Nakatitig ako sa puting bistida na nasa harapan ko, nakalagay ito sa kama. Unti-unti ko iyong nilapit at hinaplos.
Dahil sa isang desisyon. Dahil sa isang kasunduan malalagay ako sa ganito.
Ikakasal na ba talaga ako sa araw na 'to? Mapait akong ngumiti. Hindi pa rin ako makapaniwala. Ayokong umiyak at ayokong ipakitang apektado ako, pero hindi ko mapigilan. Subrang sakit mawalan ng karapatang pumili ng papakasalan.
Mula pagkabata, sinabi ko sa sarili ko na maghahanap ako ng taong mamahalin ko at mamahalin ako. Taong papakasalan ko, pero hindi na iyon mangyayare.
Mabilis kong pinunasan ang tumulong luha ko nang bumukas ang pinto. Seryoso akong tumingin kay Sebastian, ang taong papakasalan ko.
"Parating na ang pamilya ko," sambit nito.
Tumitig siya sa'kin. Kaawa-awa na ba ako?
Mamaya na ang kasal namin. Ikakasal kami sa dalampasigan habang nagpapaalam ang araw. At least kahit isa may natupad sa pangarap ko, ang makasal sa gilid ng dagat habang lumulubog ang araw, ang pinagkaibahan lang, hindi ang taong mahal ko ang papakasalan ko.
Tumango na lang ako bilang tugon. Tumayo ako at lalabas na sana nang magsalita siya.
"You okay?" Malumanay na tanong niyo.
Hindi ko maiwasang matawa at sumulyap sa kanya. Hindi ba siya marunong makiramdam?
"Tinatanong mo ako niyan? Seryoso ka ba? O nagpapatawa ka lang? Kung nagpapatawa ka... hindi ako na tutuwa. Sa tingin mo magiging maayos ang pakiramdam ko kung papakasalan ko ang taong hindi ko mahal at taong.... walang maipagmamalaki," seryosong sambit ko.
Wala naman talaga sa'kin kung mahirap o mayaman ang mapapangasawa ko, pero kapag ang papakasalan ko ay hindi ko mahal? Ibang usapan na 'yun.
Sinabi ko lang 'iyon para ipamukha sa kanya na ayaw ko sa kasal na 'to, na ayaw kong makasal sa kanya at umaasang ako na siya mismo ang magpapatigil sa walang kwentang kasal na 'to. Kahit malabo ay umaasa pa rin ako, baka sakaling magbago ang isip niya.
Hindi ko na siya hinintay na magsalita. Tuluyan na akong tumalikod at lumabas. Ilang buntong hininga ang pinakawalan ko habang naglalakad papalapit papunta sa batong upuan malapit sa dagat.
Mamaya na ang kasal namin, pero wala pa ring dekorasyon ang buong paligid. Bakit, Zariah? Umaasa kang may magandang dekorasyon? Eh, bahay na nga nila na maliit hindi man lang nila mapaganda.
"Oh my goshhh!" Halos mapatalon ako nang biglang may simigaw malapit sa'kin. "I hate Kuya Sebastian! How could he do this to us? Napakainit kaya!"
Napasulyap ako at nakita ko ang isang batang babae, isang lalake, at ka edad ni Papa na babae at lalake. Napangiwi ako nang makita ko silang dikit dikit sa isang... wait, ano ba tawag diyan?
Teka anong tawag doon? 'Yung motor na may sidecar na bakal, 'yung walang takip. I don't know what they call that. Pero bakit iyan ang sinakyan nila? Pwede naman silang mag trycicle.
Cargo sidecar... something like that. Hindi ako makapaniwala sa nakikita ko ngayon. Alam ko na galing sa mayamang angkan at kahit mahirap na sila ngayon, hindi pa rin sila nababagay sumakay roon.
Dalawang cargo sidecar 'yun, sa isa ay nakasakay ang dalawang babae at may mga bitbit. Sa pangalawang cargo sidecar naman ay yung dalawang lalake.
"Sindy!" Saway ng isang lalake sa batang babae.
"What, Kuya? This is not makatarungan!" Ina na sambit ng batang babae.
Nakitaan ko ang inis sa mukha nang batang babae, ngunit nang masulyapan ako ay nanlaki ang mata niya.
