Chapter Five
Daxton's Perspective
"Ano? Hindi ako papayag, papa. Hindi ko man lang siya kilala, " sagot ko sa tatay ko nang sabihin niya sa akin na ikakasal ako sa ayaw at sa gusto ko.
"Kilala mo man o hindi, ikakasal kayo ngayong Lunes," seryosong sabi niya na siyang ikinagulat ko? Lunes? Tatlong araw mula ngayon? Hindi ko alam kung ano bang nakain ni papa para magdesisyon ng wala man lang akong nalalaman, hindi man lang niya ako tinanong bago niya ako ipakasal.
"Enough, dad. Kahit pa pilitin mo ako, hindi ko papakasalan ang babaeng iyon. I didn't even know her name," sagot ko.
"Then you have two days to get to know each other before your wedding." Ngumiti siya sa akin.
"No, dad. Buo na ang desisyon ko, hindi ko papakasalan ang babaeng iyon!" sigaw ko.
"Don't make me mad, Daxton," my father groaned.
"Tama ang anak mo, Herbert. Hindi rin ako makakapayag na ipakasal mo siya sa isnag hampas lupa lang," biglang singit ng nanay ko. Bigla na lamang siyang dumating at alam kong alam niya na ang nangyayari.
"See?" I whispere to my dad as I turned to glance at my mother... "Mom, please, help me," I pleaded."Shut up, Diana. I didn't ask for your opinion. Don't dare yo interfere with my plans. Huwag mong subakan na pigilan ako. Alam mong hindi ko gustong pinapakialaman ako sa mga desisyon ko," he glared to my mom. Si mama naman tila napatahimik. Well, wala siyang laban kay papa, she is always like that. Magsasalita sa umpisa pero sa huli tiklop din ng bibig. Pero ako, hindi ako papayag. I will never marry that stranger.
"I made my decision, dad. Kahit pa saktan mo ako, I will never accept her as my wife!"
Tinalikuran ko si papa at nang akmang hahakbang ako ay natigilan ako sa sinabi niya."Then pack your things, Daxton. Kung hindi ka susunod sa mga utos ko, at hindi mo papakasalan si Zoe, I had no choice but to cut all the strings attached between us. You have to get out of this mansion for good, and you will never enherit anything from my wealth. You know me, Daxton. Everything I just said right now, I meant it!"
Napalingon akong muli sa papa kong seryosong nakatingin sa akin. Ang mga mata niya ay walang bahid ng pagdadalawang-isip. I know my dad very well, nakasama ko siya ng ilang taon at alam ko kung seryoso siya sa sinasabi niya o hindi. At sa pagkkataong ito alam kung kaya niya iyong gawin sa akin. I couldn't believe him. Hindi ko gusto pero hindi ko rin kayang mawala sa bahay na ito. I couldn't live without wealth and power. Nakasanayan ko na ang buhay kong ito and hindi ko kayang maging palaboy na lang bigla. I am gritting my teeth real hard. Hindi ako makapag-isip, masyadong matalino si papa, alam niya ang mga kahinaan ko, and he will used that para lang makuha ng gusto niya. I don't know what's his deal, he never gets interested with my love life before, he used to be a father na hahayaan akong mahalin ang taong gusto ko, hindi naman siya ganito dati.
"Herbert? How could you do that in your own son? Our son!" galit na sabi ng mama ko pero kahit anong sabihin niya ay hindi umuubra kay papa. My father is a man of his word. Kapag sinabi niya, gagawin niya.
"Now, Daxton. Bago ko tawagin ang abugado ko at alisin ang pangalan mo sa lahat ng mamanahin mo sana, magdesisyon ka na ngayon din. Hindi kita pipilitin, but you have to choose!"
"That's unfair, dad! Hindi..."
"I'm waiting for your desisyon!" he cut me off.
Napakagat ako sa labi ko at bumilog ang mga kamao ko. Sa puntong 'to wala akong magawa kundi ang pumayag. I hated that woman, hindi ko alam if nong plano nila ni Dad, but I'll make sure na hindi niya iyon makukuha.
"Fine! You won, Dad," I groaned in pain. This is why I didn't want to trust anyone anymore, kahit pamilya ko man, all people are selfish.
"Very well, Daxton. Mabuti naman at hindi mo na ako pinahirapan pa. You'll meet your future wife, tomorrow. She's currently in the vacation mansion, ipapasundo ko siya kayax bukas. Kaya siguraduhin mong wala kang gagawin na hindi ko gusto," sabi niya at umalis na siya.
"Son, why did you agree? Maawa ka naman sa akin, hindi ko kayang magkaroon ng isang manugang na mahirap lamang,"malungkot nasabi ni mama habng papalapit sa akin nang nakaalis na si papa.
I don't really care about that woman's status, pero hindi ibig sabihin tatanggapin ko siya.
"I had no choice, ma'am. Wala akong magagawa, did you know that girl?" tanong ko.
