"Thank you nga pala sa libre kanina, Honey," sabi ko sa kaniya nang makalabas na kami sa gate ng school.
"Wala 'yon. Minsan lang naman ako manlibre atsaka mumurahin lang 'yong nilibre ko sayo. Anyway, saan ba daan mo? Tara, sabay na tayong umuwi," aya niya sa akin.
Umiling ako sa kaniya.
"Next time na lang. Dada will pick me up kasi e," nahihiya kong pagtanggi sa kaniya.
"Ah, gano'n ba. You want me to stay with you habang wala pa 'yong papa mo?" tanong niya sa 'kin habang tinitignan niya ang kaniyang sarili sa maliit na salamin na hawak niya.
Umiling ako sa kaniya. "Naku, hindi na. You've done so much for me today."
"No problem you're a friend naman," she nonchalantly said then she shrugged her shoulders.
"A friend?"
Nakita kong para bang nataranta siya bigla kaya medyo natawa ako sa itsura niya.
"Ah, wala. May sinabi ba ako? Okay sige kaya mo naman na sigurong mag-isa no? Malaki ka naman na. O, sige alis na ako. See you tomorrow!" sigaw niya pagkatapos ay tumakbo na siya ng mabilis palayo sa 'kin.
Napailing-iling na lang ako habang nakatingin sa kaniya mula sa malayo.
Bakit kasi ayaw niya pang aminin na gusto niyang maging kaibigan ako? Eh, gano'n rin naman ako sa kaniya.
"You're smiling alone sana naman hindi dahil may boyfriend ka na agad?" Napatalon ako nang biglang magsalita si Dada sa gilid ko. Sa sobrang aliw ko kasi kay Honey hindi ko na masyadong napansin na nandito na pala si Dada sa gilid ko.
"Dada! Of course not! Hindi naman ako easy to get," nakasimangot kong sagot sa kaniya.
"So, I'm right it's because of a boy?" Seryoso ang mukha ni Dada habang nakatingin siya sa akin at hinihintay ang magiging sagot ko. Hindi ko alam kung tatawanan ko ba siya o iirapan. Paano ba naman kasi first day ko pa lang pinaghihinalaan niya na agad ako.
"Dada seriously?!" hindi ko makapaniwalang sigaw sa kaniya.
"What?" he innocently asked.
I crossed my arms in front of my chest. "It's because of a girl Dad, not a boy," I corrected him.
"You're a bisexual now?!" he dramatically said.
"Dada!"
He chuckled.
"Alright, I'm just making fun of you sweetheart. Relax, you're so serious, why you're so uptight? I can't joke around now because you're already a highschool student?" he said, still teasing me.
"Dada," I gruffly called him.
He laughed hard.
"Okay, I'll stop na. But why are you smiling alone a while ago?" he asked as he guide me inside of our car. I get inside and put my bag on my lap.
"I have a friend now Dada," I happily announced.
"Oh, really? That's great!" masayang sabi ni Dada.
Pagkatapos no'n ay naging tuloy-tuloy na ang pagku-kwento ko kay Dada tungkol sa mga nangyari sa 'kin buong maghapon kanina maliban na lang sa nangyari tungkol doon kay Kenneth at Theo. Hindi rin naman kasi importante at isa pa, hindi naman sila kilala ni Dada, kahit ako hindi ko rin naman sila kilala.
Since I was a kid si Dada na talaga ang sinasabihan ko ng lahat. As in lahat ng tungkol sa akin alam ni Dada. I grew up in a house where my opinion matters, and that is because of my dad. He always said that even if I'm still a little girl my opinion over something should matter.
I will always be grateful for having him as my father. Siya 'yong tagapagtanggol ko noon sa bahay kapag pinapagalitan ako ni Mommy o kaya ni Mamita. Kaya naman mahal na mahal ko siya.
"Sweetheart, I forgot to tell you that we will go out later. Birthday kasi ni Anastasia but it's okay if you don't want to come, I know that you're tired from school," Dada said, breaking the silence that engulfed us a while ago.
"No, Dada I'm fine. Sama na lang ako sayo, wala rin naman po kaming ginawa masyado kanina," sagot ko sa kaniya habang inaayos ko ang aking upo.
He smile at me. "Okay if you say so."
Nginitian ko na lang din si Dada at tumingin na lang ako sa daan.
