ตลาดอลเวง

"พี่แตง ดูปิ่นปักผมอันนี้ซิ สวยเหลือเกิน ลายดอกไม้สวยตรงใจข้าเหลือเกิน" ระย้าแก้วยิ้มสดใส ในวัย 18 ปี งามใสพรั่งราวดอกไม้แรกแย้ม ความงามเลื่องลือไปทั่วคุ้งน้ำ แลหัวท้ายหมู่บ้านต่างพากันอยากเยินโฉมบุษบานางฟ้าเดินดิน

"สวยมากเจ้าค่ะทูนหัวของบ่าวอยากได้กระนั้นหรือเปล่าจะได้ต่อราคาพ่อค้าให้"บ่าวคู่ใจอย่างนางแตงรีบจัดแจงให้กับเจ้านายผู้กายของมัน

"ข้าอยากได้ปิ่นปักผมอันนี้พี่แตง"ระย้าแก้วที่ยิ้มสดใสอยู่หน้าร้านเครื่องประดับ

"จีนซื่อ ข้าเอาปิ่นอันนี้ให้กับนายของขา"

"ได้ ได้"

แต่ยังไม่ทันได้เอาปิ่นปักผมมาใส่ตะกร้าสานของนางแตง ก็มีเรียวกระชากปิ่นออกจากมือของจีนซื่อทันที พร้อมกับทำท่าทีโอหังหันมามองหน้าระย้าแก้วอย่างโกรธเคือง

นั่นคือจันทร์แรมที่ตอนนี้อายุอานามก็ปาไป 27 ปี จนจะเป็นสาวแร้งทึ้งอยู่แล้วก็ยังไม่ได้ออกเรือน ข่าวคาว ๆ ก็เล็ดรอดให้ชาวบ้านได้พูดกันไม่เว็นแต่ละวัน จนไอ้สิงห์ระอา ถึงแม้ยังไม่เคยเห็นกับตาได้ยินกับหูแต่มันก็ไม่ได้โง่ดักดาน เพียงแต่ยังไม่ทันเห็นธาติแท้ของนางจันทร์แรมกับตาก็เท่านั้น

"ข้าจะเอาปิ่นอันนี้จีนซื่อ ท่านต้องขายให้ข้า"จันทร์แรมที่สแยะยิ้มอย่างผู้มีชัย

"ขอโทษอาคุงหนู แต่ปิ่นอันนี้คุงหนูระย้าแก้วจองแล้ว แล้วก็จ่ายเบี้ยข้ามาแล้วด้วย"จีนซื่อเองก็ไม่อยากจะเสียลูกค้า

"ไม่ได้..!! ข้าต้องได้อันนี้เท่านั้น ข้าให้มากกว่านาง 5 เท่า"จันทร์แรมอยากจะเอาชนะระย้าแก้ว ที่นับวันเหล่าชายหนุ่มที่หมู่บ้าน ไม่ว่าคุ้งน้ำไหนก็พากันกล่าวขานเรื่องบุษบาลูกสาวหมอยาท้ายน้ำตก

แถมเหล่าพ่อค้าที่ขับเกวียนผ่านไปมาเคยมาขอวาดรูปเหมือนของระย้าแก้วจนรูปเหล่านั้นถูกกันแยกซื้อประมูลเหตุด้วยความงามของเจ้าของภาพ

"แต่นายของบ่าวซื้อก่อนเหตุใดคุณจันทร์แรมจึงทำเยี่ยงนี้เล่าเจ้าค่ะ"อีแตงรีบเถียงแทนผู็เป็นนาย

จันทร์แรมง้างมือขึ้นทำท่าทางเหมือนจะตบหน้าของนางแตงบ่าวคู่กายของระย้าแก้ว ระย้าแก้วเองก็ไม่ยอมเช่นกันเพราะบ่าวของตนนั้นมิได้ทำอันใดผิด แลนางจันทร์แรมก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะมาทำร้ายคนของตนเองเช่นกัน

"หยุดนะ..!! คุณพี่จันทร์แรม อย่าหาว่าข้ามิเตือน"ระย้าแก้วที่เริ่มเติบโตไม่ใช่แค่ตัวแต่ความคิดอ่านไม่ใช่เด็กอายุแล้ว นางเองก็พร้อมจะต่อสู้เพื่อตนเองเช่นกัน

"ทำไมกันเล่า..น้องระย้าแก้ว พี่แค่จะตบสั่งสอนบ่าวแทนน้องที่ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง เหตุว่านายพูดคุยกันบ่าวมิควรสอด"จันทร์แรมที่จ้องจะเอาชนะระย้าแก้วทุกวิธีทาง

"คนของข้า ข้าดูแลเองได้ หากพี่จันทร์แรมอยากจักได้นักก็เอาไปเถิด"ระย้าแก้วไม่อยากจะต่อความยาวสาวความยืด พูดจบก็เตียมจะเดินหนีจากไป แต่ดูเหมือนจันทร์แรมจะไม่ยอมรามือง่าย ๆ ยังอยากจะปะทะคารมกับระย้าแก้วอยู่

"เจ้านี่ขี้แพ้เยี่ยงไร ก็ยังขี้แพ้อยู่วันยังค่ำ ขนาดพี่สิงห์เอ็งก็ยังแพ้ข้า"จันทร์แรมที่ยกเรื่องไอ้สิงห์ขึ้นมาเย้ยหยันจี้หัวใจดวงน้อย ๆ ของระย้าแก้วให้เจ็บปวด

"พี่ชนะข้าแล้วรือ แต่ข้ายังไม่เห็นพี่สิงห์ยกขันหมากไปสู่ขอพี่ไม่ หรือว่าเขาแค่เชยชม แต่ไม่อยากจะเอาเป็นเมียแต่ง"ระย้าแก้วตอบกลับจนจันทร์แรมหน้าหงาย

