Monique
Tahimik akong nakahiga sa tabi ni Andrei habang siya ay mahimbing na natutulog sa aking tabi. Halos hindi ako makapaniwala sa sarili ko. Binigay ko sa kan'ya ang pagkababae ko. Dahan-dahan akong bumangon at ingat na ingat na iniangat ang kumot sa katawan ko. Iniwasan ko na huwag ko siya magising mula sa mahimbing niyang pagkakatulog.
Napahinto ako sa pagtayo nang maramdaman kong mahapdi ang pagitan ng mga hita ko. Shit! Napapamura na lang ako sa sakit pero pinilit ko pa rin tumayo para makapagbihis na. Nang magtagumpay ako ay pinilit kong maglakad sa walk in closet at pumili ng damit na maisusuot.
I wear a simple purple long dress, strapless ang taas. Pagkatapos ay pumasok ako sa banyo para maghugas. Nang mapadako ang paningin ko sa salamin ay 'tsaka ko pa naalala ang mga iniwan niyang marka sa leeg ko hanggang sa ibabaw ng aking dibdib. Sinuri ko iyon lahat.
"What the hell he done
MoniqueNanginginig akong nakatayo sa gitna ng kuwarto. Nilampasan niya ako at tinungo ang drawer. Namamataan ko na rin ang liwanag sa labas dahil sa sinag ng araw na pumapasok sa salaming bintana.Binalik ko ang tingin sa kan'ya. Nanginig akong lalo at namilog ang mga mata nang madako ang tingin ko sa hawak niya.He was holding a gun! A pistol gun."W-what y-you are d-doing?" nauutal kong tanong. I'm panting and nervous. Takot na takot ako sa baril na hawak niya."I just can't believe, na tatakas ka sa akin. Do you think that you can get out easily, Monique? think first." Madilim ang mga matang nakatingin sa akin habang dahan-dahan na papalapit.Nilakasan ko ang loob ko at pilit na pinapakalma ang sarili. Kung mamatay ako ngayon ay bahala na ang diyos para sa akin.Nagdasal p
MoniqueDays have passed. We didn't talk. Never!Kapag may mga pagkakataon na nagkakasalubong kami o nagkakatitigan ay ako na ang unang umiiwas. Hindi na ako galit sa kan'ya kaya hindi ko siya kinakausap o tinatapunan nang tingin, subalit sariwa pa sa isip ko ang ginawa niya sa akin. Dinaig ko pa ang isang hayop lang na kung saan niya patihayain ay gagawin niya. And I hate those memories flash back in my head. Araw ng lunes. Nasa loob ako ng kwarto ng may marinig akong ring tone. Galing sa loob ng drawer. Tumayo ako at tinungo ang drawer. Dahan-dahan ko iyon binuksan. Kinakabahan ako at nanginginig ang kamay na hinawakan iyon. It's a phone.It was unknown number which made myself curious, lalo na't Philippines number ito. Nagdalawang isip pa ako kung sasagutin ito o pababayaan lang, pero parang walang tigil ang pagri-ring nito. Dala ng curiosity ko ay hindi ko namalayang nasagot ko na ang tawag.'You son of a bitch! Andrei
John Paul POVHindi na ako mapalagay magmula nang malaman kong nasa Spain na pala si Monique at si Andrei ang may kagagawan kung bakit siya napunta doon. Fuck! I will kill that asshole! Wait and see. Nanginginig ako sa galit kay Andrei Fernandez de Garcia.His a big treat for us. He ruins everything. Ano ba ang pumasok sa isip niya at kidnapin si Monique? Monique is my personal laywer, and a sister to me. Kaya hinding-hindi ko hahayaan na mapahamak siya. Isa lang ang nasa isip ko ngayon, ang tawagan si Tito Ibarra para ipaalam ang kalagayan ng unica iha niya. He'll be panic if he'll find out, pero susubukan ko siyang pakalmahin habang mamaari.'Hello.'Hindi ko pala namalayan ay nai-dial ko na ang numero niya at sinagot na ang tawag ko."Tito. Kailangan ko po kayong makausap tungkol kay Monique. I found her." Inaamin kong natatakot pa ako sa kan'ya pero kailangan ko siya. I need him to cooperate kung paano namin m
MoniqueNakangisi pa siyang inaasar ako habang pababa kami sa dinning para mag-almusal.He's telling me that I gained weight. Which is probably not. Binatukan ko siya sa kan'yang balikat at pinaulanan ng irap. But he just barked a laughter. Napapangiti na lang din ako sa mga kalukuhan niya. Kaya pa lang magbiro ng damuhong 'to? Impressive naman!Aaminin ko. In these past days medyo gumagaan ang pakiramdam ko sa kanya. Tulad ng, I have accepted fear as part of life. Specifically the fear of changes. I don't know. I just stop explaining myself. Pakiramdam ko ay tinatanggap ko na ang mga flaws niya. Hindi ko man maintindihan ang sarili ko, pero iyon ang alam ko. Alam ko sa sarili ko na hindi naman talaga siya masamang tao. May rason siya kung bakit niya ako kinuha. Lahat tayo ay may dahilan kung bakit tayo gumagawa ng masama? Pero isa lang ang alam ko. Kahit gaano pa kasama ang isang tao ay wala tayong karapatan na husgahan siya o ipanalangin
