Chapter 2: The Love Story of Novie

Sa loob ng hotel room namin I took off my dress, my bra and underwear and went for a shower. Halfway to a bathroom I winked seductively at Nath and proceed to the, shower.

 I knew, alam niya what is up at alam ko din that he will get up. Few moments later I could feel his body behind mine, hotter than the steam from water in the shower.

 He hugged me from behind and leaned me forward and used both of his hands to rub my nipples which were hard.  I felt something harder rubbing my bum so I turned and got on my knees and I unzipped his pants.

His cock was hard as rock, with one hand, I took his pen*s out and put it in my mouth. He moaned a little, which made me so aroused and I could sense his enjoyment while his cock grows bigger in my mouth pulsating like a heartbeat.

 He pulled me up, and this time he was on his knee locking me and kissing between v*gina and belly button. While approaching my v*gina I could feel a shiver down my system and my skin got ghost bumps.  Then without hesitation he got up and turned me around, once again entering inside me from behind.

 Revisiting my nipples which grow double than original size. While doing it feels like earthquake shaking me. He constantly played with my n*pples and softly kissed my neck while whispering dirty stuff to my ear. The place was hotter than sauna, hotter than vast fields of mais in middle of summer. The climax was pure ecstasy, our moaning, groaning and shaking leave none impassive.  

I was breathless ‘’that’s the best.’’ bulas ko at natawa kaming dalawa.

Kinaumagahan, I was tired and sore, ‘’good morning honey, l Love You.’’ nakangiting bati sa akin ni Nathan.

 ‘’ I love You too babe, My Nath,’’ sagot ko.

 Nasa byahe na kami pauwi medyo ma traffic at masakit ang aking katawan, pareho kaming pagod. Nakatingin ako kay Nathan habang nag didrive siya na tila ayaw kong pumikit kahit hinigop na ako nang antok. Ayaw kong mawala siya sa aking paningin.

‘’ Hmm you couIdn’t get enough of me huh,’’ ngumingising tanong ni Nathan sakin.

Kinuha ko ang isang kamay niya at hinawakan habang pinisil-pisil ito. ‘’I will always remember this hand,’’ and I kissed softly.

Ibinalingko ang tingin sa aking kanang side, at sa hindi kalayuan may nakita akong itim na kotseng humaharorot papalapit sa dereksyon namin.

            Huli na nang pilit ni Nathan iwasan ang itim na kotse. The black car slammed our car and all I heard was screeching and metal clicking. The last thing I remember was Nathan hugging me. May ibinubulong siya sa akin, ‘’mahal ko kayo ni Styles at masaya akong safe ka.’’ But I wasn’t responding and my eyes was slowly shut, I couldn’t see anything, I could just hear this happening and I knew it was bad and I lost my consciousness.

            When I woke up, I was in the hospital. I saw Papa sleeping on the side of the bed. He also woke up when he felt me move. He held my hands as he stared me with sad eyes. Malalim ang kanyang mga mata na halatang walang tulog.

 ‘’Isang linggo kang comatose dito sa hospital,’’ sabi nyang nangignilid ang mga luha sa kanyang mga mata. ‘’Naaksidente -‘’

‘’Where is Nathan Papa?’’ putol ko sa sasabihin niya.

 ’’Wala na si Nathan.’’  While the sound of his voice was agony like I hadn’t heard before,

 There was a sense of tranquility and pain that kicks in nang marinig ko iyon. It was such a traumatic situation that I felt like my memories kind of preventing me from figuring out kung ano talaga ang nangyari.

Huli kong naalala niyayakap ako ni Nathan sa loob ng sasakyan and seems like he is telling me that he was okay to be gone. I just have to live for me and Styles.  I couldn’t tell which pain is worst, the shock of what happened or the ache for what will never be.

 I was crying soundless because of the extreme pain I was feeling. ‘’Why would I have to survived kung mamamatay lang din siya? Paano ako magsimula? Paano ko ipaliwanag kay Styles?’’ mga tanong na pilit kong mahanapan nang sagot sa mga sandaling iyon.

May humaplas sa aking likuran ‘’To be honest with you, I don’t have the words to make you feel better, pero nandito lang kami para sayo.’’ Napalingon ako, si Justine hawak-hawak si Styles na pilit inaabot ang aking buhok, ‘’Are you crying mommy?’’ Inosenting tanong ng anak ko sa akin.

 Lalo pa akong napahagulgol seeing my innocent son’s face na wala kamuwang-muwang sa mga nangyayri. The pain was unbearable.

 Kaibigan ko si Justine at Nathan bata pa lamang kami. Napasyal sila sa aming bayan bandang nasa grade 5 ako dahil girl scout camping. Simula noon naging magkalapit kaming tatlo, palagi kaming nag tetext nang mga updates sa isat isa. Madalas silang dalawa ang lumuluwas sa aming bayan dahil mas afford nila ang pamasahe kaysa sakin.

Mabait si Justine, guapo at matangkad. Nag tatrabaho siya sa isang sikat na brand ng shoes sa lalawigan din ng Iloilo. Ang STOK SHOES Subsidiary ng isang malaking company sa Pilipinas.

