Deep Into Silence

Hindi malimutan ni Christine ang pangyayaring iyon. Araw-araw ay palagi na lamang niya itong naalala. Malaki rin ang pangamba niya para sa sarili. Natatakot siyang baka magbunga iyon. Lalo na’t hindi pa siya dinadatnan na dapat ay noong isang linggo pa.   “Ate! Gumising ka na raw baka mahuli ka na sa trabaho mo,” tawag ni Chien na naka-uniporme na.   Umungol lang si Christine dahil tinatamad siyang bumangon.     “Bahala ka d’yan.” Nag-spray ito ng kanyang pabango para mas lalong bumango ang kanyang uniporme. Kailangang maging guwapo siya sa paningin ng kanyang mga kaklase.   Napabalikwas ng bangon si Christine nang maamoy ang napakatapang na amoy ng pabango ni Chien. Tumakbo siya palabas ng kuwarto at nakasalubong niya ang ina na kakalabas lang ng banyo.   “Buti at gumising ka na, Christina! Alam mo ba kung anong oras na? Kanina ---” Napatigil ito sa pagsasalita nang

Huminto si Christine sa pagtakbo. Hinihingal siya at napahawak sa maliit na umbok ng kanyang tiyan. Mabilis ang pagtibok ng kanyang puso. Sumikip ang kanyang dibdib at medyo nahihirapan siyang huminga. “Nakita niya ako…” tulala niyang saad sa sarili. “Nakita niya ako, baby,” sabi niya ulit. Naramdaman niyang uminit at basa ang kanyang mata. Hinaplos niya ang kanyang pisngi at doon niya lang nalaman na umiiyak na pala siya. Hindi matigil sa pagtulo ang kanyang luha habang patuloy pa ring tumatakbo sa isip niya ang pangyayari kanina. “Buwesit kang hormones ka! Tumigil ka!” Mas lalo siyang napaiyak dahil sa inis. Alam niyang hindi siya kilala ng lalaki at hindi siya namukhaan kaya hindi siya dapat mag-alala pa doon. Ilang ulit niyang pinahiran ang luha pero hindi pa rin nauubos iyon. Humahagulgol na siya. “Ate! Hoy ate!” sigaw n

Sa tahimik na opisina ay makikita ang isang lamesang tambak ng mga papeles. Sa likod ng mga papeles na iyon ay may nakaupong si Daniel na kanina pa tulala sa mga papeles sa kanyang harapan.   “Why did I just fire my secretary?” tanong niya sa kanyang sarili na mukhang nagsisisi pa sa ginawa.   Isang buwan ang nakalilipas matapos mawalan siya ng sekretary sa kadahilanang dumadagdag ito sa kanyang isipin. Palagi na lamang itong kinukulit siyang magtrabaho gayong wala siyang ganang gumawa ng kahit na ano.   Puno ang isipan niya sa kung sino ang babaeng nakasama niya sa gabi noong siyam na buwan na ang nakalilipas. Kahit isang taon pa ang lumipas ay hindi pa rin mawala sa isipan niya ang pangyayaring iyon. Gusto niyang makita ang mukha ng babaeng iyon at baka sakaling maalala niya ngunit kahit sinong babae ang makita niya sa daan, kompanya at sa mga bar ay hindi pa rin niya ito mahanap.   “You really mes

“Dito nalang po, sir,” saad ni Christine.   Huminto si Daniel sa isang eskinita. Tiningnan niya si Christine na inaayos ang kanyang mga gamit. Sinilip ni Daniel at pilit na hinahanap kung saan nakatira si Christine.   “Is this really your place?” tanong ni Daniel bago binaling kay Christine ang tingin.   Napahinto si Christine sa kanyang ginagawa at agad itinuro ang kanyang bahay. Isa itong bahay na gawa sa kahoy, hindi kalakihan pero kasya naman silang apat.   Nang mapagtanto ni Christine ang ginawa niyang pagturo ay agad siyang napapikit. Hindi dapat niya itinuro ang direksiyon ng bahay nila.   “Thank you po sa paghatid, sir.” Ngumiti siya at binuksan ang pinto.   Hindi pa siya nakakababa ay narinig ang napakalakas na iyak ni Danzi. Tiningnan ni Christine si Daniel at malimit na ngumiti. Kinakabahan ito, baka maghinala si Daniel. Napayuko siya at nagdadasal

Isang linggo na ang nakalipas matapos ang pagkakasaksak ni Chien. Balik sa normal ang lahat. Papasok at uuwi siya sa kanilang bahay ngunit hinahatid siya ni Daniel tuwing na gagabihan sila sa kompanya. Tanghali na at palabas na si Christine ng kompanya upang kumain sa isang pinakamalapit na karenderya. Alas dose na ng tanghali, kanina pa kumakalam ang kanyang sikmura. Galing sa isang meeting si Daniel kaya hindi pa siya nakakakain. Paglabas ng kompanya ay nakita niya ang pamilyar na kotseng nakaabang sa harap niya. Ibinaba nito ang bintana ng kotse at masayang kinaway ang kamay kay Christine. Napangiti si Christine at naglakad palapit sa kotse ni Adrian. “Lunch?” kaswal na tanong nito habang tinataas-baba ang kanyang kilay. Napatawa naman ng mahina si Christine at tumango. Tiningnan niya si Adrian at naghihintay na yayain siya nito na sumabay silang kumain. Mas n