ตอนที่ 3

พี่โลกันต์ขับรถพาฉันมาจอดยังร้านขายยาใกล้ๆโรงเรียนแปบนึงก่อนจะขับพาไปยังร้านอาหารแห่งหนึ่งที่มีผู้คนบางตาเมื่อรถจอดสนิทพี่โลกันต์ก็ถอดหมวกออกและหันมามองหน้าฉันพร้อมกับเลิ่กคิ้วขึ้นและทำหน้ามึนๆก่อนจะพูดขึ้น

" ไม่ลง??ยังอยากกอดพี่อยู่หรอ "

ฉันที่รู้สึกตัวว่ากำลังกอดเอวพี่โลกันต์ไว้แน่นก็ผละตัวออกมาก่อนจะกระโดดลงรถบิ๊กไบค์และถอดหมวกกันน็อคออกพร้อมกับยื่นส่งคืนให้กับพี่โลกันต์

"พี่พาหนูมาทำอะไรที่นี่หรอคะ"

" พามานอนมั้งเราก็เห็นอยู่ว่าเป็นร้านข้าวตามมาเร็วพี่หิวแล้ว" โลกันต์เอ่ยขึ้นพร้อมกับคว้ามือของตัวเล็กเดินเข้าไปในร้านทันที

เมื่อเข้ามาในร้านพี่โลกันต์ก็เลือกที่จะมานั่งข้างฉันไม่ยอมไปนั่งอีกฝั่งจนฉันหันไปมองหน้าพี่เขาอย่างไม่เข้าใจว่าพี่เขาต้องการอะไรจากฉันกันแน่

"ทำไมพี่ไม่ไปนั่งฝั่งนู้นล่ะคะจะมาเบียดหนูทำไมเนี๊ยะ"

"ก็อยากนั่งตรงนี้นั่งไม่ได้หรอ " โลกันต์เอ่ยขึ้นพร้อมกับยื่นหน้าเขาไปใกล้สายไหม

"เอ่อ งั้นหนูไปนั่งฝั่งตรงนู้นเองก็ได้คะ"ฉันที่กำลังจะลุกเพราะรู้สึกว่าพี่โลกันต์เข้าหาฉันเหมือนจะมาจีบฉันแถมยังดูอ่อยทั้งแววตาคำพูดมันดูทะแม่งๆ

"นั่งตรงนี้แหละพี่ขี้เกียจขยับแล้วจะกินอะไรสั่งเลยพี่เลี้ยงเอง "โลกันต์คว้าแขนน้องและดึงน้องลงนั่งข้างตัวเองก่อนจะยื่นเมนูส่งให้น้องทันที

"อ๋อพี่อยากจะเลี้ยงข้าวตอบแทนที่หนูช่วยพี่ไว้เมื่อวานใช่ไหมคะ"

" เปล่าแค่อยากหาเพื่อนกินข้าวด้วยน่ะ "

"เหอะ//หาเพื่อนกินข้าวแล้วทำไมไม่โทรตามเพื่อนตัวเองล่ะมาดักรอกันทำไม"

ฉันที่กรอกตามองบนและบ่นงึมงำๆพร้อมกับอ่านเมนูอาหารไปด้วยก่อนสั่งไปสามสี่อย่างเพราะด้วยท้องที่เริ่มร้องและอาหารดูน่ากินไปหมดเลย

"สั่งมาขนาดนี้คือกินหมดแน่นะถ้าไม่หมดพี่ให้เราจ่ายเองนะ "

"เอ้าได้ไงอ่ะก็พี่บอกเองว่าจะเลี้ยงไงงั้นหนูไม่กินแล้วก็ได้" ฉันแห้วใส่พี่เขาทันทีและมองหน้าส่งสายตาหงุดหงิดไปให้

"'พี่ก็แค่กลัวว่าเราจะกินไม่หมดแล้วมันจะเหลือเสียดายของอ่ะสายไหมไม่งอนดิพี่พูดเล่นเอง"

โลกันต์พูดขึ้นพร้อมกับมองหน้าคนตัวเล็กที่นั่งหน้างอไม่พูดจา

" "ฉันเลือกที่นั่งนิ่งๆไม่ตอบอะไรและรู้สึกว่าอยากจะกลับบ้านแล้ว

"แค่นี้โกรธหรอ"

