บทที่ 4

ทุกคนในตระกูลฉินตกตะลึงจนพูดไม่ออก

"ไอ้บ้านนอก ทำไมแกไม่ไปปล้นเอาวะ?"

ฉินฉางเฟิงโกรธจัด "แกรู้หรือเปล่าว่าห้าร้อยล้านมันเท่าไหร่?"

"คุณปู่ครับ ดูสิครับ ไม่ได้รักพี่ผมจริงเลย ไม่ต้องให้เงินมันหรอกครับ ไล่มันไปเลยครับ!"

"คุณปู่คะ หลินไป๋แค่ประชด เขาไม่ได้ต้องการห้าร้อยล้านจริงๆ หรอกค่ะ!"

ฉินเสวี่ยเหยารีบแก้ต่างทันที แล้วจึงกันไปกระซิบข้างหูหลินไป๋ "นายคิดอะไรอยู่เนี่ย? ปู่ฉันไม่มีทางให้เงินมากขนาดนั้นหรอก แค่ห้าสิบล้านก็ไม่ให้นายจริงหรอก!"

"ฉันก็แค่พูดไปงั้นแหละ ถ้าได้ขึ้นมาจริงๆ ล่ะ?"

หลินไป๋หัวเราะเจ้าเล่ห์

ยังไงเสวี่ยเหยาก็ไม่ใช่แฟนเขาจริงๆ เขาแค่อยากได้เงินไปใช้ชีวิตมากกว่า

"ห้าร้อยล้านใช่ไหม ได้!"

เสียงหนึ่งดังมาจากทางประตู ปรากฏชายหนุ่มผิวขาวร่างสูงเดินเข้ามา

"เห็นไหม มีกระเป๋าตังค์เดินได้อยู่นี่?"

หลินไป๋พอใจมาก "เธอรู้จักกระเป๋าตังค์เดินได้นี่ไหม?"

แน่นอนว่าเป็นคนที่ฉินเสวี่ยเหยารู้จัก เมื่อเห็นว่าใครมา ก็ปรากฏความรังเกียจอยู่ในแววตาของเธอทันที

"คุณชายเฉียวซาน มาแล้วเหรอครับ!"

ฉินฉางเฟิงรีบเข้าไปต้อนรับยิ้มประจบประแจงทันที

"คุณชายเฉียวซาน"

ฉินเจิ้นเจียงเองก็ทันทายผู้มาเยือนอย่างสุภาพ

"หลินไป๋สินะ ฉันคือคุณชายสามแห่งตระกูลเฉียว หนึ่งในสามตระกูลใหญ่ของเจียงเฉิง เฉียวซานฉือ"

ชายร่างสูงเดินตรงมาหาหลินไป๋ด้วยใบหน้าหยิ่งยโส

"ทั้งเจียงเฉิงรู้ว่าผมรักเสวี่ยเหยาไม่เคยเปลี่ยน แค่นายหายไปจากสายตาเสวี่ยเหยา ฉัน จะให้ห้าร้อยล้านกับนาย!"

"คุรชายเฉียวซานหล่อเหลาเทห์ใจกว้างอะไรขนาดนี้!"

หลินไป๋ยิ้มอย่างสดใส "เงินนั่น จะให้เมื่อไหร่?"

"ฉันได้เงินแล้วจะไปทันทีเลย!"

ฉินเสวี่ยเหยาตกใจเล็กน้อย เจ้านี่ เป็นพวกคลั่งเงินชัดๆ!

เธอรู้สึกอีกว่า คนๆ นี้เป็นเจ้าชายนิทรายังน่ารักกว่าอีก!

"ฮ่าๆๆ ..."

เฉียวซานฉือหัวเราเย้ยหยัน "ไอ้โง่เอ้ย แกคิดว่าฉันจะให้แกจริงๆ เหรอ?"

"ไอ้บ้านนอกกำพร้าอย่างแกน่ะ เป็นเจ้าชายนิทรามาสามปี พอฟื้นก็อยากรวยทางลัด ฝันอะไรของแกอยู่วะ?"

