Chapter 4
Zoe's Perspective
Habang nag-iikot kami sa lugar, papunta sa bahay namin ay ramdam ko ang nakaka-awkward na katahimikan sa pagitan namin ni Mr. Herbert. Hindi siya nagsasalita at seryoso lamang siya sa buong biyahe namin. Ako naman ay walang tigil sa pagtingin sa tinted na bintana ng sasakyang ito at minememorize ang bawat lugar na nadadaanan namin. Sinisigurado kong alam ko kung saan ako nanggaling para masabi ko kay Kurt ang lahat. Habang pinagmamasdan ko ang daan ay napansin kong palapit na kami ng palapit sa bahay at hindi ako makapaniwala na medyo may kalapitan lang pala ang lugar kung saan ako kinulong dito sa bahay namin.
Maya't maya pa ay huminto ang sasakyan at napagtano ko na lang na nasa tapat na pala kami ng bahay. Nang titigan ko ito, ang kaninang excited kong nararamdaman ay ngayo'y napalitan na ng matiniding kaba. Mabibingi na ata ako sa lakas ng kabog ng dibdib ko. Napakabigat ng bawat paghinga ko.
"Baba ka ba o hindi?" Bigla na lang akong nawalan ng kaba ng biglang nagsalita si Mr. Herbert napatingin ako sa kanya at tulad kanina, napakaseryoso pa rin ng mukha niya.
Agad ko namang binuksan ang pinto bago pa man bawiin ni Mr. Herbert ang desisyon niyang pauwiin ako. Nang makalabas na ako ng sasakyan, gusto kong tumakbo palayo, pero may kung anong pumigil sa akin at napalingon ako kay Mr. Herbert na nakatingin pa rin sa akin.
"May problema ba?" tanong niya.
Bumuntong hininga ako at saka yumuko sa kanya sabay sabing, "Maraming salamat po, sir."Hindi ko alam pero tila biglang nagbago ang mood niya at parang nagulat pa siya na nagpasalamat ako. Pero dapat lang naman hindi ba? Dahil hinayaan niya akong makabalik. Well, hindi siya umimik kaya naman umalis na lang ako ng tuluyan.
Pabagal ng pabagal ang hakbang ko habang papalapit ako sa pintuan ng aming bahay. Hindi ko alam kung nandoon ba si papa pero bakit ba kinakabahan ako?
Huminga muna ako ng napakalalim bago ko sinubukan buksan ang pinto, pero napagtanto ko na medyo bukas ang pinto kaya sigurado akong nasa loob si papa. Naglakas loob na akong pumasok para kausapin siya pero pagkapasok ko ay bigla na lamang nanlamig ang buong katawan ko. Bigla akong nanghina, nanlaki ang mga mata ko nang makita ko si papa na nakahandusay sa sahig at may mga dugo sa ibang bahagi ng sahig.
Dali-dali ko siyang nilapitan at halos humagulhol ako sa takot
"Papa, papa, anong nnagyari?" sigaw ko habang sinusubukan ko siyang gisingin, nanginginig pa ang nga kamay at paa ko habang inaangat ko ang ulo niya at pinatong ko ito sa kandungan ko.
"Papa, gumising ka!" iyak ko, sisigaw na sana ako para humingi ng tulong pero hindi ko na nagawa nang mapansin kong inimulat ni papa ang mga mata niya.
"Zoe?" nanghihinang bulong niya.
"Opo, papa, ako po 'to," sabi ko at bigla siyang tumayo kahit pa hirap na hirap siya.
"Ano pong nangyari? Pumunta po tayo sa hospital, baka po napaano na kayo."
Hindi ako pinansin ni papa pero nagulat ako nang bigla niya akong sinakal.
"Anong nangyari?" naiinis niyang pagtawa. Hindi ko alam pero natatakot ako sa malahalimaw na titig niya sa akin. Nag-aalab ang kanyang mga mata sa galit habang ako naman ay sinusubukang alisin ng kamay niya. Heto na ata ang pinakamalalang ginawa niya sa akin.
