KAHIBANGAN

Malalakas na tugtugin ang sumalubong sa akin pagpasok ko pa lang sa bar ng Hide out. Galing na ako sa D&D, pero wala siya doon. Naisip kong dito, madalas siyang pumupunta.

I scanned the whole area, trying to look for his familiar figure. Halos hindi ko na makita ang mukha ng mga tao dito dahil sa dilim. Good thing, people won't notice my convenience store uniform that is really out of place.

My eyes landed on the center of the crowd, where drunk people are busy dancing with drunkness and making out with random partners. Kasing dilim ng lugar na ito ang mundong kinabibilangan niya. Sa katunayan, ang bar na ito ang isa sa mga sulok ng mundong iyon.

I stared at his broad back as I clenched my fist. This is not the right time to feel hurt while watching him kiss another girl like there's no tomorrow. Wala akong karapatan. Hindi siya akin. Mahal ko lang siya. At higit sa lahat, alam ko kung bakit siya nagkakaganyan.

I intended to wait until he's done kissing that bitch but decided to step in when I realized that I'll be watching them make love—no, it's only sex 'cause he doesn't know the word, love— if I would only stand from a distance and wait.

He only knows a single name to define love. That is Xena. His brother's girl.

Tanggap ko iyon, pero hindi ko maiwasang masaktan. Max knows only one woman. The rest was all whores and bitches.

Tinahak ko ang distansya ko mula sa kanila ng kasama niya at marahas na hinigit ang braso niya dahilan para mabitawan niya ang labi ng kasama niyang agad naman akong tinignan ng masama.

"Who the fuck are you?" Inis pero kalmadong sambit ng babae sa akin.

Hindi ko siya pinansin bagkus ay binalingan si Max na blanko lang akong tinitignan.

"Let's go, Max," sambit ko saka siya tinangkang hilahin pero hindi siya gumalaw.

I turn to look at his dangerously dark eyes. Sinalubong ko ang nakakaintimidate niyang titig kahit pa nanginginig na ang tuhod ko. Nakita ko pa kung paano umirap ang babae bago bumitaw kay Max at umalis, pero tila walang pakialam doon si Max.

"I told you, never cross the line again," turan niya ng mahina pero maautoridad habang hindi bumibitaw ng tingin sa akin.

"You know I am not an obedient bitch, right?" tugon ko naman sa kaniya habang iniiwasan ang napakadelikado niyang tingin.

Hindi na siya nagsalita pa. He just stared at for a few seconds then walked away.

Sinundan ko siya. Kahit gaano niya ipilit na itago sa akin, nakikita ko pa rin. He's breaking. He's hurt. He's mourning. His heart was broken, twice. I've never met his father, but I know how much he's hurting about his death. I know nothing about his family matters at all, but I know—very well—that he's not fine.

"Maximus!" Tawag ko sa kaniya habang sinusundan siya na naglalakad papunta sa kotse niya. Hindi talaga niya ako pinansin bagkus ay nagderederetso lang sa paglalakad. Mabilis akong humarang sa daanan nang paharurutin niya ang sasakyan niya, dahilan para itigil niya iyon matapos ay umirap at sinuklay ang buhok niya patalikod.

Sinamantala ko ang inis niya at mabilis na naglakad patungo sa front seat at sumakay doon. Rinig ko pa kung paano siya nagbuntong hininga habang kagat-kagat ang ibabang labi niya na tila ba pinipigilan ang sarili niyang mainis ng husto. Hindi na siya umimik nang makasakay ako bagkus ay nagmaneho lang ng ubod ng bilis, kaya't mabilis ko ring ikinabit ang seatbelt.

Natatakot ako sa asta ni Max dahil alam kong kaya niyang pasabugin ang bungo ko kapag napuno siya. I can tell dahil napakadelikado niyang tignan. Bukod don, natatakot ako kasi nasasaktan siya. Natatakot ako ...sa hindi ko alam na dahilan.

"Max," mahinahon kong tawag ngunit 'di parin siya lumilingon. Nanatiling nakatuon ang mga mata niya sa madilim na kalsada. They were dark, dangerous, and hurting...

