EP 8 : ของเล่นแก้...

ตอนที่ 8 : ของเล่นแก้ เงี่ย-(น)

กลับมาปัจจุบัน

มือเรียวเล็กกำหมัดแน่นเมื่อนึกถึงค่ำคืนที่แสนเจ็บปวด กลิ่นคาวเลือดที่ลอยเข้ามาเตะจมูกในคืนนั้นยังชัดเจนเสมอ คราบน้ำตาที่ไหลอกมาอาบสองข้างแก้มในคืนที่สุดแสนทรมานยังจำได้ดี เขาไม่จบแค่ครั้งเดียวแต่เขาทารุณร่างกายเธอยันเช้าจนร่างกายเธอบอบช้ำขั้นสุด แต่เขาคือคนที่รักษาคำพูดได้ดี เงินหนึ่งแสนบาทถูกโอนเข้าบัญชีทันทีหลังจากเขาเดินออกจากห้องนี้ และตั้งแต่นั้นมาเวลาเขาต้องการเธอ เธอจะมาโรงแรมนี้ 

สร้างบทรักยั่วสวาทให้เขาพอใจเพื่อต้องการเงิน หลังจากครั้งนั้นแม่ของเธอได้โทรมาหาหลายครั้งจนเงินแสนนั้นหมด และเป็นจังหวะเดียวกันที่เขาต้องการนอนกับเธออีก ถึงแม้เงินจะไม่ได้มากเหมือนครั้งแรกแต่เธอได้เงินมากพอที่จะโอนให้ทางบ้าน ในเพียงระยะเวลาสองเดือนเธอได้เรียนรู้คำว่า ‘ขายตัว’ แบบแจ่มแจ้ง 

ชีวิตเธอเปลี่ยนไปหลังจากเรามีอะไรกันครั้งที่สอง เขายื่นข้อเสนอจะซื้อคอนโดให้อยู่และส่งเสียค่าเทอม แต่ต้องแลกมาด้วยการที่เธอคอยปรนนิบัติเขา ซึ่งไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากจำยอม และสิ่งต่างๆได้พลิกผันจนเธอกลายเป็นเด็กเลี้ยงเสี่ยไปแล้ว ถึงเขาจะไม่ดูเหมือนเสี่ยทั่วไปแต่สิ่งที่เขาทำกับเธอก็ไม่ต่างผู้หญิงในความลับ ไม่รู้ว่าเขามีผู้หญิงข้างกายคนอื่นหรือเปล่า แต่เธอไม่มีที่พึ่งอื่นทำให้เธอปิดหูปิดตาทำแบบนี้เพื่อแลกเงิน

ทางด้านโรมัน

บ่อนคาสิโน่

ชายหนุ่มร่างสูงเดินเข้ามาในบ่อนคาสิโน่ขนาดใหญ่ สายตาคมกริบปรายตามองผู้คนจำนวนมากที่กำลังเสี่ยงโชค มีทั้งยิ้มหน้าระรื่นและทำหน้าเศร้าเหมือนกำลังจะตาย พอเดินลึกเข้ามาเป็นโซนออนไลน์ที่มีพนักงานกำลังนั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ เป็นแอดมินคอยตอบแชทลูกค้าและเติมเครดิตให้ ส่วนอีกฝั่งเป็นกลุ่มพนักงานที่คอยใช้กลโกงเพื่อให้คนทางออนไลน์พ่ายแพ้ การเปิดบ่อนคาสิโน่ทั้งออนไลน์และออฟไลน์จะขาดทุนได้ยังไงกัน ทุกคนต้องการผลกำไรกันทั้งนั้น มีแต่พวกหน้าโง่ที่ยังหวังเล่นเอารวย สุดท้ายหมดตัวเพราะความโลภของตัวเอง

เขาไม่ได้บังคับใครมาเล่น ผู้คนล้วนเข้ามาในวงจรพวกนี้เอง 

“ความโลภบังตาจนกลายเป็นคนโง่” ริมฝีปากหนายกยิ้มมุมปากก่อนจะเดินไปยังโซนทำงานของตนเอง 

แกร่ก

มือหนาเปิดประตูห้องทำงานออกแต่ต้องหยุดชะงักเมื่อเจอเพื่อนคนสนิทนั่งยิ้มเจ้าเล่ห์อยู่ที่โซฟากลางห้อง

“หน้าตาสดใสเหมือนได้ปลดปล่อย” เจโฮปทักทายเพื่อนคนสนิทพร้อมกับระบายยิ้มเจ้าเล่ห์ มีเหรอที่พวกเขาจะไม่รู้ว่าใครไปทำอะไรที่ไหนอย่างไร รู้แม้กระทั่งเด็กที่เพื่อนคนสนิทยังไม่เบื่อ 

