NANG makalabas ang batang si Darkien, palingon-lingon ito sa paligid ng kanilang bahay. Hinahanap-hanap ng kaniyang munting puso ang presensiya ng isang tao. Mabagal siyang naglakad papunta sa bakanting lote ng kinatatayuan ng kanilang bahay na nagsisilbing basketball court niya. Yakap-yakap ng bata ang kaniyang bola. Nanatili siyang nakatayo ng ilang minuto at nakaramdam nang lungkot at pagkadismaya nang hindi dumating ang kaniyang hinihintay. Naiiyak siyang yumuko sa kaniyang ulo at mabigat ang mga paang naglakad papunta sa bench. Hindi mapaliwanag ng isang batang katulad niya ang sakit na kaniyang nararamdaman ng kaniyang inosenteng puso. Pagkaupo sa bench ay napasinghot ito at ginawang pangpunas ng kaniyang luha ang suot niyang damit. “Bakit umiyak ang pinakagwapo at pinakamabait na batang nakilala ko?” Nang marinig ang pamilyar na boses na iyon ay agad na napa-angat ng ulo ang batang si Darkien. Nagningning ang madilim nitong mga mata nang makita ang taong kaniyang hinihintay.
“Aray!” d***g ni Allyce nang tumama ang kaniyang pwet sa malamig na sahig. “Mommy!” Mabilis na tumakbo ang batang si Darkien sa kaniyang mommy nang makita nitong nasaktan ito. “Are you alright?” nag-aalalang tanong ni Stephan pagkalapit niya kay Allyce at tinulungan itong tumayo. Tumango lang si Allyce at ngumiti nang tipid. Malakas pa rin ang kabog ng kaniyang dibdib. Akala niya ay mahuhuli sila ng kaniyang anak at ni Stephan sa ganoong pwesto. Hindi niya maisip kung ano ang magiging reaksiyon nito at kung ano ang kaniyang irarason. Sa kabila ng lahat, nagngingit ang kaniyang kalooban kung bakit hinayaan niya ang sariling maging marupok at mahina kapag nasa tabi-tabi lang ang asawa at talaga namang nanghihina siya kanina nang maramdaman ang pamilyar na mga bisig at titig nito. Gusto niyang sumigaw dahil sa pagka-inis sa sarili. Gusto niyang pukpokin ang sariling ulo dahil sa hiya. Nagsisisi siya ngunit mayroong isang parte ng kaniyang puso na nasiyahan siya sa nangyari kahit na aga
ISANG busina ang umalingawngaw sa labas ng bahay ni Allyce. Nakakasiguro na siya kung sino iyon. Mabilis niyang h******n ang anak. “Be a good boy, okay? Don’t go outside or magpapasok ng ibang tao. Lock mo lang ang pinto, baby.” “Opo, mommy!” Nakanguso ang batang si Darkien. Ayaw niyang umalis ang kaniyang mommy ngayon at hindi niya alam kung bakit at ano ang dahilan. Panay habilin ang ginawa ni Allyce. Hindi niya kayang iwan ang anak subalit naisip niya naman si Stephan. Malaki ang naitulong nito sa kanilang mag-ina at nag-aalangan siyang tanggihan ito lalo na’t nakaready na ang lahat. “Hi?” bungad niya kay Stephan pagkabukas ng pinto. Tinignan ni Stephan si Allyce mula ulo hanggang paa at makikita sa mga mata nito ang pagkamangha. “Wow! Y-You look dazzling!” Tila na-speechless siya at hindi alam kung anong isaktong salita ang mahahalintulad sa magandang binibining nasa kaniyang harapan ngayon. Makikita ang maputi at makinis na balikat ni Allyce sa suot niyang cardinal red Bonnie
“Ang sama mo!” Nagpupumiglas si Allyce sa malakas na pagkahawak ni Stephan sa magkabilaan niyang kamay. “Pinagsisihan kong nakilala ka! Demonyo!” Hindi na inalintana ni Allyce ang tumatalsik niyang mga laway. Galit na galit siya ngayon sa tinuturi niyang mabuting tao. “Napakasama mong hayop ka!” “Hindi ako ang masama, Allyce! Ang asawa mo ang masama rito!” pagtatanggi ni Stephan. “Bakit? Iniwan ka niya! Kayong dalawa! Ako pa ba ang masama rito!?” “Oo! Ikaw ang masama rito! Ni kailanman ay hindi niya magagawang gawin ito sa akin! Hindi niya ako pipiliting gawin—” “Dahil mahal mo siya, Allyce! Mahal mo!” Lumayo nang kaunti si Stephan at napasabunot sa kaniyang sariling buhok. “Hindi ka mapipilitan dahil mahal mo siya!” Pumiyok ang kaniyang boses sa huling salita. Halata sa kaniya ang sobrang sakit. “Paano naman ako? Mahal kita, Allyce! Mahal na mahal! Hindi naman kita iiwan, e. Papanagutan kita! Aakuin ko rin si—” Malakas na sampal ang natanggap ni Stephan mula kay Allyce. “Dahil sa
