Chapter 4: Cheque

"I didn't expect you still be that tight after all, Klara?" Napapikit ako. I know, he's starting to insult me again. "You're still delicious like before, your pussy was still firm and tight like there's no other man who wrecked it.”

Kasi wala naman talagang ibang nakaangkin. Ikaw lang. Gusto ko sanang sabihin, pero ayaw ilabas ng bibig ko.

"Thanks for the compliment, if it’s a compliment," sabi ko na lang habang nakapikit ang mga mata at pilit nagbingi-bingihan sa mga sinasabi niya.

"What is your main secret to still maintain it? O sadyang mas malaki lang talaga ako kesa sa mga naging lalaki at mga naging customer mo?"

Mariin akong humawak sa dulo ng kumot at mariing bumuntong hininga.

"Cat got your tongue now, Klara? Speak, lady! Tell me, how much do you need now? Para mabayaran na kita."

Pigil ang luhang bumangon ako. "Enough for your shit insults, Logan." Tinaliman ko ito ng tingin saka ko pinulot ang mga saplot ko sa kung saan-saan nakasabog. "Damn that shit mouth of yours! Will you please stop insulting me? Hindi ka pa ba tapos?" Nang walang makuhang sagot ay saka ako nagmamadaling pumasok ng banyo para ilayo sa kanya ang puso ko na patuloy niyang sinusugatan sa napakamatatalim niyang panghuhusga sa aking pagkatao.

Damn! Wala siyang karapatang insultuhin ako ng sobra! Wala siyang alam! Damn you Logan for hurting me emotionally! Damn you! I hate you for this! I want to hate you.

Napapasabunot ako sa sarili kong buhok sa sobrang sakit ng mga pinapadama niya sa akin ngayon. I want to keep being calm, dahil baka manikip ang dibdib ko. But God, I can't be okay.

Unti-unti akong nanghihina at napapadausdos sa malamig na tiles ng banyo.

God! Ayokong damdamin ‘yong sakit na paulit-ulit niyang sinasabi. Please, get rid of this feeling. Ayoko ng ganito. Ayoko nang umiyak. Please, ayoko nang umiyak! Tama na ang lahat na sakit na naranasan ko. Ayoko na! Ayoko na lumuha pa at masaktan ng ganito.

Ngunit hindi nagpapaawat ang kaninang luha na pinakapinigil-pigilan kong tumulo. Ngayon lang ito bumuhos ng tuloy-tuloy, gusto ko mang ampatin ngunit hindi ko mapigilan ang mata ko. Dahil masakit na masakit na ang dibdib ko. All I want is to shout my pain and doubts. Gusto kong isigaw lahat at itanong sa mundo kung bakit ako pa ang tinamaan ng ganito kadaming suliranin sa buhay.

Inubos ko muna ang lahat ng luha na tumutulo sa aking mga mata. Ayoko munang lumabas, ayokong makita niya ang namumula at namumugto kong mga mata.

Kahit pagod at makirot ang buo kong katawan ay pinilit ko pa ring magbihis ng damit ko. Still, my tears keeps falling like a flowing water in the river. Awang-awa ako sa sarili ko. I didn't expect this day to come na magkikita kami at ganito agad ang mangyayari sa akin.

Humarap ako sa salamin nang matapos akong magbihis. Namumugto ang mga mata ko at putlang putla ang mukha ko. Tulad ng buhay ko noon at ngayon ay wala iyong kaayusan.

Stop crying, Klara. Huwag mong iyakan ang mga sinasabi niya. Gumaganti lang siya sa pang-iiwan mo noon. Hindi lang niya matanggap na iniwan mo s'ya. Sabi ko sa sarili ko sa harap ng malaking salamin. Kasalanan ko rin dahil nang-iwan ako ng walang paalam.

I wash my face and dries using a white towel at nang mahimasmasan na ako sa nararamdamang pag-iyak.

Pagkatapos kong maghilamos ay agad kong kinuha isa-isa ang make-up na kakailanganin ko para matabunan ang pamumutla ng mukha at ang mugtong mga mata ko.

I’m doing my make up which is my expertise to cover my broken self.

He shouldn't see me when I'm too broken. Never!

Sinipat ko ng ilang ulit ang mukha ko sa harap ng salamin. When I’m sure that I am already okay, ngumiti na ako ng pilit. I’m exposing my fake self to the mirror.

Si Logan lang 'yon Klara.

