Chapter 3

  

     

     

     

     

     

    “I don't need anyone! Ilang beses ko  bang dapat sabihin 'yan sa inyo. Ma? At kung kakailangan ko man, nar’yan naman si Duwarte para alalayan ako. And I have sixteen maids in this damn house for christ’s sake!”

     

    “Hindi oras-oras ay naririto si Duwarte, hijo. What if you—”

     

     

    “Well, I’m pretty sure that I can manage. Hindi ko kailangan ng aalalay sa akin!" nakatiim ang mga bagang piksi niya.

     

    "I'm still your mother, Michael. Nag-aalala ako para sa'yo at sa kalusugan mo. Makakabuti sa'yo kung magkakaroon ka kasama para mapabilis ang iyong paggaling. Please son, huwag mong pairalin ang tigas ng ulo mo."  nanatiling mahinahon ang tinig nito. 

     

     

    "I need therapist not a nurse! Miguel can stay with me anytime I want him." aniya na ang tinutukoy ay ang kaibigang therapist. 

     

    "I want Thalia to stay with you, hijo, she can help you and assist you anytime you need her.”

     

    "Fuck! I don't need her!" he hissed with frustration kung bakit pa kasi kailangan makialam ng nanay niya. 

     

    He lived alone for fucking nine years without even asking for any help from his parents, kaya rin niyang gumaling ng walang nurse na mag-aalala sa kanya, but despite of the fact that he hates seeing his mother worrying about him. Damn it!

     

    Tumingin sa pambisig na orasan ang ginang pagkatapos ay dinampot ang purse sa couch.

     

    “Let’s cut this argument, hijo. I can't stay for long, I got to go. May dadaluhan kaming party ng papa mo and please be nice to her. " pagkawika niyon ay humalik ito sa pisngi ng binatang nakatiimbagang sa galit. 

     

    "By the way, son. If you really don't want to have private nurse then you have no choice, kailangan mong umuwi ng bahay at doon magpagaling." Sabi nitong nilingon si Michael.

     

    Alam kasi ng ginang kung gaano katigas ang ulo ng anak at hindi nito magugustuhan ang ideyang tumira sa kanilang bahay at makasama ang ama sa iisang bubong. Kay tagal na panahon na rin ang lumipas pero hindi pa rin magkasundo ang dalawang lalaki.

     

     

    Lumarawan ang lungkot sa mga mata ni Mrs. Valdemore wala itong ibang nais kung hindi ang magkasundong muli ang mag-ama.

     

    Bago ito umalis ay sinigurado muna ng ginang kay Thalia na wala siyang dapat na ipangamba. 

     

    At kung bakit na naman nasasabik siyang makita ang lalaking nagpa-iyak sa kapatid niya ay hindi niya magbigyan ng tamang kasagutan. 

     

    “Dito po ang inyong magiging silid, Ma'am.” magalang na wika ng isang kasambahay. Ipinasok naman ng dalawa pa ang kanyang mga gamit.

     

    “Salamat.” aniyang pinagala ang paningin sa kabuuan ng silid. 

     

    “Natutuwa ako at bumalik ka, hija. pagpasensiyahan mo na rin ang nangyari kahapon," totoo sa loob na anang babae sa pag-aakalang siya si Vans.

     

    "Okay lang po iyon,”nakangiting tugon niya.

     

    Maluwang at malawak ang espasyo ng silid na pinagdalhan sa kanya nito at marahil at ito rin ang silid na tinuluyan ng kanyang kapatid. Halatang mamahalin din ang mga kasangkapang naroroon. Larawan at patunay lamang iyon ng karangyaan ng nagmamay-ari ng mansion.

     

    “Ah, ako na lang ho ang maglalagay ng mga gamit ko.” maagap na pigil niya sa may-edad na babae.

     

    “Ito ang trabaho ko rito, ineng.” Nakangiting tugon nito na ipinagpatuloy ang ginagawa. 

     

    “Aling...”

     

    “Juanita," tawagin mo nalang akong nanay kung mamarapatin mo, ‘yan din kasi ang tawag sa akin ng ibang mga kasambahay dito sa mansion.”