"No! I have no idea where that woman came from. Ang alam ko lang ay isa siyang hampas lupa! I checked her background nang malaman ko ang plinaplano ng tatay mo, and there I found out na isa siyang waitress. Hindi ko alam kung ano bang meron sa babaeng iyon at bakit bigla na lang magdesisyon ang tatay mong ipakasal ka sa kanya. Do you think, she threatened your father?" nagtatakang sabi ni mama. Hindi siya mapakali, ganun din ako.
Napaisip ako, sa sinabi niya, kung binantaan niya ba si papa. Pero she's just a poor woman like my mother said. Ano naman sana ang laban niya kay dad? Napakasakit ng ulo ko sa kakaisip, hindi ko kinakaya ang mga pabigla-biglang plano ni Dad. Kaya naman sinubukan kong kausapin ang mga bodyguards ni dad pero hindi sila nagsasalita, they rather die than to defy my father. Masyado silang tapat kay papa, at wala akong magagawa doon. My father helped them a lot, halos lahat ng tulong ay binibigay ni papa sa kanila kaya naman ganun na lang ang katapatan nila sa kanya. Kaya kahit pa anak ako ni dad,kapag sinabi ni dad na huwag nila akong kausapin ay gagawin nila.Wala naman akong maaasahan kay mama dahil mas takot pa siya kay papa kesa sa nga bodyguards na mga ito. Well, that's because lahat ng kayamanan namin ay galing lahat kay papa. My mother was my father's secretary lang noon, isa lamang siyang tauhan but fortunately na inlove si dad sa kanya at ako ang naging bunga ng pagmamahalan nila.Chapter Six Zoe's Perspective Nakasakay ako ngayon sa isang napakagarang sasakyan, hindi ito ang sasakyang ginamit namin ni Mr. Herbert noong nakaraan- mas maliit ito ng kaunti pero mas mukha itong mamahalin. Napakalamig dito sa loob kahit na napakaaraw sa labas, iyon ay dahil sa air conditioner nito. Ganito nga ata kung mayaman ang isang tao, nagagawa nilang bumili ng ganitong klaseng sasakyan. Mga bagay na hanggang pangarap na lang naming mga mahihirap. "Nandito na tayo," sabi ni Mr Herbert sa akin at bigla namang bumaba ang drayber ng sasakyan at pinagbukasan niya ng pintuan si Mr. Herbert at sinunod naman niyang buksan ang katabi kong pintuan. "Salamat," pagyuko ko sa kanya at tumingin ako sa isang napakalaking restaurant. Isa ito sa mga nadadaanan ko lamang na kainan. Isa sa mga sikat na restaurant dito sa lugar namin. Hindi ko alam kung dapat ba akong mamangha o dapat ba akong matakot dahil sa ora
Chapter Seven Zoe's Perspective "Ma'am, ayos ka lang po ba?" tanong sa akin ng make-up artist na syang nag-aayos sa akin. Tinignan ko siya mula sa reflection niya sa salaming nasa harapan ko. Pinilit kong ngumiti sa kabila ng sakit ng nararamdaman ko. I broke up with Kurt bago pa man ako ikasal. At hindi ko matanggap na ang taong pinakamamahal ko ay kinamumuhian ako. Ramdam ko pa din lahat ng sakit. *Flash back* Nasa isang park ako naghihintay. Hindi sana ko magpupunta dito dahil dalawang oras na lang ay ikakasal na ako, pero buti na lang nagawa kong pakiusapan si sir Herbert na makipagkita ako kay Kurt bago ko tuluyang iwanan ang buhay ko bilang Zoe Reyes. Dahil magiging ganap na Zoe Shaw na ako maya-maya, at ibig sabihin nun ay ako at si Kurt ay wala na ring kinabukasan pa. Hinayaan naman ako ni sir Herbert pero syempre may bantay ako. Sumama sa akin ang isa sa mga maids nila at dalawang body guards. &nb
Chapter Eight Zoe's Perspective Pagkahakbang ko ng simbahan, lahat ng mga mata ay nakatuon sa akin. Napakaunti lamang ng bisita halos nabibilang lang sila. Siguro nasa mga 20 lamang ang bisita kasama na doon ang pamilya ni sir Herbert. Hindi ko alam kung bakit kakaunti lamang sila, marahil kaunti lamang ang may alam dahil isa lang naman itong biglaang kasalan. Pero kahit na kakaunti lamang ang nasa paligid ko pakiramdam ko, mga higit isang daang mga mata ang nakatitig sa akin. Huminga ako ng malalim at patuloy lamang sa paglapit sa altar. My groom is waiting there, wearing a beautiful white suit. Seryoso ang mga tingin niya sa akin at ako naman ay pilit na itinatago ang lungkot. Tulad ng sabi ni Mr. Herbert, huwag kong ipapahalata ang tunay kong nararamdaman, so I am currently faking a smile, napakahirap itago na nasasaktan ako. The wedding continued and it is time for us to say our vows. Humarap ako sa supladong
Chapter Nine Daxton's Perspective Standing in front of me is this girl, I am observing her as she is letting out her vow. And honestly, her words are coming from somewhere. Hindi ko alam kung parte ba ng pagpapanggap niya ang mga sinasabi niya ngayon. When did I become her best friend and later on his boyfriend? Hindi ko alam pero habang pinapakinggan ko ang mga sinasabi niya, imbes na mainis ay nalilito ako, tila pakiramdam ko ay may pinaghuhugatan siya. Her words sound substantial in my ear, like it really happened. She is saying every word with sincerity. 'Come on! Daxton, don't be lost in her facade. She is only acting! That's her nature!' Bumuntong-hininga ako at ramdam ko ang kumukulo kong dugo pero pilit kong kinakalma ang sarili ko. I just let her say what she wants to say at nang ako na ang sumunod na magsasalita. Hindi ko na mapigilan at sinabi ko lahat ng gusto kong sabihin. Ramdam ko ang kaba sa hitsura niya.