“ถ้านับรวมครั้งนี้คงสี่ครั้งแล้ว สงสัยจะไม่ใช่พริกหวาน แต่น่าจะเป็นพริกขี้หนู” ไทเลอร์พูดเยาะเย้ย รู้สึกสนุกที่ได้แกล้งเพื่อน 

“หยุดพล่ามและทำงานของมึงไปซะ เด็กคนนั้นก็แค่ของเล่นแก้เงี่ นเท่านั้น” โรมันปรายตามองเพื่อนสนิทสองคนและเดินไปที่โต๊ะทำงานของตัวเอง

ห้องทำงานของพวกเขารวมอยู่ในห้องนี้ แค่แยกโต๊ะกันทำงาน ไม่ได้มีห้องส่วนตัว เพราะเวลาพูดคุยกันจะสะดวกมากกว่า และธุรกิจคาสิโนนี้พวกเขารวมเงินกันสร้างขึ้นทำให้ทุกคนมีส่วนในการบริหารงานเหมือนกัน แค่แบ่งสัดส่วนกันอย่างชัดเจน 

“แต่เท่าที่กูรู้จักมึงมาจนกลายเป็นเพื่อนที่มองตาก็รู้ใจ มึงไม่เคยเอาใครซ้ำเกินสอง แต่นี่สี่เข้าไปแล้วนะ” เจโฮปยังไม่หยุดเสียดสีเพื่อนสนิท

“หึ เล่นๆพวกกูไม่ว่า แต่ถ้าจริงจังมึงคงรู้ว่านั่นคือจุดอ่อนของมึง หมานะกูบอกเลย” 

“.....” ใบหน้าคมคายของโรมันละสายตาจากเอกสารตรงหน้าและมองหน้าเพื่อนสนิททั้งสองคนที่ยังไม่หยุดพูดแถมยังยิ้มระรื่น

“ปลายกระบอกปืนจะเปลี่ยนทิศทางทันที จากที่จะจ่อมึงแต่เปลี่ยนทิศไปทางผู้หญิงข้างกายของมึงเอง”

“ถ้ายังไม่หยุดพล่ามกูจะไปทำงานที่อื่น และกูขอพูดไว้ตรงนี้เลยว่าเด็กคนนั้นไม่มีผลต่อความรู้สึกกูเลยสักนิด ต่อให้เธอโดนปลายกระบอกปืนเพล่งเล็งหรือโดนยิงต่อหน้ากู กูไม่มีความรู้สึกเสียดาย เพราะเด็กคนนั้นไม่มีผลอะไรกับกูทั้งนั้น” โรมันมองหน้าเจโฮปและปรายตามองไทเลอร์ที่นั่งส่ายหัวเล็กน้อยพร้อมกับระบายยิ้ม

สิ่งที่เขาพูดนั่นคือเรื่องจริง เธอไม่มีความสำคัญกับเขาขนาดนั้น แค่ผู้หญิงขายตัวแลกเงินก็เท่านั้น 

“ไม่รู้สึก็ไม่รู้สึก ว่างๆพากูไปเล่นของเล่นมึงบ้างสิ กูไม่ถือถ้าผ่านมึงมาแล้ว สองต่อหนึ่งคงสนุกน่าดู”

ปึง

มือหนาทุบลงบนโต๊ะทำงานเสียงดังกึกก้องก่อนจะยัดกายลุกขึ้นเต็มความสูงและเดินออกจากห้องไป

“มึงก็ไปกระตุกต่อมมัน”

“กูก็แค่อยากรู้ว่าคนที่เก็บอาการเก่งอย่างมันจะเป็นยังไง มึงเห็นแล้วใช่ไหม ฟางเส้นสุดท้ายขาดตอนที่กูบอกอยากเอาเด็กคนนั้น” เจโฮปส่งสายตารู้ทันไปที่ไทเลอร์ การแสดงออกของโรมันบอกได้ชัดเจนว่าหวงของเล่นชิ้นนี้หนักมากจนควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ แต่ไม่จำเป็นต้องกระตุกต่อมความรู้สึก สิ่งที่โรมันทำอยู่ตอนนี้ก็ชัดเจน พวกเขาทั้งสามคนไม่เคยนอนกับผู้หญิงเกินสองครั้ง ถ้ามีครั้งที่สองนั่นแปลว่าผู้หญิงคนนั้นเด็ด แต่จะไม่มีครั้งที่สามเพราะเจอแต่ของเดิมๆ แต่นี่โรมันยังเอาเด็กคนนั้นถึงสี่ครั้งและดูท่าจะมีอีกหลายครั้ง 

