Sebastian' POVTingin ako nang tingin sa relo ko. Ilang araw akong wala sa trabaho kaya marami akong aaralin at pepermahan. My official return to work hasn't yet occurred, but Dad called to inform me that there were investors who wanted to leave. This could be the result of pretending that our company was sold because it was bankrupt..May mga kailangan rin akong permahan, kaya napatagal ako sa bahay.Napabuntong hininga ako nang maisip na baka hinihintay na niya ako ngayon. Gusto ko magpaalam kanina, pero ayaw niya akong kausapin. I can't help but smile when I remember what happened a while ago. I have no intention of saying her chest is small. Her breasts are not small; it's just that Lorna has bigger boobs than she does. She doesn't need to be insecure because Lorna's boobs are bigger.Tinuhod niya ako kanina, pero ngayon ay nakangiti pa rin ako habang iniisip iyon. I can't believe that she can do that. I more than can't believe that I find her cute while acting like that. Tinuh
I can't help, but smile, rason kung bakit natawa si Papa. He even massage her head. Loving husband? Wala 'yun sa plano ko, pero ngayon, I fucking want to do everything to be a loving husband."It's sounds crazy and corny, but now, that is really what I want, to be a loving husband." Pumikit ako at bumuntong hininga. "She's broken, Pa. I want to fix her;" sambit ko nang maalala kong paano siya umiyak dahil sa mga nangyare sa buhay niya.Ayoko na siyang makitang umiiyak. "Broken? Fix? Hindi kaya naawa ka lang sa kanya?" Tanong nito kaya napasulyap ulit ako sa kanya."No, Pa. I know what I feel. Awa? Yes, naawa ako sa kanya lalo na noong umiyak siya at sinabi sa'kin ang kinikimkim niya, pero alam ko sa sarili ko na hindi iyon ang dahilan kung bakit gusto kong maging mapagmahal na asawa..." Tumigil muli ako at tumayo. "Hindi ko alam kung kailan nagsimula, kung noong nakita ko siya sa bar sa manila, o noong mas nakilala ko siya. I have this feelings na sigurado akong hindi iyon awa. I thi
Zariah's POVNapasulyap ako sa relo ko. Nang makita ang oras ay hindi ko maiwasang magpakawala nang malalim na pag hingaAnong oras na at sa ganitong oras ay tulog na dapat ako, pero hindi ko magawang matulog. Oo at inaantok ako, pero ayokong matulog. Iniisip ko siya kung ano bang pinagkakaabalahan niya na umabot siya sa gabi.Hindi man lang naman kasi siya nagpaalam."Napakatanga mo, Zariah! Mag-isip ka nga! Paano mag papaalam kung halos hindi mo siya kausapin!" Hindi ko maiwasang bulyaw sa sarili.Nasa labas bahay ako at parang tanga na nakaupo lamang sa isang bato. Bored na bored na ako. Asan na ba kasi siya!"Kung tinigil mo sana ang pag inarte, edi dapat nasabihan ka niya!" Patuloy pa rin ako sa pagsermon sa sarili.Ipinatong ko ang ulo sa tuhod ko. Sa paghihintay ko roon ay hindi ko namalayan na nakatulog na ako. Nagising lang ako sa isang mura."What the hell!" Kinuskos ko ang mata bago nag-angat nang tingin.Doon nakita ko ang taong kanina ko pa hinihintay. Sinalubong ako nang
"Ihahalik mo sa'kin ang labing hinalikan ng Lorna na 'yun," iritang sambit ko."First and foremost, hindi ako pumunta kila Lorna. Lorna was a friend, Jucy's best friend. I'm not sure why she did it. Kung nagulat ka, nagulat rin ako.""Kung ganoon ay saan ka pumunta? Kanina ka pa wala. Tapos ngayon gabi ka na dumating. Kanina pa ako naghihintay sayo."He bite his lower lips. Kitang kita ko na pilit niyang pinipigilan ang pagngiti. "Anong nakakatawa? Natatawa ka kasi naghintau ako-""Bakit mo ako hinihintay?" He ask using his baritone voice.Hala! Bakit ang sexy nang pagkakasabi niya?Napaiwas ako nang tingin. Hindi ko alam kung anong tamang sagot sa tanong niya. Bakit ko nga ba hinintay? Hindi ko naman kailangang hintayin siya kasi alam kung alam niya kung paano umuwi. "B-Bakit ba ang dami mong tanong!" Inis na sambit ko at tatayo na sana ngunit hinawakan niya ang bewang ko para ipirmi sa kinauupuan ko."Matutulog na ako!" Inis na sambit ko pa.Pumikit ito na para bang nag-iisip. Su
