Chapter 2: A seconds of Him

MAKALIPAS ang pitong taon...

“Mag-iingat ka rito, mahal na prinsipe!” paalala ng isang lalaki na nakasuot ng itim na balabal at nakalabas naman ang sungay nito. Isang demonyo ang nagbigay paalala sa kaniyang pinaglilingkurang prinsipe.

“Huwag mong iparating sa lahat na rito ako nagpunta.” Ang boses nito ay mahahalintulad sa isang umuusok na yelo. Napakalamig at nakakapangilabot.

“Kung iyon po ang iyong utos ay masusunod po. Maaasahan mo ako sa bagay na iyan.” Nakayuko ito bilang paggalang sa maharlikang kaharap.

Pagkatapak nito sa lupa ay siya namang pagsara ng lagusan papunta sa kaharian nila. Ang Underworld.

Hindi niya maiwasang mapapikit sa temperaturang inaasam-asam n’ya sa loob ng pitong taong pagkakulong sa kanilang kaharian.

Agad na lumitaw ang isang mapait na ngiti sa kaniyang labi. Hindi niya pa rin nakakalimutan ang kaniyang asawa... pati ang kaniyang pagmamahal dito.

Pagkabukas ng kaniyang itim na itim na mga mata ay bumungad sa kaniyang harapan ang dati nilang bahay. Kumunot ang kaniyang noo nang makita ang hindi kaaya-aya nitong tanawin.

Naalala n’ya pang napakalinis, napakaganda, at napakaayos nito noon... noong mga panahong kasama niya pa ang asawa. Mga panahong narito pa siya sa mortal world. Mga panahong naging parte na lang ng kaniyang alaala—isang masaya at napakasakit na alaala.

Sa makalipas na pitong taon ng kaniyang pamamalagi sa kanilang kaharian, ang Underworld ay hndi niya pa rin maalis sa kaniyang isip ang mukha ng kaniyang pinakamamahal na asawa na si Allyce. Tila nakarecord na sa kaniyang isipan ang kanilang mga sandaling magkakasama—masasayang mga sandali. Ang nakakabighaning tinig nito ay tila isang magandang musika sa kaniyang pandinig na hanggang ngayon ay naririnig niya pa na tinatawag siyang ‘mahal’.

“Mahal ko.” Mapait siyang ngumiti bago ginamit ang kaniyang kapangyarihan upang ibalik sa dating ayos ang kanilang bahay.

Mabuti pa ang bahay nila ay maibabalik pa sa dati nitong ayos. Paano naman ang kanilang relasiyon? Ibabaon na lang ba ang lahat sa limot?

Napabuntong-hininga si Demon. Magpahanggang ngayon ay sinisisi niya ang lahat kung bakit naging isang demonyo pa siya!

Sa loob ng pitong taon, Wala siyang ginawa kundi magsanay at magsanay kung paano pamahalaan ang kanilang kaharian at paano pa mas gumaling. Ayaw niya sa pagiging demonyo, ni lunas ay wala siyang nakuhang impormasiyon.

Sa loob ng tatlong siglo at pitong taon nang kaniyang buhay ay lumaki siya bilang isang masamang prinsipe kung kaya ay naging paborito siya ng kaniyang ama. Mas lalo pa siya nitong pinagmamalaki nang malamang siya ang may taglay ng masamang kapangyarihan. Wala siyang inisip noon kundi mamuhay sa kasamaan dahil iyon ang kanilang kultura, kagawiian, at humuhubog sa kanilang pagkatao.

Kahit sa mga hindi mabilang na kaniyang napatay at pinatay ay hindi pa rin niya masasabing masaya siya sa kaniyang ginagawa subalit hindi rin naman siya nakakaramdam ng awa o konsensiya man lang kahit katiting.