Maya-maya pa ay nakarating na kami sa bahay. Hindi traffic kaya naman mabilis kaming nakauwi.
Pagkadating namin sa bahay ay agad akong lumabas sa kotse at umakyat sa kwarto ko para makapagbihis. I still have two hours to prepare for the party later pero nagdesisyon ako na mag-ayos na agad dahil I know how judgemental my dad friends are.
Noon kasi kahit pa maayos naman ang suot ko ay may nasasabi pa rin sila tungkol sa akin. At ayaw ko nang mangyari ulit 'yon ngayon sa birthday ni Tita Anastasia.
Napatigil ako sa pagtanggal ng clips sa buhok ko nang may kumatok sa pinto. Lumapit ako sa pinto at binuksan ko iyon. And there, I saw my dad holding a color gray satin dress.
I pouted my lips.
Why my dad is so sweet?
"You bought it for me, Dada?" He just nodded his head then he flashed his perfect smile.
"I love you, Dada," sabi ko sa kaniya habang pinipigilan kong umiyak kaya naman habang kaya ko pang pigilan ang luha ko sa pagbagsak ay lumapit na ako kay Dada at niyakap siya ng mahigpit.
"I love you more, sweetheart," he whispered then he kissed my forehead.
"Magbihis ka na and take your time, I'll wait for you outside."
Binigay niya na sa 'kin ang dress pagkatapos ay lumabas na siya at sinarado na niya ang pinto. Tumalikod na ako pagkalabas ni Dada pero nagulat ako nang muling bumukas ang pinto.
"Why Dad? You forget something?" I asked him.
"Don't make yourself too beautiful. I mean, you're already beau—"
I cut him off.
"Dad, don't worry I won't be noticed at the party I'm not that beautiful to be the center of attention once we get there," paliwanag ko sa kaniya.
"Of course not! You're beautiful, you're my daughter my own fle—"
I interrupted him again because obviously he's just being dramatic.
"Yeah, yeah whatever Dad. Just wait for me downstairs okay?" I said then I already closed the door.
Ang kulit talaga ng tatay ko kahit kailan.
Hay, ewan.
I took a quick shower ang lagkit kasi ng pakiramdam ko kanina pa. Siksikan kasi sa school at mainit din. When I finished taking a shower I wore my bathrobe.
Hindi muna ako nagbihis papatuyuin ko pa kasi ang buhok ko. Naisip ko rin kasi kanina na i-straight ang buhok ko. I don't usually let my hair untied but I will make this party an exemption.
After blow drying my hair, I immediately start straightening it.
I checked the time; it's already five o'clock in the afternoon and the party will start around six o'clock.
Kaya naman binilisan ko na ang ginawa kong pag-aayos. Sinuot ko na agad ang dress pagkatapos ay nag-make up na ako. I just did light make up on my face: foundation, concealer, pink lipstick, blush and a mascara. I don't usually do my eyebrows dahil makapal na iyon. After I doing all the things in my face, sinuot ko na ang white pumps ko.
Tinignan ko ang itsura ko sa salamin. Mukha namang maayos na ako. Hindi na rin ako nag-abalang maglagay pa ng kung ano sa buhok ko. Hinati ko na lamang iyon sa gitna at inipit sa magkabilang tenga ko ang iilang hibla ng buhok ko.
When I got satisfied with my look lumabas na agad ako sa kwarto at bumaba na. I saw my dad at the living room sitting on the couch looking effortlessly handsome with his three-piece-suit.
"Dada, let's go," aya ko sa kaniya.
He looked at me from head to toe which really makes me blush.
"You look exactly like your mom," he emotionally said.
I genuinely smile at my father. I know how much he misses mom and like him I miss mom too.
I saw him wipe his tears using his right hand. "I just miss your mom sorry sweetheart."
"Wala 'yon, Dad. Let's go?"
Tumango lamang si Dada at lumabas na kami ng bahay. Inalalayan ako ni Dada na makapasok sa kotse. Nang komportable na akong nakaupo ay pumasok na rin siya sa loob ng sasakyan at pinaandar na iyon.
Sa buong byahe hindi kami masyadong nag-usap ni Dada. Siguro kasi miss niya pa rin si Mommy. Kaya naman hindi na lang din muna ako nagsalita.
