บทที่ 8

หลินไป๋หันไป ก็เห็นรถมาเซราติคันหนึ่งจอดอยู่ไม่ไกล พร้อมหนุ่มสาวคู่หนึ่งกำลังเดินลงจากรถ

ผู้ชายใส่สูทสวมรองเท้าหนังกับผู้หญิงในชุดราตรีและรองเท้าส้นสูง ทั้งตู่แต่งตัวดูดีและดูมีมูลค่าสูง

ส่วนเรื่องหน้าตา ทั้งคู่ก็นับว่าดูดีใช้ได้ แต่ก็แค่ใช้ได้ล่ะนะ

"ขอบคุณที่เป็นห่วง ฉันฟื้นแล้วล่ะ"

หลินไป๋ขมวดคิ้วเล็กน้อย

ผู้ชายคนนั้นคือเฉาจวินเพื่อนสมัยมหาลัยของเขา ตอนนั้นก็ถูกเขาแกล้งอยู่บ่อยครั้ง

เมื่อเห็นเฉาจวิน หลินไป๋ก็นึกถึงความทรงจำในคืนเกิดอุบัติเหตุนั้นขึ้นมา ถึงแม้ตอนนั้นเขาจะเมานิดหน่อย แต่ตอนนี้พอนึกย้อนกลับไป เขาพอจะจำได้ว่า ก่อนถูกรถชน มีคนผลักเขาอย่างแรงจากด้านหลัง

ตามที่ฉินเเสวี่ยเหยาบอก หลังเกิดอุบัติเหตุ ไม่มีใครอยู่ข้างๆ เขาเลย ไม่มีเพื่อนคนไหนมาหาเลย แต่เขาจำได้ว่า ตอนนั้นมีคนอยู่ข้างหลังเขาหลายคน

"ชุดแบบนี้ จะไปโชว์ศิลปะการแสดงเหรอ? หรือว่าโดนรถชนจนสมองพังไปหมดแล้ว?"

เฉาจวินมองหลินไป๋อย่างดูถูก น้ำเสียงเต็มไปด้วยการประชดประชัน "จะว่าไป นายมาทำอะไรที่นี่?"

"ที่นี่บ้านของตระกูลเฉียว ตระกูลอันดับหนึ่งในเจียงเฉิง! ไม่ใช่ที่ที่พวกยาจกบ้านนอกอย่างนายจะมาได้!"

ตอนนี้หลินไป๋แต่งตัวค่อนข้างโดดเด่น ในวันที่อากาศร้อน เขากลับสวมชุดคลุมยาวสีขาว

"เฉิาจวิน ไม่เจอกันหลายปี ปากนายยังเหม็นเหมือนเดิมเลยนะ เพิ่งกินขี้มาเหรอ?"

หลินไป๋พูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

เขาไม่ใช่หลินไป๋คนเดิมแล้ว จะไม่ยอมอ่อนข้อให้คนพรรค์นี้อีก

เฉาจวินชะงักไปครู่หนึ่ง

แล้วโมโหขึ้นมาทันที "ไอ้เวรเอ๊ย หลินไป๋ แกคิดว่าตัวเองเป็นใคร? ถึงกล้าพูดกับฉันแบบนี้?"

"แล้วหมาขี้เรื้อนอย่างแก กล้าดียังไงมาหอนใส่ฉัน?"

หลินไป๋แค่นเสียงดูถูกออกมาเบาๆ "อย่ามายั่วโมโหฉัน ไม่งั้นแกเจ็บตัวแน่!"

"แกไปเอาความมั่นใจมาจากไหน ถึงกล้าพูดกับแฟนฉันแบบนี้?"

น้ำเสียงเยือกเย็น ดังมาจากคู่รักของเฉาจวิน "ฉันชื่อหลิ่วซินเหมยจากตระกูลหลิ่ว แกรีบขอโทษเฉาจวินเดี๋ยวนี้!"

"หลินไป๋ ตระกูลหลิ่วเป็นหนึ่งในร้อยตระกูลใหญ่ของเจียงเฉิง แค่คำพูดเดียวของซินเหมยก็ทำให้แกไม่มีที่ยืนในเจียงเฉิงได้!"