MoniqueOne month later…Manila Philippines."Ma'am Monique! Ma'am Monique!" Mahihinang boses na tawag sa akin ni Tia, ang dalagitang anak ni Manang Ester. I passed out habang naghahain ako para sa hapunan namin. May kaunting salo-salo kami sa Hacienda Alessandro dahil kaarawan ng Papa ko. Umuwi na rin dito ang dalawang mga Kuya ko at kasa-kasama pa nila ang bawat pamilya. Christmas eve, New year, at birthday party lang namin nakakasama ang mga kuya ko dahil may kan'ya-kan'ya na rin itong pamilya. Kaya noong kunin akong personal law ng mga Feorenza ay sila manang Ester lang at mang Jose ang kasakasama ni Papa dito sa mansyon namin.Si kuya Marco ang panganay. Sa tagaytay na ito nakatira dahil doon ang resort niya. At si kuya Franco naman ang pangalawa, kaya lang malayo na ito dahil sa Mindanao na ito nakatira. Siya na kasi ang namamahala ng resort namin doon. Pero kapag ganitong kaarawan ni Papa ay hindi sila nawawala. He gives time
MoniqueMonths later.I have realized that the best step to take when you are trying to move forward in life, Is to accept that sometimes we have to let go of the life we expected. Para magkaroon at magsimula kung anong buhay ang binigay sa atin.Hawak-hawak ko ang umbok kong tiyan habang nakadungaw ako sa may veranda ng aking kwarto. Katatapos ko lang kausapin si Dra. Amelia. May mga kaunting advice pa siya sa akin dahil kabuwan ko na ngayon. I'm so excited for my upcoming baby boy. Halos hindi ako makapaghintay na makita siya. Saan kaya siya nagmana? I giggled while caressing my swollen tummy. Seven months ago ay inurong ko na ang kaso laban sa ama ng anak ko. Pero wala na akong impormasyon sa kan'ya simula noon. Hindi ko alam kong tuluyan na siyang lumaya at nagsimula ulit nang bagong buhay. Pero parang tinutusok ang puso ko. 'Yong pakiramdam na lumaya na siya pero hindi man lang niya ako hinanap. Suddenly, tears skip from my eyes. Bakit
MoniqueFive years later"Aldrin! baby be careful." Habol ko sa apat na taong gulang kong anak. Tumatakbo siya sa pasilyo pababa ng hagdan. Simula nang masilip niya sa may veranda ang sasakyan ni John ay agad-agad na itong tumakbo palabas sa kuwarto. He loves his ninong John. Palagi kaming dinadalaw ni John dito sa Hacienda. Kahit magkasama sila ni Dolce ay tinupad niya ang pangako sa akin na walang sasabihing impormasyon sa asawa niya. Ayaw ko na din makarating kay Andrei na nagkaanak kami. He's late for many years. Hindi rin niya ako hinanap. Balita ko nga ini-enjoyed niya ang sarili niya sa pagta-travel sa iba't ibang bansa. I quit my job too. Gusto kong mag-fucos na lang muna sa pag-aalalaga sa anak ko. I've been thinking na pagpumasok na siya ng grade one ay saka na ako babalik sa trabaho ulit. But John needs me. As his personal law again. Kaya hindi ko na 'yon matanggihan pa. Hindi naman ako full time sa trabaho. Naiintindihan pa
MoniqueAng dalawang araw kong lumipas dito sa Manila ay naging busy ang buong schedule ko. May importanting kleyente rin ako ngayon. Tungkol sa lupa. Idagdag mo pa ang pag-a-attend ko ng mga trials. Dito na ako pinatuloy ni John sa Feorenza hotel. A luxury one, in the fourth floor. Yayayain sana niya ako sa bahay nila ni Dolce pero agad na akong tumanggi. Knowing that Andrei is back. Baka kapag nakita ako ni Dolce ay hindi makapagpigil na tawagan ang kapatid. Katatapos ko lang din tumawag sa Hacienda. Maiiyak-iyak pa ako nang makita ko ang anak ko. His sweet spoken voice made me cry. Nahirapan rin akong makatulog noong unang gabi ko dito. How I wish just to hug my son and play with him all day. Wait, when I come home. Papapakin ko siya ng halik at pagsawain ang sarili sa pag-amoy ng sweet smell niya. I giggled the thoughts. Lumabas pa ako sa veranda. Humawak ako sa railings at pinikit ang mga mata kasabay nang paglanghap ng mumunting hangin na dumadampi sa