My mom died when I was just ten years old. Dada become depressed because of that. Hindi siya kumakain palagi lang siyang nakatulala at kung minsan bigla-bigla na lang namin siyang nakikita na umiiyak. Hanggang sa nailibing na si Mommy hindi pa rin sumilip si Dada sa kabaong. Ang sabi niya kasi gusto niya na ang tanging maaalala niya lang kay Mommy ay 'yong mga panahong buhay pa ito. At iyon din ang naging dahilan kung bakit homeschooled ako. Dada became protective of me after losing mom. I completely understand dad that time kaya naman pumayag din ako. At bukod doon, gusto ko ring bantayan na lang si Dada. He tried harming himself one time while I was in school at kahit pa bata pa lang ako noon tumatak ang pangyayaring iyon sa 'kin kaya mas minabuti ko na lang na mag-aral na lang sa bahay. "Sweetheart, we're here. Kanina ka pa tahimik. Is there something bothering you? nag-aalalang tanong niya sa'kin. "Wala naman, Dada.
Halos hindi ako nakatulog ng maayos sa kakaisip kay Theo at sa mga bagay na sinabi niya doon sa rooftop kahapon. Sa tuwing iniisip ko kasi 'yong mga sinabi niya mas lalo lang akong na-curious sa pagkatao niya. He always wear his jacket kahit hindi naman malamig, tapos palagi pa niyang tinatago ang mukha niya sa pamamagitan ng pagyuko at pagpapanatili niya sa mahaba niyang bangs. At hindi lang 'yon napansin ko ding hobby na niyang magpaalipusta na lang kung kani-kanino. Ang buong akala ko talaga kaya hindi siya nalaban sa Kenneth na 'yon ay dahil takot siya pero nang makita ko ang nangyari sa party ni Tita Anastasia kahapon ay napagtanto ko na hindi niya talaga pinaglalaban ang sarili niya. He's weird and mysterious. "Sweetheart, you're alright? Kanina ka pa nakatulala and you're not eating your food. What's the matter? Ayaw mo ba sa school mo? I could still transfer you to another school if you want," Dad worriedly said. He's always been like that ka
Nanginginig ang kamay ko at nag-u-umpisa na rin tumulo ang luha sa aking mga mata. Marahas ko iyong pinahid at mas binilisan ko pa ang paglalakad.Tama na ang pag-iyak, Meadow. Hindi mo na dapat siya iniiyakan.Nang makarating na ako sa classroom agad akong umupo sa tabi ni Honey. Nang mailapag ko na nang maayos ang bag ko ay sinubukan kong itago ang nararamdaman ko.Ayaw kong umiyak dito sa classroom at gumawa ng eksena atsaka ayaw ko namang mag-alala pa sa 'kin si Honey kapag nakita niya akong umiiyak kaya naman kahit mahirap sinubukan kong umakto na para bang hindi ako apektado sa bigla na lang na pagsulpot ni Kenneth.Bakit kasi sa lahat ng school dito pa siya nag-aral? Bakit kasi kailangan pang magtagpo ulit ang landas naming dalawa? Ayos na ako, nakakaya ko nang ngumiti ng totoo. Bakit kung kelan nasa proseso na ako ng pag-ayos sa sarili ko bigla na lang siyang susulpot at sisirain ang lahat?Ang buong akala ko okay na ako, pero bakit gano'n?