"Tinatanong mo ako kung anong nangyari? Kasalanan mo ang lahat!" sigaw niya. Hindi ko siya maintindihan, ano bang ginawa ko?
"Kung nanatili ka na lang sana sa mga Shaw at hindi na nagpumilit pang bumalik pa dito eh di sana hindi ako nagkaganito! Napakawala mo talagang kwentang anak!" sigaw niya sabay bitaw sa leeg ko.
Agad akong nahulog sa lupa at nangangapa ng hangin. Panay ang ubo ko at hindi ako makapaniwalang tumingin sa kanya.
Bumuhos ang luha ko, gusto ko siyang sigawan, gusto ko siyang sumbatan! Pero nang makita kong nanghihina siyang naglalakad palayo sa akin at halos papilay-pilay na kung maglakad ay hindi ko magawang sigawan man lang siya.
"Pa, tara na po sa hospital," sabi ko at hinawakan ko ang kamay niya para alalayan siya pero tinulak niya ako.
"Ano ba, Zoe! Hindi kita kailangan! At mas lalu-lalong hindi ko na gustong makita ang pagmumukha mo!"
Nang marinig ko iyon ay hindi ko na kinaya pa, hindi na ako nakapagpigil at bigla ko na lamang siyang sinigawan.
"Bakit, pa? Ano bang ginawa ko sa'yo?" sigaw ko habang napapahagulhol na sa sobrang kirot.
"Hindi ko alam kung bakit bigla ka na lamang nagkaganyan pero kahit ang sakit-sakit na dito!" tinuro ko ang puso ko, "Kahit sobrang sakit! Hindi ko alam kung bakit ba nanlilimos pa din ako sa pagmamahal mo. Ayos naman tayo dati di ba, Pa? Pero bakit? Ano po bang nagawa ko? May kasalanan ba ako? Sabihin mo, pa? Mahal niyo naman po ako di ba?"Takot akong naghintay ng sagot at tinitigan niya ako ng masama.
"Hindi kita kailanman minahal, Zoe," malakas niyang sagot.
Nanginginig na ako, nangangatog na ang tuhod ko, naghalo na lahat ng emosyon ko, "Hindi yan totoo, Pa. Sabihin mong hindi iyan totoo. Sinasabi mo lang yan para lumayo ako!" hikbi ko.
Nanahimik siya sandali at humawak sa pader, hinang-hina siya pero pinipilit niya pa ding tumayo, awang-awa ako sa hitsura niya lalo na't duguan siya pero kahit ano namang pag-aalala ko pinagtutulakan niya pa rin ako.
"Hindi kita minahal, Zoe. Lahat ng pinaramdam ko sa'yo ay hindi totoo. Ginawa ko lang iyon para makuha ang loob ng nanay mo. Kaya pwede ba umalis ka na lang!" napangiwi siya at alam kong hirap na hirap na siya gusto ko siyang lapitan pero may kung anong pumipigil sa akin, hindi ko alam kung galit ba ito o ano?
"Pa..."
"Umalis ka na, Zoe. Parang-awa mo na pagod na ako sayo!" sigaw niya at bigla na lamang siyang natumba at mas lumala pa ang dugo na dumadaloy sa mukha niya kaya agad ko siyang nilapitan pero inalis niya ang kamay ko.
"Huwag mong hintaying kaladkadin pa kita palabas dito, Zoe. Hindi kita kilangan!" Tagos sa puso ang sinabi niya sa akin, napakatalim ng boses niya na halos kulang na lang ay sumabog na ang puso ko. Pero hindi ako susuko.
"Tama na po, pa. Huwag na po..."
