CHAPTER THREE

Dahan-dahan lamang ang ginawa kong pagmulat sa aking mga mata. Nang tuluyan kong naimulat ang dalawa kong mga mata ay nabigla ako sa aking natuklasan. Nakakakita na ako!

"Doktor? Uncle Favlo? Nakakakita na ako. Nakakakita na akong muli, Uncle Favlo!" tuwang-tuwa na pagbabalita ko sa dalawang lalaki na parehong hindi makapagsalita.

"Totoo ba ang narinig ko? Nakakakita ka nang muli, Lauren?" hindi makapaniwalang tanong ni Tita Lina na kapapasok pa lamang sa nakabukas na pintuan ng kuwarto. Halatado sa hitsura niya ang labis na pagkagulat subalit may halong kasiyahan.

Bumaba ako sa ibabaw ng kama at patakbo ko siyang niyakap. "Nakakakita na akong muli,Tita. Hindi na ako bulag!"

Napaiyak ako sa sobrang kasiyahan; nakakakita na akong muli. Ten long years that I lived in the dark. Gano'n katagal akong namuhay na puro kadiliman lamang ang aking nakikita. And now, my suffering was finally over.

Kumalas sa pagkakayakap ko si Tita Lina at pinakatitigang mabuti ang aking mga mata. "Mahal na mahal ka talaga ng mga magulang mo, Lauren. Kahit wala na sila ay hindi ka pa rin nila pinabayaan. Ibinalik nila ang iyong paningin dahil alam nila na mahihirapan kang mabuhay ngayong wala na sila."

Lalo akong napaiyak sa sinabi niya. "I missed Mom and Dad. It's a pity that they don't have a chance to see that my eyes were healed now."

Kumalas si Tita sa pagkakayakap sa akin at inakay niya ako paupong muli sa ibabaw ng kama. "Huwag mong isipin 'yon, Lauren. Sigurado ako na nakikita ng mga magulang mo na magaling na ang mga mata mo. At sigurado rin ako na masayang-masaya sila para sa'yo ngayon."

Nilapitan ako ni Doktor Geni at mabilis niyang sinuri ang aking mga mata. Pagkatapos niyang suriin ang aking mga mata ay saka pa lamang siya nagsalita.

"Well, congratulations, Lauren. Your eyes were totally healed. You didn't undergo any operation but your eyes got healed already. This is really an unbelievable miracle," masayang sabi ng doktor na hindi pa rin makapaniwala sa himalang nasaksihan mismo ng sariling mga mata.

"Thank you, Doctor Geni," nakangiti kong pasasalamat sa doktor. Pagkatapos ay binalingan ko naman si Uncle Favlo na nananatiling walang imik at nakatingin lamang sa akin. Mukhang hindi pa rin ito nakabawi sa pagkabigla. "Hindi ka ba masaya na nakakakita na akong muli, Uncle?"

"O-of course. I'm happy for you, Lauren.Hindi lang talaga ako makapaniwala sa biglaan mong paggaling," mabilis na sagot ni Uncle. Nilapitan niya ako at niyakap. "This call for a celebration. Dapat kumain tayo sa labas para ipagdiwang ang pagbabalik sa normal ng iyong mga paningin."

Mabilis akong umiling. "I don't want to celebrate, Uncle. Gusto kong pumunta ngayon sa burol nina Mommy at Daddy. Gusto ko silang makitang muli kahit sa huling pagkakataon."

"Tama si Lauren, Favlo. Hindi ngayon ang tamang oras para magdiwang. Alam mo naman na nagluluksa pa tayo sa pagkawala ng mga magulang niya," sang-ayon ni Tita Lina sinabi ko.

"Oh, right. I'm sorry. I forgot about your parents. Sobrang natuwa lang kasi ako na nakakakita ka na ulit, Lauren," tila napipilitang sagot ni Uncle. Pero hindi ko na masyadong pinagtuunan ng pansin ang maliit na bagay na iyon. Dahil ang tanging nasa isip ko na lamang ay makapunta sa lugar kung saan nakaburol ang mga magulang ko. Gustong-gusto ko na kasi silang makita.

                         # 

Nanginginig ang mga tuhod ko habang papalapit ako sa kabaong nina Mommy at Daddy. Pakiramdam ko ay nagsisikip ang aking dibdib at parang ayoko nang ituloy ang pagsilip sa kanilang mga katawan. Ito na ang huling beses na makikita ko ang mukha ng aking pinakamamahal na mga magulang kaya tinatagan ko ang aking loob. Habang naglalakad ako palapit sa kanila ay walang patid naman sa pagtulo ang aking mga luha. Mugtong-mugto na nga ang mga mata ko sa kaiiyak.