"เปล่าค่ะพี่สั่งอาหารเถอะหิวไม่ใช่หรอคะ "

" เฮ้ออ งั้นเอาตามนี้แหละครับ "โลกันต์ถอนหายใจออกมาและหันไปยื่นรายการอาหารไปกับพนักงานทันทีก่อนจะหยิบยาที่ซื้อมาพร้อมกับยกมือขึ้นจับหัวเล็กๆของน้องให้หันมามองหน้าเขาตรงๆ

" พี่จะทำอะไรคะ "

"จะทายาให้เราไงอยู่นิ่งๆ "โลกันต์ค่อยทายาให้กับตัวเล็กอย่างเบาๆเพราะกลัวน้องจะเจ็บก่อนจะสบตามองสายไหมและเอ่ยถามขึ้น

" จะบอกพี่ได้หรือยังว่าใครเป็นคนทำ "

"ไม่มีอะไรหรอกคะหนูแค่ล้มหน้าไปกระแทกโต๊ะก็เท่านั้น "

" หึหึ เด็กขี้โกหก "โลกันต์เอ่ยขึ้นอีกครั้งและตั้งใจทายาที่แก้มขาวของสายไหมอย่างอ่อนโยน

ฉันมองหน้าพี่โลกันต์พร้อมกับสำรวจใบหน้าหล่อของพี่เขาอย่างคิดเข้าข้างตัวเองหรือพี่เขาจะสนใจฉันงั้นหรอถึงทำแบบนี้

"แล้วเมื่อคืนพี่โทรทำไมรีบตัดสายไปล่ะ"

"นี่พี่คือคนที่โทรมากวนตีนหนูเมื่อคืนนี้หรอคะ เอ่อหนูหมายถึงโทรมาก่อกวนหนูอ่ะ "

" "โลกันต์พยักหน้ารับพร้อมกับแอบอมยิ้มขึ้นมาเพราะตอนนี้น้องสายไหมทำหน้าเหว๋อใส่และดูตกใจ

" หึ แล้วไม่ได้เมมชื่อพี่ไว้หรอ "

" เปล่าค่ะ "

"งั้นโทรศัพท์เอามานี่ "

" พี่จะเอาไปทำอะไรคะ "

" "พี่โลกันต์ไม่ตอบแต่แบมือขึ้นฉันจึงหยิบโทรศัพท์ตัวเองวางให้พี่เขาก่อนที่พี่เขาจะกดยุกยิกๆและมีเสียงแจ้งเด้งเตือนขึ้นมาทั้งไลน์ทั้งไอจีที่เป็นเพื่อนกันแล้วพี่โลกันต์จึงส่งโทรศัพท์คืนมาให้ฉัน

"พี่แอดเพื่อนทั้งหมดแล้วต่อไปถ้าพี่ทักไลน์หรือโทรไปก็รีบรับและตอบกลับด้วยเข้าใจไหม "

" ค่ะ "ฉันตอบกลับก่อนที่พนักงานจะมาเสิร์ฟอาหารพอดี งืออ น่าทานจังเลย

โลกันต์ที่ยกแขนขึ้นเอียงคอมองน้องสายไหมที่แววตาเป็นประกายระหว่างที่ตักอาหารเข้าปากและเคี้ยวตุ้ยๆราวกับมันอร่อยมากทำให้เขายกยิ้มขึ้นมาอย่างเอ็นดูก่อนจะเอ่ยขึ้นถาม

"แล้วสรุปเราอ่ะมีแฟนหรือยัง "

"แค่ก แค่ก แค่กๆ "

ฉันที่ได้ยินคำถามถึงไอสำลักออกมาก่อนที่พี่โลกันต์จะหยิบน้ำให้ดื่มและทิชชู่ขึ้นมาซับปากให้ฉันอย่างรวดเร็วพร้อมกับบ่นงึมงำเป็นตาแก่ไปด้วย

" ค่อยๆกินสิเดี๋ยวก็ติดคอหรอก "

