HANDS
Hindi ako ‘yong tipong bastang magpapabitag ng ganun na lamang. Ang kagustuhan kong manatili sa Manila para sa pang sariling interes, alam ko maraming pang unawa ang ginawa ng aking pamilya. Hindi ako perpektong tao. I do lot of mistakes too, alam ko. Oo, nung una talaga napagtanto kong masiyado akong nagpatangay na naman sa pang sariling interes.
Sa nangyari sa aming dalawa ni Rezoir. Sa tipong nagawa kong takbuhan lahat, siya na ama ng aking dinadala at ang aking…pamilya. Pamilya na walang ginawa kundi ako ay suportahan lagi, age doesn’t matter between younger and older lover. I know.
Sa estadong meron kami, lahat ng mga taong nagtatangkang kunin ang loob ko. Sa huli, hindi rin sila nagtagumpay. Dahil alam ko na, alam kong sa huli gusto lang nila akong gamitin.
Nang matagpuan
GIVE IN Siguro dahil na rin anong tanggi ko, siya lang ang taong kayang patibokin ang puso ko. That’s why, I give in. Dahil sa totoo lang hindi naman mahirap mahalin si Rezoir, he looks dangerous outside…but he’s the person you want to embrace each night. Oo, gano’n ang epekto ng presensya niya. Napatingin ako kay manang Luleng na nagpupunas pa rin ng kanyang luha, mabigat man ang loob kung iwan sila. Pero may konting saya rin, na sa pagkakataon na ito…hindi ko na sila maaabala. Kahit mang todo tanggi ang mga ito, alam ko…may pagkakataon rin na naaawa sila sa akin. Kaya palagi akong tinitignan, I was thankful. Being away from my family, sa islang ito na punan ang pangungulila ko.
RAYVER “I heard na wala pa kayong pinapangalan sa pamangkin ko,” napakamot ito sa ulo. Napakurap kurap ako, kahit papaano ay may nakikita akong pagkakahawig nil ani Reign. Napangiti ako ng malawak, napatikhim ito. “Rayver is sounds good, how about the second name?” hindi niya ‘ata inaasahan ang sinabi ko. Bago pa man siya makasagot ay siya namang pagdating ng kuya niya. Masama na agad ang tingin sa kapatid niya. “Why don’t you just create yours, para ikaw na ang magpangalan.” Laglag ang panga ko sa sinabi nito. “Rezoir!” suway ko sa kanya. “Gusto mo na ba kuya?” puno ng pang-aasar na balik naman sa kanya ni Rajih. “Rezoir Israel.” May diin na tawag ko
HAPPY Alam ko na hindi sapat ang sorry para patawarin nila ako. Tama naman si Lucas, kung hihingi ako ng kapatawaran si papa dapat ang may karapatan. “Hindi ka naman ganito Azeria! Dahil ba sa lalaking ‘yon ha?!” hindi ko gusto na ibaling niya sa iba ang nagawa ko. Agad akong humiwalay kay Red at tinignan si Lucas, tiim ang bagang nito. “Ako ang may kasalanan, I left him too…Lucas,” umiiyak na saad ko. “I-Iniwan ko rin siya…” it’s my entire fault. Ngayong nasasabi nilang nagawa ko lang ang bagay na ‘yon nang dahil kay Rezoir, nasasaktan ako. Napapikit ako, alam ko talagang mali ang nagawa ko. Kung hindi ko ipapaintindi sa kanila, hinding hindi nila ako maintindihan. Kaya nagpasya ako, para maintindihan ang isang tao dapat alamin muna ang kuwento. Humugot ako ng malalim na hininga, pinunasan ko ang mga luha ko at pilit na kinakalma. Kailangan kong kumalma dahil buntis parin ako. Pinakatitigan ko silang tatlo. Kahit…malabo, malabo mang maintindihan nila ako. Mas mabuti pa ring malama
