Semua Bab พิษรักคุณหมอ: Bab 91 - Bab 100

ไม่รู้ว่าจะทนอดเปรี้ยวไว้กินหวานได้อีกนานอีกไหน“คุยกับมีนเหรอคะ?” มนต์มีนาเอียงคอถาม มองมาที่ชายหนุ่ม ความจริงหูของเธอได้ยินที่เขาพูดชัดทุกคำ แต่แกล้งทำเหมือนไม่ได้ตั้งใจฟัง“ถ้าเฮียไม่คุยกับมีนแล้วจะให้เฮียคุยกับใคร”“ไม่รู้สิคะ คุยกับพยาบาลไหมล่ะคะ เดี๋ยวมีนไปตามมาให้สักสองสามคน” เรื่องที่พิชยะล้มงานวิวาห์กระจายไปทั่วโรงพยาบาล บรรดาพยาบาลต่างก็ดีใจที่เขากลับมาโสดอีกครั้งแต่พวกเธอก็ดีใจได้ไม่กี่วัน พิชยะก็ให้พิธาบอกกับทุกคนว่าผู้หญิงที่มาเยี่ยมเขาทุกวันคือคนที่เขารักและกำลังตามง้ออยู่ ทำเอาพยาบาลอกหักไปตาม ๆ กันทว่าก็ยังมีพยาบาลหลายคนที่ไม่ถือสาว่าศัลยแพทย์หนุ่มจะมีเจ้าของหัวใจแล้ว ยังแวะเวียนกันเอาของมาเยี่ยมจนหัวกระไดห้องนี้ไม่เคยแห้ง“หึงเหรอ” เขายิ้มที่มุมปาก พอใจที่เห็นความหึงหวงเป็นประกายอยู่ในแววตาของหญิงสาว“ใครหึง มีนไม่ได้หึงสักหน่อย” มนต์มีนาปอกแอปเปิลในมือต่อ ไม่สบสายตาคู่คม กลัวตัวเองจะเผยความรู้สึกนึกคิดออกไปแม้ว่าบาดแผลในใจจะได้รับการเยียวยาจนเกือบจะหายดีแล้วแต่เธอยังไม่สามารถกลับมาคืนดีกับเขาได้เต็มร้อยเปอร์เซ็นต์ เพราะเธอยังอยากดูความจริงใจจากเขาอีกสหน่อยไม่สิ

คุณมนูญกับคุณเพ็ญพิชย์หันไปมองหน้ากัน ไม่คาดคิดว่าจะเห็นคนอย่างเขายอมคุกเข่าให้กับผู้หญิง“อะไรที่อยากพูดก็พูดไปหมดแล้ว วันนี้เฮียแค่จะบอกว่าเฮียรักมีนจริง ๆ นะ รักจนไม่รู้จะรักยังไงแล้ว ไม่ว่ามีนจะให้อภัยเฮียวันไหน เฮียก็จะรอ”“สักสิบปีรอได้ไหมคะ” เขาคำนวณในใจทันที ตอนนี้เขาอายุสามสิบสอง แปลว่าอีกสิบปีข้างหน้า เขาอายุสี่สิบสองวิจัยหนึ่งบอกว่าปัจจุบันนี้ผู้ชายอายุสี่สิบก็เริ่มมีปัญหานกเขาไม่ขัน ถ้าถึงตอนนั้นเขาจะยังทำเรื่องอย่างว่าได้อยู่ไหมนะไม่สิ คุณภาพมันจะเหลือเท่าไหร่ต่างหาก“ว่าไง ทำไมไม่รีบตอบหนูมีนไปล่ะ” เป็นคุณเพ็ญพิชย์เร่งเอาคำตอบจากลูกชายของตัวเองบ้าง จนในที่สุดเขาก็พูดคำนี้ออกมา“ได้ รอได้”“สิบปีนะคะ ระหว่างนี้ห้ามมาเข้าใกล้มีน” เขาพยักหน้า สิบปีก็สิบปีวะ ต่อไปนี้เขาคงต้องออกกำลังกายให้หนักขึ้นกว่าเดิม เพื่อที่อีกสิบปีข้างหน้าน้องชายของเขาจะยังใช้งานได้อย่างมีประสิทธิภาพ“ระหว่างสิบปีนี้มีนจะไปอยู่อเมริกานะคะ”“ไปทำอะไร” ให้รอสิบปียังพอทน แต่ห่างกันสิบปี ใจขาดกันพอดีสิ“ไปเรียนต่อค่ะ แล้วก็จะทำงานอยู่ที่โน่น คุณมุกเป็นคนออกค่าใช้จ่ายให้” ทั้งที่คิดว่าเขากำลังจะได้อุ้มลูก

