Chapter Two: Daughter of Water

Kanina pa ako palakad lakad sa kalsada at pagod na pagod na ako. Bwisit na Elizabeth 'yon! I am completely aware how much pain I have caused them especially Mattheus but do I deserve to get thrown in this place?! In this peculiar place?! With just myself?! Hindi naman yata tama 'yon! Gustong-gusto kong magwala pero maging 'yon ay hindi ko magawa dahil sa kawalan ng enerhiya.

Napaupo ako sa may sidewalk sa sobrang pagod. Nauuhaw at nagugutom na rin ako at wala akong pera pambili! Wala rin akong nakita kahit isang restaurant sa pag-iikot ko kanina kahit karinderya o turo turo man lang, WALA! And where am I going to spend the night? Ayokong matulog sa kalsada. There's no way in hell I will sleep on this cold cement!

After regaining my energy I decided to roam around again, hoping I could find a shelter.

Bitbit ko sa kanang kamay ko ang aking bag, naalala ko ang sinabi ni Elizabeth na buksan ko lang daw 'to kapag nakahanap na ako ng tirahan. Paano kung may pagkain pala dito? Tch!

Pumasok ako sa gate na may nakalagay sa itaas na 'District IV'. Everything is covered with snow as far as my eyes can see. Thanks to this gown I'm not cold. Walang tao sa paligid at nakapatay na rin ang ilaw ng ilang mga bahay. How am I supposed to look for a food and shelter here?

Sumilay ang ngiti sa labi ko nang may maaninag akong isang tindahan sa dulo ng eskinita na dinaraanan ko. Mukhang bakery shop ang isang 'yon. Isinukbit ko ang aking bag sa katawan ko at mabilis na naglakad patungo do'n. Napatigil lamang ako nang mapagtantong wala pala akong pera. Paano ako bibili?! Letseng buhay naman 'to oh!

I have no choice but to steal. Look, I have done worse things than stealing. This won't make me look even more bad. Kumpara sa mga nagawa ko na, wala lang ito. And I believe I already earned a place in hell so this won't make any difference.

Maingat kong itinulak ang kahoy na pinto na mukhang anong oras ay maaalis na sa pagkakakabit. Naglakad-lakad sa loob. I scanned every corner of the store with my keen eyes at isa lang ang nakita kong bantay ng shop, ayun ay ang matandang babae sa counter na mukhang hindi naman napansin ang pagpasok ko and I'm pretty sure hindi niya rin mapapansin kung may kukunin ako sa mga paninda niya. Easy peasy lemon squeezy.

Pumunta ako sa dulong shelf kung saan nakalagay ang mga nakabalot na tinapay na mukhang kaka-bake pa lang. Kumuha ako ng ilan at mabilis na isinilid sa harapang bulsa ng bag ko. Sumisipol na naglakad ako palabas nang..

"Binibini, sandali lamang."

Napatigil ako sa paglalakad nang tawagin ako ng matandang babae. Lumingon ako sa kaniya at saka ginawaran siya ng alangang ngiti. Nahuli niya ba ako?! No.. Impossible. Nasa huling shelf ako which is far from the counter by the way! And her eyes were fixed at the table. There's no way in hell she could've possibly seen me.

"May kailangan po kayo sa'kin?" kaswal na tanong ko na akala mo ay hindi ko siya ninakawan.

"Wala ka bang nagustuhan sa mga paninda ko?" kalmadong tanong niya.

Nakahinga ako ng maluwag. Mukha ngang hindi niya ako nakita. Haha!

"Unfortunately, wala ho." A sinister smirked plastered on her face which made me nervous. Napahawak ako sa strap ng bag ko at napaatras ng kaunti, there's something in her smile that I don't like.

"Kung gayon.. Bakit mo isinilid ang paninda ko kung hindi mo ito nagustuhan?"

Nanlaki ang mata ko at napaatras sa tinuran niya. SHE'S IMPOSSIBLE. Paano niya ako nakita? May cctv ba sila? Mukhang wala naman so HOW??!