Nang dumating si Allyce sa kaniyang buhay ay roon nagbago ang kaniyang pananaw. Doon niya napagtanto na hindi tama—na masama ang kanilang ginagawa. Akala n’ya nasa tamang landas siya dahil iyon nga ang kanilang prinsipiyo. Pumatay nang pumatay upang maligtas. Kung hindi sila papatay, sila naman ang papatayin.

Ang iniingatan niyang magandang pangalan at pagkakakilanlan ay isa pa lang kahiya-hiya. Napapaisip siya kung bakit nga naging ganito sila? May dahilan ang lahat ng mga nangyayari subalit walang sagot. Nanatili itong misteryo para sa kaniya. Walang nakasulat sa kanilang itim na libro... o baka inalis ang ilang bahagi upang itago ang katotohanan.

•••

“Hey!”

Napalingon si Allyce sa bukana ng pinto at bumungad sa kaniyang paningin ang kaniyang amo, ang CEO ng kompaniyang pinagtatrabahuan niya bilang isang sekretarya.

Naroon na nakatayo si Stephan, ang CEO ng Stephan Corp. Nakasandal sa pintuan habang nakangiti kay Allyce. Agad namang tumayo si Allyce at yumuko.

“Magandang hapon po sa inyo, Mr. Stephan!” masaya niyang bati sa napakabait niyang amo.

“Hindi ba’t sinabi ko na sa iyo na huwag ka ng maging pormal kapag tayo lang dalawa?” Nanatili itong nakangiti sa kaniya at naglakad papasok sa secretary office.

“Kahit na sir, nasa kompanya tayo kaya nararapat kitang igalang at maging pormal.”

“Wala namang makakarinig, e.” Lumingon sa paligid si Stephan upang tignan kung may kasama ba silang dalawa ng sekretarya. “Tayo lang namang dalawa kaya huwag mo na akong tawaging mr.”

“Ikaw bahala, Stephan.” Hindi na nagpumilit pa si Allyce rito.

Kilala niya ang binata at napaka-makulit nito kaya pumayag siya sa nais nitong tawigin ito sa pangalan lang.

“Anong kailangan mo?” diretsahang tanong ni Allyce sa kaniyang amo.

Napahawak naman sa puso si Stephan at nagkunwaring nasasaktan siya. “Masiyado ka namang pranka!” natatawang wika nito. “Nakalimutan mo bang may dinner date tayo ngayong gabi?”

“Oh!” Sa tuno at sa makikitang ekspresiyon sa mukha ni Allyce, mahahalatang nakalimutan niya nga ito. “Pasensiya ka na Stephan. Maaari bang sa susunod na araw na lang? Ang dami ko pang kailangang tatapusin dito”

Napabuntong hininga si Stephan at napatingin sa nakangusong si Allyce. Napalunok siya nang makita ng kaniyang dalawang mata ang nakakaakit at mapupulang labi ni Allyce. Napailing na lang siya upang ma-control ang kaniyang sarili na halikan ito.

“Hindi mo naman gugustuhing pagsalitaan ako nang masama rito sa kompaniya, hindi ba?”

“Oo naman! Ayokong pagsalitaan ka nila. Ipapatanggal ko talaga, tignan mo!”

“Ikaw talaga!” Napatawa si Allyce sa kalokohan ng kaniyang amo.

Naging isang nakakabighaning musika sa pandinig ni Stephan ang tawa ni Allyce. “Kung gayon, hayaan mo akong ihatid kita mamaya pauwi at sunduin natin si Darkien.”

“Naku! Magiging malaking abala iyon para sa—”

“Hindi. Hindi. Maliit na bagay lang iyan at hindi ko iniisip na magiging abala kayo sa sa’kin. Anak ko rin naman si Darkien at mahal kita. Walang abala sa ganoon.”

“Okay! Ikaw bahala. Tatapusin ko muna ito.”

“Take your time, mahal ko.”

Nanigas si Allyce nang marinig ang sinabi ni Stephan sa kaniya. Agad namang naglaro sa kaniyang isip ang hindi niya makakalimutang nakaraan. Isa lang ang pinayagan niyang tawagin siyang ‘mahal o mahal ko’ at iyon ay ang kaniyang asawa... ang asawa niyang isang demonyo.