     

    “Kung ‘yan po ang gusto n'yo, nay Juanita. Ako nga po la si Thalia pero tawagin n'yo na rin ho ako sa aking palayaw na Tinker.”

     

    “Kay gandang pangalan, bagay na bagay sa 'yong  mala engkantadang kagandahan.” papuring anito. 

     

    Aba't bulera rin pala si nanay Juanita at mukhang makakasundo niya ito. 

     

    “Nay, ako na lang ang maglalagay ng gamit ko sa tokador. Nakakahiya naman po kasi sa inyo, eh. Isa pa'y  sanay naman ako sa gawaing iyan.” she said as she stopped her for doing so.

     

    “Oh, sige papanaog muna ako sa ibaba at nang maihanda ko ang hapunan ni Michael.”

     

    Napangiti na lamang si Thalia dahil hindi alam ng mga ito na magkakambal sila ni Vans.

     

    Gusto pa sana niyang magtanong dito tungkol kay Michael pero baka isipin naman nito na masyado siyang usisera. Nagkibit balikat na lamang siya't sinimulan ayusin ang mga dalang damit. 

     

    Ang totoo ay siya ang nakaisip na makipagpalit sa kakambal. Ayaw ng bumalik ni Vans para alagaan ang alalaki kaya naman kinausap nila ang ginang kung papayag itong siya na lang ang maging private nurse ni Michael kahit ang totoo ay wala siyang kaalam-alam. Hindi naman iyon tinutulan ng ginang at sa katunayan ay tuwang-tuwa pa ito at labis na nagpapasalamat sa kanya. Plus dudublihin pa raw nito ang ippasahod sa kanya dahil sa pagmamagandang loob niya kuno. Oh saan ka pa?!

     

    Kailangan niya ng trabaho and being private nurse of the beast isn't that bad  at all. Bukod sa malaki ang sahod ay magaan pa ang trabaho. Isa pa'y paubos na ang laman ng kanyang atm card at kailangan na kailangan niya ang trabaho. So, in other words kahit sungitan pa siya ni beast ay hindi siya magpapatinag.  She needs money.

     

    Isa rin sa mga dahilan niya ay ang makita sa personal ang lalaki na ayon sa kapatid niya ay daig pa ang anime hero sa beauty and the beast sa kasungitan nito. But who cares? In fact, hindi na siya makapaghintay na makita ito. She couldn’t remember the last time she saw him, siguro years ago, sa kasal ng ate Dhalia at kuya Lohan niya. He was handsome though! Dead handsome to be exact. Sa katunayan ay nagka–crush siya sa beast noong una niya itong nakita. But that was the first and last time she saw him, dahil hindi man lang ito dumalaw sa bahay ng mag–asawa. Guwapo pa rin ba kaya ito katulad ng dati? Does he still yummylicious kaya?

     

    Napahagikhik si Thalia sa kapilyuhang naisip. Nang matapos niyang ayusin ang mga dalang damit ay ibinagasak niya ang nangalay na likod sa malaki at malambot na kama. They asked her to rest, then magpapahinga siya. 

     

    Marahan niyang ipinikit ang mga mata. Saka na muna niya iisipin ang mga dapat niyang gawin bilang bagong nurse ni Michael. Ang kailangan niya ngayon ay matulog at maglakbay sa mundo ng mga panaginip.

     

  

  ***

  

  

    “Senyor, tulog pa po ang bago ninyong nars, gigising ko ho ba?” pasintabi ng isa sa mga kasambahay niya sa mansion.

     

    Sinulyapan ni Michael si Dagz sa kanyang bandang kaliwa na maganang kumakain. 

     

    “Anong oras na?”

     

    “Mag–aalas otso, senyor.” muntik pang masamid na tugon ng lalaki.

     

    “Ugali ba ng mga nurse ang matulog ng matulog? Hindi ba kahapon ay nagpahinga rin ng matagal ang babaeng iyon pagdating niya?”sinulyapan nito ang mayordoma.

