Monique’s POV
Tahimik kaming nakaupo sa labas banda sa may waiting area. Waiting for his sister to come out. Pero napapansin ko sa kan'ya na kanina pa nakahawak sa kamay ko na para bang tatakbuhan ko siya anytime. Gano'n naba talaga siya ka OA. Hindi ba niya maisip na wala akong mapupuntahan kahit mag-skip pa ako.
Lunatic mindless.
Hindi nagtagal ay nakita namin ang matangkad na dalagang kumakaway sa amin. She was smiling to us. Maputi at balingkinitan ang katawan. Sa mukha pa lang niya ay nakuha ko nang ito nga si Dolce.
Carbon copy ng kuya niya. Girl version lang siya.
Binitiwan ni Andrei ang mga kamay ko sabay tayo at sinalubong ang kapatid at mahigpit na niyakap.
"I missed you, Hermano." Humigpit din ang yakap sa kan'ya ng kapatid.
Hinalikan ni Andrei ang ulo niya. How sweet to his baby sister. Sa nasaksihan ko ngayon ay hindi mo aakalain na siya ang rough Andrei. Tahimik lang akong nakatingin sa kanilMoniqueKinabukasan ay nadatnan ko si Dolce sa dinning area na naghahanda ng breakfast kasama si Auntie Luisa. Nahihiya akong lumapit sa kanila. Gusto ko rin tumulong sa pagluluto para lang libangin ang sarili ko. Ilang araw na ako rito sa Spain pero wala pa rin akong nabubuo na plano o nakukuha man lang na kaunting impormasyon."Good morning, Dolce—Auntie," nakangiti kong bati sa kanila.Sabay silang napaangat nang tingin sa akin, at magkasabay ring ngumiti sa akin."Good morning, Ate Monique." Dolce responce. Binati rin ako ni Auntie Luisa."You're so talented of cooking. Impressive," papuri kong sabi kay Dolce.Nag-angat muna siya nang tingin sa akin bago ako nginitian."Thanks Ate! One of my hobbies is to cook different dishes. I'm asking Kuya Andrei to bring me in the Philippines so I can learn more specially a pilipino's specia
MoniqueLumipas ang mga araw na hindi kami nagkikibuan simula nang magtalo kami sa loob ng opisina niya. Sinamahan na rin ako ni Dolce na libutin ang buong palasyo nila bago siya bumalik ng London. There are 99 rooms. Imagine how huge it was.Palakad-lakad ako sa harden pero ang mga tauhan niya ay stand by lang sa bawat sulok para bantayan ako. Para talaga akong preso sa palasyo na ito.Sinuri ko rin ang bakod. Sa taas nito ay nanlumo ang mga paa ko. Idagdag mo pa ang matutulis na bakal sa dulo noon. Baka kapag inakyat ko iyan para tumakas ay ikamatay ko pa. Imbes na makakauwi sa pilipinas ay mauwi na lang ako kay kamatayan.Napabuntonghininga na lang ako at lumapit sa may bench para umupo. Napakaganda ng hardin nila. Very natural. Hindi plastic grass ang ginamit kaya ang presko sa pang-amoy.Kasalukuyan akong nag-iisip nang madako ang tingin ko sa maliit na terrace sa pan
MoniqueTahimik akong nakahiga sa tabi ni Andrei habang siya ay mahimbing na natutulog sa aking tabi. Halos hindi ako makapaniwala sa sarili ko. Binigay ko sa kan'ya ang pagkababae ko. Dahan-dahan akong bumangon at ingat na ingat na iniangat ang kumot sa katawan ko. Iniwasan ko na huwag ko siya magising mula sa mahimbing niyang pagkakatulog.Napahinto ako sa pagtayo nang maramdaman kong mahapdi ang pagitan ng mga hita ko. Shit! Napapamura na lang ako sa sakit pero pinilit ko pa rin tumayo para makapagbihis na. Nang magtagumpay ako ay pinilit kong maglakad sa walk in closet at pumili ng damit na maisusuot.I wear a simple purple long dress, strapless ang taas. Pagkatapos ay pumasok ako sa banyo para maghugas. Nang mapadako ang paningin ko sa salamin ay 'tsaka ko pa naalala ang mga iniwan niyang marka sa leeg ko hanggang sa ibabaw ng aking dibdib. Sinuri ko iyon lahat."What the hell he done
MoniqueNanginginig akong nakatayo sa gitna ng kuwarto. Nilampasan niya ako at tinungo ang drawer. Namamataan ko na rin ang liwanag sa labas dahil sa sinag ng araw na pumapasok sa salaming bintana.Binalik ko ang tingin sa kan'ya. Nanginig akong lalo at namilog ang mga mata nang madako ang tingin ko sa hawak niya.He was holding a gun! A pistol gun."W-what y-you are d-doing?" nauutal kong tanong. I'm panting and nervous. Takot na takot ako sa baril na hawak niya."I just can't believe, na tatakas ka sa akin. Do you think that you can get out easily, Monique? think first." Madilim ang mga matang nakatingin sa akin habang dahan-dahan na papalapit.Nilakasan ko ang loob ko at pilit na pinapakalma ang sarili. Kung mamatay ako ngayon ay bahala na ang diyos para sa akin.Nagdasal p