Mabilis akong tumakbo palabas. I am busted! Siguro naman ay hindi niya ako maaabutan. Matanda na siya at hindi na niya kayang tumakbo ng mabilis gaya ko.

"MUDGUARD! MUDGUARD! HULIHIN MO ANG BINIBINING 'YON!" narinig ko sigaw niya.

Fuck. Ano daw? Guard?!

Mas binilisan ko pa ang takbo para hindi ako maabutan ng kung sino mang tinawag ng matandang 'yon.

Paliko na sana ako sa isa pang eskinita nang may maramdaman akong pumulupot na kung ano sa bewang ko. Next thing I knew, nakalutang na ako sa ere. Binaba ko ang tingin ko sa bagay na nasa bewang ko at napaawang ang bibig ko sa aking nakita.

How.. What the fuck?? Paanong may tubig na nakapulupot sa bewang ko?! And I'm not even wet!

Pilit akong nagpupumiglas pero mas lalo lang humihigpit 'yong tubig. Sinipa ko pataas ang laylayan ng damit ko sa ere at inabot ang dagger ko na nakasukbit sa aking hita. I tried cutting the water but I ended up cutting my clothes. Tangina. Bakit ko ba naisip na putulin ang tubig? As if it'll work! I feel extremely dumb.

"AHHH!" napasigaw ako nang may pwersang humatak sa akin papunta sa kung saan at bumagsak ako sa lupa pero hindi parin nawawala 'yong tubig sa bewang ko.

"Ano ba ang nangyayare sa Irvaicean? Pabata na nang pabata ang mga magnanakaw."

Iniangat ko ang tingin ko sa nagsalita. Nakatayo sa harap ko ngayon ang isang babae na mukhang nasa kwarenta na ang edad at nakasuot ng longsleeve na white na estilong uniporme ng pulis at itim na palda na simula bewang hanggang lampas tuhod ang haba, at may nakakabit pang itim na corset sa bewang niya. Meron din siyang necktie at doon naka-kabit ang sa palagay kong badge niya.

Nakataas sa ere ang kamay niya at naka-tapat sa bewang ko. Nang itikom niya ito ay naging yelo ang tubig na nakapulupot sa akin.

"AHH! Ge..get this thing o..off me fr..freak!" impit akong napasigaw sa sakit. Pakiramdam ko ay nadudurog na ang mga organs ko!

"You have a filthy mouth, young lady. Tatanggalin ko lamang ito kung maipapangako mo sa akin na hindi mo ako tatakasan."

"Yes! I promise I won't escape— As if I can!" Sa kakayahan niyang 'yan ay imposible na makatakas pa ako sa kaniya!

Dahan-dahan niyang binuksan ang palad niya at sa isang kisap mata'y naging tubig na ulit ang yelong nakabalot sa bewang ko. Iwinasiwas niya ang kaniyang kamay at inilagay ang tubig sa kahoy na lalagyan na nakasukbit sa bewang niya at isinara itong mabuti.

"Ngayon lamang kita nakita sa destritong ito, saang destrito ka nagmula?" tanong niya habang naglalakad palapit sa akin.

Hindi ko alam ang isasagot ko kase hindi ko talaga eksaktong alam kung nasaan ako kanina at ngayon!

Sa huli ay umiling na lang ako sa kaniya.

"Hindi pwedeng hindi mo alam. Saang destrito ka nanggaling?" muli niyang tanong.

"Hindi ko nga alam! I don't even know where I am right now or what exactly this place is!" I yelled out of frustration. Hindi ko nga rin alam kung anong klaseng nilalang sila at kung bakit ba ako nandito.

Napaawang ang bibig niya at nagsalita, "Hindi ka taga-Trealvale. Saan ka galing?"

"Sa Manila." tinitigan niya lang ako na parang hindi niya nakukuha ang sinabi ko.

"Lugar 'yon sa likod ng yelong harang." paglilinaw ko.

"Galing ka sa mundo ng mga mundane? Paano ka napadpad dito?" naguguluhang tanong niya.