เฉาจวิ้นยิ้มอย่างได้ใจ "แกรีบคุกเข่าขอโทษฉันซะ แล้วฉันจะไว้ชีวิตแก!"

"ที่แท้ความมั่นใจของแกก็มาจากแฟนสินะ"

ในสายตาหลินไป๋มีแต่ความดูแคลน "แกนี่มันสุดจริงๆ เลยว่ะ เกาะผู้หญิงกินก็พอตัว แต่ดันไปเกาะของบูดของเน่าอีก"

"แกกล้าดูถูกฉันเหรอ?"

หลิ่วซินเหมยโกรธจัด "แกอยากตายจริงๆ หรือไง?"

"หลินไป๋ แกมันก็แค่ขี้อิจฉา!"

เฉาจวิ้นยิ้มเยาะเย้ย "ซินเหมย ไม่ต้องโกรธมันหรอก ตอนที่ไอ้บ้านนอกนี่เรียนอยู่ ก็จ้องแต่จะหาสาวรวยๆ ไว้เกาะกิน แต่ก็คงไม่มีใครเอาขยะแบบมันหรอก!"

"ตอนนี้มันเห็นว่าผมได้แฟนดีๆ อย่างคุณ ก็คงอิจฉาเลยเข้ามาต่อว่า!"

"ก็แค่พวกขยะสังคมไร้สมอง!"

ซินเหมยมองด้วยสายตาเหยียดหยาม "ฉันจะให้โอกาสแกเป็นครั้งสุดท้าย รีบคุกเข่าขอโทษซะ!"

"ไม่งั้น ฉันจะทำให้แกไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะขอทานในเจียงเฉิง!"

"หลิ่วซินเหมย เธอคิดว่าตัวเองเป็นใคร ถึงได้กล้ามาพูดแบบนี้กับสามีของฉัน?"

น้ำเสียงเยือกเย็นดังขึ้น

ฉินเสวี่ยเหยาค่อยๆ เดินออกมาช้าๆ สวมชุดกระโปรงยาวหรูหรา ทั้งหุ่น หน้าตา ดูเซ็กซี่และสง่างาม ชนะหลิ่วซินเหมยแบบขาดลอย

เธอเดินมาหยุดยืนอยู่ข้างๆ หลินไป๋ พลางกอดแขนเขาเอาไว้ แล้วจ้องมองหลิ่วซินเหมยอย่างเย็นชา

"ตระกูลหลิ่วอย่างพวกเธอก็แค่ปลายแถวตระกูลระดับสอง มั่นใจมาจากไหนถึงได้กร่างขนาดนี้?"

"เธอ ฉินเสวี่ยเหยา?"

เฉาจวิ้นไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง "เธอ เธอเป็นแฟนไอ้ยาจกหลินไป๋นี่ได้ยังไง..."

เขาอิจฉาจนแทบบ้าคลั่ง ฉินเสวี่ยเหยาเคยเป็นความใฝ่ฝันของพวกผู้ชายทั้งมหาวิทยาลัยเจียงเฉิง!

"เพี๊ยะ!"

หลินไป๋ตบหน้าเฉาจวิ้นอย่างแรง "บอกแล้วไงว่าปากแกเหม็น ยังไม่เลิกพ่นขี้ออกมาอีก!"

"แกกล้าตบฉันเหรอวะ?"

เฉาจวิ้นคลั่งจนแทบบ้า "ฉันจะขยี้ไอ้ขยะนี่แหลกไปซะ..."

เพี๊ยะ!

หลินไป๋ตบหน้าไปอีกด้วยมืออีกข้าง

"แก นี่มันเกินไปแล้วนะ!"

หลิ่วซินเหมยโกรธจัด

"แค่นี้เรียกเกินไปแล้วเหรอ?"

ฉินเสวี่ยเหยาพูดเสียงเยือกเย็น "สามีฉันโคม่าอยู่สามปี เพิ่งจะฟื้นขึ้นมาแท้ๆ พวกแกก็จะรังแกเขาแล้วเหรอ?"

หลิ่วซินเหมย ตระกูลของเธอ อยากจะเป็นศัตรูตลอดชีวิตกับฉินเสวี่ยเหยาใช่ไหม?"