บทที่ 4

"คำอธิบาย? ทำไมฉันต้องให้คำอธิบายกับนาย” ฮาร์วี่ย์กล่าวออกมาอย่างเย็นชา “อย่างแรกแมนดี้เป็นภรรยาของฉัน โปรดอยู่ให้ห่างจากเธอด้วย ถ้าอยากสร้างภาพก็ไปทำที่อื่น!”

“อย่างที่สองถ้าภรรยาของฉันชอบดอกกุหลาบล่ะก็ ฉันจะเป็นคนที่จะซื้อให้เธอเอง! เธอสวยสง่างดงามมาก ของธรรมดาและราคาถูกแบบนี้นะหรอจะเหมาะสมกับเธอ? คืนนี้ฉันจะส่งดอกกุหลาบจากปรากให้เธอเอง!”

“อะไรวะเนี่ย! นี่แกเป็นคนปัญญาอ่อนหรือโง่กันแน่เนี่ย? กุหลาบหนึ่งดอกสั่งตรงจากปรากมันมีราคามากกว่าหนึ่งพันดอลลาร์ ฉันได้ยินมาว่าแกกำลังขอสกู๊ตเตอร์จากผู้อาวุโสซิมเมอร์เมื่อวานนี้เองไม่ใช่เหรอ แกนี่มันพวกไม่ได้เรื่องอะไรเลยจริงๆ ถึงแกจะขายไตออกไปข้างหนึ่งมันยังซื้อดอกกุหลาบนั้นไม่ได้แม้สักดอกเดียวด้วยซ้ำ ทำไมแกยังกล้ามาทำอะไรโง่ๆที่นี่?”

ดอนดูเย็นชา เขาเป็นคนที่มีสิทธิพิเศษใน ยอร์ก เอ็นเทอร์ไพรส์เชียวนะ ‘ลูกเขยอย่างแกกล้าดียังไงมาพูดกับฉันแบบนี้?’

มิหนำซ้ำ ยังมีอีกเรื่องที่ทำให้เขาเดือดดาลมากที่สุดคือฮาร์วี่ย์กล้าโยนดอกไม้เขาลงพื้นและยังลากแมนดี้เข้าไปในลิฟต์อีก ‘ไอ้เ*วนั่นมันต้องการจะทำอะไร’

เมื่อนึกอะไรออกดอนก็ยิ้มเจ้าเล่ห์ในทันที ดูเหมือนเขาจะมั่นใจในตัวเองสูงมาก “แมนดี้คุณไม่ต้องการเงินห้าล้านดอลลาร์เพื่อช่วยบริษัทของคุณแล้วหรือ? ผมสามารถช่วยคุณได้นะ”

"คุณว่าอะไรนะคะ?" แมนดี้ตะลึง

ดอนพูดอย่างใจเย็น “แมนดี้ ผมรู้มาว่าบริษัทของคุณกำลังขาดทุนและต้องการเงินห้าล้านดอลลาร์ ช่างโชคดีจริงๆ เพราะผมมีเงินจำนวนนั้นด้วยสิ แล้วมันก็สามารถใช้เป็นเงินทุนได้นะครับ ถ้าคุณไปทานอาหารกลางวันกับผมวันนี้ มันจะเป็นของคุณทันที”

“คุณพูดจริงใช่ไหมคะ” แมนดี้ปล่อยมือของฮาร์วี่ย์ทันทีโดยไม่รู้ตัว ตอนนี้สิ่งสำคัญที่สุดคือบริษัทของเธอต้องการเงินจำนวนนั้น

“ผมเป็นคนรักษาสัญญาเสมอ” ดอนดูค่อนข้างมั่นใจมาก

“ได้เลยค่ะ ฉันจะไปทานอาหารกลางวันกับคุณ” หลังจากนิ่งคิดพิจารณาอยู่พักหนึ่งเธอก็พูดออกมาในที่สุด หากเธอไม่ได้เงินดังกล่าว บริษัทของเธออาจจะล้มละลายในทันที