"ขอบคุณค่ะเอ่อเมื่อกี้พี่ถามหนูว่ายังไงนะคะ"ฉันที่หันไปถามพี่โลกันต์อีกครั้งเพื่อความแน่ใจว่าฉันไม่ได้หูฝาด

" พี่ถามว่าเราอ่ะมีแฟนหรือยัง "'

" ยะ ยังไม่มีค่ะพี่ถามทำไมหรอคะ"

" ชอบจะจีบน่ะ"'โลกันต์เอ่ยขึ้นพร้อมกับตักข้าวเข้าปากแก้อาการเขินของตัวเอง

" ห๊ะ "ฉันที่นิ่งชะงักพร้อมกับมองหน้าพี่โลกันต์ด้วยสายตาวูบไหวหัวใจเต้นแรงผิดจังหวะขึ้นมาก่อนที่พี่โลกันต์จะหันมาสบตามองฉันตรงแววตาบ่งบอกถึงความจริงใจที่ส่งมาถึงฉันได้ทันที

"พี่บอกว่าพี่ชอบเราอ่ะพี่จะจีบเราเป็นแฟนได้เปล่า"

" "ฉันที่ก้มหน้าลงใบหน้าเห่อแดงร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างเขินอายไม่คิดว่าพี่เขาจะพูดออกมาตรงๆ

"หือว่าไงล่ะพี่ขอจีบหนูสายไหมได้ไหมครับ "

" อืออ "

"'อะไรนะพี่ไม่ได้ยินเลย "โลกันต์เอ่ยขึ้นพร้อมขยับตัวทำท่าเงี่ยหูเข้าไปใกล้ๆน้องสายไหม

" อืออ ตามใจพี่แล้วกัน "ฉันยกมือขึ้นผลักใบหน้าหล่อให้ขยับออกไปก่อนจะยิ้มออกมาด้วยความเขินอายแบบสุดๆ

" หึหึ ช่วยหยุดน่ารักบ้างเถอะนะเดี๋ยวใจพี่จะวายก่อนได้เราเป็นแฟนอ่ะ " โลกันต์พูดขึ้นพร้อมมองท่าทางของสายไหมก็ทำเอาหัวใจเขาเต้นแรงมากกับความน่ารักของน้อง

" อืออ พี่โลกันต์ หยุดพูดแบบนี้เลยนะ "

" ทำไมล่ะ อายหรอ "

" อายสิใครเค้าชมตรงๆแบบนี้กันเล่า "

"พี่ไงเดี๋ยวก็เราชิน อ่ะนี่กินเยอะๆจะได้โตไวๆ " โลกันต์พูดขึ้นพร้อมตักอาหารใส่จานให้สายไหมก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆอย่างอารมณ์ดี

หลังจากทานข้าวเสร็จแล้วพี่โลกันต์ก็พาฉันนั่งรถเล่นขับชมวิวมาเรื่อยจนถึงที่บ้านของฉัน

" ขอบคุณที่มาส่งและก็ขอบคุณสำหรับอาหารด้วยนะคะ "

" พรุ่งนี้ไปเรียนยังไง "

"อาจจะนั่งรถไปเองหรือคนขับรถไปส่งคะ"

"งั้นรอพี่ตอนเช้าพี่จะมารับไปโรงเรียน"

" " ฉันที่มองหน้าพี่โลกันต์นิ่งก่อนจะพยักหน้ารับอย่างรับรู้ก่อนจะเดินหันเข้าบ้านพี่โลกันต์ก็เอ่ยเรียกชื่อฉันขึ้นมา

" เดี๋ยวสายไหม " โลกันต์เอ่ยขึ้นพร้อมกับหยิบบัตรนักเรียนยื่นส่งคืนให้น้องทันที

" มันไปอยู่ที่พี่ได้ยังไงคะ โธ่วหนูก็หาตั้งนาน"

"เราทำตกไว้เมื่อวานนี้พี่เก็บได้พอดีเลยมาหาที่โรงเรียนถูกนะ"

" อ๋ออออ ขอบคุณมากนะคะพี่โลกันต์ "

ฉันพูดขึ้นพร้อมกับส่งยิ้มหวานไปให้กับพี่เขาแต่ก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินพี่โลกันต์เอ่ยขึ้นมา

" ขอพี่หอมแก้มทีดิ "