“Charge the damages sa hayop na iyan!” Walang emosiyong tinuro ni Demon ang nakahandusay na si Stephan na ikinasilip naman ng lahat. Napanganga lang ang mga ito at hindi makapagsalita. Hindi sila makapaniwalang sinabihan lang na hayop ang sikat na modelo at napakayaman na CEO. Tila alam na nila ang nangyari subalit malaking puzzle pa rin sa kanila kung bakit nakialam ang lalaking nakatayo sa kanilang harapan. Pinanood lang ng mga ito ang pagbuhat ni Demon sa nanghihinang asawa at nilampasan sila. Hindi nila kilala ang lalaki. Bago pa man makalayo nang husto si Demon ay narinig pa nila ang sinabi nito. “I will sue everyone na may papel sa nangyari rito.” Agad na nangilabot ang kanilang buong pagkatao sa hindi mapaliwanag na impact ng estranghero. Natatakot sila sa presensiya nito at ganoon na rin ang narinig nila mula rito. ••• Nanatiling nakatitig lang si Allyce sa seryosong mukha ng asawa habang buhat-buhat siya nito. Lumalakas nang lumakas ang kabog ng kaniyang puso at tila nagr
“Maayos na ang kalagayan ng pasyente at... nakakapagtataka nga lang.” “Huh? Anong ibig mong sabihin, dok?” Nagsalubong ang dalawang kilay ng isang lalaking nakasuot ng pormal na suit. Maayos ang pagka-ayos ng buhok nito na kulay blonde. “Ah, wala.” Umiling nang ilang ulit ang doctor tyaka nito nginitian ang lalaki. “Hindi malalim ang mga natamo niyang sugat at pasa kaya wala ka nang ipag-aalala pa.” “Salamat, dok.” Tumango lang ang doktor at lumabas. Napatingin naman ang naiwang lalaki sa nakahiga sa hospital bed. Tila ay mahimbing ang pagtulog nito at nakakaawa kung tignan. Puno nang pasa ang mukha nito lalo na rin ang iba't ibang parte nitong katawan. Hindi alam ni Justin kung ano nga ba ang totoong nangyari sa kaibigan. Hindi rin nagsalita ang mga crew at manager sa hotel sa nangyari. Nakatanggap lang siya ng tawag mula rito at nagmadali siyang nagmaneho papunta sa hospital. Lumapit siya sa hinihigaan ni Stephan at nanatiling nakatitig dito. Napapailing na lang siya at hindi a
“Isang pagkakataong kantiin n’yo ang asawa ko miski ang kadulo-dulohang hibla ng kaniyang buhok ay sisiguraduhin kong magsisisi kayo hanggang sa inyong hukay,” puno nang pagbabantang ani Demon sa tatlong dalaga. Ang malamig na boses at walang emosiyong mga mata ng estranghero at nagbigay ng takoy at nginig sa buong sistema ng tatlong dalaga ramdam nilang may kakaiba rito lalo na ang nag-uumapaw na malakas nitong awra na nagsasabing siya’y mapanganib at hindi na sila sisikatan pa ng araw. Naiwang nakanganga at nakatanaw ang tatlong dalaga habang papalayo nang papalayo na ang kotseng sinasakyan ni Allyce at ng estrangherong lalaki. “S-Sino siya?” halos pabulong na tanong ni Christine sa dalawang katrabaho niya. Hindi pa rin nito inaalis ang kaniyang tinsin sa direksiyon kung saan nakaalis ang kotse. “Duh! Haven’t you heard it, Christine? Asawa nga, hindi ba?” Sabay ikot ng mata ni Shena sa tangang katrabaho. “Ay! Oo nga pala. Ang gwapo ng asawa ni Allyce, kyaah!” tiling aniya. “Mas
“Let’s have a fun race, my love. Pupunta na ako sa school ni Darkien. Paunahan na lang.” Isang mensahe galing kay Stephan ang nagpakaba nang husto kay Allyce. Nagsiunahan namang pumatak ang kaniyang mga luha at napahagulgol siya ng iyak. “Sasama ako.” Hindi na nag-abalang magsalita si Allyce at hinayaan ang kaniyang demonyong asawa na ngayo’y nagmamaneho sa sinasakyan nila. Hindi mapigilan ni Allyce na mangatal ang labi at mag-overthink. Halos hindi na aiya makahinga sa matinding kaba, takot, at pangambang kaniyang nararamdaman ngayon. Hindi niya kakayaning mawala sa kaniya ang anak. Ito na lang ang pinahahalagahan niya—higit sa kaniyang buhay. Napapasulyap si Demon sa kaniyang asawa. Gustuhin man niyang yakapin at pagaanin ang loob nito subalit alam niyang mas ikakagalit pa nito kung sakaling gagawin niya iyon. Sa putong ito, ang mas mahalagang gawin ay ang maunahan nila si Stephan. Kunot-noong pinukos ni Demon ang kaniyang atensiyon sa kalsada at napakabilis ng kaniyang pagmaman