Walang dahilan para umiyak ako sa kanyang harapan ngayon. Baka isipin lang niyang nagpapaawa ako sa kanya.

One last smile as I glimpse myself in front of the mirror, then I finally go out the bathroom and prepare myself to face him.

My heart skips and pounds so much when our eyes meet as I open the door. Nakabukas na ang buong ilaw ng hotel room, habang nakaupo naman ito sa dulo ng kama at nakapagbihis na rin na tulad ko. Diretso ang tingin niya sa aking kabuuan.

Agad akong nag-iwas ng tingin sa kanya nang matiim niyang tinititigan ang mga mata ko. Walang salitang naglakad ako, alam ko nakasunod pa rin ang mga mata niya sa akin. Tahimik kong isinuot ang sapatos ko. Tatalikod na sana ako ng magsalita siya.

"You forgot your cheque."

I swallow and I plaster a sarcastic smile then I move to face him. "You keep the money, Mr. Falcon. Dahil gift ko talaga sa 'yo ang nangyari sa atin sa gabing ito. It's a free service by the way."

Nakita ko ang pagdilim ng anyo nito nang tumayo ito at saka lumapit sa akin. Unti-unti akong nag-iwas ng tingin sa kanya.

"Why not accept this money? Kulang ba?" Napalunok ako ng nasa harapan ko na ito ngayon. "Sabihin mo lang, dadagdagan ko pa. Now, name your price, wala akong pakialam sa pera, mabayaran lang kita!"

Taas noo ko itong tinitigan ng mata sa mata. "I don't need your money." Saka nagbaba ulit ng tingin dahil sa nangingislap na naman ang mga mata ko at ayaw kong matitigan niya ang namumugto ko pa rin na mga mata.

"You’re going accept this or I will let you taste the beast me. Huwag mong subukan ang galit ko Klara! Hindi ko kailangang malibre sa kaligayahan. Lalong-lalo na kung sa'yo o sa katawan mo nanggaling."

Umiling-iling ako at napapakurap para pigilan ko ang luhang susungaw na talaga sa aking mga mata. "Y-You did it already Logan." Ngumiti ako ng pilit sa kanya, at maagap kong pinahid ang munting butil na luha na sumungaw sa gilid ng aking mata. "H-Hindi pa ba sapat ‘yong halos pambababoy mo sa ‘kin para lang matikman ko ang poot mo? It hurts you know. You already let taste the beast you and I really feel it physically and emotionally. Sana, sapat na ‘yon para maibsan ko ‘yong galit mo sa akin. I hope were even now," sabi ko saka ito tinalikuran.

"Marunong ka pa rin palang masaktan, after what you did to me, bitch?"

Napahinto ako sa pagpihit ng seradura ng pinto. Nakuyom ko ang kamao ko at humarap sa kanya.

"O...Of course, marunong akong masaktan kahit siguro tarakan ako ng napakaraming anaesthesia sa buong katawan ko, mararamdaman ko pa rin ang sakit. Tao lang naman kasi ako, Logan. But you don't have to worry about my feeling's anyway. Kasi kakayanin ko naman lahat. You know me as a brave woman. Kaya kong maging manhid palagi, to scape this bullshit and unfair life and reality. Kasi, matatag akong tao, kahit anong sakit at pananakit ay kakayanin ko. Alam mo 'yan. Kilala mo ako." Then I raised my eyebrows while smirking. "So, I gotta go now? Hope you enjoy the night… the sex with me."

"Who told you I enjoy doing it with you?" Lumapit ito sa akin at sinukol ako sa saradong pinto. Hindi ako nagpakita ng kahinaan sa harapan niya. "Before, I enjoy doing it with you. But now," insulto itong umiling at tinitigan ako mula ulo hanggang paa, "…you only have your body and face, but deep down there in your core, sirang sira ka na. Don't ever assume that I enjoy being inside you kung napakarami na naming pumasok sa'yo!"

Sa galit ko ay hindi ko na napigilan ang kamay ko na sampalin siya ng ubod ng lakas.

"I said stop insulting me!"

Nanliliit ang mga mata nitong tumitig sa akin. Sobrang nagdilim din ang mukha niya. "Why? Masakit bang marinig ang katotohanan? Na isa kang babaeng bayaran! Huh, Klara?" He pins me on the door, nakipagtitigan pa rin ako sa kanya at hindi ako nagpakita ng pagkasindak. Pero ang totoo, nanginginig na ang buong kalamnan ko sa dilim at galit na pinapakita nito.