     

    “Ipapagising ko siya ngayon din,”

     

    “Forget about her, Nay Juanita. Hayaan n'yo siyang matulog, bababa rin iyon kapag kumalam ang sikmura. Kumain na rin ho kayo, “

     

     

    “Ikaw ang masusunod, hijo." saad ni aling Juanita na nilapag sa gitna ng mesa ang bowl ng french salad saka naupo ito sa tabi ni Duwarte pagkatapos ay nagsimulang kumain.

     

     

    Napabalikwas ng bangon si Thalia nang pagmulat ng kanyang mga mata ay sumalubong sa kanya ang madilim na kapaligiran. Tanging  ilaw na nagmumula sa nakabukas na kurtina ang nagsisilbing tanglaw niya.

     

    Kinapa niya ang lampshade sa side table ng kama. Napatuptop siya ng sariling bibig nang mapagtantong alas dyes na ng gabi. 

     

    Paanong nangyaring nakatulog siya ng gano’n katagal? Paano na ang gamot na ipapainom niya dapat sa pasyente niya?

     

    Natampal niya ang sariling noo nakalimutan niya ang tungkol doon. Bigla siyang kinutuban ng masama baka palayasin din siya nito tulad ng pagsisante nito sa kapatid niya. But no! Hindi siya aalis! Mahigpit na bilin iyon sa kanya ni Mrs. Valdemore. 

     

    Stupid! Kung bakit kasi niya nakalimutan mag-set ng alarm bago matulog. Eh, malay ba niyang mapapasarap ang tulog niya? Tarantang aniya sa sarili.

     

    Mabilis ang naging kilos ng dalaga kumuha siya ng damit sa tokador upang magbihis. Kailangan niyang mapainom ng gamot ang lalaki. Pero saan naman ang kuwarto nito? Isa pa'y lumampas na sa tamang oras ng pag-inom nito ng gamot.

     

    Tsk! Hindi naman mamatay ang lalaking iyon kung hindi makakainom ng isang beses.  Sa ngayon ang kailangan niyang gawin ay bumaba at taluntunin ang kinaroroonan ng kusina ng mansion bago pa man tuluyang mag-wala ang mga alaga niya sa t'yan. 

     

    Marahil ay tulog na ang lahat ng tao sa malapalasyong bahay na na kinaroroonan niya dahil patay na ang mga ilaw sa unang palapag. Marahan siyang bumaba ng hagdan ingat na ingat na makalikha ng anomang kaluskos na pagmumulan ng ingay. 

     

    Hindi na siya nag-abalang pailawin ang mga ilaw pagkat nangangamba siya na baka magising ang mga katulong. Nakakahiya! Isa pa'y naaninag din naman niya ang tinatahak niya dahil sa ilaw na nagmumula sa sliding door palabas ng swimming pool.

     

    At dahil hindi niya alam kung saan banda ang kusina ay inabot siya ng ilang minuto bago natunton iyon. At kahit nagda-diet siya ay hindi puwedeng hindi magkalaman ang sikmura niya.

     

    Wrong timing!  Kung bakit pa kasi nag-iingay ang mga dragon sa t'yan niya. Napahawak siya sa tumutunog na sikmura. Ang huling kain niya ay kaninang umaga pa, kape at dalawang pirasong biscuit. No wonder kung bakit nagririot ang mga pets niya sa t’yan. Nagmistula siyang magnanakaw na ingat na ingat na makalikha ng anomang ingay.

     

    Naglaway siya't lalong natakam nang makita ang lasagne sa fridge. It’s her damn favorite at kahit maimpatso pa siya'y kakain siya ng marami. Wala sa loob na inilabas niya iyon. Nagdalawang isip pa siya kung iinitin o hindi. 

     

    She chose the second option. She had no choice than to eat it na hindi na iniinit. Maingay ang microwave at baka magising pa ang mga kasambahay. Lagot! 

     

    At dahil madilim sa kusina ay nasagi niya ng hindi sinasadya ang silyang naroroon at natumba na nasundan pa ng pagkahulog ng kutsara sa sahig. 