Ano daw? Miski ako ay gulong-gulo narin.

"Mundane?" naguguluhang tanong ko.

"Iyon ang tawag namin sa mga tao na walang mana." mas lalo lang kumunot ang noo ko sa sinabi niya.

"Mana??" Hindi ako pamilyar sa mga words na ginagamit niya.

"Inner power, ija. Ngayon, paano ka napadpad dito?"

Ngayon ko lang nalaman na totoo pala ang mga gano'n, ang akala ko ay kathang-isip lang ang mga 'yon.

"Dinala ako ng lola ko dito at iniwan." mapait na sagot ko.

Bwisit na matanda talaga 'yon! Naalala ko nanaman.

"Kung gayon ay wala kang matutuluyan?" muli niyang tanong. Tumango ako sa kaniya bilang sagot.

Saglit siyang nag-isip saka nagsalita. "Sumama ka sa akin sa tahanan ko." anyaya niya.

So hindi niya ako ikukulong? at magkakaroon pa ako ng matutuluyan? Y to the E to the S, YES! Sumipol siya at may lumapit ng kulay brown na kabayo sa kaniya at agad naman siyang sumakay dito. Nang ako na ang sasakay ay hirap na hirap ako at halos mahulog na ako.

"Wala bang kabayo sa mundo ng mga mundane?" tanong niya at tinulungan na akong makaupo sa likod niya.

"Meron." hindi lang talaga ako marunong sumakay sa kanila. I could ride different things... Like cars! But not horses. I feel like I could not entrust them with my life.

Pinatakbo na niya ang kabayo, napahawak ako sa bewang niya nang napaliyad ako. I almost fell! See? I could really not entrust my life with horses!

Pagkatapos ng ilang minuto ay tumigil kami sa tapat ng hindi kalakihang bahay na tulad ng ibang bahay dito ay makaluma ang estilo. Ang mga pader ay gawa sa clay bricks, malaki ang pintuan nito at nahahati sa gitna. Bumaba na kami sa kabayo, thank god I made it here without losing any of my body parts.

Nauna ng pumasok 'yong babae sa akin— hindi ko pa pala alam ang pangalan niya tapos sama sama ako sakaniya!

Pagpasok ko sa bahay ay bumungad sa akin ang maliit na sala na may iilang kahoy na upuan at kahoy na lamesa, sa tapat nito ay may fireplace.

"Ryleigh! Halika rito at may bisita tayo!" sigaw niya sa baba ng hagdan.

Hindi ko na inantay na yayain niya ako, nag kusa na akong umupo dahil nasakit parin ang katawan ko.

"Kukuha lang ako ng maiinom," paalam niya at tumungo na sa kusina.

Maya maya pa ay may bumabang babae mula sa hagdan. Sa palagay ko ay magkasing-edad lang kami. Nakasuot siya ng plain black na dress na lagpas paa ang haba at ang dulo ng sleeves niya ay mas mahaba ang kabilang dulo gaya ng akin. Meron ding kulay gold na lace ang nakatali sa bandang tyan at bewang niya. 

"Kumusta." bati niya sa akin ng nakangiti nang tuluyan na siyang makababa. Ginantihan ko siya ng ngiti at hindi nagsalita.

Ngayong malapit siya sa akin ay kapansin-pansin ang kulay blue niyang mga mata na parang kumikislap sa dilim. Parehas sila ng mata nung babae kanina ang pinagkaiba lang ay mas dark 'yong sa babae.

Ilang sandali lang ay dumating na 'yong babae kanina na may dalang baso ng tubig at inilapag 'to sa harap ko.

"Siya pala ang anak ko si Ryleigh, at Ryleigh siya si.." tinignan niya ako, napagtanto niya siguro na hindi pa niya alam ang pangalan ko.

"Tanisha." pagpapatuloy ko.

"At ako naman si Marchessa." pagpapakilala niya at saka bumaling sa anak niya, "Dito muna mananatili si Tanisha sa tahanan natin dahil wala siyang matutuluyan. Nanggaling siya sa mundo ng mga mundane." pahayag niya.

