บทที่ 10

"เฉาจวิ้น แกเห่าอะไรอีกแล้ววะ?"

หลินไป๋เริ่มเบื่อหน่าย "หน้าหายเจ็บแล้วรึไง?"

"หลินไป๋ เราเคยเรียนด้วยกัน นายเป็นเจ้าชายนิทราอีกสามปี ตอนแรกฉันก็สงสารนายอยู่หรอก!"

เฉาจวิ้นสีหน้าโกรธจัด "แต่นายกลับยอมทำตามคำสั่งของฉินเสวี่ยเหยา มาก่อกวนที่บ้านตระกูลเฉียว งั้นฉันจำเป็นต้องเปิดโปงแผนชั่วของพวกนาย!"

"ทุกท่านโปรดฟังที่ผมพูดหน่อยครับ!"

เฉาจวิ้นพูดเสียงดังขึ้น "เมื่อครู่ตอนผมอยู่ข้างนอก ได้ยินหลินไป๋กับฉินเสวี่ยเหยาคุยกันว่า จะมาทำลายงานเลี้ยงคืนนี้ หลินไป๋ตบหน้าผมสองครั้งเพื่อข่มขู่ผม พวกคุณดูนี่ รอยฝ่ามือยังอยู่อยู่เลย!"

เมื่อเห็นรอยมือชัดเจนบนหน้าเฉาจวิ้น ทุกคนจึงเชื่อในสิ่งที่เขาพูด

เพียงแต่ว่า ทำไมฉินเสวี่ยเหยาถึงต้องทำลายงานเลี้ยงนี้ด้วยล่ะ?

"ฉินเสวี่ยเหยา เธอบ้าไปแล้วรึไง?"

น้ำเสียงโกรธจัดดังขึ้น มาพร้อมกับฉินฉางเฟิงที่เดินเข้ามา

"เธอกับไอ้บ้านนอกหลินไป๋นี่กำลังทำให้ตระกูลเฉียวไม่พอใจนะ ตอนนี้ยังจะทำให้ตระกูลฉินซวยไปด้วยอีกหรือไง?"

"ทำไม? พอรู้ว่าตัวเองไม่มีทางได้ร่วมมือกับคุณหนูเฉียว ก็เลยอยากให้ทุกคนฝังไปพร้อมกับเธองั้นเหรอ?"

ได้ยินเช่นนั้น จึงเกิดเสียงฮือฮาขึ้น

ฉินเสวี่ยเหยาทำให้ตระกูลเฉียวไม่พอใจจริงๆ เหรอ?

เธอยังกล้ามาที่นี่อีกเหรอ?

หลินไป๋แปลกใจไม่น้อย ไม่ใช่ว่าฉินฉางเฟิงโดนเขาเตะจนขาหักไปแล้วเหรอ?

ทำไมตอนนี้เดินได้แล้วล่ะ?

ขาของเขาแทบจะหายดีแล้ว

ดูเหมือนว่า ที่เจียงเฉิงนี้ จะมีผู้มีฝีมืออยู่สินะ

"เสวี่ยเหยา รีบพาไอ้สารเลวนั่นออกไปซะ!"

ในตอนนั้นฉินเจิ้นเจียงก็เดินเข้ามาด้วยสีหน้าขุ่นเคือง "มิฉะนั้น ฉันจะไล่เธอออกจากตระกูลตอนนี้เลย!"

ผู้คนต่างถึงบางอ้อในทันที ตระกูลฉินต้องการตัดขาดกับฉินเสวี่ยเหยาจริงๆ

ดูเหมือน ฉินเสวี่ยเหยาจะทำให้ตระกูลเฉียวไม่พอใจจริงๆ และคงไม่ใช่แค่เรื่องปฏิเสธเฉียวซานฉือแน่ๆ

เฉาจวิ้นตื่นเต้นจนทบทนไม่ไหว ฉินเสวี่ยเหยาถูกตัดออกจากตระกูลเมื่อไหร่ หลินไป๋ก็จะกลับไปเป็นไอ้ยาจกบ้านนอก และฉินเสวี่ยเหยาดาวมหาลัยสาวสวย เขาก็อาจมีโอกาสได้เชยชมเช่นกัน!

"คุณปู่คะ เราคุยกันแล้วนี่!"

ใบหน้าสวยๆ ของฉินเสวี่ยเหยาเต็มไปด้วยความไม่ยอมจำนน "ไม่ว่าจะลงโทษหนูยังไง ก็ควรรอให้งานเลี้ยงจบก่อนสิคะ?"

"พอได้แล้ว ถึงตอนนี้เธอยังคิดอยู่หรือไง ว่าคุณหนูเฉียวจะเลือกร่วมหุ้นกับเธอ?"

ฉินเจิ้นเจียงตะโกนลั่นด้วยอารมณ์โกรธ "ถ้าเธออยู่ที่นี่ต่อ เกรงว่าจะมาทำให้ตระกูลฉินเสียโอกาสไปหมด!"

"ฉินเสวี่ยเหยา ผู้ชายบ้านนอกของเธอเมื่อวานก็คลั่ง จนเกือบบีบคอคุณชายเฉียวซานตาย เธอลืมไปแล้วรึไง?"

ฉินฉางเฟิงพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น "ถ้าวันนี้เธอมาคนเดียว ก็คงพอมีโอกาสมากขึ้น!"

"แต่นี่เธอดันพาไอ้บ้านนอกไร้ประโยชน์นี่มาด้วย!"