SLAP But it looks like the word happy is not for me. “A-anong sinabi mo tita?” nauutal na wika ko. Naguguluhan akong napatingin kay tito Andrius, matigas ang mukha nito na nakatingin sa mga taong nasa harap ko. Nasa pribadong restaurant kami, ang inaasahan kong matatapos na ang lahat ng problema hindi pala. Napatingin ako kay tita Kiara, wala pa rin sa akin ang paningin niya. Katulad nang kaniyang asawa ay matigas rin ang kaniyang mukha, habang tanaw ang mga taong nasa harapan namin. “Why don’t you sit up first, Kia?” ani tita Serena. Sa nagdaang minuto ay nakatayo pa rin ang mga kamag-anak ko, ni hindi man lang sila nag abala para umupo. Agad na nilang pinakita na hindi mangyayari ang inaasahan kong mangyayari sa araw na ‘to. “No need, hindi na kami magtatagal. Alam
MEMORIES PAGKATAPOS mabunyag ang totoo sa araw na iyon. Wala akong ginawa kundi ang umiyak at magmukmok sa sariling kuwarto. Ngayon ay pangatlong araw ko na ‘to, kahapon ay dumating si Papa. Nasabi sa akin ni nana Roda na may kung anong inasikaso si Papa, kaya ngayon lang dumating. Kahit ngayon, hindi pa niya alam ang nangyayari sa pagitan ng aming pamilya at sa mga Hillarca. Kahapon ay bumalik na rin ang tito’t tita ko sa Manila, umalis silang hindi nila ako nakakausap. Sinubukan nilang kausapin ako. Pero ako lang itong nagmamatigas, ang alam ko ay wala pang alam si Papa. Ang alam niya lang ay buntis ako, bumalik na sa hacienda…pero walang ama na kasama. Pinahid ko ang luhang tumakas sa mata, siguro ang pumapasok na sa isip niya ay marahil umuwi ako dahil hindi ko na kaya. Ngayong malapit na akong manganak saka naman ganito ang mga kaganapan, kahit may
TRUTHS“P-papa…” tawag ko sa kanya. Humakbang siya palapit sa akin. “Why are you crying?” kunot noo niyang aniya. “S-si M-mama…” “W-what about your mom?” napahagulgol ako. Kahit pala wala pa ako sa tiyan ni Mama, may mga mabigat na bagay pala siyang dinadala. Nang makita ang bagay na nasa kamay ko. “W-what’s that Azeria? Bakit ka narito sa ganitong oras? Anong hinanap mo?” tiningala ko siya. “D-did tita Serena try to talk to you papa?” wika ko. Sa hindi niya pagsasalita, alam kong oo ang sagot niya. “I- I remember what she said…when I’m still kid. Sinabi niyang hanapin ko ang liham ni Mama na naipit sa paborito niyang istorya.” Agad kong iniabot ang liham sa kanya na agad naman niyang kinuha. “And she’s right, hindi nagsisinungaling si tita Serena, papa. And Mama didn’t cheat on you, she just protected me…protect us.” Agad niyang binuklat ang liham, pinagmamasdan ko siyang tahimik na bina
INA Habang nagkakagulo silang lahat, ako naman ay nanlalamig na sa kaba. Hindi sila magkamayaw sa pagtawag sa pangalan ko. Si Theo na kaninang nagbibiro, katulad koy kabado. Si Rezoir naman ay ilang mura na ang nasabi sa taranta. "Diyos ko! Akala ko ba sa susunod na linggo pa?!" natataranta ng bulalas ni nana Roda. "The hospital is far away from this place!” kinakabahan na wika rin Papa. napahiyaw ako sa sakit. Umiiya
KIDNAP APAT na araw ang inabot namin sa hospital. Ngayon ang araw ng labas namin, hinihintay ko si Rezoir dahil nagpaalam ito saglit. Napatingin ako sa kasambahay ng mga Hillarca, napatingin ako sa wall clock na nakasabit sa dingding. "Sinabi ng sir mo?" paninigurado ko. "O-opo ma'am, ang sabi niya ay mauna na raw tayo. Kasi may aasikasuhin pa ito." aniya. Hindi pa naman ako nakakapunta sa hacienda Hillarca, kaya ito ang unang pagkakataong nakita ko ang kasambahay. Kahit may pag-aalangan, tumango ako sa kanya. Pero dahil na rin sa sinabi nga niya na bilin ni Rezoir, hindi na ako nagtanong. At lumabas na nga sa kuwarto,sa parking lot kami pumunta. Doon ay naghihintay nga ang aming sasakyan, hindi ko na tinanaw ang mukha ng driver. I feel exhausted. Nang tignan ko ang anak