The CEO Admiration (Montiero Series 1)

Prologue When life brings you down. What will you do? You will blame yourself and take all the responsibility that has been given to you? Or You will blame God for all the pain that you have encountered in your life?  But for Lilie De Vega, she blames herself, because she knew to herself that she deserved it. She deserves the pain, the misery, she deserves everything that happened to her. After all the self-doubt, pain, the misery that she had encountered, she became senseless. For her, no one will save her. No one wants to be in her life because she was a worthless human that lost her virginity by the nightmare that she suffered. For her, no one will love her, no one will accept her. But every time she was wondering if someone would save her and be with her until she found the light that she had been looking for for a long time. After all the self-doubt, hatred, mi

 LilieIsang linggo. Isang linggo na ang nakalipas simula ng makita ko si Papa na may kasamang babae. Grabe 'ang sakit na nararamdaman ko noong araw na 'yon. Gusto kong sugurin silang dalawa pero duwag ako kaya ang nagawa na lang namin ni Dria ay kuhanan sila ng picture na magkasama.Sa isang linggo na 'yon ay lagi kong sinusundan si Papa, pero sa bawat pagsunod ko sa kanya ay mas lalo lang akong nasasaktan hindi para sa'kin kundi para na rin kay Mama. At sa isang linggo na 'yon ay itinatago ko sa kaniya 'yon.Ayoko lang masaktan si Mama."Lie, anak. Ayos ka lang ba?" Napapitlag ako nang marinig kong tinatawag pala ako ni Mama nang tingnan ko siya ay nasa tabi ko na pala at bakas ang sobrang pag-aalala sa mukha niya."Kanina pa kita t

Lilie "Mamamatay tao ka! You killed her!" Nagulat na lamang ako ng duruin ako ng Ama ko sa noo. Paulit-ulit niyang sinisigaw sa akin na  ako ang dahilan ng pagkamatay ni Mama. Ako ang sinisisi niya.    Hanggang ang sigaw niya ay mas lalo pang lumakas at paulit-ulit na pumapasok sa utak ko na kasalanan ko ang lahat.   "Mamamatay tao ka!"   Napabalikwas ako dahil sa masamang panaginip ko. Ramdam na ramdam ko ang pagtibok ng puso ko na akala mo ay hinahabol ako ni Kamatayan. Miski ang pawis ko ay para akong binuhusan ng malamig na tubig dahil sa sobrang lamig nito.   Sa loob ng isang buwang pagkawala ni Mama ay araw-araw kong napapanaginipan si Papa at sinis

TRIGGER WARNING!Third PersonNagising si Lilie na puro kadiliman ang bumungad sa kaniya dahilan para lalo siyang maiyak at manginig sa takot.Hindi niya namalayang may tumutulong luha na pala sa mata niya, hinayaan niya lamang ito at hindi pinunasan. Mas lalo siyang natakot dahil hindi niya alam kung nasaang lugar siya ngayon. Kung safe ba siya dito o mapagkakatiwalaan ang kumuha sa kaniya.Gusto niyang tumakas, gusto niyang magtago at huwag na lamang mabuhay dito sa mundong ibabaw. Hindi niya alam kung ano ang ginawa niya para ganituhin siya ng mundo.Napanaginipan na naman niya ang nangyari sa kaniya ilang linggo na ang nakakalipas. Pakiramdam niy

LilieNandidiri ako sa sarili ko. Pakiramdam ko kahit anong gawin kong paliligo o pagkuskos sa katawan ko ay naandito pa rin ang mga kamay niya.Mga kamay niyang hindi ko gustong maramdaman ang hawak niya. Ayoko na ng ganito. Sa bawat araw na dumadaan mas lalo ko lamang kinamumuhian ang sarili ko.Lagi na lamang ganito ang nararamdaman ko sa sarili ko. Pandidiri, galit, lahat na pwede kong gawin sa sarili ko."Nakakadiri ako, nakakadiri ako," paulit-ulit kong bulong habang sinusuntok ang sarili ko. Lahat ng parte ng katawan ko ay sinasaktan ko. Gusto ko na lang maging manhid."Walang tatanggap sa'yo, walang magmamahal sa'yo, Lilie. Walang tatanggap ng buong pagkatao