"อีนังเด็กปากมิสิ้นกลิ่นน้ำนม ...!!" จันทร์แรมโกรธจนหน้าแดงก่ำ พร้อมกับตะโกนคำหยาบคายออกมา

ระย้าแก้วที่ไม่อยากตีฝีปากกับคนพาล จึงรีบเดินหนีเพื่อไปทางอื่น ระย้าแก้วเองก็รำคาญนางจันทร์แรมเป็นที่สุด แต่ยังไม่ทันพ้นหน้าร้านของจีนซื่อ ระย้าแก้วก็เดินสดุดชนเข้ากับอกแกร่งของชายผู้หนึ่ง จนระย้าแก้วเกือบล้มหัวฟาดพื้น แต่เดชะบุญที่ยังมีอ้อมกอดของวงแขนแกร่งของชายคนนั้นได้โอบกอดระย้าแก้วเอาไว้แน่น

"ว๊าย ..!! ทูลหัวของบ่าว"เสียงนางแตงตะโกนตกใจลั่นที่เห็นระย้าแก้วจะล้มหัวฟาด

ระย้าแก้วรีบเงยหน้ามองชายที่ใจดี ที่ช่วยเหลือนางเอาไว้ จึงอยากจะขอบใจยิ่งนัก แต่พอเห็นใบหน้าชายตรงหน้าระย้าแก้วก็ถึงกับหน้าถอดสีเพราะชายคนนี้เพิ่งจะโดนไล่มาเมื่อไม่กี่วันก่อนเรื่องที่เอาขนมไปให้เขากิน

"พี่สิงห์ ..!! ระย้าแก้วไม่รู้จักดีใจหรือเสียใจดี ที่ได้เห็นหน้าที่โอบกอดหล่อน เพราะสิงห์เองก็ไม่ได้เต็มใจที่จะรับร่างอรชรของหล่อนเอาไว้เพียงแต่จำใจ

"ใช่ข้าเอง เอ็งจะทำไม หรือเอ็งคิดว่าเป็นชายอื่น"ไอ้สิงห์ที่ใช้คำพูดประชดประชันระย้าแก้วที่กอดจ้องหน้ากันอยู่

แต่ยังไม่ทันพูดจบประโยคนางจันทร์แรมที่เห็นเหตุการณ์ก็ถึงกับกรี๊ดแตกสติหลุด ที่เห็นว่าชายที่เกี้ยวพาราสีกันนานแรมปีไปกอดผู้หญิงคนอื่น

"พี่สิงห์ เหตุใดพี่จึงกอดนางเล่า นี่มันกลางตลาดเลยหนา..!!นางจันทร์แรมตะคอกโวยวายจนลั่นตลาด

ไอ้สิงห์ที่ได้สติ ก็รีบปล่อยร่างอรชรของระย้าแก้วออกจากอ้อมกอดของตนเอง แล้วเดินไปหานางจันทร์แรมพอเป็นพิธี

ตอนนี้เขาเริ่มเห็นบางอย่างในตัวจันทร์แรมที่มันเริ่มงอกออกมาจนแทบจะปิดบังมิมิดอยู่แล้ว

"มันเป็นเหตุสุทวิสัยไงเล่า แม่จันทร์แรมเองก็เห็นมิใช่รึ"ไอ้สิงห์ก็หาเหตุผลมาหักล้าง

"ข้ารู้จ้ะ แต่ข้าก็มิชอบให้พี่แตะเนื้อต้องตัวผู้หญิงนางอื่นที่ไม่ใช่ข้าอย่างไรเล่า พี่เป็นของข้าหนา"นางจันทร์แรมพูดแสดงความเป็นเจ้าของเจ้าของต่อหน้าระย้าแก้ว จงใจพูดเสียงดังให้ระย้าแก้วได้ยิน

"เจ้าอย่าพูดเช่นนั้นไป เจ้าเป็นหญิงจักเสียหายเอาได้หนาแม่จันทร์แรม" ไอ้สิงห์นั้นรู้สึกเบื่อหน่ายจันทร์แรมมาสักพักใหญ่เพราะวัน ๆ เอาแต่พูดเรื่องให้เขาไปสู่ขอนางกับพ่อของนาง

ระย้าแก้วที่ได้ยินชัดเต็มสองรูหู แม้จักเจ็บปวดจุกอยู่ในอก จนน้ำตาจะไหล แต่ก็ต้องกล่ำกลืนฝืนทนกลืนก้อนน้ำตาลงคอเพื่อไม่ให้ผู้ใดเห็นว่าตนเองอ่อนแออีกต่อไป

ระย้าแก้วที่ยังคงคอยเอาน้ำเอาขนมไปให้ไอ้สิงห์เป็นปกติ แต่ไม่ถี่ ไม่บ่อยเหมือนตอนสองปีก่อน เหตุเพราะนางเริ่มรู้ว่ากาลเทศะมากขึ้นเรื่องหญิงชายสิ่งใดควรมิควร

"ข้าขอบน้ำใจพี่สิงห์ยิ่งนักที่ช่วยรับข้าเอาไว้ หากมิได้พี่ข้าคงล้มหัวฟาดพื้นเป็นแน่"ระย้ากล่าวคำขอบคุณจากใจให้ไอ้สิงห์

"ช่างเถอะ ข้าเองก็มิได้ตั้งใจจะช่วยเอ็งตั้งแต่แรก ข้าคงดวงซวยที่มาเจอเอ็งในสถานณะการณ์นี้พอดี"ไอ้สิงห์ก็ยังคงเป็นไอ้สิงห์ที่ไม่เคยพูดจารักษาน้ำใจระย้าแก้วเลยซักครั้ง