CHAPTER 17 GIVE IN Siguro dahil na rin anong tanggi ko, siya lang ang taong kayang patibokin ang puso ko. That’s why, I give in. Dahil sa totoo lang hindi naman mahirap mahalin si Rezoir, he looks dangerous outside…but he’s the person you want to embrace each night. Oo, gano’n ang epekto ng presensya niya. Napatingin ako kay manang Luleng na nagpupunas pa rin ng kanyang luha, mabigat man ang loob kung iwan sila. Pero may konting saya rin, na sa pagkakataon na ito…hindi ko na sila maaabala. Kahit mang todo tanggi ang mga ito, alam ko…may pagkakataon rin na naaawa sila sa akin. Kaya palagi akong tinitignan, I was thankful. Being away from my family, sa islang ito na punan ang pangungulila ko. “M-Manang Luleng…” tawag ko sa matandang patuloy pa rin sa pag-iyak. Ngayon ang araw na pag-alis naming sa isla. Bumalik na rin si Mark, kaya kasama na rin namin si Reign pabalik. Ang pinsan nitong si Rouston ay tatlong araw na nanatili rito, at ngayon nga ay aal
CHAPTER 18 RAYVER “I heard na wala pa kayong pinapangalan sa pamangkin ko,” napakamot ito sa ulo. Napa kurap kurap ako, kahit papaano ay may nakikita akong pagkakahawig nil ani Reign. Napangiti ako ng malawak, napatikhim ito. “Rayver is sounds good, how about the second name?” hindi niya ‘ata inaasahan ang sinabi ko. Bago pa man siya makasagot ay siya namang pagdating ng kuya niya. Masama na agad ang tingin sa kapatid niya. “Why don’t you just create yours, para ikaw na ang magpangalan.” Laglag ang panga ko sa sinabi nito. “Rezoir!” suway ko sa kanya. “Gusto mo na ba kuya?” puno ng pang-aasar na balik naman sa kanya ni Rajih. “Rezoir Israel.” May diin na tawag ko sa pangalan niya nang tinangka nitong humakbang palapit kay Rajih. “What are you doing here huh? Are you checking my woman, little kid?” laglag ang balikat ko nang hindi ito nadala sa pagbanta ko. “Ate Azeria.” Tawag niya sa akin. “Huh?” sagot ko. “Kung gusto mong malaman ang lahat ng kalokohan ng kuya ko hanggang u
CHAPTER 19 HAPPY Alam ko na hindi sapat ang sorry para patawarin nila ako. Tama naman si Lucas, kung hihingi ako ng kapatawaran si papa dapat ang may karapatan. “Hindi ka naman ganito Azeria! Dahil ba sa lalaking ‘yon ha?!” hindi ko gusto na ibaling niya sa iba ang nagawa ko. Agad akong humiwalay kay Red at tinignan si Lucas, tiim ang bagang nito. “Ako ang may kasalanan, I left him too…Lucas,” umiiyak na saad ko. “I-Iniwan ko rin siya…” it’s my entire fault. Ngayong nasasabi nilang nagawa ko lang ang bagay na ‘yon nang dahil kay Rezoir, nasasaktan ako. Napapikit ako, alam ko talagang mali ang nagawa ko. Kung hindi ko ipapaintindi sa kanila, hinding hindi nila ako maintindihan. Kaya nagpasya ako, para maintindihan ang isang tao dapat alamin muna ang kuwento. Humugot ako ng malalim na hininga, pinunasan ko ang mga luha ko at pilit na kinakalma. Kailangan kong kumalma dahil buntis parin ako. Pinakatitigan ko silang tatlo. Kahit…malabo, malabo mang maintindihan nila ako. Mas mabuti pa
CHAPTER 20 SLAP But it looks like the word happy is not for me. “A-Anong sinabi mo tita?” nauutal na wika ko. Naguguluhan akong napatingin kay tito Andrius, matigas ang mukha nito na nakatingin sa mga taong nasa harap ko. Nasa pribadong restaurant kami, ang inaasahan kong matatapos na ang lahat ng problema hindi pala. Napatingin ako kay tita Kiara, wala pa rin sa akin ang paningin niya. Katulad ng kanyang asawa ay matigas rin ang kanyang mukha, habang tanaw ang mga taong nasa harapan namin. “Why don’t you sit up first, Kia?” ani tita Serena. Sa nagdaang minuto ay nakatayo pa rin ang mga kamag-anak ko, ni hindi man lang sila nag abala para umupo. Agad na nilang pinakita na hindi mangyayari ang inaasahan kong mangyayari sa araw na ‘to. “No need, hindi na kami magtatagal. Alam mo namang walang patutunguhan ang pag-uusap na ito.” Matigas na wika ni tita Kiara. Tinangka kong lapitan si Rezoir nang hawakan ako ni Dalea sa braso. “W-What are you doing?” nauutal na tanong ko. “T-Tito!” s
