CHAPTER 11

Zoe Colette's POV

Naramdaman ko na lang ang pagalis nito sa aking ibabaw. Iminulat ko ang aking

mata. Bahagya na din akong natigil sa pagiyak. Naihilamos ang sariling palad sa aking mukha bago tumayo at umupo. Tiningnan ko ang aking hinalalaki at meron na itong kulay. Ibinaling ko ang tingin

sa kaniya nang ilagay niya ang papel doon sa brown envelope. 

"Babae, matalino ka pero hindi sapat para maisahan ako."

Na-trauma na ata ako sa ginawa ng lalaking 'to kaya gano’n na lang ang naging reaksyon ko sa ginawa niya sakin ngayon. Inabot niya ang hawak na envelope kay

Mixer. 

Narinig ko naman ang pagbukas ng pinto ng mansion. 

"Daddy, ano po iyong narinig namin sa labas kanina?" Tumayo si Atlas sa pagkakaupo para puntahan ang kanyang mga anak. Habang ako nakaupo pa rin at hindi sila nililingon. 

"Chico?" Rinig kong tawag ni Atlas sa bunsong anak. Naibaling ko ang tingin kay Kuya Chase ng umupo ito sa tabi ko. 

"Colette, ‘wag mo ng pahirapan ang iyong sarili sundin mo na lang ang

sinasabi ni Atlas." Seryosong wika nito sakin.

Ang galing din magsalita nitong si Kuya Chase hindi niya naman alam ang nangyayari sa’kin. 

Tsk! 

Dapat naging babae na lang siya para maramdaman niya

kung ano ang nararamdaman ko ngayon. 

"Mabait naman si Atlas, buksan mo lang ang puso mo at hayaan na kilalanin siya nito." Muling wika niya. "Malay mo ikaw pa ang magpabago sakaniya." Nakangiting wika ulit nito. 

Napabuntong hininga ako, "No one can change people."

"But someone can be a reason to change people." Kuya Chase. 

Muli akong napabuntong hininga, "Kuya Chase, kung ano man ang naging problema ni Devil at Kuya Haley, hindi dapat ako madamay do’n, kung meron

man silang pag-aaway ni Kuya Haley hindi dapat siya sa’kin gumanti." Naiiyak na wika ko kay Kuya Chase. "Hindi ako isang manika para hindi masaktan sa

ginagawa niya. Pinapaalala ko lang Kuya, tao ang kapatid mo at hindi isang manika." Pilit ko itong binigyan nang ngiti. Hindi naman na ito umimik pa sa

sinabi ko. 

"Mommy." Bigla na lang umakyat si Miles sa upuan. "Mommy, bakit ka po umiiyak?" Yayakapin niya dapat ako pero hindi niya naituloy ‘yon nang makitaniya ang pamamaga ng mata mo. Nginitian ko ito. 

"Napuwing lang ang mata ni Mommy." Pagsisinungaling ko. Lumapit ito sa’kin at gamit ang sariling damit pinunasan niya ang dalawa kong mata, napapikit ako dahil sa ginawa niya. Lumapit naman ako rito para hindi siya

mahirapan. Kung ganto lang ka-sweet at maalalahanin itong si Atlas madali akong maiinlove sa

kaniya kaso hindi e, kabaliktaran ‘yong nangyari mas naging sweet pa ang anak niya. Natawa na lang ako sa naisip. 

"Mommy, bakit ka po tumatawa?" Tinigil niya ang pagpupunas sa aking

mata. Napadilat ako at halata ang pagtataka nito sa kanyang mukha. 

"Kinilig lang si Mommy, sa ginagawa nang baby ko." Kinurot ko ito sa kanyang pisngi na siyang ikinatawa niya rin. Mas lalo akong natawa sa sunod na naisip. Sana ikaw na lang talaga si Atlas, mas

madali pa kasing alagaan ang batang demonyo kaysa sa matandang demonyo. 