I ignored Kenneth's presence. Kahit pa nasa likuran ko lang siya nakaupo. Bukod kasi sa kadahilanang ayaw kong malaman pa ni Honey na kilala ko si Kenneth ay ayaw ko na talagang makausap pa siya. For what? Closure? No thanks. I'd rather live a life not knowing why he left me instead of hearing him out and know his nonsense reasons.Kahit pa magpaliwanag siya he can't undone what happened in the past. We can't do anything about it now. We just have to move on and continue with our life.I'm perfectly fine now. I hope he is too. We seriously need to just forget everything that happened between us in the past. We're so young back then, we thought we're really in love with each other, we're both stupid to think that what we have back then will lasts long. We got hurt, he left me without a single word, end of story.If he's doing this because he's guilty about leaving me I would recommend him to just stay away dahil kahit hindi pa siya humingi ng tawad sa 'kin sa mga
Nang makahanap na kami ng mauupuan ay agad kaming umupo doon. Katulad kahapon sa may bandang dulo na naman ang table namin. Masyado kasing maraming tao sa may unahan at kalimitan puro occupied na 'yong seats doon."Ako na lang ang o-order," presinta ko kay Honey."Sure ka? Baka naman magulat ako may pasa ka na pagbalik mo dito.""Grabe naman! Hindi naman siguro."Kinuha na ni Honey ang wallet niya at naglabas siya ng one hundred pesos."Wala akong barya e, pero cup noodles na lang ang sa 'kin. Wala ako sa mood magkanin ngayon.""Anong flavor?""Kahit ano basta cup noodles."Ibinalik ko ang pera niya."Libre ko na, pinasaya mo kasi ako kanina e. Pa-thank you ko lang," nakangiting sabi ko sa kaniya, siya naman ay nakakunot ang noo sa 'kin."You're weird."I just laughed at her pagkatapos ay umalis na ako sa may table namin para makipila na. Buti na lang mabilis magbenta iyong mga tindera kaya naman naging mab
After eating, naghiwalay na kami ni Honey ng daan; siya patungo sa classroom namin ako naman patungo sa abandunadong building.I'm not a fan of horror movies and anything related to that. Kaya naman hindi ko din maisip kung bakit pumayag akong pumunta dito ngayon. Bakit naman kasi sa lahat ng pwedeng maging tambayan dito pa naisip na tumambay ni Theo?Theo is recluse; I only see him by chance. Kaya naman ito lang ang pagkakataon na makikita ko siya. Ibibigay ko lang naman sa kaniya itong bracelet niya pagkatapos aalis na rin ako. Dahil kapag hindi ko pa nabigay itong bracelet baka sa susunod hindi ko na talaga siya mahagilap pa. Sa tingin ko nga kung alam niyang papunta ako sa tambayan niya baka umalis na iyon agad at hindi na tatambayan ulit sa abandunadong building para lang maiwasan ako.Hindi lang naman 'yong bracelet ang dahilan ng pagpunta ko sa kaniya. Hanggang ngayon kasi ay nag-aalala pa rin kasi ako sa kaniya dahil sa nangyari.
Huli na nang ma-realize ko na hindi pa pala ako nakakapagpasalamat kay Theo dahil sa ginawa niyang pagligtas sa 'kin. It's been weeks since that day. Hanggang ngayon hindi ko pa rin maiwasang makaramdam ng saya sa tuwing naaalala ko ang nangyari doon sa abandunadong building. Hindi man naging matagal ang pag-uusap namin pero sa sandaling mga oras na 'yon pakiramdam ko pinapasok na niya agad ako sa mundo niya. And he even let me borrow his book!"Bigla bigla kang nangiti d'yan? Nababaliw ka na?" Tinignan ko ngayon si Honey sa gilid ko. Naninibago nga ako sa itsura niya ngayon e. Wala kasi siyang make up tapos nakasuot pa siya ng oversized t-shirt na panglalaki tapos maong above the knee short at flip-flops.Papunta kami ngayon sa bahay namin. May pinagawa kasing two pages reaction paper na kailangan printed. Dahil walang laptop si Honey I suggested na pahiramin na lang siya. I have two laptops naman kaya okay lang kung hihiramin niya muna 'yong isa.
"Kuya she's my friend her name is Honey. And we're classmates so please be nice to her."Kuya Ivan's forehead creased before he spoke again. "I don't like your friend's attitude, Rain.""Do I looked like I like your attitude? Ha! Hindi din 'no," may gigil na sabi ni Honey pabalik kay Kuya Ivan."Escort her outside, Rain. We will talk as soon as your rude of a friend leaves." Iyon lamang ang tanging sinabi ni Kuya Ivan bago siya umalis ng living room at umakyat na sa ikalawang palapag ng bahay.Nang maiwan na lang kami ni Honey dito sa baba agad kong inabot sa kaniya ang laptop at ang charger no'n."Pasensya na talaga Honey. Gano'n kasi talaga 'yon e. Halika na."Kinuha ni Honey ang laptop at charger mula sa 'kin at tumayo na siya. We walked outside the house at pagkalabas na pagkalabas pa lang namin ni Honey ay sumabog na ito sa inis."Wow, gano'n ba talaga 'yong lalaking 'yon? Grabe ubod ng sama ng