     

    "Patay!" mahinang usal niya. Wish lang niya na sana'y nasa kasarapan ng pagtulog ang lahat ng tao sa mansion at sana'y walang nakarinig. 

     

     

    “Stupid, stupid, stupid!” Napahawak siya sa nasaktang paa na mura pa niya sa sarili.

     

    “Oh, my gorgeous nails.” Napangiwi at napakagat labing bigkas niya.

     

    Sa lawak ng espasyo bakit sa daliri pa ng paa niya natumba ang letsing silya? Shit! Kinalma niya ang sarili.

     

    She took a deep breath just to ease the pain in her finger toe. Sino pa nga ba ang dapat niyang sisihin kung 'di ang sarili? Well, literally, it wasn't her fault kung nakatulog siya ng mahimbing at hindi nakain ng dinner? Eh, sa napakalambot ng kama at ang lamig ng aircon. Kasalanan ba niya iyon? 

     

    Great! Mas lalong hindi niya masisi ang pagkalam ng sikmura. It is because she didn't have a proper breakfast and didn’t have lunch and haven’t eaten her dinner yet. Ngayon ay kailangan niyang kumain or else ospital ang bagsak niya and she damnably hated the place.

      

    Papasok na ng sariling silid si Michael nang makarinig ng kalampag sa unang palapag ng mansyon. He was pretty sure that none of his helpers were still awake at this time. 

     

    Mahigpit ito pagdating sa oras ng pamamahinga ng mga kasambahay. Kailangan bago mag-alas nuebe ay nakapasok na sa servant quarters ang mga ito para makapagpahinga.

     

     

    Pinagalaw ni Michael ang silyang di-gulong patungo sa elevator ng mansion. 

     

     

    Samantala nakailang subo pa lang si Tinker nang biglang bumukas ang ilaw sa kusina. Pinanlakihan siya ng mga mata at tila naistatwa na napaangat ang kamay sa  pagsubong muli. Patay!

     

    Hindi niya alam kung lilingon ba o magpapatuloy sa pagkain? Kung ngingiti ba sa kung sino man ang isturbong nasa likuran niya o magtatago na lang sa ilalim ng mesa?

     

    Mariin niyang ipinikit ang mga mata tanda ng pagkapahiya. She tried her best para walang makaramdam sa kanya sa kusina despite of the fact that it was useless. Nasaktan pa ang kuko niya sa paa nang dahil sa pahamak na silya at kubyertos.

     

    "Baka isa lang sa mga katulong? Hindi kaya?" aniya sa sarili na hindi pa rin magawang lumingon.

     

    Iminulat niya ang mga mata. Apologize na may kasamang pagpapaawa. Tama iyon lang ang kailangan niyang gawin. Tsaka, alam naman ng mga ito na hindi pa siya kumakain kaya okay lang ‘yon hindi ba? Hindi naman siguro nila iyon mamasamahin?

     

    She bit her lower lip saka tumayo. “P-pasens—” nabitin sa ere ang sasabihin niya nang mapagsino ang taong nasa bukana ng kumedor. Nakakunot ang noo habang nakatitig sa kanya. Thalia could feel the sudden rapid beats of her heart the moment she turned her back and saw Michael.

     

    The man was damnably so intimidating, those chestnut eyes was staring at her as if she had done a terrible thing. Thalia couldn’t tell if the man was angry or not, but the looks of him makes her felt uncomfortable. He has a thick dark brows as if, as black as a raven, has a sharp pointed shape of the nose as if God, molded it perfectly and red kissable and sensual lips that every woman would die to taste. Sa kabuuan ay guwapo ang lalaki—super duper guwapo! Mas lalo pa ito naging guwapo kumpara noong una at huling nakita niya ito sa kasal ng ate Dhalia at kuya Lohan niya nine years ago. Napalunok si Thalia ng sariling laway at as she kept on eyeing and staring his kissable red lips. Hindi nakabawas sa gandang lalaki nito ang pagkakakulong sa silyang ‘di gulong. His biceps are still intact, she could see it on her very eye, malapad ang matipunong dibdib na kay sarap sumandal at damhin iyon sa mga palad niya. 