Naramdaman ko ang pagyakap niya mula sa aking likuran na siyang ikinagulat ko. Isiniksik niya ang mukha sa aking leeg na siyang mas lalong ikinagulat ko. 

"Chico, mommy is mine, okay?" Malambing ang tono niya ng sabihin iyon. Ngumiti naman sa kaniya si Miles bago tumango. Ang gagong demonyong 'to kahit anak pinagseselosan.

"Baby, let's eat?" Naramdaman ko ang kanyang hininga sa aking leeg. Hinalikan niya ako sa aking pisngi bago ito tumayo. Nilahad nito ang kanyang kamay sakin na siyang ikinagulat ko. 

"Baby?" Gulat na

ibinaling ko ang tingin sa kaniya. Ang loko muli ko na naman nakitaan ng emosyon. Muli kong naibalik ang tingin kay Miles ng hawakan niya ang kamay ko at inabot ito kay Atlas. Napatingin ako sa kamay niya nang higpitan ang pagkakahawak sa akin

na siyang mas lalong ikinagulat ko. Hindi ko tuloy alam kung ibabalik ko ang tingin sa kanya o hindi na lang. Ngunit ang gagong 'to hinawi ang aking mukha paharap

sa kaniya. Hinila niya ako patayo ang bilis niyang kumilos dahil ang kamay nito

naramdaman ko na lang sa aking baywang. 

"Baby, be ready, I'll make you mine?"

Takte! 

Niyayaya niya lang akong kumain ‘diba? Pero bakit bigla na naman siyang naging clingy sa’kin ngayon? 

Demonyong 'to pabago-bago nang pakikitungo sa akin. Hindi ko tuloy alam kung alin ang totoo do’n at alin ang hindi. Iniwas ko ang tingin sa kaniya nang maramdaman ang pagyakap ni Miles ngiting- ngiti ito sa amin ng kanyang ama. Kusa akong binitawan ni Atlas at lumapit sa kanyang anak at kinarga ito. Muling hinawakan ni Atlas ang aking kamay, kaya napatingin ako rito. Ngumiti ito sakin. Sunod ay marahan niya akong hinila

kasabay ng kanyang paglalakad papuntang dining area. Kasabay nang paglingon

ko ang pagkita ko naman kila Mike at Mia na halata ang pagkakairita dahil nandito pa ako sa bahay nila at isa na rin siguro doon ang ginagawang ka-sweetan ng

kanilang ama sakin. 

Tahimik lang akong nagsimulang kumain ng makaupo na kami at syempre hindi ko

naman nakalimutang pagsandukan ng pagkain itong si Miles. Habang si Atlas naman kung ano ‘yong ginawa niya kaninang umaga gano’n pa rin ang ginawa niya

ngayon, ramdam ko ang titig ni Devil sa’kin, hindi ko tuloy alam kung nakakakain pa ba

siya sa ginagawa niya. Basta pinipilit kong hindi siya mabalingan ng tingin.

"Bunso, bakit hindi mo sinasagot ang tawag ni Maisha?" Napatigil ako sa pagsubo ng pagkain ngunit mabilis din naman akong nakabawi at itinuloy ang naudlot na pagsubo roon sa pagkain. Hindi ko ito pinansin, hindi ko din sinagot ang tanong niya sa’kin. Bakit kailangan niya pa sabihin kay Kuya Chase na hindi ko sinasagot ang mga tawag niya? 

Wala naman kaming dapat pag-usapan pa ‘diba?! Ngayon nagawa niya na ang

pinapagawa sa kaniya ng demonyong 'to. Hindi niya na ako kailangan tawagan pa. Andito na ako at nakakulong sa bahay ng demonyong 'to at lahat ‘yon ay kagagawan niya. Kanina pa siya tumatawag sa’kin pero pinapatayan ko lang ito wala naman kasi

kaming dapat pagusapan. Hindi ko na din naman siya kaibigan.

Tsk! Makapagpalit na nga lang ng sim card.