Nang hindi siya magsalita ay pinili ko na lamang manahimik. Pamilyar ang daan, at sa tingin ko'y alam ko kung saan niya balak pumaroon. Sandali pang tumagal ang byahe at nang pumarada siya sa harapan ng bahay ay nakumpirma kong tama ang iniisip ko. Tumigil siya matapos ipasok sa loob ng gate ang sasakyan at derederetsong bumaba.

I saw him brush his hair backward, which made my heart beat even faster. He's hurting and mad, but he still has the power to make me feel this way.

Bumaba rin ako sa sasakyan at sinundan siya. Pumasok ako sa bahay na kagaya ng dati—nang umalis ako doon ay ganoon pa rin, walang ipinagbago. Marahil ay dahil wala naman talagang nakatira rito bukod sa kaniya na hindi ko pa sigurado kung madalas nga ba siyang naglalagi rito.

I saw him come out of the kitchen carrying a can of beer. He won't stop drinking. It's his family and life. Nagtangka akong lumapit pero mabilis niyang hinugot at ikinasa ang baril saka iyon itinutok sa akin.

"You know how much I hate hard-headed bitches, Rhiej. Very well ...I guess," Mariin niyang sambit habang blankong nakatingin sa akin.

Natatakot ako dahil kilala ko siya. Alam kong kaya niya talaga akong patayin ng walang pagdadalawang isip, pero hindi ko makuha ang sundin ang gusto niyang mangyari. I won't leave him here. Not now that he's hurting and has no one to console him. If death was the price of being able to be even this close to him, then I will gladly accept death. Lalo't galing sa kaniya.

"Then do it, Max. I don't mind," sagot ko ng mahina.

Alam kong ang tanga ko para gawin ito, pero hindi ko mapigilan. Wala na rin naman akong pamilya, at si Max lang ang gusto kong maging pamilya, bahala na kung patayin niya ako.

Ngumisi siya na tila hindi ako sineseryoso kaya mas lumapit ako sa kaniya, dahilan ng agad na pagdilim ng mga mata niya. Tumigil ako sa harapan niya at ng baril. Walang takot ko pang idinikit ang dulo noon sa noo ko habang nakatingin sa mga mata niya. 

Igting ang panga niyang umismid bago marahang pumikit, at sa pagmulat ng mga mata niya ay malakas niyang ibinato ang baril sa pader kasabay ng isanag malakas at galit na sigaw.

"RHIEJ!"

Mas lumakas ang tibok ng puso ko. Hindi na dahil sa takot. Nasasaktan ako kasi ipinapakita niya yung galit niya na alam kong sakit. Itinatago niya na nasasaktan siya. Itinatanggi niya kahit na inihahain ko na yung sarili ko para sa kaniya. Gusto ko lang siyang damayan at hayaang iiyak ang lahat dahil ayaw kong lamunin siya non isang araw!

"MAXIMUS!" sigaw ko rin sa kaniya pabalik habang sunod-sunod na pumapatak ang mga luha ko. "Bakit ba ang hirap para sa'yong magpakatotoo sa sarili mo? Bakit ka ba umiiwas?!"

Napasabunot siya sa sarili niyang buhok. "Shut up!" sigaw niyang muli. 

naglakad siya ng pabalik-balik habang sinasabunutan ang sarili niya na para bang nababaliw na. Rinig na rinig ko ang mga hikbi niya at kung paano umagos ang masaganang luha mula sa mga mata niya. Tinignan ko sya ng punong-puno ng pagaalala saka tinangkang lumapit sa kaniya pero humakbang siya palayo at tumingin sa akin.

"What do you want, exactly?" Tanong niya saka humakbang palapit sa akin at marahas na kinapitan ang braso ko.

"Max--"

Hinila niya ako sa batok palapit sa kaniya at tnitigan ang mga mata ko na nagpaurong ng agaran sa dila ko. Ang mga mata niya...

"Fine," sambit niya saka ngumisi na parang isang demonyo at marahas akong siniil ng h***k.