     

     

    Nakaramdam siya nang biglaang pamamalat ng lalamunan. Wala sa loob na inabot niya ang baso ng tubig sa ibabaw ng mesa saka tinunga iyon. As if the water could help her.

    

     

    "What do you think you're doing, young lady?" halos magsalubong ang kilay nito. Hindi hinihiwalay ang mga mata sa oagkakatitig sa kanya.

     

     

    Pakiwari ni Thalia ay lalong bumilis ang kabog ng ribdib niya. At sa katunayan ay ngayon lang iyon nangyari sa kanya. Biglaan naman yata ang pagpapatintero ng sari-saring paru-paro sa loob ng dibdib niya. Pakiramdam din niya ay tinusok ng pampamanhid ang dila niya at hindi niya magawang magsalita. She was just standing there in front of him like an idiot and looking at him adoringly.

     

    "Are you deaf? Damn it!" 

  

  She heard him cursing. Nakikita rin niya ang paggalaw ng mga muscles nito. She’s dead! Oh, god! Anong gagawin niya? Anong sasabihin niya?

     

    Saka pa lamang siya tila bumalik sa reyalidad nang muling magsalita ang lalaki. Ang mga mata nito'y tila nagbubuga ng apoy at matalim ang pagkakatitig sa kanya na para bang napakalaki ng kasalanang nagawa niya.

     

     

    “I—I'm s—sorry, kung naabala kita. Nakaramdam kasi ako ng pagkalam ng sikmura, kaya nakialam na ako sa kusina, pasensiya na." aniya ramdam niya ang pamumula ng magkabilang pisngi niya dulot ng kahihiyan. 

     

    Umarko ang kabilang kilay ni Michael. Alam nitong hindi pa naghapunan ang babae but what the fuck he cares? He knew the reason kung bakit hindi nito pinailaw sa kusina. Ngunit ang damdaming iyon ay panandalian lamang. 

     

     

    Bumangon muli ang galit sa dibdib nito habang nakatitig sa magandang mukha ng private nurse.

  Needless to say, the sudden and rapid arousal of his shaft nang hagurin ng tingin ang kabuuan ng babae. She was so damn—fucking shit in her mini short. Lantad ang maputi at makinis na mga binti. That seemed clogged his vein into the plea of need. Fuck! Lihim na napamura si Michael.

     

     Holly shit! He was lame because of the accident, he got involved months ago and only god fucking know  when he would be able to walk again, but seeing those pairs of mouth watering thighs gave him a sudden hard on inside his pajama. Jesus, it made his masculinity alive. So fucking alive! Mabuti na lang at may blanket na nakatakip sa bahaging iyon ng katawan ni Michael.

     

    “Hindi ka espesyal na panauhin sa pamamahay ko kaya matuto kang gumising sa oras ng hapunan! Damn it!” galit bulalas Michael. Matahil ay upang ikubli ang init na biglang lumukob sa buong himaymay nito.

     

    Nagpatindig ang tainga ni Tinker sa huling salitang binitawan ng lalaki pero pinigil niya ang sarili na huwag magsalita.

     

    “Tatandaan ko.” 

     

     

    “Sasamahan na kita sa kuwarto mo.” maagap na presenta niya na mabilis nakahawak sa wheelchair ni Michael.

       

    “I don't need your help!”

      

    “I insist, sir.” 

       

    “Get off your hands!” 

      

    “But it’s my job to—”

       

    "I did not hire you for that bullshit job of yours. Leave this mansion immediately early in the morning. I don't want to see you when I wake up.” final na wila nito.

     

    “But sir—”

    

    “Do I make myself clear?” 

     

    Tila siya namamalikmatang nakatitig lamang sa lalaki. Tama nga ang kapatid niya. Ang sungit ng isang ito. Beast nga talaga!

     

    “And one more thing, lights were discovered to use them when it’s needed.” he added  before leaving the kitchen.