Para akong binagsakan ng mundo dahil sa pagkikita namin ulit. He's still smirking and extending his hand for a handshake, as if we're friends who didn't see each other for so long! We are not one! Iyong nangyari sa Switzerland three weeks ago ay isa lamang pagkakamali.
Naging hilaw ang aking ngiti at nag-aalangan kung tatanggapin ko ba ang kamay niya. I could feel Callie's eyes on me as well as my other friends and his friends. I gulped the lumped in my throat. I am fucking nervous most especially that Levy's eyes laid on me. Even though she's weird, she's smart as well. Probably by now, there's a theory playing in her head. Even Callie, her eyes were squinted and I am pretty sure that she has a hunch right now.
I cleared my throat. "H-hi! Uh, have we met before?"
I trie
I had a hard time sleeping last night because I kept on thinking about what happened three weeks ago. Ngayon lang sumagi sa isip ko ang nangyari. Ngayon ko lang din naisip na hindi pala kami gumamit ng proteksyon. I want to punched and slapped myself right now because I was too reckless. Umagang umaga ay pakiramdam ko pagod na pagod ako dahil sa aking mga iniisip. Hinilot ko ang aking sintido at huminga ng malalim. My eyes dropped on my stomach and caressed it gently.Napalunok ako at umiling. "No, no, no, it can't be!" I whispered and closed my eyes.Nang muli kong minulat ang aking mga mata ay hindi ko napigilan na hindi maiyak! Paano kung . . . paano kung may sakit pala ang lalaking iyon?! Ano nang mangyayari sa akin?! I cannot bear a child because of my recklessness. Pinahid ko ang luhang tumulo galing sa aking mga mata a
"Sigurado ka ba talagang ayos ka lang dito nang mag-isa?" tanong sa akin ni Callie pagkaparada niya ng kotse sa parking area nitong condo ko.I heaved a deep breath and looked at her. Bahagya akong tumango sa kanya at binigyan siya ng tipid na ngiti. Her eyes were a bit puffy because she cried when she read the result. Habang ako ay parang nakalutang at hindi alam ang gagawin dahil sa nalaman. After I spent a hot and steamy night with a stranger, inside my womb, is the fruit of my incontinence. But I would never consider this baby as a mistake. It was my fault. I was drown by my own desires and the worldy things."Melly . . ."I bit my lower lip and sighed. "I will be okay, Cal. Thank you for being here with me today."
"Do you want coffee?" Tanong ko sa kanya pagkapasok ko sa kusina. Kabadong kabado ako dahil ito ang unang beses na may inimbita akong lalaki rito sa loob ng condo unit ko. Napanganga ako nang mapansin na wala pala akong kape rito dahil hindi pa 'ko nakakapag-grocery. Today is a Sunday, and instead of buying goods yesterday I end up at the hospital.Napatampal ako sa noo ko. What the hell. Inaya ko pa siyang magkape, eh, wala naman pala akong kape rito.Nahihiya ko siyang nilingon na ngayon ay tumitingin sa interior design ng aking kusina. I made a few renovations last year. Megan is an interior designer and I told her that I want to keep my kitchen as minimal as possible.Tumango siya atsaka tiningnan ako. "Your kitchen is beautiful."
"Was that the reason why you were so weird when Xenon was around?" tanong niya sa akin.Napapikit ako at sinapo ang aking noo. Oh my god! I slipped! Wala pa sana akong balak na sabihin sa kanya pero dahil nadulas ako ay nalaman na niya kung sino ang ama ng anak ko. I don't have a choice but to tell her what happened few weeks ago. Hinilot ko ang ulo atsaka tumango sa kanya."Y-yes. Isa pa, nahihiya rin ako kasi hindi ko kinain 'yong pagkain na binigay niya sa akin.""Kaya ba bumawi ka sa kanya ngayon?" aniya habang nililigpit ang mga plastic bag.Napatingin ako sa kanya. "W-what?"Nilingon niya naman ako at binigyan ng kaunting ngiti. "I noticed that you were w
"I dated Neon "the jerk" Vladimir."Ngumisi siya at kalaunan ay natawa. But his laugh was somehow sarcastic. Ang kamay niyang nakahawak sa aking likod ay kanyang inalis pati na rin ang paghawak niya sa kamay ko. My forehead cressed. Ano'ng problema nito?"When did you met him?"Tumaas ang kilay ko. "Why are you asking?""Masama ba?"I pouted my lips and rolled my eyes. Nilingon ko ang isang babae. I think she's around 20 years old. I squinted my eyes because the girl looks familiar. Parang nakita ko na siya dati pero hindi ko lang alam kung saan. Nilingon ko si Xenon na ngayon ay nakatitig sa akin. Hinihintay ang sagot ko.
"You don't know how much I missed you, Z. I waited for you to come back," bulong ko habang nakayakap pa rin sa kanya.Hindi ko inalintana ang ibang tao na nanonood. All I want is to hug him right now. Seeing him again makes my heart went wild. I never thought that time will come I'm going to see him again. May narinig akong mahinang pag-ubo. That's when I realize that Xenon is with me! Nasa harap niya kami habang magkayakap kaming dalawa ni Zircon. Agad akong napabitaw at nilingon siya.His face was serious or more likely, no emotions at all.Is he mad?"Do you want to go home . . . or do you want to stay here?" marahan niyang sabi.I wiped my tears away. Hindi
I can't say a thing. I still can't believe it! Even my friends we're shock and speechless."Shit! Kaya ka ba niya nilalapitan ngayon kasi naghihiganti siya sa ginawa mo sa kanya noon?" Nag-aalalang sabi ni Megan.Kumunot ang noo ko. "What?"Leveria snapped her fingers and look at me with eyes wide open. "Kaya ba ganoon na lamang ang reaction niya noong una kayong nagkita sa bar? It seems like he really knew you, but he got bewilthered when you said that you don't know him. Just like Meg said, what if he's back to get his revenge?"Nakanganga ako dahil hindi ako makapaniwala sa sinabi ng aking dalawang kaibigan. What the hell? Nilalapitan niya 'ko para makapaghiganti sa ginawa ko sa kanya noong nasa kolehiyo pa lang
I laughed awkwardly. I gulped the lump in my throat and rub my hands together. Pinaypayan ko ang sarili kahit na centralized naman ang aircon ko rito sa loob. Umiwas ako ng tingin habang si Xenon naman ay nakatitig lang sa akin.Maybe he was observing me.I sighed heavily and looked at him while pacing back and forth. He was patiently waiting for me to say something. Nakaupo siya ngayon sa aking couch, nakatingin pa rin sa akin. His eyes dropped on the bouquet of flowers and food. Tumikhim ako kaya bumaling sa akin ang kanyang atensyon.“Uhm. . . I-ikaw ba ‘yong nagpadeliver ng mga iyan?”Tumaas ang kanyang kilay na tila ba naguguluhan sa akin. Huwag kang mag-alala kasi pati rin ako hindi ko maintindihan ang sarili ko. Kanina lang may paiyak-iyak pa ‘ko dahil namimiss ko siya tapos noong dumating siya pinaupo ko lang sa couch at ayaw ko nang lumapit sa kanya. Damn it! I just want to see him!Normal pa ba ‘ko sa lagay n