โรมันเดินออกจากห้องทำงานและเดินมายังห้องพักอีกห้องที่มีไว้เผื่อใครขี้เกียจกลับบ้าน ห้องนี้มีข้าวของเครื่องใช้ทุกอย่างรวมถึงเตียงนอน ชายหนุ่มร่างกายกำยำเดินมานั่งที่เตียงนอนขนาดมาตรฐานปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตออกมาจนหมดทุกเม็ดและถอดเสื้อออกจากร่างกายกำยำจนเผยให้เห็นแผงอกแกร่งเต็มไปด้วยมัดกล้าม และรอยสักเลขโรมันที่มีความหมายว่าเลขเจ็ดอยู่บริเวณข้างเอวสอบด้านขวา เลขเจ็ดนั่นคือวันเกิดของเขาเองไม่ได้มีความหมายอื่นแฝง แค่อยากสักอะไรสักอย่างลงบนผิวหนังของตัวเองเท่านั้น  

มือหนาหยิบบุหรี่ราคาแพงขึ้นมาจุดสูบและพ่นควันขาวคลุ้งไปทั่วบริเวณ ใบหน้าคมคายเรียบนิ่งไม่บ่งบอกความรู้สึกใดๆทั้งสิ้น สายตาคมไร้ซึ่งความหมาย เงยมองฝ้าเพดานสีขาวก่อนจะกลับมาจดจ้องผนังกำแพงเบื้องหน้า 

ก๊อก ก๊อก...

เสียงเคาะประตูดังขึ้นทำให้สายตาคมกริบปรายตามองประตู พร้อมกับเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

“ใคร”

“คุณไทเลอร์ให้เอาเหล้ามาเสิร์ฟคุณโรมันค่ะ”

“เข้ามา”

ทันทีที่ได้ยินคำอนุญาตประตูห้องเปิดออกพร้อมกับหญิงสาวร่างอรชรที่เอาไว้ต้อนรับแขกกำลังถือขวดเหล้าราคาแพงเข้ามา ใบหน้าสวยส่งยิ้มให้กับชายหนุ่มที่นั่งอยู่ในห้อง และเธอกับคุณโรมันเคยมีความลึกซึ้งกันมาแล้วหนึ่งครั้ง แต่หลังจากนั้นเขาไม่เคยเรียกใช้บริการเธออีกเลย ทำให้เธอรู้ดีว่าชายหนุ่มคนนี้ลีลาเด็ดไม่เบา 

สายตาคมกริบมองหญิงสาวร่างอรชรที่พยายามก้มลงให้เห็นร่องนม และเอ็นสะโพกให้เห็นแพนตี้ที่อยู่ด้านใน ทุกอย่างภายในร่างกายยังคงนิ่งสงบ

“มานั่งบนตักฉัน”

หญิงสาวร่างอรชรนั่งในท่าหันข้างลงบนตักแกร่งอย่างว่าง่าย แขนเรียวเล็กกอดรัดคำคอหนาไว้หลวมๆ และส่งสายตายั่วยวนไปหาชายหนุ่มที่ยังสูบบุหรี่ปล่อยควันขาวใส่หน้าของเธอ ทรงแบดบอยแบบนี้ที่เธอต้องการ ดิบเถื่อนแบบที่เธอชอบ และรวยแบบที่เธอจะสบายไปทั้งชาติถ้าได้เป็นผัว

มารยาหญิงปล่อยเต็มที่เพื่อให้ชายหนุ่มหลงใหลในตัวเธอ

“ออกไป”

“คะ?” คิ้วเรียวสวยขมวดเป็นปมเมื่อได้ยินคำสั่งออกจากคนตรงหน้าทั้งที่เธอพยายามอ่อยเต็มที่ เป็นใครก็ต้องทนไม่ไหวกันทั้งนั้น และเธอทำเหมือนครั้งแรกที่เขากับเธอมีอะไรกัน ตอนนั้นทำแบบนี้และเขาได้จับเธอกดเตียงทันที แต่นี่ดันออกปากไล่ด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

“คำพูดฉันมันเข้าใจยากตรงไหน”

“ค่ะ” หญิงสาวร่างอรชรลุกจากหน้าตักแกร่งด้วยอารมณ์ที่หงุดหงิดและรีบเดินออกจากห้องเพื่อออกไประบายอารมณ์ข้างนอก

ภายในห้องตกอยู่ในความเงียบเมื่อหญิงสาวได้ออกจากห้องไปแล้ว สายตาคมกริบมองเหล้าราคาแพงตรงหน้าเพียงนิดและไม่คิดจะหยิบมาดื่ม ไม่มีความรู้สึกต้องการ ไม่มีความรู้สึกอยากเอาผู้หญิงคนเมื่อกี้เลยสักนิด แค่ให้เธอมานั่งบนตักเพราะอยากรู้ว่าร่างกายจะตอบสนองยังไง แต่มันไม่มีความรู้สึกใดๆเกิดขึ้นเลย ต่างกับเด็กสาวที่ชื่อพริกหวาน เพียงแค่เธอนั่งบนตักทุกอย่างก็ก่อตัวและพร้อมจะระบายทันที 

“ก็แค่ของเล่นแก้เงี่ น อีกไม่นานเธอก็ไม่ต่างจากของตายที่ฉันเคยเอาแล้ว”