CHAPTER 2

Its already twelve midnight.

Hindi ako makatulog, nagmistulang tumalon sa apat na bahagi ng kwartong ito ‘yung antok dahilan para hindi ako makatulog.

Iniisip ko ‘yung mga naiwan ko, ‘yung mga kapatid ko.

Kamusta na kaya sila?

Hindi ko maiwasan ang hindi mag-alala sa kanila kahit pa pinagkakatiwalaan ko pa ‘yung pinagbilinan ko sa kanila.

Hindi ko alam kung kailan matatapos ang misyong ito, kailangan ako ni Mr. Zeke at gano'n din ako, kailangan ko siya para mabayaran ‘yung utang namin.

Hindi ko hahayaan na masira ‘yung misyon niya, delikado siyang kalaban.

Nakatatakot.

Para siyang isang halimaw kapag nagagalit, ika-nga ni Cindy ay siya ang living lion king.

“Be mine or you'll die." Pag-uulit ko sa isipan ko.

Seryoso siya nang sabihin ang mga katagang iyon, nakita ko ‘yung panlilisik ng kaniyang mga mata ng titigan niya ako nu'ng gabing iyon.

Sa hitsura niya, alam kong madali lang sa kaniya ang pumatay ng ibang tao lalo pa ‘yung may mga kasalanan sa kaniya.

Sigurado ako na ako ‘yung pagbubuntunan niya lalo pa't patay na ang mga magulang namin.

Napaiisip ako kung ano ‘yung magiging reaksyon ng pamilya niya kapag nakilala nila ako, kapag naniwala sila na ang bumihag sa anak nila ay isang simpleng babae lamang.

Handa ko namang tanggapin ang mga ‘yon wag lang mapalayo sa mga kapatid ko.

Hihintayin ko pa sana siyang makauwi dahil may gusto akong linawin ngunit bigla akong inantok, susulitin ko na ‘yung oras na ito para matulog.

                                  ***

“Goodmorning, bes!" Maingay na boses ang gumising sa akin, napabalikwas ako ng higa.

Tinakpan ko ‘yung mga mata ko para hindi masilaw sa sikat ng araw.

Inaantok pa ako, wala akong maayos na tulog kagabi.

“Hoy gumising ka na kanina pa nandya'n si Sir!" Nabingaw ako sa lakas ng boses niya, bahagya kong hinilot ang mga tenga ko bago bumangon.

Nawala ‘yung antok ko dahil sa sinabi n'ya.

“Ha? Hinahanap ako?" kaagad akong tumayo para ayusin ‘yung hinigaan ko. “Kanina pagdating oo pero nu'ng sinabi kong natutulog ka ang sabi niya ay hayaan ka na lang muna magpahinga," Sagot niya, nag-krus ‘yung braso niya ng titigan ko siya.

“kaya bes, take your time! Wag kang masyadong magpastress baka magfade ang beauty." Napangisi ako sa sinabi niya, kaagad kong tinungo ang banyo para magsipilyo at maghilamos.

“Oh bahala ka na d'yan ha!" kaagad akong lumabas sa kwarto, tinungo ko ang kusina at nakita ko do'n si Manang Ester. “Kamusta naman ang tulog mo ija? Bakit parang napuyat ka?" Bungad niya habang nagtitimpla ng kape.

“Ah–medyo namamahay lang po!" Ngumiti ako sa kaniya. “Ija, normal lang iyan wag kang mag-alala dahil masasanay ka din!" Tinapik niya ‘yung balikat ko.

Maya-maya pa ay umaalingaw-ngaw na naman ang maingay na boses ni Cindy.

Para siyang nakalunok ng mic dahil sa lakas ng boses niya.

Saan kaya siya humuhugot ng enerhiya?

“Bakit kaya maaga na kapag umuuwi si Sir Zeke? May kinalaman kaya iyon sa trabaho niya? O baka hala–" Nahinto siya sa pagsasalita, tumaas ang dalawang kilay ko.

Mukhang alam ko na ‘yung ibig sabihin niya. Baka may kinalaman iyon sa pambababae niya? Eh ano namang pakielam ko kung gano'n? Kontrata lang naman ang lahat ng ito.

Gustuhin ko mang sabihin sa kaniya ang lahat ngunit hindi ko magawa, baka iyon pa ang maging mitsa ng pagkasira ng mga plano niya, siguradong hindi na ako aabutin ng sikat ng araw kapag nangyari iyon.

“Oh bakit napatigil ka? Nagtataka ka na rin ba kung bakit maaga na siya kung–" Nahinto siya sa pagsasalita at natulala sa likuran ko kung kaya't kaagad akong lumingon dito.

Nakita kong iniluwa ng pintuan si Mr. Zeke.

Nakakrus ang dalawang braso nitong nakatingin sa akin. “Mag-almusal muna kayo, Cindy. Bring coffee to my office." walang reaksyon niyang sambit sabay talikod sa amin.

“Ayii coffee daw!" Pulado ang kaniyang mukha nang titigan ko siya, bahagya pa siyang pumalakpak. 

Kaagad akong kumilos para magtimpla ng kape. “Oh anong gagawin ko d'yan?" Nagtatakang tanong ni Cindy matapos kong iabot sa kaniya ‘yung tasa.