Lumipas ang pitong taon, hindi pa rin niya nakakalimutan ang kaniyang asawa na si Demon. Kahit na sabihing kinasusuklaman niya ito dahil sa pagiging demonyo nito at sa mga gabundok nitong pinatay na mga tao ay hindi pa rin niya maiiwasang maalis sa kaniyang puso ang pagmamahal niya rito.

Masasabi bang taksil siya sa sinumpaan nila ni Demon noong kinasal sila at sa kanilang pagsasama bilang asawa kung mayroon na siyang iba ngayon? Siguro nga isang taksil nga siya. Isang sagradong ritwal ang kasalang nangyari subalit... isang demonyo ang kaniyang asawa. Masasabi pa rin bang sagrado iyon? Kung gayon ay nasa impyerno na ito at pinapamunuan ang kaniyang sinasakupang mga demonyo?

Paulit-ulit na napabuga ng hangin si Allyce. Gusto niyang magsisi sa nagawang maling kasalanan sa pagpapakasal sa isang demonyo subalit iba ang sinisigaw ng kaniyang puso. Tila tama ang lahat, tanging ang kaniyang isip lang ang kumukontra sa lahat. Dahil ba isa siyang relihiyosang babae? O baka hindi niya lang tanggap na isang demonyo ang napakasalan niya.

“Tapos ka na riyan, Allyce?”

Napabalik sa reyalidad si Allyce nang marinig ang boses ni Steohan na ngayo’y kararating lang mula sa opisina nito. Sinipat ni Allyce ang orasan na nakasabit sa dingding na nasa harapan niya. Mag-aalas kwatro na ng hapon. Tatlong oras na pala ang lumipas simula nang iwan siya nito kanina.

“Pagod na ako. Gusto ko nang umuwi at magpahinga.” Halata sa kaniyang boses ang pagod.

“Tulad nang sinabi ko kanina. Ihahatid ko kayo ni Darkien pauwi.”

Tumango lang si Allyce at agad na binitbit ang kaniyang handbag.

“Paalam, sir, ma’am. Ingat kayo pauwi!” Puro ganiyan ang maririnig sa mga employer na kanilang madadaanan.

May iilang mga kababaihan ang pekeng ngumingiti kay Allyce. Naiinggit ang mga ito sa kaniya lalo na’t alam nilang nag-de-date ang dalawa. Si Stephan ay ang masugid na manliligaw ni Allyce. Siya ang tumulong sa kaniya noong nahimatay siya sa daan at laking pasasalamat niya sa binata sa daming kabutihan nitong pinapakita sa kaniya dahilan ng kaniyang pagpayag sa pangliligaw niya rito.

“Ako na rito!” gulat na wika ni Allyce nang yuyukod na sana si Stephan para abutin ang seatbelt ng kotse.

“So... tungkol sa dinner date natin?” panimula ni Stephan.

“Huwag na muna ngayon, Stephan. Pagod ako. Nais kong magpahinga muna,” exhausted na tugon ni Allyce sa amo.

Nanatiling walang imik ang binata at nasa daan ang kaniyang paningin. Hindi niya alam kung matutuwa ba siya o hindi. Kahit na tinanggihan ni Allyce ang kaniyang paanyaya sa dinner date nila ngayong gabi, tinanggap naman nito ang pag-bulontaryo niyang ihatid siya at ang anak nito pauwi.

Pagkalabas ni Allyce sa kotse ni Stephan ay agad namang tumakbo papunta sa kaniyang kinaroroonan si Darkien, isang anim na taong gulang na batang lalaki. Anak niya—anak nila ni Demon, ang kaniyang demonyong asawa.

“Mommy!” Masayang niyakap siya nito at gano’n din ang kaniyang ginawa. “Miss na miss kita, mommy!”

