บทที่ 5

ฉินเสวี่ยเหยาช็อกจนทำอะไรไม่ถูก

หมอนี่ ทะ ทำไมสู้เก่งขนาดนี้?

เจ้าชายนิทราเพิ่งฟื้นเลยนะ!

เหลือเชื่อ!

"ฮือๆๆ ..."

เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดดังแว่วมา เฉียวซานฉือใบหน้าแดงก่ำ พยายามฝืนสู้อย่างสุดกำลัง

"อย่า หลินไป๋ ใจเย็นก่อน!"

ฉินเสวี่ยเหยาได้สติ จึงรีบเข้าไปดึงหลินไป๋ "นี่นาย รีบปล่อยมือซะ เขาจะตายนะ!"

หลินไป๋สะบัดมือ พลางโยนเฉียวซานฉือลงกับพื้น

"ขยะ คิดจะฆ่าฉันงั้นเหรอ? แค่มือข้างเดียวฉันก็บีบแกให้ตายได้!"

หลินไป๋ดึงสติกลับมา ยังไงซะที่นี่ก็ไม่ใช่โลกแห่งเซียน จะฆ่าคนตามอำเภอใจไม่ได้

"แค่กๆ ..."

เฉียวซานฉือไอไม่หยุดพลางหอบหายใจอย่างหนัก

"คุณปู่คะ หลินไป๋เพิ่งฟื้น สติยังไม่ค่อยดี อย่ายั่วโมโหเขาจะดีกว่านะคะ!"

ฉินเสวี่ยเหยากอดแขนหลินไป๋เอาไว้ น้ำเสียงอ่อนลงทันที

"ที่รัก คุณ ใจเย็นๆ ก่อนนะคะ พวกเราไปจากที่นี่ก่อนเถอะ ฉันพาคุณกลับบ้านเอง"

ฉินเสวี่ยเหยาจูงแขนหลินไป๋ออกไปทันที เธอคิดว่าออกมาก่อนดีที่สุดแล้ว

แล้วเธอก็ยังได้รู้ว่า ตัวเองแทบไม่เข้าใจอะไรหลินไป๋เลย เธอคงต้องพูดคุยกับหลินไป๋ให้ลึกซึ้งกว่านี้

และครั้งนี้ ก็ไม่มีใครหยุดเขา

เมื่อหลินไป๋กับฉินเสวี่ยเหยาออกจากประตูไป เฉียวซานฉือถึงได้สติขึ้นมา

"ไอ้บ้านนอกนั่น กล้าดียังไงมาบีบคอฉันให้ตาย ฉันจะจัดการมันให้ได้!"

เฉียวซานฉือโกรธจัด ควักโทรศัพท์ออกมาเตรียมเรียกพวกมาช่วย

แต่กลับมีเสียงเรียกเข้าดังขึ้นมาก่อน

เฉียวซานฉือรับสายทันที "ฉันเอง..."

"อะไรนะ? เฉียวเฟยหยานฟื้นแล้วเหรอ?"

ขณะนั้น

ณ ใจกลางเมืองเจียงเฉิง หน้าทางเข้าบ้านเดี่ยวสไตล์เจียงหนาน มีรถคันหนึ่งเพิ่งจอดลง

ซูรั่วปิงในชุดเสื้อกาวน์สีขาว รีบวิ่งเข้าไปในตัวบ้านทันที

ขณะวิ่งเข้าไป หน้าอกมโหฬารก็โยกไหวอย่างรุนแรง

ภายในสวนของบ้าน มีหญิงสาวกระโปรงขาวคนหนึ่งนั่งอยู่ ผมยาวจนถึงพื้น ใบหน้างดงามนั้นดูซีดเล็กน้อย เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้า หญิงสาวกระโปรงขาวจึงเงยหน้าขึ้น ยิ้มเบาๆ ให้อย่างอ่อนโยน

"รั่วปิง ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ"

"เฟยหยาน เธอ ฟื้นแล้วจริงๆ เหรอ?"