“ไปกันเถอะครับคุณแมนดี้ ไว้เราค่อยมาพูดคุยเกี่ยวกับโครงการที่จะทำร่วมกันและสถานที่ที่เราจะไปทานอาหารกลางวันกันอีกครั้ง…” ดอนกล่าวอย่างสุภาพ

"ที่รัก! คุณจะไปกับเขาไม่ได้นะ!” ก่อนที่แมนดี้จะได้พูดอะไรออกมา ฮาร์วี่ย์ก็จ้องไปที่ดอนด้วยความโกรธ สีหน้าของเขาดูเคร่งเครียดลง “คุณดอน ผมขอเตือนคุณอีกครั้ง คุณควรอยู่ให้ห่างจากภรรยาของผมจะดีกว่า!”

ดอนหัวเราะเยาะ “ลูกเขยที่ไร้ประโยชน์อย่างแกจะทำอะไรฉันได้? ทำไม? แกกลัวว่าเธอจะนอกใจแกหรือไง” ดอนยิ้มจางๆ ออกมาในขณะนั้น

“แกเป็นคนที่ไม่มีอะไรดีเลยสักอย่าง แกคิดว่าแกสามารถเปลี่ยนโชคชะตาของแกได้งั้นหรอ”

“ฉัน…” สีหน้าของฮาร์วี่ย์เปลี่ยนไปและตัวเขาเองต้องการที่จะพูดออกไปมากกว่านี้

แต่ในขณะนั้น แมนดี้เดินออกจากลิฟต์ไปและพูดอย่างเย็นชาว่า “ฮาร์วี่ย์ นายอย่าเป็นคนที่ไร้เหตุผลแบบนี้สิ”

“ผมเป็นคนไม่มีเหตุผลงั้นหรอ” ฮาร์วี่ย์ตะลึงงัน

“คุณรู้รึเปล่าว่าการลงทุนครั้งนี้มันสำคัญสำหรับฉันแค่ไหน” แมนดี้มองฮาร์วี่ย์ด้วยความผิดหวัง ‘ถ้าเขามีความศักยภาพมากกว่านี้ ฉันก็ไม่ต้องเป็นแบบนี้’

เธอถอนหายใจและเดินตามดอนออกไปจากล็อบบี้ของบริษัท จากนั้นเธอก็ขึ้นรถ BMW ของดอนที่จอดอยู่

"ที่รัก!" เมื่อเห็นว่าแมนดี้เข้าไปในรถของดอนแล้วเขาก็รีบวิ่งตามเธอไปอย่างรวดเร็ว จากนั้นเขาก็พูดกับเธอว่า “ที่รัก อย่าไปกับมัน! ผมมีเงิน ผมจะให้เงินคุณห้าล้านดอลลาร์!”

“ฮาร์วี่ย์ ทำไมคุณไม่ออกไปหางานทำล่ะ อย่ามาฝันกลางวันอะไรที่นี่เลย” แมนดี้ถอนหายใจ

“แต่…” ฮาร์วี่ย์กำลังจะพูดอะไรบางอย่างอีกครั้ง

ตอนนี้ดอนเดินมาหาเขา เขาตบไหล่ของฮาร์วี่ย์และพูดอย่างขึงขัง “มีปัญหาอะไรเหรอ? นายกำลังมองหางานทำทั้งๆที่ตัวนายดูไร้ความสามารถอย่างงี้นะหรอ? นายอยากให้ฉันแนะนำให้นายไหมละ? โชคดีที่บริษัทของฉันต้องการคนทำความสะอาดเพิ่มนะ”

“นายอยากลองทำดูไหม? นายจะได้รับเงินเดือนประมาณสอง 100 ดอลลาร์ทุกเดือน เห็นแก่แมนดี้ฉันจะจ่ายเงินให้นายเพิ่มอีก 50 ดอลลาร์ คุณว่าไงล่ะ” ดอนพูดออกมาอย่างจริงจัง “ยอร์ก เอ็นเทอร์ไพรส์ เป็นของตระกูลยอร์ก มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะที่เข้าไปทำงานกับบริษัทยักษ์ใหญ่แบบนี้น่ะ อย่าพลาดโอกาสดีๆแบบนี้สิ คุณคิดให้ดีล่ะ!”

