Share

Chapter 6: Maze

Hours passed but I didn’t found a way out. I tried my luck for roaming far away from where I came, at naalala ko sa mga movies na napanuod ko na kapag napunta ka sa maze, kailangan mong hanapin ang pintuang nasa dulo nito. Ngayon ko lang naalala, tinampal ko ang noo ko dahil sa mahinang pagprosesso ng utak ko.

Pumunta ako sa unang daan na nakita ko at pumasok doon, inilibot ko ang paningin sa paligid, wala akong nakita o nadadaan man lang na mga maliit na insekto o hayop.

Puro nalang mga bulaklak ang mga nakikita ko, ito rin ang gumagawa  mg daan sa maze. Napabuntong-hininga ako nang makita ang dulo. It’s blocked.Agad akong bumalik sa dinaanan ko kanina ngunit nag-iba na naman ang daan.

May lumitaw na namang dalawang daan sa harapan ko, nasa kanang daan ay makikita ang makukulay na mga bulaklak sa loob nito, at sa kaliwa naman ay napakadilim. Hindi ko makita ang nasa loob nito dahil sa dilim, nakaramdam din ako ng panlalamig habang tiningnan ‘yon. 

Kaya ang pinili kong susunod na pinasukan ay ang mga makulay na bulaklak ang nasa loob nito, napapikit ako dahil sa liwanag na nagmumula dito at agad akong napahanga sa nakikita. Iba ito sa unang parte ng maze na napuntahan ko. 

This maze was lively! There were so many different and colorful butterflies flying around, there was a dust falling from their wings that make them look beautiful. I look around, there were different kinds of flowers too, that some of them I didn’t recognize. There was a flower that was made of crystals, some of them made of different kind of gems and some of the flowers that planted here was moving using their roots and vines. I touch their leaves and flowers and I feel like, they like the way I touch them dahil lalo pa nilang dinidikit ang kanilang katawan sa kamay ko.

After that many flowers that was moving using their roots and vines, came toward me, butterflies flying above my head. I smile they were so beautiful.

I was enjoying watching the flowers who’s playing with other, I can’t turn my eyes off of them. Napatingin ako sa kanang kamay ko nang may nasagi akong bagay. Then I saw a small plant, ang bulaklak nito ay hindi pa naumumukadkad but still it looks beautiful, it was touching my hand. I smile and touch its leaves, I heard it giggle that made me smile wider then I stay there a few hours when I remember that I was looking a way to get out of here. Tumayo na ako at aalis na sana nang harangan ako ng mga bulaklak, nagtaka ako. But then I suddenly realized what they want to say, they don’t want me to leave.

“Little fella’s, can you let me go? I want to find a way out,” pakiusap ko sa kanila. Hindi sila gumalaw ngunit nag-iba ang kanilang expression. They mad. Kinabahan ako.

“I just want to find a way but I promise that I’ll be back,” ani ko ulit dito. "I won't break my promise." Nilagay ko ang kanang kamay ko sa d****b ko habang nakatingin sa kanila. Nilapitan ako nang maliit na tanim na lunapit sa ‘kin kanina, it’s upset.

Hindi ko man maintindihan ang sinasabi nito ay alam ko naman ang nais nitong sabihin, he's vines was pointing at me while he  was talking in different language. He's expression was mad.

Lumuhod ako, upang mapantayan siya, “Don’t worry, I won’t forget you and I already made a promise that I’ll be back,” ani ko naman dito. Hindi siya nakinig sa sinabi ko at igagalaw na sana ang kaniyang maliit na baging papunta sa ‘kin.

“When I came back, I will give you a name. How’s that?” Huminto ang mga baging niya sa ere at agad na binawi ‘yon. I saw that it was nodding and turn toward the flowers who blocked my way. I think they were talking and that little thing was explaining, after that the little plant was coming toward me again and hand me a leaves, it was a gem but like crystals that even my reflection was clear and shine because of the dust of those butterflies. 

After I accept that leaves, they let me go. They even help me to find a right way when a path way appear again that divide into three.

Hours passed, I was walking again and I feel tired. Napag-isipan ko munang umupo muna sa damuhan upang magpahinga, I smell a good fragrance that I can’t smell in my world. After that I don’t have any idea that I was already sleeping.

Nagising nalang ako nang may naramdaman ako. May humahawak sa buhok ko at hindi ko alam kung sino. Minulat ki ang mga mata ko but due to my surprised I raise my fist at tumama ‘yon sa mukha ng lalake na nasa harapan ko.

“Ouch! That hurt!” anito. Napatayo ako at agad na kinabahan. Nilingon ako nang lalake, hawak hawak nito ang mukhang nasuntok ko.Mayroon siyang taenga nang isang fox na kulay silver, he’s fangs was exposing and he’s nail was long too.

But the most important thing I notice from him was he was hurt. I realize what I did at nilapitan siya na walang pag-alinlangan.

“Are you okay? I’m sorry for what I did, I was only surprised when I saw you in front of me after waking up!’ pagpapa-umanhin ko dito.

“No! It’s my fault. I apologize,” ani nito at umiwas nang tingin sa ‘kin. Ngayon ko lang napansin ang mukha nito. Naiiyak ako!! Bakit ba puro nalang magaganda ang lahi ng mga taong nakatira dito sa mundong 'to?. He was good looking, he's ear was suited to his looks. Even his silver hair was too beautiful na abot hanggang beywang niya, daig pa ang buhok kong hanggang siko lang at buhaghag pa.

“No! It’s my fault not yours,” pilit ko namang ani habang nakatingin sa maganda nitong buhok. Palit nalang tayo ng buhok please!!

“But I approach you first–“

“But I punch you too,” putol ko sa kaniya.

Namumula ang kaniyang mga mukha nang mapansin ko habang nakaiwas ang kaniyang tingin sa 'kin. Nagtaka ako. May sakit ba 'to?

“Your smell was too nice that I can’t control my self, I’m sorry!”

Huh?

Mga Comments (1)
goodnovel comment avatar
Delizo B. Judy Ann
may God ang Ganda pala... masarap sya ulit-ulitin.,.
Tignan lahat ng Komento

Kaugnay na kabanata

Pinakabagong kabanata

DMCA.com Protection Status