"Pwede na ba ako matulog rito? Or sa labas pa rin ako?" I couldn't help but smile when I saw how shyly he asked those questions. How can he be so Gwapo? Damn!Nakahiga na ako habang siya ay nakatayo lang. I'm smiling, but deep inside, I don't know how to say yes. Hindi ko alam kung paano sasabihin na matulog na siya rito sa kwarto kasama ko.Paano ko nga ba sasabihin? Kinagat ko ang labi at lumunok. "Uhmm. Ano-- Ikaw." Napanguso ako. Grabe, Zariah, ang ganda ng sagot mo."Ako?" Kunot noong tanong niya.Nag-iwas ako nang tingin at tumalikod na lang sa kanya. "Ikaw kung gusto mo rito matulog roon o matulog rito.... rito sa tabi ko," sambit ko habang nakapikit na.Damn! Why I am smiling? Mukha kang baliw, Zariah. Umayos ka!Ilang segusdo ay naramdaman ko na ang paghiga niya sa tabi ko. Mas lalo kong idiniin ang pagpikit at halos hindi na huminga. Ang bilis nang tibok ng puso ko, and I don't know why. Napakapit na lang ako sa unan ko nang maramdaman ang kamay niyang dahan dahang dumausdo
"Baliw," nag-iiwas na tinging sambit ko. Napansin siguro na namumula ako kaya natawa ito at tinanong pa nga kung kinikilig ba ako. Ang kapal niya ah. Hindi ako kinikilig! Bakit ako kikiligin. Sino ba siya para kiligin ako? No! "Today I will teach you everything, saka wala na tayong panggatong. Mangangahoy ako ngayon," sambit nito nang hindi na ako nagsalita. Natatawa pa rin ito na para bang nakakatawa ako.Tumango na lang ako. Nang matapos naming balatan ang hotdog ay hiniwa muna namin ang bawat gilid. "Wife, painitin mo muna kasi. Huwag mo muna ilalagay," sambit nito nang makitang ilalagay ko na ang isang hotdog."Paano ba nakikita kung mainit na?" Nakasimangot kong tanong.Bakit ba kasi wala akong alam sa ganitong bagay? Sana pala ay nagpaturo ako noon kay manang. Sa bahay namin ay si Manang lang ang kasundo ko. Ang ibang kasambahay ay mailap sa'kin. Hindi ko alam, siguro ay anak ako sa labas kaya hindi nila ako tinuturing na amo.Wala namang kaso sa'kin 'yun. Ayos lang sa'kin na
"Paano ka natuto sa gawaing bahay?" Hindi ko na maiwasang itanong.Napatigil siya at sumulyap sa'kin, umiwas rin naman siya agad ng tingin at sumagot. "Mag-isa akong nanirahan rito ng ilang taon kaya shempre matututo talaga akong gawin ang mga gawaing bahay," sambit nito.Naitigil ko ang ginagawa. "Huh? Bakit? Hindi ka sa manila ka nanirahan? Mayaman pa kayo non diba? The truth is that I don't know who you are. Yes, I am familiar with the Sarmiento Corporation, but I am not familiar with you.""Ayokong may kasama. I want to be alone. Mas pinili kong tapusin ang ilang taon ko rito bilang college. Ayoko sa manila," sambit nito habang nagwawalis pa rin."Pero bakit nga? Hindi ako naniniwala na dahil lang roon," sambit ko."That's the reason," sambit nito at tumalikod sa'kin para walisin naman ang ibang parte ng bahay.Ngumiwi ako at tumalikod rin sa kanya at pinunasan ang pinupunasan ko kaninang wood stante. "Really? Come on, Mr. Probinsyano. Don't tell me it's because of Jucy? Or Lorna?
Napakapit ako ng mahigpit kay Sebastian, halos yumakap na nga ako. Paano ba naman, parang anytime may ahas na aakyat sa paa ko. Bakit ba kasi ako sumama? Haist! Nanatili na lang sana ako sa bahay. "Zari," tawag nito at rinig ko ang mahina niyang pagtawa, pero hindi ko siya sunulyapan. Titig na titig ako sa dadaanan namin. Haist! Kung nasa ibang sitwasyon kami, talagang bubulyawan ko nanaman siya sa pagtawa niya. "Tumingin ka sa daan baka may ahas!" Sambit ko sa kanya nang hindi tumitingin. Natigilan lang ako nang tanggalin niya ang kamay ko na nakakapit sa braso niya. Nakasimangot ko siyang sinulyapan. "Zari, walang ahas rito," sambit nito. No snakes? Is he serious? Halos wala na nga kaming malakaran dahil sa naglalakihang mga damo. Then the creepy sound. It is also quite dark because of the huge trees that block the sunlight that provides light. "Paano mo nasabi? Ang creepy rito. Balik na tayo, may pera pa naman ako pambili nang gas, pwede pa naman 'yung stove ro'n diba?" Tano