ฮาร์วี่ย์ผลักมือของดอนออกและพูดอย่างเยือกเย็นว่า “ฉันไม่ต้องการมัน!”

“โอ้ ช่างเป็นคนอกตัญญูซะจริง!” ดอนส่ายหัวและเขาไม่อยากที่จะสนใจเกี่ยวกับฮาร์วี่ย์อีกต่อไป เขาเปิดประตูรถ BMW ของเขาและเข้าไปในรถทันที

“ที่รัก อย่าไปกับเขา ผมสามารถช่วยคุณเรื่องเงินห้าล้านดอลลาร์นั่น!” ฮาร์วี่ย์ยังคงไม่ยอมแพ้ขณะที่เขามองไปที่แมนดี้ เขาหวังว่าเธอจะเปลี่ยนใจ

แต่น่าเสียดายที่แมนดี้ไม่แม้แต่จะสนใจต่อคำขอของฮาร์วี่ย์เลย

“คุณฮาร์วี่ย์อย่าพูดมันออกมาอีกต่อไปเลย คุณไม่ควรมาฝันกลางวันอะไรที่นี่นะ ดูสิว่าคุณดูน่าสมเพชแค่ไหน…”

“คุณสามารถช่วยอะไรคุณแมนดี้ได้งั้นหรอ? คุณมีเงินห้าล้านเหรียญงั้นหรอ? คุณรู้จักผู้บริหารของยอร์ก เอ็นเทอร์ไพรส์งั้นหรอ?

“นาย… นายกลับไปคิดดีกว่านะว่านายจะหาเงินจากที่ไหนใช้หลังจากที่นายถูกเตะออกไปจากตระกูลซิมเมอร์ …” ดอนหัวเราะเบา ๆ

ดอนลดกระจกรถลงและยิ้มอย่างดูแคลน

ฮาร์วี่ย์ตะโกนว่า “ดอน! อย่าทะนงตนเองว่าสูงเพียงเพราะคุณรวยสิ!”

“ประทานโทษนะ ไอ้เ*ร มันช่างเป็นความรู้สึกที่ดีจริงๆที่รวย เพราะความร่ำรวยของฉันไม่ใช่หรอที่ทำให้ภรรยาของนายมากับฉันได้ ... ”

“ถ้าฉันต้องการให้เธอเข้ามาในรถของฉัน เธอก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากยอมทำตาม”

“ถ้าฉันต้องการให้เธอหย่ากับแก เธอก็ต้องทำตามนั้น”

ดอนระเบิดเสียงหัวเราะออกมาอย่างอารมย์ดี

หลังจากดอนออกไปแล้ว ฮาร์วี่ย์ก็ทำได้เพียงแค่ยืนไม่สบอารมณ์อยู่ที่ทางเข้าบริษัท

“เพียงผู้จัดการโครงการธรรมดาจาก ยอร์ก เอ็นเทอร์ไพรส์ ก็สามารถทำให้ภรรยาของฉันเข้าไปนั่งในรถของเขาได้ แม้แต่ขอให้ภรรยาหย่ากับฉันได้งั้นหรอ”

“ยอร์ก เอ็นเทอร์ไพรส์ ก็เป็นเพียงแค่บริษัทหนึ่งในเครือของตระกูลยอร์กเท่านั้น บัดซบที่สุด!”

ในขณะที่เขาคิดอะไรอยู่ เขาก็ได้หยิบโทรศัพท์เครื่องเก่าออกมาและกดหมายเลขติดต่อก่อนหน้านี้

"ฉันเอง ฉันจะช่วยตระกูลยอร์ก แต่ฉันมีเงื่อนไขสองข้อ!”

“ข้อแรก ยอร์ก เอ็นเทอร์ไพรส์ จะเป็นของฉันตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป!”

“ข้อสอง ช่วยฉันสั่งกุหลาบที่ดีที่สุดจากปรากแล้วส่งไปที่ บริษัท ซิมเมอร์ แอดเวอร์ไทซิ่ง โดยใช้วิธีที่ผู้หญิงจะรู้สึกพึงพอใจมากที่สุด!”