Halos maglupasay ako sa tabi ng kabaong ng mga magulang ko nang tuluyan ko na silang makita. Mabuti na lamang at nasa tabi ko si Tita at inaalalayan ako. Alam niya kasi na magkakaroon ako ng emotional break down sa oras na makita ko ang mga walang buhay na katawan ng aking mga magulang.

Parehong guwapo at maganda pa rin ang mukha ng mga magulang ko kahit na isa na lamang silang malamig na bangkay.  Inayusan ng isang magaling na makeup artist para sa mga patay ang mga magulang ko kaya nagmukha silang hitsurang natutulog lamang habang naka-makeup. Tila nakangiti pa nga ng bahagya ang mga labi ng mommy ko. Siguro masaya ito dahil muli na akong nakakakita ngayon.

Habang nakatingin ako sa mukha ng aking mga magulang ay naaalala ko ang mga masasayang pangyayari sa buhay namin na magkakasama kaming tatlo. Sobrang sakit ng aking dibdib sa isiping hindi ko na sila makakasama sa mga mahahalagang araw at pangyayari sa buhay ko. Hindi ko kinaya ang sobrang pagdadalamhati ko kaya bigla na lamang akong hinimatay. Nang pagbalikan ako ng malay ay nasa loob na ako ng aking kuwarto't nakahiga sa kama. Alalang-alala naman sa akin si Tita Lina, na siyang naroon sa tabi nang ako'y magising. Nakiusap ako na muli niya akong dalhin sa burol ng mga magulang ko ngunit hindi niya ako pinayagan. At kahit anong pagsusumamo ang gawin ko sa kanya ay talagang hindi niya ako pinayagan.

Naiintindihan ko kung bakit hindi niya ako pinayagang bumalik sa burol ng mga magulang ko. Nag-aalala kasi siya sa kalagayan ko. Ayaw niyang pati ako na nag-iisang pamangkin niya sa nag-iisang kapatid ay mawala rin sa kanya. Wala akong nagawa kundi ang umiyak nang umiyak na lamang.

Sa araw ng cremation ng bangkay nila Mommy at Daddy ay pinayagan na ako ni Tita na muling masulyapan muli ang mukha ng mga magulang ko. And this time I control myself. Ayokong mahimatay muli dahil tiyak na paggising ko ay abo na lamang nila ang maaabutan ko.

Pagkatapos ng cremation ay dinala na namin sa mausoleum ang mga labi ng mga magulang ko para mailibing ng maayos. Tinatagan ko ang loob ko kahit na parang pinipiga ang puso ko't hindi ako makahinga. I loved my parents so much and I wanted to say goodbye to them for the last time.

Mahapdi na ang mga mata ko at sobrang magang-maga na sa kaiiyak. Nagsuot na lamang ako ng sunglass para hindi makita ng mga tao ang namumugto kong mga mata. At isa pa'y para maiwasan ko rin ang mga taong naroroon at nakatutok ang mga nagtataka at nagtatanong na mga paningin sa akin lalong-lalo na sa mga mata ko. Alam kong nagtataka sila kung paano ako biglang nakakita. At alam ko rin na gustong-gusto nila akong kausapin at tanungin tungkol sa aking mga mata.

Hindi ko gustong sagutin ang kanilang mga katanungan dahil kahit ako ay hindi rin alam kung paano ako biglang nakakitang muli. Basta ang pinaniniwalaan ko ay regalo ito sa akin ng aking mga magulang sa aking kaarawan. At dahil din siguro sa ayaw nila akong iwanan dito sa mundo ng nag-iisa at walang nakikita kundi puro kadiliman lamang.

"Let's go, Lauren. You have to rest at home. Not only your body but also your mind and specially your eyes.

Hindi natin alam kung tuloy-tuloy na ba talaga ang paggaling mong iyan," wika ni Uncle pagkatapos maihatid sa kanilang huling hantungan ang mga labi nila Mommy at Daddy.

Nagpatianod ako nang akayin na ako ni Tita Linda palabas ng mausoleum. Hindi pa kami tuluyang nakakalabas nang biglang may pulis na sumalubong sa amin.

"Good morning, Miss Agustin. I'm Sergeant Carlos Dominggo. I am the one that investigating your parents case. And we want to speak with you in private.If it is okay with you," magalang na wika ng pulis sa akin.

"About what, Sergeant?" tanong ng aking uncle sa pulis.

"It's regarding the finger prints that we found in the knife that used to killed her parents. We discovered that Miss Agustin's finger prints was on that weapon. So, we would like to ask her about it if, it's okay with her," paliwanag ni Sarhento.

"Are you telling us that my niece was the one who murdered her own parents?!" galit na tanong ni Uncle sa pulis na kausap.