CHAPTER 21 MEMORIES Pagkatapos mabunyag ang totoo sa araw na iyon. Wala akong ginawa kundi ang umiyak at magmukmok sa sariling kwarto. Ngayon ay pangatlong araw ko na ‘to, kahapon ay dumating si Papa. Nasabi sa akin ni nana Roda na may kung anong inasikaso si Papa, kaya ngayon lang dumating. Kahit ngayon, hindi pa niya alam ang nangyari sa pagitan ng aming pamilya at sa mga Hillarca. Kahapon ay bumalik na rin ang tito at tita ko sa Manila, umalis silang hindi nila ako nakakausap. Sinubukan nilang kausapin ako. Pero ako lang itong nagmamatigas, ang alam ko ay wala pang alam si Papa. Ang alam niya lang ay buntis ako, bumalik na sa hacienda…pero walang ama na kasama. Pinahid ko ang luhang tumakas sa mata, siguro ang pumasok na sa isip niya ay marahil umuwi ako dahil hindi ko na kaya. Ngayong malapit na akong manganak saka naman ganito ang mga kaganapan, kahit may problema ako. Hindi ko naman pinapabayaan ang sarili, natutulog pa rin ako sa tamang oras. Kahit matinding stress na ‘ata
CHAPTER 22 TRUTHS “P-Papa…” tawag ko sa kanya. Humakbang siya palapit sa akin. “Why are you crying?” kunot noo niyang aniya. “S-Si M-mama…” “W-What about your mom?” napa hagulgol ako. Kahit pala wala pa ako sa tiyan ni Mama, may mga mabigat na bagay pala siyang dinadala. Nang makita ang bagay na nasa kamay ko. “W-what’s that Azeria? Bakit ka narito sa ganitong oras? Anong hinahanap mo?” tiningala ko siya. “D-Did tita Serena try to talk to you papa?” wika ko. Sa hindi niya pagsasalita, alam kong oo ang sagot niya. “I-I remember what she said…when I’m still a kid. Sinabi niyang hanapin ko ang liham ni Mama na naipit sa paborito niyang istorya.” agad kong inabot ang liham sa kanya na agad naman niyang kinuha. “And she’s right, hindi nagsisinungaling si tita Serena, papa. And Mama didn’t cheat on you, she just protected me…protect us.” Agad niyang binuklat ang liham, pinagmamasdan ko siyang tahimik na binabasa ang liham ni Mama. Nalukot niya ang liham ng tapos na nitong mabasa ang ka
CHAPTER 23 INA Habang nagkakagulo silang lahat, ako naman ay nanlalamig na sa kaba. Hindi sila magkamayaw sa pagtawag sa pangalan ko. Si Theo na kaninang nagbibiro, katulad koy kabado. Si Rezoir naman ay ilang mura na ang na sabi sa taranta. "Diyos ko! Akala ko ba sa susunod na linggo pa?!" natataranta ng bulalas ni nana Roda. "The hospital is far away from this place!” kinakabahan na wika rin Papa. napahiyaw ako sa sakit. Umiiyak na talaga ako, halos takbo at lakad na rin ang ginawa ni Rezoir habang binabagtas ang garahe. Kung saan ang sasakyan. “Ako na ang magmamaneho!” sigaw ni Lucas. Kaya sa backseat ako dinala ni Rezoir, some profanities slip at his tongue. Mabilis ang pagpapatakbo ni Lucas, mahigpit ang pagkakahawak ni Rezoir sa kamay ko. “Everything will be fine baby…” masuyong bulong niya sa aking tenga. At bahagyang pinapatakan ng halik sa gilid ng labi. Sa totoo lang kinakabahan ako, sa huling check up ko naman sabi naman ni Mark ay ayos lang ako at si baby. Ngayon
CHAPTER 24 KIDNAP Apat na araw ang inabot namin sa hospital. Ngayon ang araw ng labas namin, hinihintay ko si Rezoir dahil nagpaalam ito saglit. Napatingin ako sa kasambahay ng mga Hillarca, napatingin ako sa wall clock na nakasabit sa dingding. "Sinabi ng sir mo?" naninigurado sabi ko. "O-Opo ma'am, ang sabi niya ay mauna na raw tayo. Kasi may aasikasuhin pa ito." aniya. Hindi pa naman ako nakapunta sa hacienda Hillarca, kaya ito ang unang pagkakataon nakita ko ang kasambahay. Kahit may pag-aalangan, tumango ako sa kanya. Pero dahil na rin sa sinabi nga niya na bilin ni Rezoir, hindi na ako nagtanong. At lumabas na nga sa kwarto, sa parking lot kami pumunta. Doon ay naghihintay nga ang aming sasakyan, hindi ko na tinanaw ang mukha ng driver. I feel exhausted. Nang tingnan ko ang anak ko ay mahimbing pa rin ang tulog nito. Kaya hindi ko maiwasang hindi mapangiti. “Tara na!” sa sigaw na ‘yon ng kasambahay ay naalimpungatan ang anak ko. Nagulat marahil sa sigaw, matalim ang pag