"Umalis ka na!" halos lumabas na lahat ng ugat niya sa leeg at mukha ng isigaw niya iyon. Nanginginig ang boses niya sa galit. At sa puntong iyon, sumuko na ako, sa sobrang sakit ay lumabas na ako ng bahay, hindi ko na kinaya. Pero nang lumabas ako ay nakita kong nandoon pa rin ang sasakyan ni Mr. Herbert, bukas ang pinto ng sasakyan at nakatitig siya sa akin habang suot ang sumbrero niya. Ang natatakpan niyang mga mata ay tila nag-aalab sa galak. Napakademonyo niya.
Galit akong nilapitan siya.
"Anong ginawa mo sa papa ko?!" sabi ko habang pinupunasan ang mga luha ko.Tumitig siya sa mga mata ko ng seryoso sabay sabing, "You want to go home, I gave you what you wanted. But it doesn't mean that I'll forget what your father had signed. Kung hindi ikaw ang kapalit, alam mong buhay niya ang kabayaran sa lahat ng utang niya. Kaya mamili ka, marry my son or let your father die. At kung iniisip mong hindi ko iyon kayang gawin , nagkakamali ka."Ngayon naiintindihan ko na kung bakit bigla na lamang niya akong pinayagan umuwi. Dahil alam niyang hindi ko kayang hayaang may masamang mangyari sa tatay ko. Matalino siya, pero hindi ko hahayaang mangyari ang gusto niya"Mananagot ka sa batas sa ginawa mo..." napahinto ako ng bigla siyang nagsalita."Anong gagawin mo? Ang isumbong ako?" bigla siyang natawa, at biglang nanliit ang mga mata niya, napakatalim at nakakatakot, "I'm a billionaire, Zoe. Remember that, wala kang laban sa akin. You can't even afford a lawyer."Wala nang boses ang lumalabas sa bibig ko. Tama siya! Wala akong laban sa isang katulad niya. Nang makita ko ng bahay niya, alam kong makapangyarihan siya. Kaya naman wala akong magawa, labag man sa kalooban ko ay pumayag na ako na pakasalan ang anak niya para lamang sa kalayaan ng tatay ko.
"Pumapayag na ako. Papakasalan ko ang anak mo, pero ipangako mo sa akin na hindi mo na sasaktan muli ang amain ko at lulubayan mo na siya!" galit kong sinabi at ngumiti siya bigla."That's good, Zoe. Mabuti naman at natauhan ka na. Pumasok ka na cauae I had to talk with my son.""Hindi mo pa ako sinasagot?" Hindi ako papasok sa sasakyan hangga't hindi ko nasisiguronh magiging maayos ang tatay ko.
"Marunong akong tumupad sa usapan, Zoe. Wala kang dapat ipagbahala!" nakangiting sagot niya. Hindi ko alam kung tama ba ang naging desisyon ko, pero sa ngayon ito lang ang naiisip kong paraan. Sumakay na ako sa sasakyan at alam kong wala ng atrasan.
Napasulyap ako sandali sa bahay, nag-aalala ako sa kondisyon ni papa pero nandito na ako.
"Paalam, pa!"