MoniqueDays have passed. We didn't talk. Never!Kapag may mga pagkakataon na nagkakasalubong kami o nagkakatitigan ay ako na ang unang umiiwas. Hindi na ako galit sa kan'ya kaya hindi ko siya kinakausap o tinatapunan nang tingin, subalit sariwa pa sa isip ko ang ginawa niya sa akin. Dinaig ko pa ang isang hayop lang na kung saan niya patihayain ay gagawin niya. And I hate those memories flash back in my head. Araw ng lunes. Nasa loob ako ng kwarto ng may marinig akong ring tone. Galing sa loob ng drawer. Tumayo ako at tinungo ang drawer. Dahan-dahan ko iyon binuksan. Kinakabahan ako at nanginginig ang kamay na hinawakan iyon. It's a phone.It was unknown number which made myself curious, lalo na't Philippines number ito. Nagdalawang isip pa ako kung sasagutin ito o pababayaan lang, pero parang walang tigil ang pagri-ring nito. Dala ng curiosity ko ay hindi ko namalayang nasagot ko na ang tawag.'You son of a bitch! Andrei
John Paul POVHindi na ako mapalagay magmula nang malaman kong nasa Spain na pala si Monique at si Andrei ang may kagagawan kung bakit siya napunta doon. Fuck! I will kill that asshole! Wait and see. Nanginginig ako sa galit kay Andrei Fernandez de Garcia.His a big treat for us. He ruins everything. Ano ba ang pumasok sa isip niya at kidnapin si Monique? Monique is my personal laywer, and a sister to me. Kaya hinding-hindi ko hahayaan na mapahamak siya. Isa lang ang nasa isip ko ngayon, ang tawagan si Tito Ibarra para ipaalam ang kalagayan ng unica iha niya. He'll be panic if he'll find out, pero susubukan ko siyang pakalmahin habang mamaari.'Hello.'Hindi ko pala namalayan ay nai-dial ko na ang numero niya at sinagot na ang tawag ko."Tito. Kailangan ko po kayong makausap tungkol kay Monique. I found her." Inaamin kong natatakot pa ako sa kan'ya pero kailangan ko siya. I need him to cooperate kung paano namin m
MoniqueNakangisi pa siyang inaasar ako habang pababa kami sa dinning para mag-almusal.He's telling me that I gained weight. Which is probably not. Binatukan ko siya sa kan'yang balikat at pinaulanan ng irap. But he just barked a laughter. Napapangiti na lang din ako sa mga kalukuhan niya. Kaya pa lang magbiro ng damuhong 'to? Impressive naman!Aaminin ko. In these past days medyo gumagaan ang pakiramdam ko sa kanya. Tulad ng, I have accepted fear as part of life. Specifically the fear of changes. I don't know. I just stop explaining myself. Pakiramdam ko ay tinatanggap ko na ang mga flaws niya. Hindi ko man maintindihan ang sarili ko, pero iyon ang alam ko. Alam ko sa sarili ko na hindi naman talaga siya masamang tao. May rason siya kung bakit niya ako kinuha. Lahat tayo ay may dahilan kung bakit tayo gumagawa ng masama? Pero isa lang ang alam ko. Kahit gaano pa kasama ang isang tao ay wala tayong karapatan na husgahan siya o ipanalangin
MoniqueOne month later…Manila Philippines."Ma'am Monique! Ma'am Monique!" Mahihinang boses na tawag sa akin ni Tia, ang dalagitang anak ni Manang Ester. I passed out habang naghahain ako para sa hapunan namin. May kaunting salo-salo kami sa Hacienda Alessandro dahil kaarawan ng Papa ko. Umuwi na rin dito ang dalawang mga Kuya ko at kasa-kasama pa nila ang bawat pamilya. Christmas eve, New year, at birthday party lang namin nakakasama ang mga kuya ko dahil may kan'ya-kan'ya na rin itong pamilya. Kaya noong kunin akong personal law ng mga Feorenza ay sila manang Ester lang at mang Jose ang kasakasama ni Papa dito sa mansyon namin.Si kuya Marco ang panganay. Sa tagaytay na ito nakatira dahil doon ang resort niya. At si kuya Franco naman ang pangalawa, kaya lang malayo na ito dahil sa Mindanao na ito nakatira. Siya na kasi ang namamahala ng resort namin doon. Pero kapag ganitong kaarawan ni Papa ay hindi sila nawawala. He gives time