Hindi ko iyon inaasahan kaya't sa gulat ko'y agad ko siyang naitulak palayo kasund ng isang malakas na sampal. Natigilan ako at siya sa ginawa ko, pero kalauna'y ngumiti siya sa akin ng malademonyo. I regret slapping him that instant. I forgot he's just hurting. Nabigla ako sa ginawa niya.

Tinangka kong humakbang palapit para magsorry pero nagsalita siya,

"I told you to live like we never met, right? Pay the price, Rheij."

Sandali niya akong pinagmasdan mula ulo hanggang paa bago ako binuhat bago naglakad patungo sa may pasilyo paglagpas sa sala.

"Max! Ibaba mo ako!" Sigaw ko habang ikinakawag ang mga paa ko pero parang wala siyang naririnig. "Max!"

Dinala niya ako sa kuwarto sa may pasilyong iyonat marahas na itinapon sa kama saka blanko ang mukha niya akong tinignan bago hinubad ang suot niyang puting long sleeve.

Napatitig ako sa kaniya habang tinutulungan ang sarili kong umupo sa ibabaw ng kama. What is he doing? Anong gagawin niya!?

Gumapang ang takot sa akin lalo na ng iangat ko ang tingin ko sa mukha niya matapos niyang mahubad ang pantaas niyang damit. Wala siyang emosyon at hindi ko nagugustuhan ang mga ikinikilos niya. Nagsisimula na talaga akong matakot. Mabilis siyang lumapit sa akin at idiniin ako pahiga sa kama, bago ako sinulimulang halikan ng marahas sa labi habang hawak-hawak ng madiin ang pulsuhan ko upang hindi ako makagalaw. 

Nagtatahip ang d****b kong ipiniglas ang katawan ko, pero hindi manlang siya natitinag. I felt his aggressive lips against mine as he pinned me harder against the soft matress. This is not what I meant when I told him I was here. This is so wrong, Max.

Pinipilit kong kumawala sa mahigpit na kapit niya pero wala akong laban. Binitawan niya ang labi ko saka iyon lumipat sa panga at haligi ng leeg ko. Napasinghap ako sa ginawa niya. Ramdam na ramdam ko ang mainit at basa niyang labi na humahagod sa haligi ng leeg ko pababa sa may ibabaw ng d****b ko. HIndi ko na alam ang gagawin ko.

Unti-unti akong tumigil sa pagpiglas at napatitig na lang sa kisame habang nanunubig ang mga mata. Hindi ko kasi magawang magalit sa kaniya.

Why? Why am I like this? He's being a real monster now, but why am I not feeling any anger? Bakit hindi ko magawang magalit sa ginagawa niya sa akin ngayon? bakit ...bakit gusto ko pa rin siyang intindihin? Mali na, alam ko. Pero...

I heard the sound his kisses is making against my skin. Napapikit ako at napaiyak na lang. Kinakabahan ba ako? Natatakot? O masaya? Nasa tamang katinuan pa nga ba ako? Ganito ba magmahal, nagiging tanga? I knew exactly that he'll never feel the same way about me, but I am more than willing to be used by him ...in any way he want.

Pumukit ako ng mariin at kinagat ang ibabang labi ko para pigilan ang paghikbi. Naramdaman ko ang pagluwag ng kapit niya sa pulso ko at ang paglipat ng isang kamay niya sa baywang ko at humahagod iyon pataas sa loob ng damit ko. Bumuhos ang luha ko at kumawala ang hikbing pinipilit kong pigilan habang abala siyang ginagawa ang gusto niya. Iniyakap ko sa ulo niya ang malaya ko nang kamay saka pumikit at humikbi.

"If that'll make you feel better, then use me, Max. I will let you," bulong ko ko sa tainga niya habang humihikbi. Tanga na kung tanga, pero iyon ang nararamdaman ko.

Naramdaman ko ang pagtigil niya sa paghalik sa leeg ko at ang paggapang ng kamay niya. Mapait akong napangiti bago itinuloy ang sinasabi ko,

"Basta maging okay ka lang, okay lang ako."