ซูรั่วปิงเสียงสั่นเครืออย่างไม่อยากเชื่อ

หญิงสาวตรงหน้าคือคุณหนูของตระกูลเฉียว ผู้ควบคุมทรัพย์สินหลายแสนล้านตั้งแต่อายุยี่สิบ อดีตสาวงามอันดับหนึ่งในเจียงเฉิง สี่ปีก่อนจู่ๆ ก็กลายเป็นเจ้าหญิงนิทราไปกะทันหัน ตระกูลเฉียวใช้เงินจำนวนมาก ตามหาหมอชื่อดังไปทั่ว แต่ทุกคนต่างก็จนปัญญา

ใครๆ ต่างพากันขนานนามว่าเป็นหญิงงามอาภัพ สองปีมานี้ แม้แต่ตระกูลเฉียวเองก็ถอดใจ เหลือเพียงซูรั่วปิงที่ไม่ยอมแพ้ เพราะถึงอย่างไร ทั้งสองก็เป็นเพื่อนรักกัน

"ใช่ ฟื้นแล้ว"

เฉียวเฟยหยานถอนหายใจออกมาเบาๆ "ฉันนอนฝันยาวนานมากๆ เลย จากนั้นก็ตื่นจากฝัน ฉันเองก็ตื่นขึ้นมาด้วย"

"ฟื้นก็ดีแล้ว ดีแล้วจริงๆ!"

ซูรั่วปิงจับมือเฉียวเฟยหยานเอาไว้ "เฟยหยาน ฉันขอตรวจร่างกายให้เธอก่อนนะ"

จากนั้นไม่นาน ซูรั่วปิงก็ถึงกับตกตะลึง "เฟยหยาน เธอนี่ปาฏิหาริย์จริงๆ เพิ่งฟื้นแต่ร่างกายแข็งแรงขนาดนี้ แทบจะไม่มีปัญหาอะไรเลย!"

"จะว่าไปก็บังเอิญนะ โรงพยาบาลของเรามีคนที่เป็นเจ้าชายนิทรามาสามปีอยู่คนนึง อยู่ดีๆ เช้าวันนั้นก็ฟื้นขึ้นมา ซ้ำยังกระโดดโลดเต้นไปมา เหมือนไม่ใช่คนป่วยเลย..."

พอนึกถึงเรื่องนี้ ซูรั่วปิงก็กัดฟันอยู่เงียบๆ โตมาขนาดนี้ ยังไม่เคยมีใครแตะส่วนนั้นมาก่อน!

แต่เธอก็ไม่สามารถถืออะไรกับคนที่เพิ่งฟื้นได้ ทำได้แค่ปิดปากเงียบเอาไว้

"รั่วปิง ได้ยินว่าหลายปีมานี้เธอวิจัยเรื่องวิธีปลุกเจ้าชายนิทราอยู่ตลอด วันนี้ฉันกับคนไข้ของเธอฟื้นหมดแล้ว เป็นไปได้ว่าวิจัยของเธออาจมีความก้าวหน้าครั้งใหญ่ก็ได้นะ"

เฉียวเฟยหยานยิ้มอ่อนๆ

"ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆ ก็ดีแล้วล่ะ"

ซูรั่วปิงถอนหายใจ "เฟยหยาน ฉันไม่ได้โกหกเธอนะ วิจัยของฉันน่ะไม่ได้มีความก้าวหน้าอะไรหรอก ที่เธอฟื้นขึ้นมา ก็เป็นเรื่องบังเอิญ"

"แม้แต่คนไข้ที่ชื่อหลินไป๋ในโรงพยาบาลของเรา ก็ไม่ใช่คนไข้ของฉัน..."