Chapter Five Daxton's Perspective "Ano? Hindi ako papayag, papa. Hindi ko man lang siya kilala, " sagot ko sa tatay ko nang sabihin niya sa akin na ikakasal ako sa ayaw at sa gusto ko. "Kilala mo man o hindi, ikakasal kayo ngayong Lunes," seryosong sabi niya na siyang ikinagulat ko? Lunes? Tatlong araw mula ngayon? Hindi ko alam kung ano bang nakain ni papa para magdesisyon ng wala man lang akong nalalaman, hindi man lang niya ako tinanong bago niya ako ipakasal. "Enough, dad. Kahit pa pilitin mo ako, hindi ko papakasalan ang babaeng iyon. I didn't even know her name," sagot ko. "Then you have two days to get to know each other before your wedding." Ngumiti siya sa akin. "No, dad. Buo na ang desisyon ko, hindi ko papakasalan ang babaeng iyon!" sigaw ko. "Don't make me mad, Daxton," my father groaned. "Tama ang anak mo, Herbert. Hin
Chapter Six Zoe's Perspective Nakasakay ako ngayon sa isang napakagarang sasakyan, hindi ito ang sasakyang ginamit namin ni Mr. Herbert noong nakaraan- mas maliit ito ng kaunti pero mas mukha itong mamahalin. Napakalamig dito sa loob kahit na napakaaraw sa labas, iyon ay dahil sa air conditioner nito. Ganito nga ata kung mayaman ang isang tao, nagagawa nilang bumili ng ganitong klaseng sasakyan. Mga bagay na hanggang pangarap na lang naming mga mahihirap. "Nandito na tayo," sabi ni Mr Herbert sa akin at bigla namang bumaba ang drayber ng sasakyan at pinagbukasan niya ng pintuan si Mr. Herbert at sinunod naman niyang buksan ang katabi kong pintuan. "Salamat," pagyuko ko sa kanya at tumingin ako sa isang napakalaking restaurant. Isa ito sa mga nadadaanan ko lamang na kainan. Isa sa mga sikat na restaurant dito sa lugar namin. Hindi ko alam kung dapat ba akong mamangha o dapat ba akong matakot dahil sa ora
Chapter Seven Zoe's Perspective "Ma'am, ayos ka lang po ba?" tanong sa akin ng make-up artist na syang nag-aayos sa akin. Tinignan ko siya mula sa reflection niya sa salaming nasa harapan ko. Pinilit kong ngumiti sa kabila ng sakit ng nararamdaman ko. I broke up with Kurt bago pa man ako ikasal. At hindi ko matanggap na ang taong pinakamamahal ko ay kinamumuhian ako. Ramdam ko pa din lahat ng sakit. *Flash back* Nasa isang park ako naghihintay. Hindi sana ko magpupunta dito dahil dalawang oras na lang ay ikakasal na ako, pero buti na lang nagawa kong pakiusapan si sir Herbert na makipagkita ako kay Kurt bago ko tuluyang iwanan ang buhay ko bilang Zoe Reyes. Dahil magiging ganap na Zoe Shaw na ako maya-maya, at ibig sabihin nun ay ako at si Kurt ay wala na ring kinabukasan pa. Hinayaan naman ako ni sir Herbert pero syempre may bantay ako. Sumama sa akin ang isa sa mga maids nila at dalawang body guards. &nb
Chapter Eight Zoe's Perspective Pagkahakbang ko ng simbahan, lahat ng mga mata ay nakatuon sa akin. Napakaunti lamang ng bisita halos nabibilang lang sila. Siguro nasa mga 20 lamang ang bisita kasama na doon ang pamilya ni sir Herbert. Hindi ko alam kung bakit kakaunti lamang sila, marahil kaunti lamang ang may alam dahil isa lang naman itong biglaang kasalan. Pero kahit na kakaunti lamang ang nasa paligid ko pakiramdam ko, mga higit isang daang mga mata ang nakatitig sa akin. Huminga ako ng malalim at patuloy lamang sa paglapit sa altar. My groom is waiting there, wearing a beautiful white suit. Seryoso ang mga tingin niya sa akin at ako naman ay pilit na itinatago ang lungkot. Tulad ng sabi ni Mr. Herbert, huwag kong ipapahalata ang tunay kong nararamdaman, so I am currently faking a smile, napakahirap itago na nasasaktan ako. The wedding continued and it is time for us to say our vows. Humarap ako sa supladong
Chapter Nine Daxton's Perspective Standing in front of me is this girl, I am observing her as she is letting out her vow. And honestly, her words are coming from somewhere. Hindi ko alam kung parte ba ng pagpapanggap niya ang mga sinasabi niya ngayon. When did I become her best friend and later on his boyfriend? Hindi ko alam pero habang pinapakinggan ko ang mga sinasabi niya, imbes na mainis ay nalilito ako, tila pakiramdam ko ay may pinaghuhugatan siya. Her words sound substantial in my ear, like it really happened. She is saying every word with sincerity. 'Come on! Daxton, don't be lost in her facade. She is only acting! That's her nature!' Bumuntong-hininga ako at ramdam ko ang kumukulo kong dugo pero pilit kong kinakalma ang sarili ko. I just let her say what she wants to say at nang ako na ang sumunod na magsasalita. Hindi ko na mapigilan at sinabi ko lahat ng gusto kong sabihin. Ramdam ko ang kaba sa hitsura niya.