Tila nagliwanag ang mga mata ni Ryleigh sa sinabi ng kaniyang ina. Humarap siya sa akin at ngumiti ng malawak.

"Talaga?! Wow! Anong itsura ng mundo ng mga mundane? maganda ba?" tanong niya na mukhang sabik na sabik.

"Wala naman halos pinagkaiba dito, ma-polusyon nga lang doon."

Wala naman ako nakikitang masyadong pagkakaiba doon at dito kumpara sa mga taong naninirahan at sa paraan ng pamumuhay. Isama mo pa na walang polusyon dito.

"Kung galing ka doon.. at andito ka na ngayon.. Isa ka ba samin o isa ka sakanila?" naguguluhang tanong niya.

"Isa ako sa kanila," mabilis na sagot ko. Hindi ako freak katulad nila kaya hindi ako isa sa kanila.

"Imposible. Walang mundane ang hinahayaang makapasok dito. Hindi ba ina?"

Kung walang hinahayaan, how come nandito ako?

"Tama. Mahigpit na ipinagbabawal na makapasok ang sino mang mundane dito. At isa pa hindi lantad sa paningin ng mga mundane ang barkong sinasakyan papunta rito. Maaring hindi mo lang alam na isa ka sa amin dahil lumaki ka na ang paniniwala mo ay isa kang mundane." napakunot ang noo ko sa sinabi niya.

Hindi ko alam kung maniniwala ba ako sa mga sinasabi nilang mag-ina o hindi. Nothing's making sense! Kung totoo ang sinasabi nila bakit hindi ko nagagawa ang mga kaya nilang gawin? Hindi ko kayang magpagalaw ng tubig for pete's sake!

Pero bakit ako nandito kung hindi nakakapasok ang mga katulad kong tao— mundane dito at mundane ako— ayon sa paniniwala ko. AHH! Sumasakit na ang ulo ko kakaisip! Kung andito lang si Elizabeth ay maipapaliwanag niya ang lahat ng 'to at siya ang nagdala sa akin dito in the first place! And now I'm having an identity crisis!

Speaking of Elizabeth.. Kinuha ko ang bag na bitbit ko kanina at binuksan 'to. Ang bilin niya sa akin ay buksan ko ito kapag nakahanap na ako ng titirhan ko at meron na kaya it's about time para buksan 'to at baka nandito ang sagot na hinahanap ko.

Pagkabukas ko ay bumungad agad ang isang enveloped na may UOTRLVL na seal.

Ano naman 'to? Binuksan ko 'yon at binasa ang papel na nasa loob.

"University of Trealvale." pagkabasa ko ng unang linya ay biglang nawala ang lahat ng nakasulat dito at para nalang itong bagong papel.

What the fuck did just happened? Saan napunta 'yong mga letra? It looks like they evaporated!

"May sulat ka galing sa University of Trealvale?" tanong sa akin ni Marchessa, I don't know what to address her okay? Don't look at me as if I am the most impudent person in the world!

Tumango ako sakaniya at nagsalita, "Pero nawala 'yung mga nakasulat.."

"Nawawala talaga ang mga nakasulat d'yan kapag binasa mo ang unang linya. Babalik lamang 'yon sa oras na tumapak ka sa University of Trealvale." pagpapaliwanag niya. So it's just like... magic?

"Sabi na isa ka samin! Hindi ka magkakaroon niyan kung hindi!" Ryleigh retorted with her hands clasped.

Sumasakit na talaga ang ulo ko. Anyone! Get me out of here!

"Pero ano ka? Nalalaman namin ang kakayahan ng isang nilalang at saang lahi sila nanggaling base sa kulay ng mata nila pero.. ngayon ko lang nakita ang ganiyang kulay ng mga mata kaya hindi ko matukoy kung ano ka," pahayag ni Marchessa na napapaisip.

Maybe because I am not one of you!