จู่ๆ เฉียวเฟยหยานก็คว้ามือของซูรั่วปิงเอาไว้อย่างแรง พลางหายใจเร็วขึ้น "รั่วปิง เธอ เธอบอกว่าผู้ป่วยคนนั้น เขา ชื่ออะไรนะ?"

"หลินไป๋ไง หอหีบ ลอลิง สระอิ งองู สระไอ ปอปลา ไม้จัตวา ทำไมเหรอ?"

ซูรั่วปิงสับสนเล็กน้อย "เฟยหยาน เธอเป็นอะไร? หรือว่าเธอรู้จักเขาเหรอ?"

เฉียวเฟยหยานสูดลมหายใจเข้าลึกๆ พยายามควบคุมอารมณ์ที่ปั่นป่วนในใจให้สงบลง

"ไม่ ไม่รู้จักหรอก"

เฉียวเฟยหยานส่ายหัวเบาๆ แต่ในหัวกลับมีภาพมากมายที่เริ่มชัดเจนขึ้นมาเรื่อยๆ

"ที่รัก นั่นคุณเหรอ?"

...

ขณะนั้น ฉินเสวี่ยเหยาที่ออกมาจากคฤหาสน์ตระกูลฉินไกลมากพอ จึงได้จอดรถอยู่ข้างทาง

"ทำไมฉันไม่รู้ว่านายต่อสู้เป็นด้วย?"

ฉินเสวี่ยเหยาถามออกมาอย่างทนไม่ไหว

"คุณฉินดาวมหาลัยครับ คุณไม่ได้เข้าใจอะไรผมตั้งแต่แรกอยู่แล้ว"

หลินไป๋พูดออกมาโดยไม่ได้คิดอะไร

ฉินเสวี่ยเหยาถึงกับพูดไม่ออก

เธอหยิบสัญญาฉบับหนึ่งออกมา แล้วคิดอยู่พักหนึ่ง จึงเพิ่มเลขศูนย์อีกสองตัวลงไปในเงื่อนไขผิดสัญญา ก่อนส่งให้หลินไป๋

"นี่คือสัญญาแต่งงานของพวกเรา นายเซ็นซะ"

"วันนี้วันเสาร์ สำนักทะเบียนไม่เปิดทำการ จันทร์หน้า เราค่อยไปเอาทะเบียนกัน"

"ฉันขอบอกให้ชัดๆ เลยนะ ถ้านายยังกล้าขายฉํนตามใจชอบอีก จะต้องถูกปรับห้าพันล้าน!"

ในเมื่อหมอนี่ชอบเงิน ก็ใช้เงินนี่แหละผูกมัดเขาเอาไว้!

หลินไป๋เซ็นสัญญาอย่างง่ายดาย ในเมื่อไม่มีไอ้โง่ที่ไหนยอมให้เงินเขา ฉะนั้นเขาก็ต้องหาเงินกับฉินเสวี่ยเหยาแทน

"ไปกันเถอะ ฉันเลี้ยงมื้อพิเศษเอง!"

ฉินเสวี่ยเหยาเก็บสัญญาไว้อย่างพอใจ ดูมีความสุขสุดๆ

ขับรถอีกสิบกว่านาที ก็มาถึงร้านอาหารยุโรปร้านหนึ่ง

เมื่อลงจากรถ ก็พบกลับชายหญิงคู่หนึ่งเดินออกมาจากร้านอาหาร หญิงสาวที่ออกจะเซ็กซี่พอสมควร ส่วนผู้ชายก็มีกล้ามเป็นมัดๆ ทั้งตัว

"โอ๊ะ ฉินเสวี่ยเหยา เลิกแอ๊บใสแล้วเหรอ?"

หญิงสาวเซ็กซี่พูดด้วยใบหน้าเยาะเย้ย "ซาบซึ้งจริงๆ ที่ประธานสาวสวยบริสุทธิ์ในเจียงเฉิง ในที่สุดก็ยอมออกนอกลู่นอกทางแล้วเหรอ?"