พระอาทิตย์เริ่มคล้อยต่ำลงชิดขอบฟ้า ไม่นานความมืดก็โรยตัวลงมา ร่างเล็กเหลือบมองนาฬิกาข้อมือที่บอกเวลาสิบแปดนาฬิกายี่สิบนาทีเดินผ่านร้านอาหารที่อยู่ตามชายฝั่งที่ประดับด้วยไฟดวงเล็ก ๆ อากาศเริ่มเย็นลงทุกทีหญิงสาวถอดรองเท้าสวมแบบเปิดส้นวางไว้ด้วยกันกับแอร์เมสใบย่อม ย่ำเท้าเปลือยเปล่าไปบนผืนทรายเม็ดละเอียด มองเห็นเปลือกหอยและกิ่งไม้อยู่ประปรายเบื้องหน้าเห็นพระอาทิตย์ที่ใกล้จะลับขอบฟ้า ได้สินเสียงคลื่นที่กำลังซัดเข้าหาฝั่ง ความคิดภายในใจจมดิ่งเข้าไปทุกทีความรู้สึกที่ได้เป็นคนโง่ให้คนอื่นหลอกใช้ค่อย ๆ เกาะกุมหัวใจ เหมือนความมืดเบื้องหน้าที่ค่อย ๆ คืบคลานเข้ามากิจธาดาวงศ์เป็นตระกูลร่ำรวย นอกจากธุรกิจโรงแรมระดับเจ็ดดาว ยังมีธุรกิจร้านอาหารที่ต่างประเทศหลายสาขาทายาทที่เกิดมาจึงเพียบพร้อมทุกประการ บิดามารดาของพิชชาเป็นที่รู้จักนับหน้าถือตาในสังคมทว่าต้นทุนเหล่านี้กลับไม่ได้เป็นเครื่องการันตีว่าชีวิตของเธอจะสุขสมหวังไปทุกอย่างแต่เล็กจนโต เธอคิดเสมอว่าตัวเองนั้นฉลาด รู้เท่าทันเล่ห์เหลี่ยมผู้ชาย ส่วนหนึ่งเป็นเพราะการอบรมเลี้ยงดูของคนในครอบครัวทว่าความคิดเหล่านี้กลับถูกแทนไททำลายจนหมดสิ้น