"Are you kuya's bride!?" Malakas ang boses nito nang tanungin ako.
Sumulyap rin tuloy ang mga kasama niya. Mabilis akong tumayo at alanganing ngumiti. Kahit alam kong hindi na sila mayaman ay kitang-kita pa rin na nagmula sila sa mayamang angkan.
Bago pa ako makapagsalita at masagot ang tanong niya ay lumabas na galing sa bahay si Sebastian.
"Bakit po ang tagal niyo?" Tanong ni Sebastian sa kanila at lumapit para tulungan na ang isang lalake sa pagbaba ng mga gamit na dala nila.
"Really, Kuya? Are you really asking that? We can use naman our ca-" natigil ang batang babae nang masulyapan ulit ako. "Tsk! Whatever!" Hindi ko maiwasang maguluhan sa inasta nito.
Sumulyap si Sebastian sa'kin at sinenyasan na lumapit. Ayoko sana dahil naiilang ako, pero ayoko namang maging bastos.
Dahan-dahan akong lumapit sa kanila. Nang makalapit ay hinawakan agad ng mas matanda sa kanilang babae ang kamay ko.
"I can't believe that your friend have a beautiful daughter, Lito. Iha, I'm Lani, your husband's mother. You can call me mama starting today, I don't want to hear you calling me Tita," nakangiting sambit ng mama ni Sebastian.
Napakagat ako sa labi ko bago ngumiti. She's so kind.
"Nice meeting you po," magalang na sambit ko.
Then she hug me. Nagulat ako at hindi agad ako nakapag react. Mainit ang yakap niya.
"Please be careful of my son's heart," bulong nito bago ulit ako hinarap at nginitian.
I'm at a loss for words. What am I supposed to say? Should I say anything? Haisst! Ewan! Napapikit ako at sinubukang mag-isip. Hindi ako handa sa sinabi niya. Mabuti na lang at hindi na siya naghintay ng sasabihin ko. Hindi ko maiwasang makahinga ng maluwag. Sunod ay isa-isa na ring nagpakilala ang pamilya ni Sebastian. Ang pinakabatang kapatid ni Sebastian ay si Sindy. Aldrin naman ang pangalan na Kuya niya, habang ang papa niya ay si Papa Lito. Napanguso ako. Papa Lito? Kailangan ba tawagin ko silang ganoon? Hindi ako sanay na tawagin na Papa at Mama ang mga taong ngayon ko lang nakilala, pero mainit ang pagtanggap nila, kaya ayaw kong maging bastos. "Let's go. We still have time to decorate the place," bi
Mabilsi akong tumayo, habang siya ay unti-unti nang umupo. Hindi ko alam anong dapat sabihin o dapat sabihin. Subrang gulat ako sa biglaan niyang paghila sa'kin at mas lalo akong nagulat sa naging posisyon namin.Damn! I even touched his chest, and I'm not sure why he's not wearing anything."Ano bang problema mo! Bigla bigla ka na lang gumagalaw alam mong iisang upuan ang kinatatayuan na'tin," nakasimangot na sambit niya.I exhaled a sigh. Is he blaming me? Wait a minute, I'm not at fault! Is he going insane? Nababaliw na nga siguro ito."Eh bakit kasi bigla bigla kang sumusulpot sa likuran ko!" Inis na ring sambit ko.Kahit sino naman ay magugulat sa nangyare. Nailayo ko ang kamay niya dahil promoseso ang nangyare sa isip ko at kahit sino magugulat doon.