Chapter Ten Zoe's Perspective Nakatitig ako sa salamin habang pinagmamasdan ang mamahalin kong wedding dress... Dahan-dahan ko itong hinubad at nagpalamig muna ako sa umaagos na tubig sa shower room. Nakakarelaks ang lamig na dumadaloy sa katawan ko pakiramdam ko naaalis ang mga kinikimkim ko. 'Zoe, kaya mo 'to! Makakaalis ka rin, balang araw makakalaya ka rin!' bulong ko. Nang lumabas ako matapos kong nagtagal sa loob ng shower room ay agad namang tumingin sa akin si Daxton at napakasungit niya kung tumingin, parang kakainin niya ako ng buhay... Kulang na lang masuka siya sa tuwing nakikita niya ako. Kung alam niya lang mas nakakainis siyang tingnan. Nakakairita ang awra niya, lagi na lang seryoso. "Zoe, anak, halika maupo ka," biglang tawag sa akin ni sir Herbert. Pinagmasdan ko ang mukha niya. Isa pa siya, bigla na lamang naging iba ang trato niya sa akin matapos ang kasal, as if we are so c
Chapter Eleven... Daxton's PerspectiveNasa loob ng kwartong ito kaming dalawa ng babaeng ito. Hindi ako makapaniwala na dito siya matutulog sa kwarto ko. Akala ko sa bakanteng kwarto siya pero pinilit ni dad na dito siya matulog kasama ko. 'This is torture!' I hissed.I am glaring to her... nkaatayo siya sa tapat ng pintuan pintuan, nakayuko siya at nahihiya pa kunwari. Hindi ba't plano niya ito? Marahan akong lumapit sa kanya at agad naman siyang napatingin sa akin. Nang nasa mismong harapan niya na ako ay napansin kong umatras siya ng kaunti kaya naman lumapit pa ako lalo at humakbang ulit siya paatras hanggang sa dumikit na ang likod niya sa may pintuan.Pinagmasdan ko ang mukha niya at pinagpapawisan siya... Nagtaas ako ng kilay at bigla kong tinaas ang dalawa kong kamay at dinikit ko sa pintuan, sa magakabilang gilid ng balikat niya, at napansin kong bigla niyang itinaas ang mga kamay niya at tinakpan ang dibdib niya. At ramdam
Chapter TwelveZoe's Perspective Para akong nabunutan ng tinik ng umalis si Daxton. Pero sa totoo lang nakakahiya ang naging reaksyon ko ng lapitan niya ako. Sino bang hindi magiging masama ang isip kung ganun ikulong niya ako sa magkabilang kamay niya. Naupo ako sa kama at pinagmasdan ang silid, napakalawak niya, parang tatlong kwarto ata ang lawak nito, at napakaganda ng mga drawer, sliding pa ang iba. Kulay puti lahat ng malalaki niyang drawer, halos black and white ang datingan. Super manly ng style, wala siyang masyadong decoration but it's all perfect. Nabored ako kaya naman tumayo ako at binuksan ang isa niyang drawer, namangha naman ako sa pagkakaayos ng mga damit niya. Naka-hung lahat ng jackets niya at infairness magakakahiwalay bawat kulay, napaka-spacious ng drawer niya kaya kahit napakadami niyang damit ay hindi naging sagabal iyon dahil malawak naman ito. Pagkabukas ko sa ibabang bahagi ng drawer ay agad kong sinara iyon ng makita ko
Chapter Thirteen Daxton's Perspective I was covering her mouth, she was laying while I was on top of her and I just realized that I scared her the moment I saw her tears. I snapper my head, nagulat lang naman ako dahil sumigaw siya at hindi ko gustong isipin ng buong tao sa bahay na ito na may ginagawa akong masama sa kanya. Nakaramdam ako ng awa and the guilt is devouring me. Binitawan ko siya at hindi siya sumigaw, at sa tingin ko dahil mas nangingibabaw ang takot niya ngayon at hindi niya magawang sumigaw, I know that feeling cause when I was six, I saw a ghost, not sure if it's real but I tried to scream but there was no voice coming out of my lungs. "I'm so..." I stopped when I felt her hands landed on my face. Bigla siyang tumayo at napakasama ng tingin niya sa akin.