 ‘’Mag pagaling ka muna Anak, naasikaso na ng magulang ni Nath ang kanyang libing.’’ Mariing sabi ni Papa.

Nailibing na si Nathan pagkalabas ko sa hospital. In the photos that they are taken in the accident, it was hard to recognize his face.  It was tragic.

‘’I don’t know how long I will bear this pain of losing you, but I promise to be strong for our son.’’Pangako ko kay Nathan habang kausap ang kanyang litrato.

Justine never left us during the difficult times. He took care of me and Styles while I was in the hospital.

 Pagkalabas na pagkalabas ko sa hospital nagpasya akong bisitahin ang burol ni Nathan. Kasama si Papa, Justine and Styles sa kanilang lugar.

Buhat-buhat ko si style at si Papa ang may hawak ng white boquet of flower. Umiiyak ako habang kinakausap ang kanyang hamlayan. Halos mabitawan ko ang aking anak.

 Tinapik-tapik ni Justine ang aking balikat at kinuha si Styles. ‘’Sa sasakyan lang kami.’’ Iniwan nila akong mag isa.

I cried a lot, bumalik ang alaala sa aking isip, lahat ng plano naming biglang naglaho na parang bula dahil sa isang malagim na trahedya. Lalo ako napahagulgol habang nakaupo sa himlayan ni Nathan. Basa na ang aking damit sa naghahalong luha at sipon. Sobrang sakit na walang katumbas na salita, pero may anak pa akong dapat pagtuunan nang pansin. I prayed at dumiretso kami sa bahay ng magulang ni Nathan.

Mabait si Tita Cathy, nag iisa na lamang siya sa buhay buhat nang namatay ang kanyang asawa. Matangkad siya at nababagay sa kanyang mukha nag naghahalong kulay itim at grey na buhok nito. Sobrang lapit niya sa amin ni Styles kaya napag desesyonan naming dito na kami mag papatuloy ng aking anak sa kanyang poder.

Si Justine kahit bumalik na sa kanyang trabaho hindi parin nakakalimot kakamustahin kami. Halos kada weekdays minsan pa nga nag fifile ito nang leave para lang kamustahin kami. Ipinapasyal niya ako at si Styles. Sobrang close din siya sa aking ama.

-----

Samantalang natatanaw na ni Nathan ang Manila International Airport, wala pading nag bago dito.  Kitang kita ang traffic sa labas ng airport kahit sana loob pa lamang siya ng eroplano. Taon- taon ‘syang nagbabakasyon nun bago siya na oprehan pero namimiss padin niya ang kanyang bayang sinilangan.

            Pagkalabas na pagkalabas niya ng Airpor pumikit ito at nagpakawala nang malalim na hininga. ‘My home,’ bulong niya sa hangin nang biglang matigil ang kanyang pag muni-muni.

 ‘’Hop in!’’ Boses babaeng pamilyar sa kanya. Ang kanyang ina ang sumundo dito.

-------

            ‘’Wow! Sariwa nang mga paninda!’’ kunwari kong bati kay Papa para hindi sitain na hindi ako nag enrol sa University.

‘’Akala ko ba nag enrol ka bakit nandito ka?’’ Sigaw na sagot ni Papa, halatang di pa man nag sisimula ang araw sira na ang modo agad nito.

 ‘’Okay na naman po ang trabaho ko tsaka maalagan ko pa ng maayos si Styles,” nakangiting sagot ko na pilit kinukombensi siyang tigilan na ang pamimilit sa akin tungkol sa University nay iyon.

‘'Bukas ayaw kung nakikita ka dito sa palengke!’’ ulit ni Papa habang walang kurap na nakatitig sakin, sinisiguradong naiintidihan ko ang ibig nyang sabihin.

 It’s been two long years after that tragic accident, having turned 25 years old. I became full time mum, and I shelved my dreams of going to university. My focus was on providing Style’s a stable, and loving Mum.

‘’Ano hindi ka sasagot nag-iisip ka nanaman nang palusot ba?’’

 ulit ni Papa dahil alam n’yang 'yan talaga ang pangarap ko bago paman mawala si Nath. Makapagtapos at ipagpatuloy ang aking pangarap na maging sikat na taga desenyo ng sapatos.

‘'Pa, kailan kaba titigil dyan sa university na yan? Hindi ko na nga itutuloy iyon, wala akong utak dyan,” pigil din ang aking inis dahil nakakairita na talaga ang araw araw na pag papaalala sa akin. Alam kong nag alala siya sa amin sa kinabukasan naming ng anak ko, pero ayaw ko nga!

‘’Hindi ang utak mo ang problema kundi ‘yong paraan mo mag isip, kahit nasa elementarya ka palang alam muna lahat ng uri ng isda at mga gulay. Tawag nga sayo dito ng mga tao genius ka. Kaya gusto ko lalong madevelop pa iyon.!’’ Pilit padin na pinapaintindi sa akin ni Papa sa mababang tono nang pag sasalita.