Naluluha pa ang mga munting mata ng bata. Napatulala saglit si Allyce. Katulad na katulad talaga ng kaniyang anak ang asawa niya, mapa-ugali, kilos, at pati na rin sa pisikal na anyo. Kamukhang-kamukha nito ang asawa.

Paano nga ba siya maka-move on sa asawa kung palagi niyang nakikita ang bunga ng kanilang pagmamahalan? Ang siyang nagpapahiwatig na hindi niya kayang palitan si Demon sa kaniyang puso. Isa nga bang biyaya ang pagkakaroon ng anak sa demonyo? Sa prinsipe ng mga demonyo pa? Ilang beses niyang hinahagip kahit sa kadulu-duluhan ng kaniyang puso kung nagsisisi ba siya, pero wala siyang maramdamang pagsisisi. Ang anak niya na lang ang tanging pinanghahawakan niya ngayon.

“Hello po, tito Stephan!” magiliw na wika ng kaniyang anak sa amo.

Agad namang kinarga nito si Darkien. Maaaring mapagkakamalang mag-ama ang dalawa lalo na’t may kunting pagkakahawig ang mga ito. Tinuturing tunay na anak ni Stephan ang bata at siya na ang tumayong ama nito sumula pa noong sanggol pa lang si Darkien.

Hindi maiwasan ni Allyce na mapangiti. Kung hindi pa nangyari iyon ay baka kasama pa nilang mag-ina si Demon. May angking kagwapuhan si Stephan at masasabing mas lamang siya kay Demon dahil mas bata itong tignan subalit hindi nito mapapantayan ang kakaibang appeal ni Demon lalo na sa kaniyang puso, hindi nito mapapantayan ang asawa. Mahalaga man si Stephan sa kaniya subalit hindi niya magawang mahalin ito. Mabuti na lang ay mapagkumbaba ang kaniyang manliligaw sa loob ng anim na taong pangliligaw nito sa kaniya ay hindi siya nito pinipilit.

Sa kabilang banda, may isang taong nagngingit-ngit habang nakatanaw sa kaniyang asawa na ngayon ay may kasamang ibang lalaki at may anak pa ito.

Hindi niya mapaliwanag ang matinding sakit na nararamdaman niya sa oras na ito. Kitang-kita niya ang saya ng tatlo habang karga-karga ng lalaki ang isang anim o limang taong gulang na batang lalaki. Habang si Allyce naman na kaniyang asawa ay masayang pinagmamasdan nito ang kaniyang mag-ama.

Gusto niyang pumatay, mag-wild, at sirain ang lahat ng mga makikita niya ngayon subalit nanatili siyang kino-control ang sarili.

“Tayo na, baby.” Nais na ni Allyce na makauwi na.

Iba ang pakiramdam niya ngayon na tila ba ay may nakatingin sa kaniya—may matang nakamasid sa kaniya. Unang beses siyang nakaramdam ngayon na siyang nagbigay kilabot sa kaniyang pagkatao kahit wala siyang alam kung bakit. Akmang papasok na siya sa loob ng kotse ay nahagip ng kaniyang mata ang isang napaka-pamilyar na pigura ng isang lalaki. Nakatayo ito sa lilim ng punong mangga.

Napapikit siya nang maaninagan sa hindi kalayuan ang isang lalaki. Agad na tumibok ang kaniyang puso sa kaniyang nakita.

“Mommy?”

Napalingon siya sa kaniyang anak na ngayon ay nakaupo na sa backseat. Ibinalik niya ang kaniyang paningin sa huling pagkakataon subalit wala siyang nakita kundi mga puno lamang.

Napapa-iling siya at napaisip siyang isa lang iyong hallucination. ‘Dahil siguro iyo sa pagod ko kaya iba-iba na ang na-i-imagine kong makikita.’

At mabilis siyang lumasok sa loob ng kotse, sa front seat.

‘Demon.’ Napaisip siya, hindi niya mapagkakailang nakita niya ito ng mga ilang segundo lamang.