“Ihatid mo." Ani ko. “Ikaw na lang ang maghatid n'yan! Para naman magkaroon na kayo ng bonding!" Natatawang sambit niya.

“Para na rin maitanong mo kung bakit maaga na siya kung umuwi!" Nangunot ang noo ko dahil do'n, walang sali-salita kong inilayo ‘yung kape sa kaniya.

Naririnig ko ‘yung bungisngis niya habang lumalayo ako, kaagad kong tinungo ‘yung opisina niya.

Humugot ako ng isang malalim na bangin sa pamamagitan ng pagbubuntung-hininga nang huminto ako sa opisina niya, kaagad akong kumatok.

“Come In." Binuksan ko ‘yung pinto at dahan-dahang lumapit sa kinaroroonan niya.

“Here's your coffee, Mr. Zeke." Inilapag ko ‘yung tasa sa lamesa niya ngunit hindi niya ako tiningnan, ni hindi manlang siya nagpasalamat.

Ilang beses ko ng pineke ‘yung pag-ubo ko ngunit hindi pa rin siya nagsasalita.

“Sit." Kaagad akong umupo sa upuan sa gilid ng lamesang ‘yon. “I want you to wear this." Ibinigay niya ‘yung maliit na kahon na kinuha niya mula sa cabinet.

Nakita ko naman na kamukha iyon nu'ng singsing na nakasuot sa kaniya. “Hindi ba dapat ikaw ‘yung magsusuot sa akin nito?" Nakagat ko ‘yung ilalim ng labi ko nang titigan niya ako ng pailalim.

See? Hindi talaga siya marunong makipagbiruan.

“Everything is planned, wala ka ng dapat pang alalahanin, ang kailangan mo na lang gawin ay gawin ‘yung mga pinag-usapan natin nu'ng sabado." Napatango ako doon. “Pero," Napatigil ako ng ibaling niya ‘yung paningin sa akin.

“Ano ‘yung sinasabi nila na pansamantala lang ‘yung kwarto ko? Na matutulog lang tayo sa isang kwarto kapag kasal na tayo? Wala naman sa pinag-usapan natin ‘yon ah?" Ngumisi siya ng patagilid. 

“Wala nga," Tumaas ‘yung makapal niyang kilay, “and I don't have plan aswell." Matapos no'n ay hindi na siya kumibo, puro tango na lang ‘yung ginagawa niya sa tuwing may itinatanong ako.

Nanunuot sa tenga ko ‘yung sinagot niya, na wala siyang plano? Edi wow!

Aalis na sana ako ng bigla niyang banggitin ang pangalan ko, kusang huminto ‘yung mga paa ko sa paglalakad para lingunin siya. “Mr. Zeke? May kailangan pa po kayo?"

Humilig siya sa kaniyang swivel chair, pinagpatong niya ang dalawang hita. “Drop the formality."

Ha? Anong ibig sabihin niya?

“P-po?" Napakamot ako sa ulo dahil sa pagtataka. “Don't call me Mr. Zeke from now on," Nalaglag ang panga ko sa sinabi niya.

Anong gusto niyang itawag ko sa kaniya?

Baby?

Love? Hubby?

O Lion King? No–hindi, mag-isip ka nga Brielle Isabella!

“Anong gusto n'yo pong itawag ko sa inyo?" Tanong ko. “Just call my name."

And I'll be there? 

Bahagya akong napangisi dahil sa naiisip kong kalokohan, nanatili namang seryoso ang mukha niya.

“But I prefer if you call me–" Nahinto ang pagsasalita niya nang biglang umugong ‘yung telepono malapit sa kaniya.

Kaagad siyang tumayo para sagutin ang tawag niyon na hindi ko alam kung sino.

Sigurado akong importante ang kung sino man ang tumawag na iyon sa kaniya dahil matagal silang nag-usap idagdag pa ‘yung mahinang boses niya.

Mas sumeryoso ang mukha niya matapos ‘yung pag-uusap nilang dalawa, muli niyang inilapat ang kaniyang likod sa kaniyang swivel chair matapos no'n.

Napansin ko ‘yung pagbabago ng reaksyon niya matapos makipag-usap sa telepono, para bang nabadtrip siya.

“Anyways–I want you to call me, love." 

Nanlaki ang mga mata ko dahil sa sinabi niya. “Don't ask, call me love, ‘yun ‘yung magiging tawagin natin, maliwanag?" Napatango na lamang ako sa sinabi niya.

“Get lost." muli niyang ibinalik ‘yung buong atensyon niya sa ginagawa, hindi na niya muli pa akong kinausap kaya kaagad na akong lumabas sa opisina niya.

Nasapo ko ang d****b nang makita si Cindy sa harap ng pintuan, “Oh anong ginawa n'yo bakit ka pinagpapawisan?" Tukso niya muli namang kumunot ang noo ko dahil do'n.

Pinunasan ko ‘yung leeg ko gamit ang likod ng palad, oo nga pinagpapawisan ako, siguro natatakot lang ako sa kaniya kaya ako pinagpapawisan.

“Oh bat ka gan'yan makatingin?" Kompronta ko, iba ‘yung pagkatitig niya sa akin, ‘yung para bang mayroon siyang gustong sabihin ngunit napipigilan lang.

“Wala ka bang maitsi-tsismis d'yan?" Pabiro niya akong tinabig sa balikat.