Echoing the Laments (Filipino)

CHAPTER ONE Halos takpan ko na ang tenga ko mula sa paulit-ulit na sermong aking naririnig galing kay mommy Gwen, ang tumatayong nanay ko simula nang mawala ang pareho kong magulang. She’s not even related to me nor my parents but she wholeheartedly adopted me when she heard my story from the orphanage. She and her husband, daddy Miguel did not got the chance to have a child of their own that’s why they adopted kids. Tatlo kaming lahat na ampon nila ngunit sa aming lahat ay ako ang pinaka sakit ng ulo. I wonder if they are regretting that they adopted me. “Are you really out of your mind? Huh, Coraline?” Palakad-lakad siya sa harap ko habang ako naman ay parang kawawang tutang nakaupo sa gitna ng kama ko. Kararating ko lang at balak sanang matulog nang puntahan niya ako rito nang marinig niyang umalis ako kanina sa kalagitnaan ng field trip at marinig mula sa akin ang ginawa ko. “Look at you

CHAPTER THREE Bago pumasok sa eskwelahan ay hinanda ko na ang suit na ibabalik ko. Itinupi ko ito nang maayos at inilagay sa loob ng isang paper bag. Mabuti nalang at nalabhan na ito kahapon kaya malinis at mabango ko itong ibabalik pero kahit naman bago ito labhan ay mabango na dahil sa amoy panlalaking nakabalot dito. Inayos ko ang necktie ko sa harap ng salamin at isinukbit ang bag ko na kulay sky blue sa aking balikat bago bumaba. "Aalis ka na?" Nasalubong ko si mommy sa may dulo ng hagdan pababa. "Yes ma." Tumama ang mata niya sa hawak kong paper bag at sa laman nito na aninag mula sa pwesto niya. "Is that the suit?" She asked me with puzzled look. I laughed. "Yup. Ibebenta ko sa ukay-ukay." Ani ko habang iwinawagayway ang paper bag. Tumakbo na ako papunta sa labas ng bahay. She kissed me goodbye before I walked

CHAPTER FIVE   "Ilan pa ba ang kailangan mo?" Tanong ko sa kanya habang naglalakad sa kahabaan ng palengke.   "Dalawa pa." Pagkatapos naming kumain ay sumama ako sa kanya sa pag-iinterview ng mga informants nila at dito kami napadpad sa pamilihang bayan na hindi rin naman malayo mula sa park. Karamihan sa mga namamalagi ngayon dito ay mga pauwi na galing sa trabaho o kaya ay mga kabataan pero marami rin ang nagtitinda pa rin kahit hapon na.   "Hindi ba pwedeng yung mga vendor sa loob ng palengke?"   After I witnessed the segment at the TV and the possible involvement of Damien to it, I never asked about it earlier. Nagkunwari lang akong walang alam at hindi kilala ang napanood sa TV.   Umiling siya. "Hindi. Kailangan ay yung mga walang permit o pwesto." Sabi niya habang nakamatyag sa paligid habang hawak ang kanyang camera.   "Pwede ba siya?" Itinuro ko ang i

CHAPTER SEVEN   “Ayan ang ganda mo, Coraline!” Narinig kong sabi ni ma’am Jojie matapos akong lumabas galing sa changing room ng dorm. “Bagay na bagay sa’yo ang suot mo.”   Ngayong araw na ang contest. Later at nine o’clock in the morning is the schedule for impromptu speech at suot ko ngayon ang binigay ni Damien na corporate attire kapalit ng naisuot niya dati nang una kaming magkita. Katulad nga ng sabi niya, it’s the same size and it fits me well. Hapit sa buong katawan ko at higit pa roon ay mukha itong mamahalin. Sinuot ko na rin ang isang 4-inch pump heels ko.   “Mukha kang news anchor sa suot mo!” Sabi naman ni ma’am Fay.   “Thank you po.” I replied to the teachers who are now wearing the same polo shirt with our school name and logo.   “Ayos na ba tayo rito? Baba na tayo nang makapagpractice pa tayo, maaga pa naman.” Said ma’am Jojie. It’s true dahil 7 AM palang and I’ve

CHAPTER EIGHT "Saan ba kasi tayo pupunta?" Tanong ko kay Damien. Pagkatapos ng speech ko ay basta na lamang akong hinila ni Damien palabas ng camp. I'm still wearing my corporate clothes kaya maraming napapatingin sa gawi namin. "We'll grab a lunch. I'll treat you because you did a great job." He said. Hindi ko kita ang mukha niya dahil mas nauuna siya sa akin at hawak ng isang kamay niya ang kamay ko na hinihila. "I did?" Sabi kong nasosorpresa. I'm not really that confident on my speech. Hindi naman ako nautal o ano, naprove ko rin naman yung points ko but I'm not really confident about it. "Yes!" I gently smiled upon hearing his compliment. At least alam ko na may isang naniniwala sa kakayahan ko at sa speech ko. Huminto kami sa loob ng isang samgyupsal restaurant na hindi naman kalayuan sa camp. The place was filled with people-- mostly participants and c