it, I just want to taste it.” Blankong sambit naman niya.Napataas ako ng kilay. Nawala tuloy ang pagkailang ko sa lala