Marahan ko siyang ginawaran ng h***k sa kaniyang sintido, bilang tanda na pinahihintulutan ko siyang gawin ang gusto niya kahit pa masakit iyon sa akin lalo na't aam kong kailanman ay hindi niya ako mamahalin.

Narinig ko pa ang pag tiim ng bagang niya bago siya bumangon at umalis sa ibabaw ko. Tinabig niya ang lampshade sa bedside table kasabay ng isang malalas na kulog.

Takot ako sa kulog, pero mas natatakot ako ngayon sa nangyayari.

Nasundan ang mga kulog na iyon tanda ng nagbabadyang pagulan sa tahimik na gabing ito. Naupo siya sa dulo ng kama na nakatalikod sa akin. Sapo-sapo niya ang ulo niya na animo'y malapit na siyang masiraan ng bait.

Marahan akong bumangon para lapitan siya upang yakapin mula sa likuran. Inihilig ko ang ulo ko sa likod niya saka tinawag ang pangalan niya.

"Max..." utas ko habang humihikbi.

Ramdam kong nanigas siya sa ginawa kong pagyakap pero hindi siya gumalaw. Narinig ko ang pag buntong hininga niya bago nagsalita na hindi kagaya ng kanina ay mahinahon.

"Stay away from me, Rhiej. You don't belong to my world," wika niya ng mahina at tila nakikiusap. Alam kong hindi niya intensyong gawin iyon sa akin, kaya't napangiti ako. Kahit papaano, hindi niya sinasamantala ang karupukan ko.

Bumitaw ako at bumaba sa kama para tumayo sa harapan niya. Tinignan ko siya sa mata saka mariing sinabi,

"I don't belong to anywhere. I'll stay wherever I want, Max,"

I stared at his somber eyes and wiped the tears in his face. I want to protect him, kahit alam kong ako ang mas mahina. Gusto kong iparamdam sa kaniya na kahit na hindi siya nagawang piliin ni Xena, pipiliin ko siya kaysa sa sarili ko.

Kumulog ulit ng malakas pero hindi ko na iyon pinansin. Umiwas siya ng tingin sa akin pero ipinihit kong muli ang mukha niya para tumingin muli siya sa mga mata ko. Magsasalita na sana siya nang pigilan ko siya gamit ang isang daliri ko. Idinampi ko iyon sa labi ni Max ng marahan habang sapo sa mga palad ko ang mga pisngi niya.

I love Max. That is the only thought I have in mind when I leaned closer to kiss his soft and warm lips. I closed my eyes as I heard the soft noise of the rain starting to pour gently outside. I don't care if he loves me or not. If he wants me around or not. I don't care! I'll stay with him even if it means death.

Hindi niya ako itinulak palayo, bagkus ay nanatili siyang hindi gumagalaw. Ipinikit ko ang mga mata ko ng marahan kasabay ng paggalaw ng labi ko. Iniiisip kong sa h***k na iyon, magagawa kong iparamdam sa kaniya kung gaano ko siya ka gusto.

I wasn't expecting him to respond, dahil alam ko ay hindi niya ako mahal para tugunan ang marahan kong h***k. Iminulat ko ang mga mata ko at marahang huminto pero bago ko pa man mabitawan ang labi niya ay mariin siyang napapikit kasunod ng paghapit niya sa baywang ko palapit sa kaniya.

Naituon ko ang tuhod ko sa kama nang hilahin niya ako payuko sa kaniya para tugunan ang h***k na iginawad ko kanina. Marahan, banayad, at mainit, at sa pagkakataon nang ipikit kong muli ang mga mata ko ay hindi ko na nagawa pang magmulat. Tuluyan na akong nalunod sa labi ni Max lalo na nang hilahin niya ako paupo sa kandungan niya h***kan ng mas malalim habang nakakapit sa batok ko.

I'm dying for this. I'm dying for his kiss. His love. His attention. I'm ...dying for him.

The kiss deepen the momemt when he gently let himself fall back on top of the soft bed, with me above him. And that moment, I lost my sanity.

His warm skin and lips that are pressing against mine and the gentle rain pouring outside is the only thing that I am aware of that night.

The rain, and the best momemt of my life.