Chapter Ten Zoe's Perspective Nakatitig ako sa salamin habang pinagmamasdan ang mamahalin kong wedding dress... Dahan-dahan ko itong hinubad at nagpalamig muna ako sa umaagos na tubig sa shower room. Nakakarelaks ang lamig na dumadaloy sa katawan ko pakiramdam ko naaalis ang mga kinikimkim ko. 'Zoe, kaya mo 'to! Makakaalis ka rin, balang araw makakalaya ka rin!' bulong ko. Nang lumabas ako matapos kong nagtagal sa loob ng shower room ay agad namang tumingin sa akin si Daxton at napakasungit niya kung tumingin, parang kakainin niya ako ng buhay... Kulang na lang masuka siya sa tuwing nakikita niya ako. Kung alam niya lang mas nakakainis siyang tingnan. Nakakairita ang awra niya, lagi na lang seryoso. "Zoe, anak, halika maupo ka," biglang tawag sa akin ni sir Herbert. Pinagmasdan ko ang mukha niya. Isa pa siya, bigla na lamang naging iba ang trato niya sa akin matapos ang kasal, as if we are so c
Chapter Eleven... Daxton's PerspectiveNasa loob ng kwartong ito kaming dalawa ng babaeng ito. Hindi ako makapaniwala na dito siya matutulog sa kwarto ko. Akala ko sa bakanteng kwarto siya pero pinilit ni dad na dito siya matulog kasama ko. 'This is torture!' I hissed.I am glaring to her... nkaatayo siya sa tapat ng pintuan pintuan, nakayuko siya at nahihiya pa kunwari. Hindi ba't plano niya ito? Marahan akong lumapit sa kanya at agad naman siyang napatingin sa akin. Nang nasa mismong harapan niya na ako ay napansin kong umatras siya ng kaunti kaya naman lumapit pa ako lalo at humakbang ulit siya paatras hanggang sa dumikit na ang likod niya sa may pintuan.Pinagmasdan ko ang mukha niya at pinagpapawisan siya... Nagtaas ako ng kilay at bigla kong tinaas ang dalawa kong kamay at dinikit ko sa pintuan, sa magakabilang gilid ng balikat niya, at napansin kong bigla niyang itinaas ang mga kamay niya at tinakpan ang dibdib niya. At ramdam
Chapter TwelveZoe's Perspective Para akong nabunutan ng tinik ng umalis si Daxton. Pero sa totoo lang nakakahiya ang naging reaksyon ko ng lapitan niya ako. Sino bang hindi magiging masama ang isip kung ganun ikulong niya ako sa magkabilang kamay niya. Naupo ako sa kama at pinagmasdan ang silid, napakalawak niya, parang tatlong kwarto ata ang lawak nito, at napakaganda ng mga drawer, sliding pa ang iba. Kulay puti lahat ng malalaki niyang drawer, halos black and white ang datingan. Super manly ng style, wala siyang masyadong decoration but it's all perfect. Nabored ako kaya naman tumayo ako at binuksan ang isa niyang drawer, namangha naman ako sa pagkakaayos ng mga damit niya. Naka-hung lahat ng jackets niya at infairness magakakahiwalay bawat kulay, napaka-spacious ng drawer niya kaya kahit napakadami niyang damit ay hindi naging sagabal iyon dahil malawak naman ito. Pagkabukas ko sa ibabang bahagi ng drawer ay agad kong sinara iyon ng makita ko