"Saglit. Alamin natin kung anong kakayahan mo! Gawin mo ito.." ani Ryleigh at inilapit sa kaniya ang baso ng tubig na inilapag ni Marchessa kanina sa mesa. Sa pagpilantik ng kamay niya ay siya namang paggalaw ng tubig. Nasa ere na ito at nakaluntang, sumusunod sa bawat paggalaw ng kamay niya. Tumigil sa paggalaw ang tubig at bumagsak sa mesa. Tumingin sa akin si Ryleigh at alangang naka-ngisi.

"Wicked.." I retorted under my breath. Nakita ko na magpagalaw ng tubig si Marchessa, ginawa niya pa ngang yelo 'yon pero namamangha at kinikilabutan parin ako nang makita kong ginawa din ito ni Ryleigh.

"Pasensya na.. hindi pa ako bihasa sa pagmamanipula ng tubig haha! Hindi kase itinuturo 'yon sa normal na eskwelahan at bawal din kami mag manipulate sa labas ng heart of Trealvale. Pwede sa bahay pero laging wala si ina para turuan ako. Kaya nga papasok ako sa University of Trealvale para matuto." sabi niya ng natatawa.

"What exactly are you.." I asked, unconsciously.

"I am the grandchild of nature, daughter of water."

....

Ano daw? I can understand english but what??

"Isa kaming Narconian. Ang mga Narconian ay may kakayahang magmanipula ng apat na elemento ng kalikasan pero ang isang Narconian ay isang elemento lang ang kayang manipulahin. Katulad ng apat na elemento ay nahahati rin ang mga Narconian sa apat. Kami dito sa Irvaicean, Division IV na kilala rin bilang Water's Abode ay tubig ang kayang manipulahin, water manipulator ang tawag sa amin." pagpapaliwanag ni Marchessa.

Napatulala lang ako sa kaniya. Kahit pilit kong intindihin parang ayaw mag process ng utak ko. Too much information. It feels like my brain will blow up any minute right now!

"Tanisha bilis subukan mo!" ani Ryleigh at naglagay ng baso ng tubig sa tapat ko.

Wala sa sariling ginaya ko 'yong ginawa niya kanina pero walang nangyare, hindi ko napagalaw 'yong tubig.

Sabi na kasing hindi ako katulad nila!

"Mag concentrate ka, Tanisha." utos ni Marchessa.

Bakit ko ba ginagawa to?! Tch!

Pumikit ako at huminga ng malalim. Inalis ko muna ang lahat ng iniisip ko at nag concentrate gaya ng sabi ni Marchessa. Muli kong sinubukang pagalawin ang tubig. Lumipas ang ilang minuto pero walang nangyare.

"Ang isang ibon na lumaki kasama ang mga manok ay mabubuhay ng hindi niya nalalaman na kaya niyang lumipad. Habang buhay niyang paniniwalaan na isa siyang manok."

Nakakunot ang noong napatingin ako kay Marchessa nang magsalita siya.

Anong ibig niyang sabihin?

"Katulad mo, lumaki ka kasama ng mga mundane kaya hindi mo alam kung ano ang kaya mong gawin na hindi nila nagagawa at kung ano ka talaga." pagpapaliwanag niya.

Napaisip ako sa sinabi niya. Parang gusto ko ng maniwala sa mga sinasabi nila. They are too convincing!

"Kung hindi ka isang water manipulator ay baka ibang elemento ang kaya mong manipulahin. Wala kaming alam sa paggamit ng iba pang elemento kaya hindi ka namin matutulungang tuklasin ang kakayahan mo o baka naman hindi ka isang Narconian. Baka iba." kahit si Marchessa ay naguguluhan na din. Mas lalo naman ako! Tinapon ako ng lola ko dito tapos kung ano ano na ang nangyare at mga natuklasan ko na hindi normal!

Nagpakawala ng buntong hininga si Marchessa bago bumaling ulit sa akin.

"Hindi bale, bukas ay sumama ka na kay Ryleigh papunta sa University of Trealvale, baka doon mo na matuklasan kung ano ka ba talaga."

For a moment, parang hindi ko na kilala ang sarili ko.