"Huwag kang magalit, Mr. Agustin. I'm not telling you that your niece was the murderer. I am fully aware of her eyes condition at that time. We just came her to clarify about that."

Sasagot pa sana si Uncle pero mabilis ko siyang pinigilan. Hinawakan ko ang kamay niya at bahagyang pinisil na ang ibig sabihin ay okay lang sa akin na kausapin ako ng mga pulis. I am innocent. My conscience was clean. And why would I killed my own parents since I loved them so much?

"It's okay, Uncle. I will be fine," sabi ko sa kanya. Bumalik ako sa loob ng mausoleum para doon kami mag-usap ni Sarhento.

"I will ask you frankly, Miss Agustin. Why there was a finger prints of you in the weapon that used to killed your parents?" Sergeant directly asked me when we're already back inside the mausoleum.

" I just accidentally touched it when I tried to wake up my mom. And I wasn't in my right mind that time," saglit akong huminto sa pagsasalita. Muli kasing nagsikip ang aking dibdib nang maalala ko ang tagpong iyon. Huminga muna ako ng malalim bago ipinagpatuloy ko ang aking pagsasalita. " All I think was to pulled and removed the knife in my mother's body."

Tumango-tango si Sarhento bago muling nagsalita. "One last question, Miss Agustin. We all knew that your blind since young because your parents asked our help when someone's car suddenly crashed into your gate that caused your blindness, but how did it happened that you can see now and your eyes was healed right after your parents death?"

Umiling ako. "I also didn't know how did this happened to my eyes. Kahit ako ay nagtatanong din sa aking sarili kung paano ito nangyari. Sabi nga ng doktor na tumingin sa akin ay isang malaking himala raw ang paggaling ng mga mata ko kahit na walang operasyong nangyari sa aking mga mata.

" Inisip ko na lamang na ang pagbabalik ng aking mga paningin ay dahil sa aking mga magulang. Na ayaw nila akong maiwan sa mundo ng nag-iisa at pawang kadiliman lamang ang nakikita sa aking paligid. They loved me so much that they asked God to give me a miracle. And it really did happened to me. My eyes were totally fine."

"Wala na akong ibang katanungan pa, Miss Agustin. I just really wanted to know why you had finger prints in the murderer's weapon. Pero ngayon ay alam ko na kaya makakagawa na ako ng report. Pasensiya na sa abala and also condolence to your family," ani Sargeant

Malungkot akong tumango sa kanya. Tatalikod na sana si Sarhento nang bigla ko siyang tawagin.

"Sergeant, I- I just want to ask if it's really true that N-nana Violy admitted that she's the one who murdered my parents?" nahihirapan akong banggitin ang pangalan ng taong pinagkatiwalaang lubos ng aking pamilya.

"It's sad to say buy yes. She surrendered herself to us and also admitted that she's the one that killed your parents. Kahit kahina-hinala ang mga pahayag niya ay wala kaming magagawa. Sa sariling bibig niya mismo nanggaling ang pag-amin," mahabang sagot ni Sarhento. "May iba ka pa bang nais na itanong, Miss Agustin?"

"Wala na po. Maraming salamat sa pag-aasikaso n'yo sa kaso ng mga magulang ko," nanghihina kong sagot. So, confirmed na talagang si Nana Violy ang pumatay kina Mommy at Daddy. Pero bakit? Kailangan ko siyang makausap ng personal para tanungin kong bakit niya nagawa ito sa amin. Kami na itinuring siya na parang tunay na miyembro ng aming pamilya.

Pagkaalis ni Sarhento ay inalis ko ang suot kong sunglass at pinakalma ko muna ang aking sarili bago ako lumabas ng mausoleum. Wala sa labas sila Tita at Uncle paglabas ko. Saan kaya sila nagpunta?

Naglakad ako papunta sa cr. Naisip kong gumamit muna ng cr dahil naiihi na ako bago ko sila hanapin. Malapit na ako sa cr nang bigla akong napahinto sa paglalakad. A vision of a woman hung herself inside the prison's cr suddenly entered my mind. It was a quick vision so I didn't clearly saw the face of that woman. But I have a hunch that the woman I just saw from my sudden vision is no other Nana Violy. Siya lang naman kasi ang babaeng kilala ko na nasa loob ng kulungan at wala ng iba pa.

After I saw the vision of that woman I suddenly feel my strength left my body and I'm about to faint. But before my body fell to the ground a strong pair of arms suddenly grab my waist. I have no choice but to wrap my arms around his neck so I can balance myself. And then I look at the person's face who helped me from totally falling, to say thanks for helping me. But when our eyes met. All I could do was to stare at him and gasped silently. He's the first handsome guy that I've ever seen since my eyesight came back.