Bumaba lang ang mukha ko ng hindi ko na siya kayang titigan pa. "Are you done being angry with me? Dahil gusto ko na sanang umuwi. G-Gusto ko na magpahinga." I say calmly habang napahawak ako sa tiyan ko na bahagyang kumikirot.

"You, look at me, bitch!" mariin nitong inangat ang mukha ko. "Bakit nagpakita ka pa sa akin pagkatapos ng apat na taon? Damn Klara! Pagkatapos ng ginawa mo sa akin noon, may mukha ka pang ihaharap sa akin ngayon?"

Lumunok ako nang mariin. "H..Hindi sinasadya ang pagkikita nating ito, k-kung alam ko lang na ikaw ‘yong taong pinakisuyo sa akin ng boss ko, s-sana umayaw na lang ako, kesa ganito ang mangyayari sa akin. Makakaiwas pa sana ako sa pang-iinsulto mo sa buo kong pagkatao. M-Mas gugustuhin ko pang iwasan ka at kalimutan ka." Napapalunok ako ng sunod-sunod. "I-I swear. Tulad mo, a-ayoko na rin makita kang muli, L-Logan."

Lie! Lie! Lies! Damn it! That's only a lie. I'm really a liar! Damn! Kasi ang totoo, wala akong ibang hinangad simula noon pa kung ‘di ang humingi sa kanya ng kapatawaran. Na sana patawarin na niya ako. Na magmamakaawa ako at luluhod sa kanya para lang ibalik namin ang dating pagmamahalan naming dalawa. Ang dating kami. Ang dating walang hanggang saya naming dalawa.

"Get this cheque and leave!" sabi nito sa sobrang diin at galit na tono sabay bitiw sa mukha ko. "Leave, Klara! Leave me alone! Get out of my sight!" Nagulat pa ako ng sapilitan niyang ilagay sa kamay ko ang cheque niya, at napasinghap ako sa lakas ng kanyang pagkakasigaw na umalis na ako.

Wala sa loob na inangat ko ang cheque at tinignan ang halaga niyon. "I-Isang milyon sa isang gabi? Hmm, this is so big for my s-service fee. Napakagalante mo pa rin talaga pagdating sa akin ‘no? Kaya mo talagang bilhin ang buong p-pagkatao ko. Well… t-thank you for this, Logan." Medyo pumipiyok na ang boses ko sa mga oras na iyon. "B-But I can't accept this. I'm sorry, huwag mo sana akong pilitin. I really can't accept your money... I can't accept this Logan... I-I can't accept your wealth. S-Sa'yo na lang 'to dahil h-hindi ko naman kailangan ng pera." Hindi ko inaasahang naisahang lukot ko ang cheque sa isang kamay ko at nilaglag iyon ng kusa sa lapag.

Before I turn myself, isang butil ng luha ko ang hindi ko mapigilang sumungaw sa gilid ng mata ko. I knowthat he sees my tears falling, pero agad ko iyong pinahid at nagmamadali na akong lumabas ng hotel na 'yon before I get weak and helpless.

Damn. I hate you. Sana hindi na lang kita nakilala. Hindi ko pa sana ito maramdaman ngayon. I hate you, I hate you so much. Bakit ikaw pa Logan. Bakit ikaw pa ang minahal ng puso kong ito. Bakit ikaw pa.

Sa sasakyan ko binuhos ang lahat ng sakit na nadarama ko. Iniyak ko ang lahat-lahat na sakit at hadpi na nararamdaman ko.

Nang kaya ko nang mag-drive ay agad kong pinaharurot ang kotse ko pauwi sa bahay. Wala akong pakialam kung over speeding ako, mas gugustuhin ko na ngang maaksidente na lang at mamamatay agad.

"My God, Klara! Saan ka ba nagpunta? Bakit hindi ka man lang sumasagot sa tawag ko? Anong oras na, nag-alala ako sa'yong babae-"

Hindi nito natapos ang sasabihin dahil agad akong yumakap at humagulhol sa kanyang balikat.

"B-Brii..." I burst into tears. Ramdam ko ang pagkabigla niya. "Ang sakit. Sobrang masakit pa rin talaga. I want to die now, Brianna. I want to die now..." Patuloy ko sa pag-iyak at paghagulhol sa kanyang balikat. "I don't want to live anymore... Sana namatay na lang pala ako. Para wala na lang akong maramdamang masakit dito sa puso ko."