"อยากหาเรื่องใส่ตัวก็แล้วแต่เธอ แต่อย่าเอาตระกูลฉินของเราไปเกี่ยวด้วย!"

ผู้คนต่างตกตะลึงจนพูดไม่ออก หลังจากเจ้าชายนิทราแฟนหนุ่มของฉินเสวี่ยเหยาฟื้นขึ้นมา ก็เกือบจะฆ่าเฉียวซานฉือเลยเหรอ?

มิน่าล่ะที่ตระกูลฉินจะตัดขาดกับฉินเสวี่ยเหยา

"ฉินฉางเฟิง ถ้าแกยังเห่าไม่เลือกอีก ฉันลองทำให้แกเป็นคนไร้ประโยชน์จริงๆ ดูไหม?"

หลินไป๋พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา ถ้าไม่ใช่เพราะอยากเจอเฉียวเฟยหยานอย่างสงบๆ เขาคงลงไม้ลงมือไปแล้ว

"ตระกูลฉินอยากตัดขาดกับฉินเสวี่ยเหยาใช่ไหม งั้นก็ได้!"

"แต่ถ้าฉินเสวี่ยเหยาได้ร่วมหุ้นกับเฉียวเฟยหยานเมื่อไหร่ พวกคุณก็อย่ามาอ้อนวอนเธอก็แล้วกัน!"

"ฮ่าๆๆ หลินไป๋ สมองแกพังไปแล้วจริงๆ ใช่ไหมวะ?"

เฉาจวิ้นหัวเราะออกมา "แกทำให้คุณชายเฉียวซานไม่พอใจ แล้วยังคิดอยากร่วมหุ้นกับตระกูลเฉียวอีกเหรอ?"

"แกรีบไสหัวไปจะดีกว่า ถ้าคุณชายเฉียวซานมา แกตายแน่!"

"เฉาจวิ้น ตอนเรียนมหาลัย ฉันไม่เข้าใจเลยจริงๆ ฉันไม่ได้ไปขุดหลุมฝังศพบรรพบุรุษตระกูลแก แล้วก็ไม่ได้ไปมีอะไรกับแฟนแก"

หลินไป๋มองเฉาจวิ้นด้วยสายตาเย็นยะเยือก "แต่ทำไมแกต้องเป็นหมาบ้ากัดฉันไม่เลิก ทำไปเพื่ออะไรวะ?"

"อ้อ ฉันเพิ่งนึกออก สามปีก่อน ตอนที่ฉันโดนรถชน รู้สึกว่าแกจะยืนอยู่ข้างหลังฉันสินะ?"

หลินไป๋ไม่รู้ว่าใครผลักเขา แต่ตอนนี้ เขาสงสัยเฉาจวิ้นที่สุด

"หลินไป๋ ตอนนี้กำลังพูดเรื่องที่นายมาก่อกวนงานอยู่นะ อย่าพูดนอกเรื่องสิ!"

ในตาเฉาจวิ้นเลิ่กลั่กเล็กน้อย "ฉันขอบอกเลยนะ นายใส่ร้ายคุณหนูซ่งยังนับว่าเรื่องเล็ก แต่นี่นายทำลายงานเลี้ยงของคุณหนูเฉียว คนทั้งเจียงเฉิงไม่มีใครช่วยนายได้หรอกนะ!"

"นายรีบออกไปดีๆ จะดีกว่า ไม่แน่ อาจจะช่วยให้ชีวิตหมาๆ ของแกรอดก็ได้!"

หลินไป๋จับสังเกตอาการเลิ่กลั่กของเฉาจวิ้นได้ ดูเหมือนว่า อุบัติเหตุสามปีก่อน ต้องเกี่ยวข้องกับเฉาจวิ้นแน่ๆ!

"หลินไป๋ ฟังที่เพื่อนนายพูดเถอะ รีบไสหัวไปซะ!"

ฉินฉางเฟิงยกยิ้มเย็นชา "มีสติหน่อยสิ ยาจกบ้านนอกอย่างแก ไม่คู่ควรที่จะเข้ามาในสังคมชั้นสูงของพวกเราเลยสักนิด!"

"ต่อให้แกคบกับฉินเสวี่ยเหยา ก็ไม่มีวันขึ้นมาเทียบเท่าพวกเราได้ มีแต่จะลากเธอลงต่ำไปกับแกเรื่อยๆ!"

"ฉินฉางเฟิง ในสายตาของฉัน แกกับเฉาจวิ้นนั่นแหละที่เป็นขยะไร้ค่า"

หลินไป๋พูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น "ก่อนที่เฉียวเฟยหยานจะออกมา ฉันไม่อยากเสียเวลาสั่งสอนขยะอย่างพวกแก แต่ถ้าแกอยากรนหาที่ตาย ฉันก็จะสนอง หักขาแกอีกสักรอบ!"

"แก..."

ฉินฉางเฟิงทั้งโกรธทั้งหวาดกลัว

"ก็ได้ หลินไป๋ แกคิดว่าคุณหนูเฉียวจะเลือกร่วมหุ้นกับฉินเสวี่ยเหยาใช่ไหม? แกกล้าพนันกับฉันไหมล่ะ?"

"ถ้าคุณหนูเฉียวไม่เลือกฉินเสวี่ยเหยา เธอจะโดนตัดออกจากตระกูล และแกก็ต้องหักขาตัวเองทั้งสองข้างด้วย!"

"กล้าพนันไหมล่ะ? ไม่กล้าก็ไสหัวออกไปซะ!"