"She's pretty naman na, Ma, so I think light make up is better," sambit ni Sindy habang pinapanood ang pagmamake up sa'kin ng mama niya.Pagkatapos nang nangyare kanina ay hindi na ako lumabas, tutal ay patapos na rin naman sila, saka ayokong makita ang lalakeng iyon. Naiinis ako sa pagmumukha niya.Tinignan ko si Sindy na ngayon ay tinitignan ang mga make up. Hindi naman gaanong bata si Sindy, I think nasa 13 years old na siya."Shut up, Sindy. I know what I am doing," seryosong sambit ni Mama Lani habang seryoso ring inaayos ang eyelashes ko.Marunong naman akong mag make up, pero nagpumilit si Mama Lani na siya na raw. Mama? Mabuti pa nga siya gusto niya akong taw
Isang palakpak ang narinig ko, hanggang sa sinundan pa ng ilang palakpak pagkatapos lumayo si Sebastian sa'kin."Congrats, Mr. and Mrs. Sarmiento." Inilahad ng nagkasal sa'min ni Sebastian ang kamay niya.Bilang pagrespeto ay ngumiti ako at tinanggap ang kamay nito.Mr. and Mrs Sarmiento. Mrs. Sarmiento na ako. Kasal na ako. May asawa na ako. Para lamang akong nananaginip sa subrang bilis.Pagkatapos na pagkatapos ng kasal ay nagpaalam muna ako.Mababait sila at alam ko na ramdam nila na hindi ako okay. Oo nga, mainit at maayos ang pakikitungo nila, pero hindi ko pa rin kayang maging masaya. Kaya kong ngumiti sa harap nila, pero sinong niloloko ko? Hindi sila tanga para hindi mapansin ang mata ko."Balik ka rito, Iha, at kumain t
"Iha, kakain na tayo," Mahinahong tawag sa'kin ng Mama ni Sebastian nang magtagal pa ako sa kwarto. Napatayo ako at hindi na mapigilang murahin ang sarili. Hindi ko namalayan na sa pagtatagal ko roon ay ang iniisip ko lang ay ang bagong buhay ko. Ang bagong buhay ko na hindi ko halos na-imagine sa buong buhay ko. Wake up, Zariah! You need to accept the fact na ito na ang buhay mo. Kinuha ko ang phone ko na nasa Kama at inilagay sa maliit na bulsa ng dress ko. "Yes po, lalabas na po ako," sambit ko at tinignan muna ang sarili sa salamin. I force myself to smile bago ako tuluyang lumabas. Nang makarating ay kita kong hindi pa nahahati ang cake. Pwede naman na kasi ni
"Hey! Can you stop crying? Baka sabihin ng pamilya ko na pinapaiyak kita." Hindi ko pinansin si Sebastian na nasa tabi ko pa rin. Patuloy lang ako sa pag-iyak habang binabasa ang mga masasayang komento sa post ni Trixie. May mga nagulat na gaya ko, ngunit karamihan ay masaya. Pati nga mga kaibigan ni Miguel na alam ang relasyon namin ay nag cocongrats. Seryoso ba sila? Alam naman nila na naging kami ni Miguel! "Ano ba 'yan?" Rinig kong tanong ni Sebastian. Muli ay hindi ko siya napansin. Ewan ko ba. I'm already in pain, and my eyes are welling up with tears, but I keep reading the comments, as if expecting someone to say something along the lines of "it's just a joke," "it's just a prank."
Zariah's POV Naitakip ko ang unan sa ulo ko nang makarinig nang kalambog ng isang kaldero. Ano ba ang aga aga! Hating gabi na nang makapagpahinga kami. Ang pamilya naman ni Sebastian ay umuwi rin, ewan ko ba at hindi na lang nagpalipas ng gabi rito, pero sa bagay maliit ang bahay na 'to, wala silang matutulugan. "Gising!" Muli ay mas ibinaon ko ang ulo sa unan. Ang aga aga at halos kakatulog ko lang. Ano bang problema niya? "Gigising ka o ihuhulog kita
Zariah's POV Hindi ako mapakali nang makitang papalapit na si Sebastian habang may nakalagay sa balikat niyang lambat. Nandito na siya. Napasulyap ako sa nitulo kong hotdog at itlog. 'Yung itlog ay durog-durog na at medyo may itim na, habang ang hatdog naman ay itim na rin. Nakakainis kasi magluto sa kahoy, hindi ko makontrol ang apoy, nilagyan ko lang naman ng isa pang kahoy biglang lumakas na lumakas na 'yung apoy. Ang ending hindi ko agad nailagay sa pinggan ang hotdog kaya nasunog. 'Yung itlog naman, well pwede naman pagtiyagahan, isipin na lang niya na scrambled egg iyon, huwag lang pansinin yung ilang itim. "Nakaluto ka na?" Tanong ni Sebastian. Tinignan ko siya at pinanood ko siyang binab