"สมองคนเรามักจะจดจำความทุกข์ได้มากกว่าความสุขอยู่แล้ว ดังนั้นก็ไม่จำเป็นที่ต้องพยายามลืมอะไรหรอก เพราะเราควรใช้ความพยายามกับเรื่องหรือคนที่เราให้ค่าเท่านั้น” แม้จะมองไม่เห็นสายตาของอีกฝ่ายในขณะที่พูดออกมา แต่พิชชาก็รับรู้ได้ถึงความหวังดีที่แฝงอยู่ในถ้อยคำพวกนี้“ก็จริง” พูดอีกก็ถูกอีก ทำไมเธอต้องให้ค่าผู้ชายพรรค์นั้นด้วยแต่เธอจะผ่านมันไปได้จริง ๆ เหรอ ในเมื่อตอนนี้เธอขาดความเชื่อมั่นในตัวเองไปแล้วราวกับว่าเขาจะอ่านความคิดของเธอทะลุปรุโปร่ง ถึงได้พูดประโยคต่อมา“ก็แค่ค่อย ๆ ผ่านมันไปทีละเรื่อง รู้ตัวอีกทีเธอก็จะผ่านมันไปได้ทุกเรื่องนั่นแหละ” ตอนเด็กเขาเองก็เคยอยากรีบโตเป็นผู้ใหญ่เพราะจะได้ทำอะไรตามใจ แต่พอโตเป็นผู้ใหญ่เขากลับอยากเป็นเด็กอีกครั้งเพราะสองบ่าของผู้ใหญ่ต้องคอยแบกรับปัญหาไว้มากมาย เหมือนที่ครั้งหนึ่ง เขาก็เคยแบกรับมันมาแล้ว“รู้ไหม?การโตเป็นผู้ใหญ่มันมีค่ามีราคาที่ต้องจ่าย บางทีเราก็ต้องเลือกและแลกกับหลาย ๆ เหตุการณ์ เพราะงั้นเธอก็เลิกทำหน้าเศร้าเป็นหมาหงอยแบบนี้ได้แล้ว” หญิงสาวนิ่งงันไปชั่วขณะนั้น ยิ่งได้ฟัง พิชชาก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองแทบจะไม่รู้จัก ‘เพื่อนของพี่ชาย’ คนน

จะว่าไปแล้ว ยัยนี่ก็โตขึ้นมาก ทุกส่วนอวบอัด ดูเต็มไม้เต็มมือไปหมดบ้าไปแล้วไอ้ธนา มึงจะมีความคิดหื่นกามกับน้องเพื่อนไม่ได้นะเว้ยยย!ตอนแรกพิชชาเดินลงมาด้วยความมั่นใจ แต่พอเห็นสายตาที่อีกฝ่ายมองมา กลับรู้สึกประหม่าขึ้นมาดื้อ ๆรู้หรอกว่าเป็นคนสวย แต่ไม่ต้องจ้องขนาดนั้นก็ได้“อะ แฮ่มม!” ไม่รู้ว่าควรวางสายตาไว้ตรงไหน พิชชาจึงส่งเสียงกระแอมทำลายความเงียบ“นี่ชุดไปเที่ยวเหรอ” พอรู้ว่าตนเองเผลอจ้องมองยัยตัวแสบ ก็รีบพูดกลบเกลื่อน“แน่นอน สวยใช่ไหมล่ะ” พิชชาก้าวเข้ามาหยุดตรงหน้าเขาด้วยรองเท้าส้นสูงสีเดียวกันกับชุดแล้วหมุนตัวหนึ่งรอบผมสีน้ำตาลบลอนด์ยาวสลวยถึงเอวที่แบ่งมารวบไว้ด้านหน้าปกปิดเนินเนื้อบางส่วน ตอนนี้ถูกสะบัดไปอยู่ที่กลางแผ่นหลังทั้งหมด เผยให้เห็นเนินอวบอัดขาวผ่องศัลยแพทย์หนุ่มกลืนน้ำลายอึกหนึ่งลงคอ ไม่รู้ว่าควรจะวางสายตาไว้ตรงไหนดี เลยแสร้งเบือนหน้าหนีไปอีกทาง“งั้นๆ” หยิบชุดที่จะเปลี่ยนพาดบ่าแล้วลุกขึ้นจากโซฟา ก่อนจะบอกกับเจ้าของบ้านตามมารยาทว่า“ยืมใช้ห้องน้ำหน่อยนะ อยู่ในห้องนอนใช่ไหม” คนตัวสูงเดินเฉียดไหล่ของหญิงสาวไปขึ้นบันไดเชื่อมชั้นสอง มุมปากยกยิ้มอย่างผู้ชนะพิชชาเหลียวห