"ธาตุแท้ของแกก็โดนเปิดเผยหมดแล้ว ไม่มีเสวี่ยเหยาคอยปกป้องแก แกก็ไม่มีค่าอะไรหรอก!"

"ตอนนี้ รีบไสหัวออกไปซะ ไม่งั้น แกจะไม่ใช่เจ้าชายนิทรา แต่จะเป็นศพ!"

"คนรวยอย่างพวกนายนี่ไม่รักษาคำพูดกันเลยหรือไง?"

หลินไป๋เริ่มรำคาญ แค่ให้เขาห้าร้อยล้าน เขาก็จะไปจริงๆ นะ!

"ไอ้โง่ ใครจะรักษาคำพูดกับขยะอย่างแกกันวะ?"

ฉินฉางเฟิงยิ้มอย่างเยือกเย็น "ยังอยากได้ห้าร้อยล้านอยู่อีกเหรอ? ขยะอย่างแกก็ไม่ต่างอะไรกับหมาข้างถนนหรอก ให้ห้าแสนก็ถือว่ามากพอแล้ว!"

"รีบไสหัวไปให้พ้นหน้าฉัน ไม่งั้นฉันจะอัดแกให้พิการแล้วโยนให้หมาข้างถนนกินซะ!"

"เสวี่ยเหยา เธอก็เห็นแล้วนี่นา ผู้ชายที่เธอปกป้องดูแลมาสามปี มันก็แค่ไอ้พวกไร้ค่า!"

ฉินเจิ้นเจียงโกรธจัด "พวกแก!"

"เอาไอ้คนพรรค์นี้ออกไป!"

บอดีการ์ดร่างกายกำยำเจ็ดแปดคนพุ่งเข้าใส่หลินไป๋

"หยุดนะ!"

ฉินเสวี่ยเหยารีบตะโกนห้ามทันที "ห้ามใครหน้าไหนแตะต้องหลินไป๋เด็ดขาด!"

เสวี่ยเหยา คนพรรค์นี้ที่เอาเธอไปเปรียบเหมือนของซื้อของขาย เธอยังจะปกกป้องเขาอีกเหรอ?"

ฉินเจิ้นเจียงตะโกนลั่นด้วยความโกรธ "แยกคุณหนูออกไป แล้วลงมือต่อเลย!"

บอดี้การ์ดสองคนหันไปทางฉินเสวี่ยเหยาเตรียมตัวพาเธอออกไป ส่วนบอดี้การ์ดที่เหลือก็หันไปจัดการหลินไป๋ต่อ

"แหมๆ ท่านฉิน ยังจะทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้อีก? คุณเองก็อยากขายเธอให้ได้ราคาดีไม่ใช่เหรอ?"

หลินไป๋มองอย่างดูถูก พร้อมใส่เต็มไม่ยั้งมือ

"อ๊าก..."

"อ๊าก..."

กลุ่มบอดี้การ์ดต่างลงไปนอนกองอยู่กับพื้นในชั่วพริบตา

"เพราะเห็นแก่เงิน ถึงได้ยอมอยู่เฉยๆ มานานแล้ว!"

หลินไป๋พุ่งไปยังฉินฉางเฟิงอย่างรวดเร็ว "ในเมื่อพวกแกไม่ยอมให้ ฉันก็จะไม่เกรงใจ!"

"แกอยากทำให้ฉันพิการใช่ไหม? งั้นฉันขอเริ่มที่แกก่อนแล้วกัน!"

หลินไป๋เตะไปที่ขาฉินฉางเฟิงอย่างแรง

กร๊อบ!

ฉินฉางเฟิงร้องโอดด้วยความเจ็บปวด "อ๊าก..."

หลินไป๋ไม่หยุดมือ หมุนตัวอย่างรวดเร็ว ยื่นมือไปบีบคอเฉียวซานฉือด้วยสีหน้าเย็นยะเยือก "แกบอกว่าจะทำให้ฉันเป็นศพงั้นเหรอ?"